Τουρκία

Γκόρεμε
Το Γκόρεμε είναι ένα μικρό τουριστικό χωριό στην κεντρική Ανατολία της Τουρκίας όπου βρίσκεται και μια από τις πιο όμορφες και ενδιαφέρουσες περιοχές της Τουρκίας. Η απαράμιλλης ομορφιάς ηφαιστιογενής βράχοι όπου κατοικήθηκαν από τους πρώτους χριστιανούς τον 4ο έως 11ο αιώνα μας είχαν μαγέψει στις φωτογραφίες που βλέπαμε. Από κοντά όμως το τοπίο είναι πραγματικά πανέμορφο!

Όλα σχεδόν τα σπίτια και ξενοδοχεία στο χωριό είναι σκαμμένα σε αυτούς τους ηφαιστιογενής βράχους, που σχηματίστηκαν όταν η διάβρωση απομάκρυνε την λάβα που κάλυπτε την στερεοποιημένη ηφαιστειακή στάχτη και άφησε πίσω της αυτές τις μικρές «πυραμίδες» από πέτρα.

Επίσκεψη στο Open Air Museum το οποίο ανήκει στα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς. Εδώ εγκαταστάθηκαν 20 περίπου βυζαντινοί μοναχοί τον 17 αιώνα και έπειτα ήρθαν και άλλοι χριστιανοί οι οποίοι με την επιμονή τους, δημιούργησαν ένα ολόκληρο χωριό με σπίτια και εκκλησίες οι οποίες διατηρούν ακόμα τις τοιχογραφίες τους.

Επόμενη επίσκεψη στην υπόγεια πόλη Derinkuyu (το «βαθύ πηγάδι» της Καππαδοκίας) η οποία ανοίχτηκε τον 6ο αιώνα και χρησιμοποιήθηκε από τους βυζαντινούς για να αποφύγουν την οργή των περσών και αράβων. Συνολικά υπάρχουν 100 περίπου υπόγειες πόλεις στην ευρύτερη περιοχή (37 έχουν ανοιχτεί), με μεγαλύτερη την Derinkuyu στην οποία μπορούσαν να ζήσουν 10.000 άτομα στα 8 επίπεδα που έχει για μερικούς μήνες. Μέσα στην πόλη υπάρχουν υπόγειες πλατειές και χώροι συγκεντρώσεων, στάβλοι, οινοποιεία, ναοί, βαφτιστήρια και σχολείο.

Αυτός ο κύλινδρος έφραζε τις εισόδους, δεν μπορούσε να μετακινηθεί από έξω και προστάτευε τους κατοίκους της υπόγειας πόλης

Στέρνα για πλύσιμο ρούχων

Η εκκλησία

Φεύγοντας από το Derinkuyu μας «αποχαιρέτισαν» ξυπόλυτα παιδιά που μας πέταγαν κουτάκια και πλαστικά μπουκάλια επειδή δεν τους δώσαμε χρήματα!

On board

Στον δρόμο της επιστροφής σταματήσαμε σε ένα φτωχικό χωριό γιατί υποψιαζόμασταν πως είχαμε πάρει λάθος πορεία. Στο σπίτι που ρωτήσαμε για τον σωστό δρόμο σημάνθηκε συναγερμός καθώς σπάνια σταματούσαν επισκέπτες σε αυτό το μέρος και αμέσως μας περιτριγύρισαν οι άντρες του σπιτιού και κανά οχτάρι πιτσιρίκια κοιτώντας μας με απορία και διάθεση για κουβέντα. Τα χαμόγελά τους και η όρεξή τους για βοήθεια (παρόλο που μόνο ένας μίλαγε ελάχιστα αγγλικά), μας έκαναν να αναρωτηθούμε για ακόμα μια φορά αν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές και έχθρα μεταξύ των λαών. Πριν φύγουμε ακούσαμε την μεγαλύτερη γυναίκα να φωνάζει στον άντρα της να μην φύγουμε και μπήκε βιαστικά στο σπίτι της όπου μας έφερε καραμέλες και κολόνια για να βάλουμε στα χέρια μας!

Αυτός είναι ο Τούρκικος λαός σήμερα. Φιλόξενος, γεμάτος ζεστασιά και όρεξη για κουβέντα με τους Yunnan.

Επιστροφή στο Γκόρεμε για φαγητό και ξεκούραση καθώς αύριο θα είχαμε εγερτήριο στις 5 το πρωί για να πετάξουμε με αερόστατο! Είχαμε ακούσει πως είναι φανταστική εμπειρία και δεν θέλαμε να χάσουμε την ευκαιρία.
Στην βόλτα μας βρήκαμε σε ένα μαγαζί αυτή την επιγραφή σε πόρτα ως απόδειξη του χαμένου ελληνικού στοιχείου που υπήρχε στην περιοχή.

Η μεγάλη μέρα είχε φτάσει λοιπόν και πεταχτήκαμε από τα κρεβάτια μας με ανυπομονησία. Παρόλο που δεν είχε ξημερώσει, που το κρύο τρύπαγε τα ρούχα μας, που δεν είχαμε φάει πρωινό, είχαμε απίστευτη διάθεση καθώς περιμέναμε να ζήσουμε μια μοναδική εμπειρία! Το μικρό λεωφορείο ήρθε στις 5.30 και μας πήγε στον χώρο όπου θα γινόταν η πτήση. Οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους παρακάτω.

Το φούσκωμα του αερόστατου διήρκησε δεκαπέντε περίπου λεπτά

Τα πρώτα αερόστατα σηκώνονται από το έδαφος

Ξημέρωμα

Το δικό μας είναι σχεδόν έτοιμο.

Η πιλότος μας (ναι είναι γυναίκα!!!) με 15 χρόνια πτήσεων…

Και η θέα από ψηλά!

…κι ούτε για μια αιωνιότητα
δεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή,
δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι κόλαση, παράδεισος μαζί
κι αυτά που έζησα είτε άσχημα
είτε όμορφα ήσαν εγώ κι εσύ…

Ένα παιχνίδι με το φως

Και μετά από μίας ώρας πτήση προσγειωθήκαμε στις ερημιές όπου μας περίμεναν τα τζιπ της εταιρίας με σαμπάνια!

Σαμπάνια στις 7.30 το πρωί για να γιορτάσουμε την απίστευτη εμπειρία μιας πτήσης με αερόστατο!

Ανεπανάληπτη εμπειρία που την συστήνουμε σε όποιον έχει την ευκαιρία να βρεθεί κάπου όπου γίνονται πτήσεις με αερόστατο.
Το κόστος όπως και σε οτιδήποτε στην Τουρκία ήταν κάτι το σχετικό. Όταν σχεδιάζαμε το ταξίδι βρίσκαμε τις τιμές στο internet να κυμαίνονται γύρω στα 150€ το άτομο και φυσικά τους πράκτορες να μας προτρέπουν να κλείσουμε θέσεις γιατί οι θέσεις ήταν περιορισμένες. Δεν «ψαρώσαμε» και λέμε θα κλείσουμε εκεί (όπως μας είχε συμβουλέψει ο Στέλιος). Η ρεσεψιονίστ στο ξενοδοχείο μας έκλεινε θέσεις με 110€ το άτομο, αλλά κλείσαμε τελικά με 100€ σε κάποιο πρακτορείο στο Γκόρεμε χωρίς καν να παζαρέψουμε. Οι γείτονες έχουν απίστευτη όρεξη για παζάρια και οι τιμές που λένε είναι αρκετά μεγαλύτερες από αυτές που θα πληρώσεις στο τέλος.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, μαζέψαμε τα πράγματά μας και ξεκινήσαμε για την Κόνυα. Ο προορισμός μας ήταν το Παμμούκαλε, αλλά τα 670χλμ επαρχιακού δρόμου που μας χωρίζανε από το Γκόρεμε ήταν πολλά για να βγούνε σε μια μέρα. Έτσι λοιπόν υποχρεωτική διανυκτέρευση στην Κόνυα.

Μου πάει;

Κάπου στον δρόμο για Κόνυα. Φαίνετε και η «ποιότητα» της ασφάλτου! Χαλίκι και από πάνω πίσσα.