Τουρκία

Κόνυα
Άχρωμη και μέτριας ομορφιάς πόλη δεν μαρτυρεί την ιστορία της. Εδώ βρέθηκαν αρχαιολογικά ευρήματα από το 3000πΧ, και με πρώτους τους Χετταίους να έχουν σημαντική επιρροή από το 1500πΧ. Ικόνιο για τους αρχαίου Έλληνες, κατακτήθηκε από διάφορους λαούς και καταστράφηκε αρκετές φορές με τελευταίους τους άραβες τον 7ο έως 9ο αιώνα. Εδώ είναι η πόλη από όπου έγιναν γνωστοί οι δερβίσηδες που χορεύουν με τις παραδοσιακές τους φορεσιές. Εδώ είμαστε και μείς κουρασμένοι και πηγμένοι στην κίνηση να γυρνάμε γύρω από το κέντρο της πόλης, ψάχνοντας το κέντρο της πόλης (!!!) και ένα φθηνό ξενοδοχείο.

Αφού κουραστήκαμε να τριγυρνάμε χωρίς να βρίσκουμε το κέντρο της πόλης και μετά από αρκετή δουλειά του βεντιλατέρ, σκεφτήκαμε την πιο απλή λύση. Το GPS που με ευχαρίστηση μας είχε δανείσει ο φίλος Σωτήρης! Τσάμπα γυρνάμε εδώ και κει λέω στον αδερφό μου με το ποιο απλό ύφος και κατάλαβα πως έλεγε τα «γαλλικά» του μέσα από το κράνος. Άναμμα τσιγάρου και αναμονή να βρει σήμα το μαγικό κουτάκι που είχαμε στα χέρια μας, όταν ακούμε με σπαστά ελληνικά: «Καλησπέρα, Έλληνες;». Με απορία βλέπουμε δυο συνομήλικούς μας να μας πλησιάζουν. Βρήκαμε Έλληνες μου λέει ο Χάρης αλλά μετά τις συστάσεις μάθαμε πως αυτός που μας μίλησε είναι Τούρκος ΟΥΚάς που είχε έρθει στην Ελλάδα για κοινή άσκηση με Έλληνες ΟΥΚάδες και προσπάθησε να μάθει ελληνικά γιατί του άρεσαν και ήθελε να ξαναέρθει στην Ελλάδα! Μιλάμε για κανά δεκάλεπτο και τους δίνουμε τα δύο τελευταία ημερολόγια της λέσχης που είχαμε. Ενθουσιάστηκαν πάρα πολύ καθώς δεν περίμεναν ένα δώρο από δύο άγνωστους και τότε μας συνέβη κάτι απερίγραπτα όμορφο, το οποίο θα θυμόμαστε για πολλά χρόνια. Ο Χασάν με τον Μουσταφά μας πήγαν σε ξενοδοχείο στο οποίο έκαναν παζάρια για την τιμή, μας περίμεναν να κάνουμε ένα γρήγορο ντους και μας πήγαν να δοκιμάσουμε τις παραδοσιακές πίτες λαχματζούν.

Ο Χασάν έχει γεμίσει μπούκοβο το λαχματζούν!!!

Τα παιδιά δεν ήθελαν να μας αφήσουν να περάσουμε μόνοι μας το απόγευμα και αφού ακύρωσαν ότι δουλειά είχαν μας πήγαν για τσάι και ναργιλέ.

Διάφοροι φίλοι τους πέρασαν για λίγο καθώς ήθελαν να μας γνωρίσουν και παρόλο που μίλαγαν ελάχιστα αγγλικά ή καθόλου, είχαμε μια πολύ καλή και ευχάριστη επικοινωνία. Περίεργοι για την γνώμη μας για τους Τούρκους, για τον τρόπο ζωής στην Ελλάδα και για τις ομορφιές της. Άνθρωποι σαν εμάς κι’ αυτοί με όρεξη για ζωή και καλή παρέα.

Τι να μας χωρίζει άραγε μ’ αυτούς τους ανθρώπους ξανασκεφτόμασταν καθώς μας πήγανε βόλτα στην πόλη και σε ένα εμπορικό κέντρο όπου μας πήρανε δώρα! Φεύγουμε από το εμπορικό κέντρο και κατευθυνόμαστε στα προάστια όπου μας περιμένει ο πατέρας του Χασάν σπίτι τους, μαζί με ξαδέρφια και φίλους τους. Είχαν ψήσει φαγητό και μας περίμεναν. Το σπίτι τους λιτό και φτωχικό στην διακόσμηση μα γεμάτο με ζεστές αγκαλιές, το δείπνο απλό φτιαγμένο με στοργή. Η ρακί τους έρεε άφθονη και τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν! Κουβέντα για πολιτική, θρησκεία, οικονομία, μπάλα, γυναίκες, φιλία και φυσικά για τις σχέσεις των δύο λαών. Όλοι ήταν περίεργοι για την γνώμη μας γι’ αυτούς και νιώθαμε άσχημα όταν σκεφτόμασταν την έχθρα του λαού μας απέναντι στους γείτονες. Και αυτοί όμως είχαν την ίδια άποψη! Δεν ένιωθαν το μίσος που τους είχαν διδάξει στο σχολείο και που η κοινωνία πολλές φορές δυστυχώς επιβάλει.

Στο σπίτι τους

Η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να τους αποχαιρετίσουμε. Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια και ανταλλάξαμε υποσχέσεις πως θα ξαναβρεθούμε. Ξαπλωμένοι καθώς ήμασταν στο ξενοδοχείο εξουθενωμένοι από μια μέρα γεμάτη, αναρωτηθήκαμε πως μια χούφτα άνθρωποι κατάφεραν μέσα σε λίγες ώρες με τις ζεστές καρδιές τους να γκρεμίσουν το «οικοδόμημα» του σχολείου και της κοινωνίας για τους κακούς Τούρκους. Εκεί θυμηθήκαμε τον ποιητή που έλεγε πως πατρίδα του είναι η γαλήνη που βρίσκει στις αγκαλιές των ανθρώπων…

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε για το Παμούκαλε και μετά από 450χλμ επαρχιακού δρόμου, πολλές στάσεις για φωτογραφίες, καφέ και χάζεμα του τοπίου φτάσαμε στο μοναδικό σαν αυτό μέρος, στον κόσμο.