Από την Πίνδο στην Τουρκία

Κείμενο & Φωτογραφίες: Κώστας Πετράκης
www.kostaspetrakis.com

Όπως πάντα όλα ξεκινάνε στο μυαλό, περνάνε στο χαρτί και αν είναι εφικτό υλοποιούνται στο τέλος. Πέρυσι το ταξίδι στην Τοσκάνη με τον Γιώργο άφησε όμορφες αναμνήσεις, πολύ χαβαλέ και αρκετά ευχάριστα χιλιόμετρα με πολλές εικόνες στο μυαλό.
Για φέτος είχαμε σκεφτεί να κάνουμε κάτι πιο extreme σε σχέση με την Ευρώπη. Ο αρχικός σχεδιασμός έλεγε Τουρκία – Συρία – Ιορδανία, ταξίδι με πολύ υλικό, αρκετά χιλιόμετρα διαφορετικούς λαούς και διαφορετικές νοοτροπίες. Οι αναταραχές όμως σε αυτές τις χώρες γρήγορα μας ανάγκασαν να κρατήσουμε αυτό το ταξίδι σαν μελλοντικό προορισμό, ελπίζοντας ότι ίσως του χρόνου να μπορέσουμε να το πραγματοποιήσουμε.

Αλλαγή σχεδίων λοιπόν με την Πίνδο να μπαίνει πρώτη στο πρόγραμμα μου. Μία εβδομάδα χαλάρωσης στην φύση και η αγαπημένη μου πλέον Βοβούσα ήταν επιτακτική με τον φόρτο εργασίας που έπεσε φέτος. Έμενε άλλη μια εβδομάδα. Σκέψεις αρκετές, Βουλγαρία, Ρουμανία, κάπου τέλος πάντων να γράψουμε λίγα χιλιόμετρα ακόμα. Να δούμε ξένους προορισμούς και να τους ευχαριστηθούμε πάνω στις μηχανές, ταξίδι ξεχωριστό για όποιον έχει δοκιμάσει να περιπλανηθεί με δύο τροχούς.
Η Τουρκία τριγυρνούσε από καιρό στο μυαλό μου. Κωνσταντινούπολη και μετά μετακίνηση προς τα παράλια της Τουρκίας. Κάθοδος προς Μπόντρουμ (Αλικαρνασσό) και επιστροφή από την Κω, έτσι ώστε να μπορέσουν κουτσά στραβά να χωρέσουν όλα μέσα σε μία εβδομάδα που έμενε.
Ο Γιώργος δεν το σκέφτηκε πολύ, αν και δεν ξετρελάθηκε με την ιδέα να βρεθεί στην Τουρκία, δέχτηκε χωρίς πολλές διαμαρτυρίες.

Η επιστροφή στην Βοβούσα μετά από λίγους μήνες αποχής ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν. Το ορεινό στροφιλίκι, γεμάτο πεύκα και αρώματα, που μόνο σε πράσινες ορεινές μάζες μπορείς να βρεις, μου δημιούργησαν ένα αίσθημα χαλάρωσης και ανακούφισης από την στιγμή που βρέθηκα στο Μέτσοβο. Όνειρο! Ήμουνα ήδη στο ησυχαστήριο μου!
Η εβδομάδα πέρασε υπέροχα. Ξεκούραση, φαγητό, ποτό και καλή παρέα συνέθεσαν το σκηνικό. Ήρεμες βραδιές, με τσίπουρα, μπίρες και πολλές δόσεις γέλιου ολοκλήρωσαν τις πρώτες εφτά μέρες όπως ακριβώς θα έπρεπε. Η τελευταίες μέρες μας βρίσκουν με Κρητικά γλέντια, παρά το αντίθετο της κατεύθυνσης, αρκετά λίτρα ρακής και τσίπουρου και πολλά πειράγματα.
Το πρωινό του Σαββάτου η αναμονή είχε τελειώσει. Μία εβδομάδα στο βουνό με πολλές και αξέχαστες (για άλλη μια φορά) στιγμές είχε περάσει και σειρά έπαιρνε το μεγάλο ταξίδι προς την Τουρκία.
Ο Γιώργος έφτασε το πρωί, καθώς η autodrive φρόντισε το περασμένο βράδυ να τον στείλει αλλού για αλλού αντί για την Βοβούσα και η διανυκτέρευση του στο Μέτσοβο πλέον δεν μπορούσε να αποφευχθεί.
Το αρχικό πλάνο έλεγε πορεία προς Καβάλα όπου και θα κάναμε μια ακόμα διανυκτέρευση ώστε την επόμενη ημέρα να περάσουμε στην Τουρκία πρωί – μεσημέρι και να φτάσουμε μια “πολιτισμένη” ώρα στην Κωνσταντινούπολη. Σύντομα όμως, οι Βόρειοι της παρέας στην Βοβούσα, μας έστειλαν με συνοπτικές διαδικασίες στην Κομοτηνή.
– Καβάλα;
– Ναι
– Γιατί δεν πάτε Ξάνθη;
– Καλύτερα;
– Αυτή την εποχή θα είναι όμορφα.
Αποφασίζουμε για Ξάνθη λοιπόν και στην συνέχεια το ξανάλλάζουμε σε Κομοτηνή. Είχα ακούσει πολλά για την τελευταία και δεν ήταν άσχημη ιδέα καθώς το γεγονός ότι ήταν πιο κοντά στα σύνορα έκανε τα πράγματα ευκολότερα για εμάς.

Ημέρα 1η, Βοβούσα – Κομοτηνή
Η πορεία προς Κομοτηνή, είναι άκρως βαρετή. Τόσο που σε κάποια στιγμή παρακαλούσα να έρθει και καμία στροφή μπας και σπάσει η μονοτονία της ευθείας. Δεν μπορούσε κάποιος άγιος να πετάξει και κάνα στροφιλικάκι να γουστάρουμε; (αν και για να λέμε την αλήθεια μετά την Καβάλα κάτι πήγε να γίνει).
Στάσεις για ανεφοδιασμό, και συνέχεια στην μονοτονία. Το mp3 player να παίζει διάφορα γνωστά και μη άσματα από διάφορες δεκαετίες έσπαγε λίγο την μονοτονία της κατάστασης και η σκέψη ότι σε λίγες ώρες θα βρισκόμαστε στην πόλη ανέβαζε λίγο το κουρασμένο μυαλό.
Η άφιξη στην Κομοτηνή ήρθε κάποια στιγμή, αφού γλιτώσαμε το χαρακίρι στην πορεία προς τα εκεί. Το ξενοδοχείο είχε βρεθεί σε μια στάση ανεφοδιασμού, εύκολα γρήγορα και ανώδυνα, να είναι καλά το booking.com που σώζει σε τέτοιες στιγμές.
Αφού περάσαμε για λίγο το μαρτύριο του βγάλε βαλίτσες, κουβάλα στο δωμάτιο τακτοποίησε λίγο τα πράγματα, η επόμενη κίνηση ήταν επιβεβλημένη. “Μαγιό και βουρ στον Πατσά”.
Το σαβούρα βίβρ αναφέρει ρητά σαν το Κοράνι ότι η ημέρα πρέπει να κλείσει με την σωστή μάσα. Ακολουθώντας λοιπόν το παράδειγμα των Μουσουλμάνων και έχοντας μείνει ολίγον νηστικά αρκούδια όλη την ημέρα, η απόφαση ήταν μονόδρομος. Ο ήλιος δύει η μάσα ξεκινά, ή η ημέρα φεύγει, το σαβούρωμα έρχεται πιο κοντά. Ντεφάκτο καταστάσεις που δεν σηκώνουν συζήτηση και πολλά πολλά.
Μια μικρή βόλτα μέσα στην Κομοτηνή και σύντομα βλέπουμε μαγαζί τίγκα στους ντόπιους. Αφού είναι τίγκα από τοπικούς “παράγοντες” και έχει και τα looks του σωστού μαγαζιού (παλιό κτίριο, παλιές ξύλινες επιγραφές, Ευριπίδης 50 χρόνια παράδοση κτλ) δεν ήθελε και πολύ για να παρθεί η απόφαση. Τους τελευταίους ενδοιασμούς έκαμψαν οι έντονες μυρωδιές που τσάκισαν τα ρουθούνια μας. Μπιφτέκια να περνάνε κάτω από την μύτη μας και πλούσιες σαλάτες να πηγαινοέρχονται, έκαναν το σάλιο να κυλά και το στομάχι να χορεύει στους ρυθμούς του ζουρνά.
Ο ύπνος ήταν γλυκός εκείνο το βράδυ, με προσμονή το ξημέρωμα, τα τελευταία 100 χλμ εντός Ελλάδος και την αναμενόμενη μικρή ταλαιπωρία στα σύνορα.

Ημέρα 2η, Κομοτηνή – Κωνσταντινούπολη
Τα τελευταία 100 χλμ εντός ελληνικού εδάφους φεύγουν γρήγορα. Οι ταμπέλες μας ενημερώνουν πλέον για Τουρκία…20 χλμ…10 χλμ…5 χλμ και άφιξη στους Κήπους Έβρου. H διέλευση είναι γρήγορη από την Ελληνική μεριά.
– Έλληνες;
– Ναι
– Περάστε
Μια μικρή στάση για λίγο νερό και μια αναμνηστική φωτογραφία και αναχώρηση για την Τουρκική πλευρά. Πέρασμα από την γέφυρα όπου δύο τεράστιες σημαίες κυματίζουν. Μια Ελληνική και μια Τούρκικη, μπλέκουν τα χρώματα τους κάνοντας σε να αναρωτιέσαι πόσο διαφορετικά μπορεί να είναι τα πράγματα από εκείνη την μεριά;
Οι τελευταίοι Έλληνες φαντάροι μας κοιτάνε, και οι πρώτοι Τούρκοι μας χαμογελούν.
Η πρώτη επαφή με Τουρκία είναι στο Τελωνείο. Λίγο σοκαριστικό αφού ακόμα και γόπα από τσιγάρο προσπαθούσα να εντοπίσω χωρίς τύχη. Κτίρια καθαρά και καινούργια και άρωμα Ευρώπης παρά την θεωρούμενη ανατολή.
Ο Γιώργος παραδίδει το διαβατήριο του και ο αστυνομικός παθαίνει σοκ, καθώς οι σφραγίδες από σχεδόν όλες τις χώρες της ανατολής (Ιορδανία, Λίβανος, Σαουδική Αραβία, Κατάρ) και της Αφρικής (Αιθιοπία, Κένυα) υπάρχουν μέσα. Περάστε… αλλά πηγαίνετε και μια βόλτα στο απέναντι κτίριο. Περνάμε και σταματάμε στο κτίριο. Ο έλεγχος είχε αποφασίσει ότι η μηχανή του Γιώργου πρέπει να περάσει ακτίνες Χ!!!! Έχω λιώσει στο γέλιο και ο Γιώργος έχει ήδη αρχίσει τα καντήλια, καθώς πρέπει να ξεφορτώσει όλες τις βαλίτσες και να ανεβάσει την μηχανή σε μια ράμπα γίγαντας. Η διαδικασία τελειώνει συνοπτικά (καθώς ο Γιώργος δεν κουβαλούσε τίποτα εκρηκτικά) και το ταξίδι ουσιαστικά ξεκινά. Δρόμο για Κωνσταντινούπολη.
Η άφιξη στην Πόλη για κάποιον που την επισκέπτεται για πρώτη φορά προκαλεί δέος. Μόνο το νούμερο των κατοίκων (15 εκατομμύρια) σε σοκάρει αναλογιζόμενος τον πληθυσμό της Ελλάδας. Οι ρυθμοί ανάπτυξης και η βαρύτητα που έχει ρίξει η Τουρκία στην Πόλη είναι εμφανείς, καθώς ουρανοξύστες ανεγείρονται δεξιά αριστερά και μπροστά σου απλώνεται ένας λαβύρινθος οδικού δικτύου. Είναι εντυπωσιακό γιατί μέχρι εκείνη την στιγμή έχεις άλλη εικόνα στο μυαλό σου (φέρνοντας μπροστά σου ασπρόμαυρες φωτογραφίες της παλιάς πόλης).
Η χρήση GPS σωτήρια καθώς οι δρόμοι σου θυμίζουν μεγαλουπόλεις της Αμερικής (πληθυσμιακά στα ίδια μεγέθη). Όσο πλησιάζεις το ιστορικό κέντρο της, τόσο αλλάζει το σκηνικό. Οι τεράστιες πολυκατοικίες αντικαθιστώνται από ιστορικά κτίρια και σπίτια, οι λεωφόροι είναι κομψά στημένες με αρκετό πράσινο και δέντρα στα αριστερά και δεξιά και η ψυχική ηρεμία επέρχεται αρκετά γρήγορα. Σύντομα το ιστορικό άρωμα της πόλης γαργαλάει τα μάτια σου και ο εγκέφαλος προσπαθεί ήδη να κάνει ένα ταξίδι στον χρόνο και να γευτεί ατόφια την αρχιτεκτονική και τους ρυθμούς της Πόλης εκείνα τα χρόνια.
Το ξενοδοχείο είναι κοντά στην Αγία Σοφία, επιλογή λογική καθώς οι δύο μόνο μέρες δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια. Σκοπός βέβαια δεν ήταν να δούμε μόνο το ιστορικό μνημείο αλλά να νιώσουμε λίγο και την αύρα της Πόλης, το παζάρι, τα σοκάκια, τα αρώματα από τα μπαχάρια.

Αφήνουμε τις μοτοσυκλέτες κάτω από το ξενοδοχείο, κάνουμε ένα γρήγορο ντους και ξαμολιόμαστε στην περιοχή. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι κόσμο, όχι μόνο από ντόπιους, αλλά και από εγχώριους τουρίστες καθώς και από ξένους. Χρώματα, φώτα και τρελή καθαρότητα στους δρόμους, ούτε σκουπιδάκι κάτω.

Σκεπτικός αρκετά για το γεγονός, καθώς η θέαση κάδου απορριμμάτων είναι αρκετά σπάνια, σύντομα λύνεται η απορία μου. Συνεργεία ξαμολημένα στην Πόλη καθαρίζουν ασταμάτητα τους δρόμους, από σκουπιδάκια μέχρι και γόπες! Αποτέλεσμα οι δρόμοι να δείχνουν πιο Ευρωπαϊκοί και από γνωστούς Ευρωπαϊκούς!

Η Αγία Σοφία στέκει επιβλητικά, αντικριστά από το επίσης επιβλητικό μπλε τζαμί. Σαν να παλεύουν οι θρησκείες μεταξύ της για το πια θα επιβληθεί περισσότερο στα μάτια του τουρίστα. Οι φωνές και η κοσμοσυρροή επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά τον έντονο τουρισμό του μέρους.

Ανάμεσα στην Αγία Σοφία και το Μπλέ τζαμί πλήθος κόσμου έχει πάρει θέση στα πάρκα, έχει απλώσει τις κουβέρτες / σεντόνια του με τα φαγητά και περιμένει στωικά την δύση του ηλίου μαζί με την τελευταία προσευχή της ημέρας για να μπορέσει να ξεκινήσει το τσιμπούσι. Σύντομα συνειδητοποιούμε ότι σε λίγη ώρα δεν θα μπορούμε ούτε να κάτσουμε (σε μέρη που φυσικά δεν είναι τουριστικά) οπότε τραβάμε λίγες αναμνηστικές και βιαστικές φωτογραφίες για να κατηφορίσουμε τον δρόμο και να ικανοποιήσουμε τους ουρανίσκους μας. Μάταια όμως καθώς τα πρώτα τρία μαγαζιά που μας έχουν συστήσει είναι γεμάτα από Μουσουλμάνους που ετοιμάζονται για την βραδινή μάχη.
Καταλήγουμε τελικά σε τουριστικό εστιατόριο δυστυχώς (καθώς φάγαμε πόρτα στα 2 μαγαζιά, λόγω κόσμου) με καλό φαγητό μεν, ακριβές τιμές δε…

Η επιστροφή στο ξενοδοχείο μας βρίσκει με σύντομες στάσεις για μπυρίτσα έτσι ώστε να κλείσει όσο πιο χαλαρά γίνεται η βραδιά.

Επόμενη Σελίδα »