Ταξιδιωτικό στις Η.Π.Α., στη χώρα των αντιθέσεων

Άλλος κόσμος

Στον δρόμο από το αεροδρόμιο για το σπίτι του πρώην αφεντικού που θα διαμέναμε (ο οποίος by the way ήταν και χρυσός χορηγός του αεροπορικού εισιτηρίου μου, αυτά είναι δώρα κύριοι) εισπράξαμε άλλο ένα ισχυρό πολιτισμικό σοκ. Που είναι οι ουρανοξύστες, οι φωτεινές επιγραφές, η πολύβουη ανθρωποσυρροή, ο θόρυβος, η υγρασία, οι μυρωδιές; Εδώ υπάρχει ουρανός, πολύς ουρανός. Γαλάζιο από τέρμα ευθεία μπροστά εκεί που αρχίζει να κυρτώνει η Γη, μέχρι 180^ο στο κάθετο επίπεδο τέρμα πίσω.

Όχι μόνο δεν υπάρχουν ουρανοξύστες ούτε για δείγμα, αλλά ούτε πολυκατοικίες, ούτε καν ψηλά κτήρια. Ησυχία, πάρκα, δέντρα, γκαζόν σε κάθε σπίτι, πράσινο παντού, πετούμενα, όλα μαζί συνθέτουν μια ξεχασμένη φυσική εικόνα και ένα αίσθημα ηρεμίας και γαλήνης. Οι χαλαροί ρυθμοί και η απουσία βιασύνης δίνουν την ευκαιρία στο μυαλό να σκεφτεί διάφορα πράγματα. Όπως για παράδειγμα το πόσο θετικό αποτέλεσμα φέρνουν οι αλλαγές σε οποιοδήποτε επίπεδο. Οι περισσότεροι από μας βολευόμαστε κάποιες στιγμές της ζωής μας σε καταστάσεις στάσιμες και πολλές φορές αρνητικές για την πνευματική μας πρόοδο, καταστάσεις σίγουρες, γνωστές, οι οποίες δεν ξεφεύγουν ρούπι από την πεπατημένη και συνεπώς απουσιάζει παντελώς ο “κίνδυνος” του αγνώστου. Εφησυχαζόμαστε στην γνωστή μας ρουτίνα και καθημερινότητα: αυτήν ξέρουμε, αυτήν εμπιστευόμαστε. Δεν θα ήταν καλύτερα να αρπάζαμε από τα μαλλιά τις ευκαιρίες αυτών που γουστάραμε να κάνουμε, και να παίρναμε το “ρίσκο” να τα κάνουμε εφ’ όρου ζωής; Εσύ φίλε μου όμως που είσαι περήφανος για το στεγαστικό που πήρες, το διακοποδάνειο και το μπουζουκοδάνειο, κάνε λίγο υπομονή γιατί δεν τα υπολόγισες σωστά. Σιγά, τι είναι για σένα 1200 ευρώ το μήνα για 35 χρόνια ακόμα; Μετά έχεις καιρό να κάνεις κι εσύ την επανάστασή σου.

Αυτά σκεφτόμουν μέσα στην BMW του Mike. Επίσης σκεφτόμουν πόσο καλούς, σοφούς, και ανοιχτόμυαλους (σοκαριστήκατε;) ανθρώπους έχω συναντήσει στη ζωή μου εκεί. Από το άγνωστο παλικάρι που μου χτύπησε την πλάτη στο σούπερ μάρκετ ένα βράδυ για να μου δώσει το πορτοφόλι που μου είχε πέσει με όλο το μόλις εισπραχθέν μηνιάτικο σε μετρητά, μέχρι τον Jim, τον καθηγητή που ρισκάροντας την καριέρα του με άφησε να παρακολουθώ κανονικά τις τελευταίες και πιο ενδιαφέρουσες τάξεις της ειδικότητάς μου όταν δεν μου επιτρεπόταν λόγω οφειλών. Ευγενέστατους άγνωστους ανθρώπους, υπάλληλους σε τράπεζες, πορτιέρηδες σε μπαρ, ταξιτζήδες, δημόσιους υπάλληλους, και άλλους πολλούς που ποτέ δεν πρόκειται να σου κάνουν αυτό που δεν θα ήθελαν αυτοί να τους κάνεις. Συμφωνώ, η ευγένεια και οι φιλοφρονήσεις είναι πολλές φορές πλαστές, αλλά χίλιες φορές καλύτερα ένα ελαφρώς υποκριτικό “καλημέρα σας, πως είστε σήμερα” από έναν άγνωστο οδηγό λεωφορείου και τους επιβάτες που τον βοηθούν να φορτώσει και να δέσει σωστά τον ανάπηρο με το καροτσάκι, παρά έναν μη υποκριτή μουρτζούφλη οδηγό που νααα κι αν πέσουν οι όρθιοι όποτε πατάει γκάζι ή φρενάρει, νααα κι αν δεν πέσουν.

Και κάτι άλλο: στα οκτώ χρόνια που ήμουν εκεί κανείς ποτέ δεν με έκανε να αισθανθώ ξένος και ανεπιθύμητος, κανένας δεν με χαρακτήρισε “κωλοέλληνα”, δεν έφαγα καμία πόρτα σε κανένα μπαρ, κανένας πατέρας δεν συμβούλεψε την κόρη του να με αποφεύγει, κανένα αφεντικό δεν με εκμεταλλεύτηκε, κανένας δεν με κοίταξε με βλέμμα κατωτερότητας. Για να σας προλάβω πριν πείτε “ναι αλλά εμείς είμαστε τίμιοι, καλοί, κι εργατικοί” σας παραπέμπω στο βιβλίο «Α history of the Greeks in the Americas 1453-1938» (Proctor, Michigan, 1995) των Paul Koken, Th. Ν. Constant, Ser. G. Canoutas, το οποίο αποδεικνύει περίτρανα ότι οι συμπατριώτες μας Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ κρατούσαν για πολλά χρόνια τα σκήπτρα στις επίσημες εγκληματολογικές στατιστικές. Πρώτοι στις κλοπές, στις διαρρήξεις, στην κατοχή όπλων, στους βιασμούς, στις ανθρωποκτονίες. Γι’ αυτό σας προειδοποιώ: αν είμαι κοντά και σας ακούσω να βρίζετε ξένους θα σας χαστουκίσω χωρίς τύψεις. Θα είναι το δικό μου “ευχαριστώ” σε όλους όσους μου φέρθηκαν τόσο ωραία όταν ήμουν ημιπαράνομος μετανάστης.

Αητός χωρίς φτερά (από Ντο μινόρε)

Κι εκεί που όλοι περιμένουν σε κάθε ουρά υπομονετικά την σειρά τους, να ’σου κι ο ελληναράς, ο αητός, ο αρχηγός, ο γάτος με πέταλα ρε παιδί μου, που την κάνει μουλωχτά από το πλάι για να ξεμπερδέψει πρώτος. Ξέρετε κάτι; Δεν θα του πουν τίποτα. Υποθέτουν ότι υπάρχει κάποιος τόσο σοβαρός λόγος για να το κάνει αυτό, ώστε του κάνουν και χώρο για να περάσει. “Από δω φίλε μου, πρέπει να έχεις πολύ μεγάλη ανάγκη.” Έχουν δίκιο, όντως υπάρχει μια πάρα πολύ σοβαρή αιτία: η βλακεία του.

Και μην ακούσω το αφελές “τότε γιατί πολεμούν και σκοτώνουν αθώους ανθρώπους;” Τι σχέση έχει μωρέ ο απλός λαός – ο εργάτης στις οικοδομές και η πωλήτρια ρούχων, με τις βλακείες και τα συμφέροντα των αρπακτικών που κινούν τα νήματα; Αν βλέπατε τις αριστοτεχνικά σκηνοθετημένες σκηνές πολέμου που έδειχνε το CNN κατά τη διάρκεια της κλοπής των πετρελαίων στο Ιράκ θα καταλαβαίνατε αμέσως τι εννοώ. Οι απλοί άνθρωποι νομίζουν ότι όντως πάνε για καλό, να βοηθήσουν θέλουν. Ιδέα δεν έχουν για τα παιχνίδια που παίζονται πίσω από την πλάτη τους. Και για να ξεμπερδεύουμε μια και καλή μ’ αυτό: δεν είναι χαζοί οι Αμερικάνοι, ούτε έχουν γεννητικό πρόβλημα με λιγότερη ποσότητα φαιάς ουσίας όπως κακώς νομίζουν μερικοί. Απλά είναι δυστυχή θύματα ενός βάναυσου καπιταλιστικού συστήματος που κερδοφορεί από την εκμετάλλευση του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο, θύματα ενός πενιχρού δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος, και βέβαια θύματα μιας φοβερής προπαγάνδας και παραπληροφόρησης από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Υπάρχουν λαμπρά μυαλά, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι έχουν βυθιστεί στο τέλμα του συστήματος το οποίο τους λέει: τι θέλετε; Σπιταρώνες με 7 κρεβατοκάμαρες, υδρομασάζ και γκαράζ για τρία αυτοκίνητα; Θέλετε τέρατα Chevrolet Suburban με V8 5.700 κυβικών και Μερσεντάρες για το κινητό γραφείο σας; Μοτοσυκλέτες super sport για εκτόνωση, motocross για τα Σάββατα, Harley για τις Κυριακές και ATV για το εξοχικό; Τηλεόραση plasma, home theatre, μπιλιάρδο, και σκάφος για το καλοκαίρι; Κανένα πρόβλημα, ορίστε πάρτε δάνεια αβέρτα, ότι θέλετε αρκεί να δουλεύετε σαν τον Μπαρπα-Θωμά για τους τόκους αλλά και για να μην προλαβαίνετε να σκέφτεστε. Πάρε πράμα, έτσι σε θέλουμε, πάρε κι άλλα. Ένας πολίτης που χρωστάει είναι ένας υπάκουος πολίτης. Ευτυχώς που εμείς οι Έλληνες σαν ανώτερη ράτσα είμαστε ολιγαρκείς, δεν υποκύπτουμε σε καταναλωτικούς πειρασμούς, και επομένως δεν είμαστε υποχείρια κανενός. Αξίζουμε συγχαρητήρια.

Έχουμε όμως και μία άλλη σημαντική διαφορά. Επειδή εκεί όταν σου λέει ο εργολάβος ότι η οικοδομή θα τελειώσει σε 48 εβδομάδες το εννοεί και το κάνει, όταν ο υδραυλικός έρχεται ακριβώς την ώρα που σου είπε, όταν μια δημόσια υπηρεσία σου λέει ότι θα σου στείλει το χαρτί που ζήτησες με φαξ και μέχρι να κλείσεις το τηλέφωνο το έχεις στα χέρια σου, οι άνθρωποι εκεί έχουν αποκτήσει μια αίσθηση εμπιστοσύνης στο γενικότερο σύστημα. Αυτό δεν βοηθά πάντα το κριτήριό τους της ηθικής ως προς τις ενέργειες της εξωτερικής -κυρίως- πολιτικής αυτών που τους κυβερνούν, και βοηθά τους χαλιναγωγητές του πλήθους να περνούν ότι θέλουν, όπως το θέλουν, και ότι ώρα θέλουν. Δυστυχώς ο απλός λαός σπάνια το καταλαβαίνει, και όταν κάποιος τους το λέει στα ίσια αμύνονται προσβεβλημένοι. Αυτό τους κάνει μερικές φορές να αντιδρούν όντως σαν κουτορνίθια, ειδικά όταν συνομιλούν με κατοίκους άλλων χωρών.

Εμείς όμως… Οι “γεννημένοι νικητές” (Φανή Χαλκιά, Ολυμπιακοί Αγώνες 2004), η “μοναδική ευλογημένη φυλή” (Εξουσία παπάδων, παντού και πάντα), με το IQ που θα έκανε τον Αϊνστάιν να ντρεπόταν και το στόμα αγωνιστική Termignoni που βρυχάται στον κόφτη, εμείς δεν πιανόμαστε κορόιδα ρε παιδί μου. Μας λέει ο πωλητής ότι αυτό κάνει τόσο και σε κλάσματα δευτερολέπτου έχουμε υπολογίσει τιμές πρώτων υλών, κόστους κατασκευής, μεταφορικών, χονδρικής αντιπροσώπου, λιανικής, και πιθανά ποσοστά έκπτωσης, και μετά κοιτάμε τον άμοιρο ύποπτα σαν να θέλει να μας τον φορέσει. Όποιος μας κοιτάει και δεν τον ξέρουμε μάλλον ψάχνει για γκόμενο. Η καχυποψία σε όλο της το μεγαλείο. Δεν θα ξεχάσω στην Έκθεση Μοτοσυκλέτας πρόπερσι τους δύο νεαρούς που δεν μπορούσα με τίποτα να πείσω ότι αυτοί οι δύο Σουηδοί που έβλεπε στο περίπτερό μας ήταν όντως Ghost Riders. “Πλάκα μας κάνεις φιλαράκι;” “Όχι ρε παιδιά, δίπλα είναι και η μοτοσυκλέτα τους, απ’ τη Σουηδία ήρθαν τα παιδιά για σας τους αναγνώστες ”. Μια κοιτούσαν εμένα, μια κοιτούσαν αυτούς. “Στο κάτω-κάτω μπορείτε να τους ρωτήσετε ότι θέλετε και κρίνετε μόνοι σας αν είναι ή δεν είναι…” Τελικά έφυγαν χωρίς να με πιστέψουν. Δεν μπορούσα με τίποτα να τους αποδείξω ότι ούτε προβοσκίδα είχαν, ούτε κόκκινα νύχια για να κρύβονται πίσω από τις παπαρούνες. Ίσως επειδή τους κοροϊδεύει ο κόσμος από την στιγμή που θα γεννηθούν. Ενώ αν ήταν αμερικανάκια θα με πίστευαν με την πρώτη αν τους έλεγα ότι Ghost Riders ήμουν εγώ με τη Νίκη από τη γραμματεία. Ποιο από τα δύο είναι καλύτερο δεν ξέρω.

Στην πόλη της Αλμυρής Λίμνης

Το Salt Lake City είναι μια σχετικά νεοϊδρυθείσα πόλη-πρωτεύουσα της πολιτείας Utah, με πληθυσμό μικρότερο του ενός εκατομμυρίου, και οφείλει το όνομά της στην παρακείμενη λίμνη Salt Lake. Πως λέμε λίμνη της Βουλιαγμένης; Ε, καμία σχέση. Μιλάμε για λίμνη που δεν είναι ορατή η απέναντι όχθη, μια λιμνοθάλασσα ένα πράγμα. Νεκρή θάλασσα όμως, αφού κι αυτή έχει τόσο αλάτι στο νερό της που δεν μπορεί να ζήσει κανένας ζωντανός οργανισμός. Ιδανική για αποτυχημένες αυτοκτονίες – βουτάς και δεν βουλιάζεις ποτέ. Αν ρωτήσει κάποιος τους κάτοικους των μεγάλων αμερικάνικων μητροπόλεων για την Utah ή το Salt Lake City, τις περισσότερες φορές θα λάβει ειρωνική και απαξιωτική απάντηση, όπως όταν ρωτάτε έναν δικό μας πρωτευουσιάνο για το Καστελόριζο, το Κιλκίς, ή το Νευροκόπι. Πρόκειται όμως για μια πανέμορφη και πεντακάθαρη πόλη με εκπληκτικού κάλλους τοπία, ιδανική για τους λάτρεις των υπαίθριων δραστηριοτήτων, όπως μεταξύ άλλων το σκι, το ποδήλατο, και η ορειβασία. Το καλό είναι ότι είναι πάρα ήσυχη, δηλαδή δεν χρειάζεται ν’ ανησυχείς όπως στο Los Angeles ή στο Chicago ότι το παιδί σου καθώς γυρνάει από το σχολείο μπορεί να πυροβοληθεί τυχαία από πιτσιρικάδες-μέλη συμμοριών για πλάκα. Ησυχία, τάξη και ασφάλεια Το κακό είναι ακριβώς το θετικό της: είναι τόσο ήσυχα ώστε απουσιάζει παντελώς η νυχτερινή ζωή και κάθε είδους διασκέδαση (εκτός κινηματογράφου και μπόουλινγκ) με αποτέλεσμα πολλές φορές να γίνεται βαρετή μέχρι αυτοκτονίας.

Ο λόγος γι’ αυτό είναι οι Μορμόνοι και οι συνέπειες των κανονισμών της θρησκείας τους στην πόλη. Το χίλια οκτακόσα φεύγα λέει η παράδοση, ένας προφήτης που λεγόταν Brigham Young και δεν ήταν καθόλου young μιας και ήταν με το ένα πόδι στον τάφο, περιφερόταν με άλογα, κάρα, και τους πιστούς του σ’ εκείνο το τμήμα της Αμερικής για να βρει την ιδανική τοποθεσία και να ιδρύσουν την πόλη-φάρο που θα έστελνε το φως της θρησκείας τους στα πέρατα του κόσμου. Όταν είδε το όμορφο οροπέδιο γύρω από την λίμνη ανάμεσα στα όρη Rocky και Olympus Mountains, έπαθε ένα ταράκουλο ο άνθρωπος πάνω στην κρίσιμη ηλικία που βρισκόταν, και είδε ένα όραμα με τον ίδιο τον Θεό να του δίνει την εντολή “This is the place.” Τότε χτύπησε το ραβδί του στο έδαφος, επανέλαβε στους πιστούς την επιθυμία του Θεού, και χτίσανε μετά κόπων και θυσιών τα σπίτια τους και την υπερπολυτελέστατη εκκλησία τους με τον μασίφ χρυσό άγγελο στην κορυφή.

Mormon’s Rap

Ουσιαστικά οι Μορμόνοι πιστεύουν πολύ λογικά πράγματα όπως το ότι όλοι μας μπορούμε να γίνουμε άγιοι αρκεί να πληρούνται μερικές προϋποθέσεις. Πρέπει απαραιτήτως όλοι οι πιστοί να δίνουν το 10% του εισοδήματός τους στην εκκλησία, και να κάνουν πολλά παιδιά (για να δίνουν κι αυτά όταν μεγαλώσουν 10% το καθένα). Μέχρι πρότινος μάλιστα μπορούσαν νόμιμα να έχουν όσες γυναίκες ήθελαν (καλό αυτό), αρκεί είχαν την ικανότητα να τις συντηρούν (κακό αυτό). Οι δέκα – δώδεκα γυναίκες ήταν συνηθισμένο φαινόμενο κι αν ο άντρας έκανε πέντ’ έξι παιδιά με την καθεμία απ’ αυτές, φανταστείτε τι γινόταν. Κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του ’70 το σύνταγμα του κράτους που υπερτερεί των τοπικών νόμων κάθε πολιτείας τους χάλασε το πανηγύρι απαγορεύοντας δια ροπάλου την πολυγαμία, αρκετοί απ’ αυτούς όμως βρήκαν τη λύση. Μετακόμισαν σε χωριά και κωμοπόλεις όπως το Virgin και το Colorado City, στο νοτιότερο άκρο της Utah ακριβώς πάνω στα σύνορα με την Arizona. Μ’ αυτόν τον τρόπο όταν μετά από καταγγελίες νορμάλ συγκατοίκων τους πάνε αστυνόμοι της Utah για έλεγχο, αυτοί πετάγονται στην πίσω αυλή που γεωγραφικά ανήκει στην Arizona όπου η αστυνομία της πρώτης δεν έχει απολύτως καμία δικαιοδοσία και τούμπαλιν. Μόνο στην Αμερική κύριοι.

Η θρησκεία των Μορμόνων απαγορεύει επίσης οτιδήποτε μπορεί να εθίσει τον άνθρωπο: τα τυχερά παιχνίδια, το αλκοόλ, το κάπνισμα, ακόμα και τον καφέ. Βέβαια οι σοκολάτες που έχουν τριπλάσια ποσότητα καφεΐνης από το φιλτραρισμένο νεροζούμι που αυτοί αποκαλούν “καφέ” επιτρέπονται, αλλά μέχρι το 1986, δεν μπορούσαν να πιούν ούτε Coca Cola. Ξαφνικά ένα βράδυ ο τότε αρχηγός της εκκλησίας και προφήτης βεβαίως-βεβαίως, είδε ένα όνειρο με τον Θεό να του λέει ότι οι πιστοί επιτρέπεται να κάνουν μια μικρή εξαίρεση από τον κανόνα της καφεΐνης και δεν θα τους τιμωρούσε πλέον αν έπιναν Coca Cola. Τελείως συμπτωματικά, αν διάβαζε κάποιος οποιαδήποτε οικονομική εφημερίδα εκείνες τις μέρες μπορούσε να πληροφορηθεί ότι η Μορμόνικη εκκλησία, –ένας εκ των μεγαλυτέρων παικτών στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης–, αγόρασε ένα τεράστιο πακέτο μετοχών της εν λόγω εταιρείας έναντι αστρονομικού ποσού. Ηθικό δίδαγμα: ο Θεός παρακολουθεί ανελλιπώς τον δείκτη Dow Jones.

Αν δείτε γύρω από την Πανεπιστημίου στην Αθήνα χαρωπούς νεαρούς με μαύρα παντελονάκια και άσπρα πουκαμισάκια με ταμπελάκια στο πέτο που γράφουν κάτω από το όνομά τους “Latter-Day Saints” (Άγιοι της Ημέρας της Κρίσεως), σας παρακαλώ μην τους σκυλοβρίσετε, είναι καλά παιδιά. Η Αποστολή (Mission) είναι μέρος της διαδικασίας για να γίνουν άγιοι. Πρέπει για δύο χρόνια να πάνε σε μια ξένη χώρα για να προσηλυτίσουν περισσότερους πιστούς, αν και στην Ελλάδα λένε ότι αυτό είναι αδύνατο και περισσότεροι απ’ τους Μορμόνους γίνονται χριστιανοί παρά το αντίθετο. Να ξέρετε ότι λατρεύουν την χώρα μας και πριν έρθουν μαθαίνουν κατά την προετοιμασία τους άπταιστα νέα ελληνικά αλλά και κάμποσα αρχαία.

Παρηγοριά στον άρρωστο

Μια εβδομάδα χωρίς μοτοσυκλέτα δεν θυμάμαι να έχω ξαναπεράσει στη ζωή μου, εκτός από τότε που μ’ έριξε μια θεόστραβη μαλακισμένη με το αυτοκίνητό της εκεί που ήμουνα παρκαρισμένος στο κεντρικό σταντ στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, με αποτέλεσμα να σπάσω την κλείδα μου. Μια εβδομάδα χωρίς μοτοσυκλέτα είναι ικανή να μου προκαλέσει ψυχοσωματικές διαταραχές όπως αυτές που μ’ έχουν πιάσει τώρα: εμφανές τρέμουλο, εφίδρωση, αύξηση πυρετού κατά δύο δέκατα, ρίγος, και ανατριχίλα. Τώρα όμως που βρήκα μοτοσυκλέτα για την επόμενη εβδομάδα, θα βγάλω το άχτι μου. Ο Στέλιος, ο πρώην συνάδελφός μου στο Crown Burgers, θα μου δανείσει το πρόσφατα αγορασμένο Honda VTX του για να πεταχτούμε μέχρι το Las Vegas, το Grand Canyon, και το Zion Park. Mιλάμε για τρελά μίλια. Πρέπει να ομολογήσω ότι θα προτιμούσα ένα K1200LT ή ένα FJR 1300 αλλά αφού δεν υπάρχει επιλογή, στην αναβροχιά καλό και το τσουνάμι.

Όταν το έφερε από το σπίτι του χαζέψαμε, ενώ σύντομα μαζεύτηκε πηγαδάκι. Εντυπωσιακή τσοπεριά, απ’ αυτές που κάθεσαι σαν τον Εσταυρωμένο και που μόλις σκεφτείς να πάρεις κλίση αφήνει το μισό χρώμιο από τα πατώματα… συγνώμη, μαρσπιέ εννοούσα, στο δρόμο. Είναι μοντέλο 2002, αλλά είναι στην πένα και με λίγα χιλιόμετρα. Το έχει πειράξει ελαφρώς – ξέρετε τώρα, τα γνωστά χωρίς νόημα σε τέτοιου είδους μηχανάκια: φαλτσοκομμένες ανοιχτές εξατμίσεις και custom made φίλτρο αέρα το οποίο υποτίθεται σπρώχνει περισσότερο αέρα στον θάλαμο καύσης για μεγαλύτερη ιπποδύναμη και ροπή. Ο τρελάρας Στελάρας ισχυρίζεται ότι η μοτοσυκλέτα αποδίδει πάνω από 130 αράβικα άτια στον τροχό. Δεν το δυναμομέτρησα για να επιβεβαιώσω τους ισχυρισμούς του, αλλά ξέρω ότι ανοίγοντας το γκάζι από το ρελαντί με πέμπτη το Πράγμα έσκαβε.

Τρία πράγματα με ανησυχούσαν. Πρώτον, το ότι άκουσα το Πράγμα να παίρνει μπροστά από την άλλη άκρη της πόλης που ήταν το σπίτι του. Δεύτερον το ότι το μέρος της σέλας που αναλογούσε στο κορίτσι θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει αιτία χωρισμού. Τέλος με τρόμαζε η ιδέα μιας ακινητοποιημένης μοτοσυκλέτας με τα όρνεα να κάνουν κύκλους από πάνω μας στην έρημο της Arizona και σαραντατέσσερις βαθμούς υπό σκιά (που σκιά στην έρημο;) Για το πρώτο είχα ωτοασπίδες, για το δεύτερο μου είπε “δεν με πειράζει, πλάκα θα έχει” (τσιμπάτε με, μήπως ονειρεύομαι;), και για το τρίτο μου υποσχέθηκε ο Στέλιος ότι, κούφια η ώρα, θα έρθει να μας πάρει με το πλήρως εξοπλισμένο με εργαλεία τρόκι του (βλέπε λεξικό παρακάτω) όπου κι ότι κι αν γινόταν. Ακόμη εδώ είμαστε; Φύγαμε.

Το τέρας αλυσοδεμένο

Στους αμερικάνικους δρόμους τα cruiser αποκτούν νόημα και ενδιαφέρον. Τι να τα κάνεις τα τριψήφια άλογα σε πενταψήφιο αριθμό στροφών και την θέση οδήγησης μούρη-κάτω-κώλος-πάνω όταν το όριο ταχύτητας είναι 55 μίλια (90 χιλιόμετρα) στην πόλη και 75 μίλια (120 χιλιόμετρα) στους αυτοκινητόδρομους; Γιατί να έχεις μεγάλα περιθώρια κλίσης όταν δεν υπάρχουν στροφές; Γιατί να μην είσαι αραχτός και light και easy rider για να θαυμάζεις το τοπίο και να πουλάς και μούρη άμα λάχει με δυο τόνους χρώμιο; Αυτό ήμουν τώρα πάνω στην πορτοκαλόχρυση VTX. Αραχτός και light, στον αυτοκινητόδρομο Ι-15 με κατεύθυνση το Las Vegas, με κάτι περισσότερο από 2.000 στροφές και 50 μίλια στο κοντέρ. Η ποιότητα κατασκευής αλλά και η κατάσταση της μοτοσυκλέτας είναι υπεράνω κριτικής, και ο χαλαρός ρυθμός φέρνει στην επιφάνεια λεπτομέρειες που δεν είχα προσέξει πριν. Όσοι κραδασμοί έχει επιτρέψει η Honda να υπάρχουν, φτάνουν στο σώμα γλυκά και καθόλου ενοχλητικά, το μεταλλικό χρώμα στο ντεπόζιτο πρέπει να έχει περαστεί τουλάχιστον 10 χέρια και μοιάζει να έχει πάχος δυο πόντους, ενώ το κλικ κάθε διακόπτη εκπέμπει την μέγιστη δυνατή ποιότητα.

Η ώρα είναι λίγο μετά τις 11 το πρωί, ο καιρός είναι ονειρεμένος, και δεν έχουμε ακόμα προλάβει να βγούμε από την πόλη. Ο αυτοκινητόδρομος (freeway τον λένε εδώ και όχι highway όπως σε άλλες πολιτείες) είναι υπερπολυτελέστατος. Μιλάμε για τέσσερις λωρίδες συν μία εκτάκτου ανάγκης για κάθε λωρίδα κυκλοφορίας, οδόστρωμα γιαλός με φοβερή πρόσφυση, και θέα τoυς πρόποδες του Olympus Mountain. Ακούω μια σειρήνα από κάπου και λυπάμαι τον άμοιρο που θα περιλάβει ο σερίφης. Εδώ τα πράγματα δεν είναι παίξε-γέλασε. Επειδή πολλοί αστυνομικοί έχουν πυροβοληθεί εν ψυχρώ στους δρόμους επειδή σταμάτησαν κάποιον με κλεμμένο αυτοκίνητο, ή από κάποιον μεθυσμένο που απλώς έτρεχε υπερβολικά, προσέχουν για να έχουν. Η διαδικασία έχει ως εξής: μόλις ο σερίφης αντιληφθεί κάποιον να παρανομεί (ή υποπτευθεί ότι μπορεί να παρανομεί) πάει από πίσω του και ανάβει φάρους και σειρήνες. Ο οδηγός πρέπει αμέσως να κάνει ήρεμα δεξιά στην λωρίδα ανάγκης, να σβήσει τον κινητήρα, και να περιμένει με τα χέρια στο τιμόνι τον αστυνόμο να βγει από το περιπολικό του. Έλα μου ντε όμως που δεν κατεβαίνει έτσι εύκολα: Αν είναι μέρα σε κεντρικό σημείο με κίνηση θα περιμένει άλλο ένα περιπολικό για να τον καλύψει, ενώ αν είναι βράδυ σε απόμερο σημείο, έχω δει με τα μάτια μου πέντε στη σειρά να περιμένουν κι άλλα. Φανταστείτε στον καθρέφτη σας δυο σερίφηδες να έρχονται με φακούς από αριστερά και δεξιά, και άλλους δώδεκα να σας σημαδεύουν με τις καραμπίνες επειδή πηγαίνατε νυχτιάτικα με 10 χιλιόμετρα πάνω από το επιτρεπόμενο όριο, και θα δείτε πόσο θα εκτιμήσετε τους πολύ χαλαρούς αστυνομικούς μας.

Παιχνίδια της τύχης

Κοιτάω το κοντέρ. Μας έχει παρασύρει η ελαφρά κατηφόρα και ο δείκτης έχει περάσει το νούμερο 75. Αφήνω να γλιστρήσει μέσα από το δεξί μου χέρι το παχύ χρωμιωμένο γκριπ του γκαζιού με τις μαύρες παράλληλες λαστιχένιες λωρίδες για να μειωθεί η ταχύτητα με το φρένο του κινητήρα. Ρίχνω μια ματιά στον καθρέφτη για να περάσω στην δεξιά και πιο αργή λωρίδα κυκλοφορίας και… όχι γαμώ την πίπα της ειρήνης του φύλαρχου των Απάτσι: η σειρήνα που ακούσαμε πριν είναι για μας! Από πού ξεφύτρωσε ο κερατάς; Με πιάνει πανικός και με λούζει κρύος ιδρώτας. Βγάζω φλας, κάνω αμέσως δεξιά, σβήνω τον κινητήρα, βγάζω το κράνος, και περιμένω. Περιμένω, περιμένω, περιμένω… Σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει λόγος άγχους γιατί εκτός του ελληνικού έχω από τα φοιτητικά μου χρόνια και αμερικάνικο δίπλωμα, το οποίο βέβαια έχει λήξει. Κυρίως όμως δεν ανησυχώ επειδή είμαι ο αγαπημένος μετανάστης του κύριου George Nielsen, του γενικού διευθυντή της αστυνομίας της πολιτείας. Τρεις γερές κλήσεις μου έχει σβήσει στο παρελθόν, θα μου αρνηθεί άλλη μία; Έναν Ατλαντικό γύρους με έξτρα τζατζίκι του έχουν φτιάξει τα χεράκια μου. Το καλό είναι ότι φοράμε και οι δύο κράνη – μπορεί να είναι προαιρετικό για την τοπική νομοθεσία, όμως σίγουρα θα του έκαναν καλή εντύπωση. Τι γκαντεμιά είναι αυτή, και δεν έχουμε ακόμα βγει από τα όρια της πόλης. Μήπως είναι το πρώτο σημάδι ότι η διάσημη τύχη μου με έχει εγκαταλείψει;

Στο δεκάλεπτο επάνω, βγαίνει ο σερίφης από το περιπολικό του και σταματάει ακριβώς δίπλα από το τιμόνι, στην αριστερή μεριά της μοτοσυκλέτας. “Καλημέρα σας κύριε,” λέει με ευγένεια το φίδι το κολοβό, “πως είστε σήμερα;” Άλλα ήθελα να του πω αλλά αντιστάθηκα στον πειρασμό και τελικά μόνο που δεν του είπα πόσο ευτυχισμένος ήμουν που τον έβλεπα. “Ξέρετε γιατί σας σταμάτησα;” συνεχίζει το κλασσικό για αμερικάνο μπάτσο ποίημα. “Ιδέα δεν έχω κύριε.” “Γνωρίζετε πόσο είναι το όριο ταχύτητας στην περιοχή;” πάει να μου το βγάλει με το τσιγγέλι. “55 είναι αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν το ξεπέρασα” είπα όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα. Σιγά μη μασήσει: “είναι όντως 55 κύριε και το ραντάρ στο αυτοκίνητό μου έδειξε 82. Το δίπλωμά σας παρακαλώ”. Πάω να του δώσω το ευρωπαϊκό, αλλά βλέπει το αμερικάνικο και μου ζήτησε εκείνο παρότι του είπα ότι είχε λήξει πριν δύο χρόνια. Θα του έλεγα τι ωραία χωρίστρα που είχε, θα του ζητούσα να μου κάνει φρρρρ με την σφυρίχτρα του και να μου υπογράψει στο μπλουζάκι για να κρατήσω την υπογραφή του για πάντα, αλλά δεν είχε βγει η διαφήμιση ακόμα και δεν μου πέρασε από το μυαλό. Μπήκε στο αυτοκίνητό του ακολουθώντας ασφαλώς την προβλεπόμενη διαδικασία: θα έδινε στο κέντρο τον αριθμό του διπλώματος, θα του έστελναν μέσω δορυφόρου στην οθόνη υγρών κρυστάλλων προσωπικές πληροφορίες από το αν μου πήγαν όλα καλά στην τουαλέτα το πρωί μέχρι την κατάσταση της κρεατοελιάς στην πλάτη της γιαγιάς μου, και μετά από κανένα εικοσάλεπτο θα έβγαινε να μου δώσει την μαγική εντολή της κατάθεσης τριψήφιου ποσού μαζί με τις ευχές του για καλό ταξίδι και να προσέχω. Τα κλασικά. Πριν προλάβουν να περάσουν τρία λεπτά, βγήκε από το αυτοκίνητο φουριόζος και μου έδωσε πίσω το δίπλωμά μου. “Που είναι η κλήση;” τον ρωτάω ο ηλίθιος, αν και τελικά δεν είχε καμιά σημασία: “μόλις με ειδοποίησαν ότι έγινε ένα τραγικό δυστύχημα λίγο πιο κάτω και πρέπει να τρέξω να δω τι συνέβη. Καλό ταξίδι και να μην τρέχετε κύριε” ήταν οι τελευταίες λέξεις του άγιου αυτού ανθρώπου. Καταλάβατε τώρα γιατί οι γνωστοί με φωνάζουν Γκαστόνε;