26 εξωπραγματικές μέρες στη ράχη και τα πέριξ της Ευρώπης

Ημέρα 10η
Lutry (προάστια Λωζάνης) – Grimselpass – Sustenpass – Fluelen, ~300 χλμ

Ξυπνάω πρώτος απ’ όλους κατά τις 9:30 και τους ξυπνάω όλους στα γρήγορα. Δε κρατιόμουνα να φύγουμε! Ήξερα ότι θα έβρεχε και θα είχε κρύο στα βουνά και περίμενα πως και πως να ανέβουμε ψηλά στα σύννεφα…

Ήπιαμε καφέ, φορτώσαμε, χαιρετηθήκαμε με τα παιδιά και ξεκινήσαμε γύρω στις 11 (πώς γίνεται να αργούμε πάντα ρε γαμώτο;).

Η τελευταία φωτογραφία που τράβηξα από το πολυαγαπημένο μπαλκόνι των παιδιών… αφιερωμένη Μάνο, άντε και στα επόμενα!

Στο Martigny είπαμε να κάνουμε μια στάση σε super market για ψώνια μιας και είχε κάμπινγκ τις επόμενες μέρες, αλλά το ένα δεν έπαιρνε χρεωστικές, το άλλο ήθελε να πληρώσουμε πάρκινγκ για τα μηχανάκια, οπότε κάπου εκεί μας την έδωσε και την κάναμε από κει. Από το Sion και μετά το σκηνικό ξεκίνησε να γίνεται άκρως βουνίσιο και η διάθεση πέταγε.

Σταματήσαμε να φάμε κάτι στα γρήγορα μιας και θα ξαναράζαμε όταν θα στήναμε σκηνές και παρατηρήσαμε ότι επιτέλους είχαμε μπει στην γερμανόφωνη Ελβετία. Θα καταλάβαινα και καμιά λέξη ρε αδερφέ εδώ πέρα!

Τα παιδία παίζει

Η Τόνια πάντα έβρισκε μια γάτα με συμπεριφορά σκύλου

Σουβενίρ από Ελβετία; Χμμ…

Βάζουμε επενδύσεις και αδιάβροχα μιας και ο καιρός είχε αρχίσει να φορτώνει και δρόμο πάλι.

Κάπως έτσι είναι τα χωριά δίπλα από τον άδειο επαρχιακό με την μια λωρίδα ανά κατεύθυνση

Όπου κι αν κοιτάξεις είναι όμορφα…

Και ξαφνικά βλέπουμε το ανέβασμα του Grimsel, κάτι που θα γινόταν γνώριμο σκηνικό για τις επόμενες μέρες…

Επιβλητικό

Όταν ανεβαίναμε μπήκαμε μέσα σε ένα σύννεφο για λίγο για πρώτη φορά στο ταξίδι

Στα όρη στ’ άγρια βουνά

Η Τόνια φωτογράφιζε ό,τι ζώο και αν βλέπαμε

Η κορυφή του Grimsel

Μου την είπε ο Rex

Γελάκια βλέπω…

Η πρώτη μαρμότα που είδαμε, ζωάκι που το συναντάς πολύ συχνά στα βουνά των Άλπεων. Ποτέ δεν κατάλαβα αν έχει διαφορά από τον κλασσικό κάστορα

Τους είχανε φτιάξει και playground

Tα καλύτερα σουβενίρ είναι οι φωτογραφίες μου

Και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε το Grimsel, το οποίο στην πίσω μεριά του έχει 2 γκρι λίμνες. Το νερό έχει αυτό το χρώμα λόγω του χρώματος του βράχου που είναι στο βυθό. Μη φανταστείτε ότι είναι βρώμικο, πουθενά δεν είδαμε βρώμικο νερό στις Άλπεις σε λίμνες ή ποτάμια όσες μέρες οδηγούσαμε στα περάσματα.

Ο καιρός ήταν ο ιδανικός για τα γούστα μου…

Το ψιλοβρόχι δεν είχε σταματήσει από την ώρα που ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε, όπως δε σταμάταγε και το χαμόγελο…

Εδώ πρέπει να φώναζα: ΡΕ ΣΚΙΟΥΡΕ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΡΘΕΙ ΡΕΕΕΕ!

Κατεβαίνοντας το πάσο του Grimsel θέλαμε καφέ αλλά δε θέλαμε και να ξεκαβαλήσουμε… Είχαμε πάθει παράκρουση λέμε οπότε βουρ για Sustenpass…
Η πρόσφυση του βρεγμένου δρόμου ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία… Δε φοβόσουν ποτέ για γλίστρημα όσο κι αν πίεζες στις στροφές!

Κάπως έτσι κύλαγε η μέρα μας

Κάπου εκεί τραγούδαγα το “μαζί μου έλα, πάνω απ’ τα σύννεφα…”

Εικόνες που θα μείνουν στο μυαλό μου μέχρι να πάθω αλτσχάιμερ…

Στο βάθος φαίνεται το τελείωμα ενός μικρού παγετώνα, δε θυμάμαι το όνομα του… Το μόνο που θυμάμαι είναι η εκκωφαντική ησυχία που έσπαγε μόνο από τον ήχο των ποταμιών και η αίσθηση του να μπαίνεις μέσα στα σύννεφα. Πράγματα που ήθελα να ζήσω σε αυτό το ταξίδι.

Εικόνες…

Κατεβαίνοντας από το Susten είπαμε να πιούμε ένα καφέ να ζεσταθούμε, καθώς στις κορφές είχε κοντά στους 7 βαθμούς.

Εκεί γνώρισα έναν τρελοαμερικάνο που τον ζήλεψα πολύ…
Είχε εταιρία με έδρα στη Γερμανία που έφερνε τους πλούσιους Αμερικάνους στην Ευρώπη με σκοπό να τους κάνει βόλτες στα βουνά των Άλπεων… Από την μια δεν μου αρέσει που κάποιος χρειάζεται πλοηγό για τα συγκεκριμένα βουνά (βαριέται να ανοίξει ένα χάρτη δηλαδή…) τον οποίο τον πληρώνει αδρά, από την άλλη χάρηκα για τον άνθρωπο που ζει το όνειρο του και τα οικονομικά του πάνε τέλεια. Μας έδειξε στο χάρτη κάποια καλά περάσματα που δεν τα ήξερα, και υποσχέθηκε να μου στείλει αυτοκολλητάκια από τα πάσα που είχαμε περάσει (και ξέχασα να πάρω λόγω καψοκαβαλίασης) ταχυδρομικώς. Κάτι που μου πρότεινε από μόνος του όπως του το έλεγα πάνω στην κουβέντα και το έκανε όντως 2 βδομάδες αφότου είχαμε επιστρέψει…

Το “γραφείο” του Αμερικάνου, πολλά χρόνια και χιλιόμετρα στην πλάτη

Η Τόνια έβρισκε γάτες πραγματικά παντού, δε ξέρω πώς το κάνει

Στα αλπικά περάσματα βλέπεις ό,τι όχημα μπορείς να φανταστείς κάθε τόσο

Καβαλάμε ξανά με σκοπό να οδηγήσουμε προς το Λίχνενσταϊν μέχρι να βρούμε κάποια λίμνη που να έχει κάμπινγκ για να μείνουμε (οι λίμνες στις Άλπεις είναι ειδυλλιακές τοποθεσίες για ύπνο και κατά 99% θα έχουν κάμπινγκ γύρω τους).

Κάπως έτσι ήταν τα υπόλοιπα χιλιόμετρα μέχρι το κάμπινγκ. Ο ήλιος ψηλά ακόμα αλλά από την πολλή συννεφιά τα φώτα ήταν απαραίτητα, όπως και όλη την υπόλοιπη μέρα

Φτάνουμε στη λίμνη (από τις πιο όμορφες αλπικές λίμνες που είδα όσες μέρες ταξιδεύαμε) την ώρα που σταμάτησε η βροχή (αν και δεν έριξε πολύ, όσο χρειαζόταν για τη ροματζάδα μόνο) και στο 2ο κάμπινγκ που ρωτήσαμε βρήκαμε με 12 ευρώ έκαστος (λίγα για Ελβετία) ένα χώρο λουκούμι. Άλλωστε δεν είχε καλό καιρό εκείνες τις μέρες οπότε δεν είχε και πολύ κόσμο.

Μέχρι να στήσουμε και να αράξουμε λίγο είχε πάει ήδη 9:30 όμως, και τα μαγαζιά που θα μπορούσαμε να φάμε κάτι είχαν κλείσει όλα… Αυτοί οι άνθρωποι των Άλπεων κοιμούνται πριν τις κότες ρε γαμώτο… Μόνο ένα εστιατόριο ήταν ανοιχτό και είχε την μακαρονάδα 18 ευρώ έκαστη (και μη φανταστείτε ελληνική μερίδα…), οπότε το ρίξαμε στις δικές μας προμήθειες και κάπως έτσι είχε περάσει μια από τις ομορφότερες μέρες του ταξιδιού μας.

Εκείνη τη μέρα είχα δει εικόνες που τις θυμάμαι πεντακάθαρα ακόμη και τώρα μετά από 5 μήνες που γράφω το παρών οδοιπορικό… Είχα μπουκώσει από συναισθήματα αλλά και από ησυχία, ηρεμία και γαλήνη που μόνο το βουνό μπορεί να μου προσφέρει. Και το να κοιμάσαι το βράδυ στη σκηνή σου ακούγοντας νερά να τρέχουν και τον αέρα να σφυρίζει είναι σίγουρα το κερασάκι στην τούρτα. Όσο για το κρύο είχε 14 βαθμούς έξω στα 500 μέτρα υψόμετρο που βρισκόμασταν, οπότε κοιμήθηκα πολύ άνετα αν εξαιρέσεις την φοβερή υπερδιέγερση μετά από αυτή τη μέρα. Το παρεάκι μας είχε δέσει καλά και περνάγαμε τέλεια.