26 εξωπραγματικές μέρες στη ράχη και τα πέριξ της Ευρώπης

Ημέρα 13η
Zernez – Fuornpass – Stelviopass – Gaviapass – Passo del Tonale – Bolzano, ~280 χιλ

Ξυπνάμε το πρωί νωρίς, και χαιρόμαστε πολύ που παρόλη τη συννεφιά δε βρέχει καθόλου. Τρώμε τα coco-pops μας (μεγάλο λάθος μιας και πήγα 3 φορές τουαλέτα σε μισή ώρα μετά, αφού έχω συνηθίσει τον σκέτο καφέ, τι το ήθελα το πρωινό;) και φορτώνουμε στα γρήγορα για να φύγουμε!

Είχαμε πολύ ωραία πράγματα να δούμε και σήμερα!
Την ώρα που φεύγαμε είχαν βγει όλοι από το σπίτι στο μπαλκόνι και μας χαιρέταγαν χαμογελαστοί… Δε ξέρω γιατί δε σταμάτησα να βγούμε όλοι μαζί μια φωτογραφία…
Σίγουρα από τις γνωριμίες που θα μου μείνουν αξέχαστες…

Σήμερα η διαδρομή άνετα έπαιρνε τέτοιο soundtrack αν γύρναγα βίντεο:

Φεύγουμε λοιπόν και η διαδρομή ξεκίνησε με απίστευτο ανοιχτό ορεινό στροφιλίκι και άσφαλτο που είναι σα να οδηγάς σε ράγες!
Το πότε περάσαμε τα σύνορα δε το πήρα χαμπάρι (πάλι), μάλλον δεν είδα την ταμπέλα.
Πλέον δεν μας έκανε εντύπωση όταν αλλάζαμε χώρα, και για μένα ήταν και η τρίτη φορά που πέρναγα τα σύνορα με Ιταλία σ’ αυτό το ταξίδι…

Αφού λοιπόν φτάνουμε εκεί που ο δρόμος αρχίζει να ανηφορίζει για το Stelvio βλέπω στα δεξιά μου αυτό:

Και λέω “ρε σίγουρα είμαι Ιταλία ή άλλαξα ήπειρο;”
Τελικά ένας “περίεργος” τύπος που θύμιζε κάτι από Ινδιάνο ξεπρόβαλε και μας είπε αν θέλουμε να δώσουμε 1 ευρώ και να δούμε τα έργα του. Το ευρώ έπιασε τόπο σίγουρα…

Όταν πιάνει το χέρι σου…

Εκτός από τα Τοτέμ του άρεσαν και τα κόκαλα και τα κέρατα από νεκρά ζώα

Η μορφή

Το αμάξι του όπως θα καταλάβατε, τώρα τι χρώμα γράφει στην άδεια δε ξέρω…

Και μετά ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε, 19 βαθμούς είχε όταν ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε…

Η βροχή δεν άργησε να έρθει

Σε μια από τις 50 περίπου κλειστές και με τεράστια κλίση φουρκέτες

Φτάνοντας στην κορυφή πλέον χιόνιζε και είχε 2.8 βαθμούς, η μάνα μου, μου έλεγε στο τηλέφωνο για καύσωνα στην Αθήνα και δεν θέλαμε να κατέβουμε από κει πάνω με τίποτα…

22 Ιουλίου και το χιονάκι να παγώνει στη ζελατίνα… outer space λέμε

Το κρύο έτσουζε

Μιας και είναι το πιο γνωστό πάσο των Άλπεων είναι λογικό να είναι φίσκα από κόσμο

An englishman in Stelvio

Όταν τα παχιά σύννεφα έφυγαν για λίγο από μπροστά μας, μπόρεσα να τραβήξω 2 κλικ από τον δρόμο που ανεβήκαμε. Στις φωτογραφίες φαίνεται μόνο το τελευταίο κομμάτι του δρόμου, όχι το καλό με τις απανωτές στενές φουρκέτες που έχει πιο κάτω, στην αρχή της ανάβασης. Σ’ αυτό το πάσο ανεβαίνει το υψόμετρο πραγματικά γρήγορα, τρομερή κλίση λέμε…

Και εκείνη τη στιγμή είδαμε άλλο ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο…
Ξαφνικά ξεκίνησε να πέφτει ένα πράγμα ανάμεσα σε χιόνι και χαλάζι. Βασικά σαν μπαλίτσες από πηχτό χιόνι έμοιαζε, κανείς μας δεν είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο…

Από τα καλύτερα βρώμικα που έχω φάει ποτέ μου

Στο Stelvio είχε και ένα πανέμορφο καταφύγιο – παρατηρητήριο…

Στην πίσω μεριά του βουνού ο καιρός ήταν αισθητά καλύτερος, τα βουνά πολλές φορές σταματάνε για ώρα τα σύννεφα σε κάποιες κορφές

Και μετά ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε για να κάνουμε το Gavia, ένα από τα πιο όμορφα πάσα όσων αφορά την φυσική ομορφιά από όσα είδαμε στο ταξίδι, για μένα τουλάχιστον.

Κατεβαίνοντας το Stelvio λοιπόν:

Αμέτρητοι καταρράκτες σε όλα τα βουνά των Άλπεων

Πολύ και καλό στροφιλίκι

Μετά ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε το Gavia. Πολύ στενό και απότομο πάσο με κακό οδόστρωμα, αλλά καθόλου κίνηση μιας και οι κουτάκηδες το αποφεύγουν λόγω δυσκολίας του δρόμου. Δε σταμάτησα για πολλές φωτογραφίες στο ανέβασμα μιας και ο δρόμος ήταν για παιχνίδι. Η μόνη που έβγαλα ήταν σε ένα σημείο που βλέπαμε την βροχή να πέφτει ακριβώς δίπλα μας, αλλά σε μας δεν έβρεχε…

Ψηλό πάσο κι αυτό οπότε στην κορφή είπαμε να πιούμε ένα καφεδάκι και να αράξουμε εκεί γύρω για λίγο.

Η βροχή έπαιζε μαζί μας

Punk animals!

Moto Morini, μια εταιρία με ελάχιστη ετήσια παραγωγή που βγάζει πανάκριβα δίτροχα κοσμήματα

Και ένα αναμνηστικό

Και ξεκινώντας να κατεβαίνουμε το βουνό είδα την πιο όμορφη θέα του ταξιδιού ίσως…

Μαγεία

Από τα δρομάκια που θυμάσαι για καιρό…

Άντε να αφοσιωθείς στο στρίψιμο με τέτοια θέα…

Κατεβαίνοντας λοιπόν πιάσαμε τον SS42 όπου τον κάναμε μέχρι το τέλος του.
Και εδώ πρέπει να πω 2 πράγματα.
Όποιος πάει στις Ιταλικές Άλπεις με δίτροχο και δεν κάνει ολόκληρο τον SS42 (όχι μόνο το πάσο Del Tonale) είναι σα να μην έκανε τίποτα. Ναι, και στα πάσα έχει αψεγάδιαστους δρόμους, αλλά πουθενά κάτι τόσο καλό για οδήγηση. Έχει την καλύτερη ποιότητα ασφάλτου που έχουμε συναντήσει και εγώ και ο Σκίουρος στη ζωή μας (οι Ιταλοί βάζουν πολύ γυαλί στην άσφαλτο, τόσο που όταν έχει λιακάδα το βλέπεις να λαμπυρίζει, και να σου μασουλάει τα λάστιχα) και χάραξη που απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Όταν κοντεύαμε να τελειώσουμε τον SS42 έτρεμα από αδρεναλίνη! Το μυτάκι από τις μπότες ακούμπησε 4-5 φορές στην άσφαλτο. Ειλικρινά δε νομίζω να έχω ξαναστρίψει ποτέ έτσι σε δημόσιο (ασφάλτινο) δρόμο. Αφού κάποιες στιγμές είχα ξεκινήσει να σκέφτομαι ότι το παρακάνουμε άσχημα.
Σταματήσαμε να βγάλουμε και φωτογραφίες σε μια άκρη αλλά από την αδρεναλίνη δε μπορούσα να κάνω σοβαρή δουλειά! Πραγματικά αξέχαστη εμπειρία πάντως, και κρατάει αρκετά χιλιόμετρα.

Όταν τελείωσε το στροφιλίκι κάναμε ο ένας στον άλλο νόημα ότι μετά από τόσο σεξ επιβάλλεται στάση για τσιγάρο…

Και μετά το τσιγάρο μας, ξεκινήσαμε να ψάχνουμε κάμπινγκ…
Πάμε πρώτα σε μια λίμνη που ήταν στο δρόμο μας αλλά είχε υπερβολικά πολύ τουρισμό και δεν έπεφτε καρφίτσα, οπότε την κάναμε με ελαφρά και πήγαμε προς Bolzano μιας και θέλαμε να περάσουμε στις ανατολικές ιταλικές Άλπεις την επόμενη μέρα και να δούμε Δολομίτες.
Μέγα λάθος.

Το Bolzano είναι η πόλη που θα πρότεινα σε οποιονδήποτε να παρακάμψει με κλειστά μάτια, και εξηγούμαι:
Φτάνουμε και ξεκινάμε να ρωτάμε στα κάμπινγκ…
Στο πρώτο μας είπαν ότι ήταν γεμάτοι ακόμα και για μια σκηνή και στα επόμενα 2 δεν μας θέλαν γιατί ήμασταν με… μηχανές και οι μηχανόβιοι είναι κακός κόσμος!
Είχα κοκκινίσει από τα νεύρα μου με την ξεφτιλισμένη υπάλληλο του τελευταίου κάμπινγκ αλλά δεν έδωσα άλλο σημασία.
Τελικά βρήκαμε ένα κάμπινγκ (που μέναν μόνο ολλανδοί περιέργως, ακόμα και οι κατάλογοι ήταν στα Ολλανδικά) που μετά από μισή ώρα προσπάθειας μας βόλεψε σε ένα κήπο σπιτιού με λιωμένα φρούτα σε όλο το έδαφος που τα ένιωθα να κολλάνε στη σκηνή κάθε φορά που άλλαζα πλευρό.
Δε ξέρω τι χαζομάρα μας έπιασε και τους 3 εκείνη τη μέρα και δεν προσπεράσαμε την κωλόπολη να πάμε κάπου παραπέρα.
Σημειωτέον ότι η πόλη είναι ένα κακάσχημο βιομηχανικό κέντρο που χρησιμοποιείται κυρίως για ορμητήριο το χειμώνα με τα χιονοδρομικά.

Αφού καταφέραμε να παραγγείλουμε με λίγα γερμανικά και ακόμα λιγότερα αγγλικά (οι κατάλογοι ήταν στα Ολλανδικά γιατί το κάμπινγκ δούλευε με Ολλανδούς πελάτες μόνο λέει…) και να φάμε σε κανονικές τιμές πλέον (bye bye Ελβετικές τιμές) την πέσαμε με πολύ υπερδιέγερση αλλά και κούραση.

Αύριο το μενού έχει Δολομίτες με λιακάδα σύμφωνα με την πρόβλεψη που είχε το κάμπινγκ!

Η βενζίνη στην Ιταλία με 2 ευρώ το λίτρο έτσουζε, στην Ελβετία ήταν κοντά στο 1,5 ευρώ!