26 εξωπραγματικές μέρες στη ράχη και τα πέριξ της Ευρώπης

Ημέρα 19η
Reisseck – Ljubljana, 160 χλμ

Μιας και ξέραμε ότι θα είχαμε να κάνουμε γύρω στα 150 χλμ μέχρι την Λουμπλιάνα ξυπνήσαμε αργά, τόσο αργά που σηκώθηκα λόγω της ζέστης που είχε μέσα στη σκηνή από τον ήλιο που είχε ανέβει αρκετά πλέον.

Φάγαμε ό,τι είχαμε μαζί για πρωινό (μαζί με λίγο γάλα που μας έδωσαν) και μετά αράξαμε αρκετή ώρα δίπλα στο πανέμορφο ποτάμι που τροφοδοτούσε τη λίμνη και χαζεύαμε.

Και μετά το πρωινό κοιμήθηκα για λίγο ακόμα μιας και το προηγούμενο βράδυ κρεπάλιασα όσο μπορούσα.

Στο δίπλα τραπέζι ένα κορίτσι έφτιαχνε χειροποίητα κοσμήματα από χάντρες και καλώδια.

Όμως τέρμα τα ψέματα…
Κάπου εδώ έπρεπε να εγκαταλείψουμε τις Άλπεις…

Δεν μας άρεσε καθόλου που θα κάναμε καιρό να ξανανιώσουμε τόσο δέος από ορεινό όγκο, από καιρικά φαινόμενα και από δρόμους που κόβουν την ανάσα, αλλά έτσι είναι. Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και έρχονται άλλα καλύτερα και στην περίπτωση μας ερχότανε η Σλοβενία και η Κροατία, και για αργότερα θα το βλέπαμε.

Και κάπως έτσι χαιρετούσαμε τους νότιους πρόποδες των Άλπεων πηγαίνοντας προς την Σλοβενία…

Μόλις βγήκαμε εθνική παρατηρήσαμε ότι τα μισά οχήματα στο δρόμο ήταν ή αυτοκινούμενα, ή αυτοκίνητα με τροχόσπιτο σε τρέιλερ! Ταξιδεύουν πολύ οδικώς οι Ευρωπαίοι και δεν είναι μόνο θέμα οικονομικής κατάστασης αυτό (για όσους βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα), αλλά και θέμα γούστου. Κοινώς είναι κάτι που το γουστάρουνε περισσότερο από τον μέσο Έλληνα που είναι των διακοπών σε νησί με ξενοδοχείο και πισίνα και όχι του ταξιδιού και της κατασκήνωσης.

Και σταματώντας κάπου πριν τη Σλοβενία στην εθνική για βενζίνη πάθαμε πλάκα με την ουρά στο βενζινάδικο! 10 αντλίες και 30 αυτοκίνητα να περιμένουν σε κάθε μια! Και επειδή το επόμενο βενζινάδικο ήταν σε 50 χλμ και το κουβαδάκι του Σκίουρου είχε ρεζέρβα, δε το ρισκάραμε και περιμέναμε υπομονετικά (εγώ περίμενα στον ίσκιο και δεν έβαλα βενζίνη).

Η ζέστη είχε αρχίσει ήδη να μας ενοχλεί, αλλά τα είπαμε και πριν αυτά…

Περιμένοντας παρατήρησα ότι το μπουφάν μου και η ζελατίνα της μηχανής είχαν γίνει ένα με οποιουδήποτε είδους έντομο (όσο μπορεί να φανεί σε φωτογραφία).

Συνεχίσαμε και φτάνοντας στη Σλοβενία βλέπουμε 5 χιλιόμετρα πριν τα σύνορα ουρά από ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, με δίσκους και καταλύτες να βρωμάνε. Αρχικά πιστεύαμε ότι κάποιο τρακάρισμα θα είχε γίνει αλλά περνώντας (για να μη ξεχνάμε και την καταγωγή μας) ανάμεσα από τα ακινητοποιημένα για χιλιόμετρα αυτοκίνητα φτάσαμε στα σύνορα και είδαμε ότι όλη αυτή η ουρά γίνεται από τα διόδια…
Με αυτοκίνητο ήθελες σίγουρα 2-3 ώρες για 5 χιλιόμετρα!

Περνώντας τα σύνορα ξεκίνησα να θέλω κι εγώ βενζίνη και έπρεπε να πάρουμε και την βινιέτα για τους αυτοκινητόδρομους της Σλοβενίας, οπότε σταματήσαμε στο πρώτο βενζινάδικο που αν μη τι άλλο είχε περίεργο όνομα για… βενζινάδικο.

Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στη Λουμπλιάνα και βρήκαμε κατευθείαν ένα hostel που είχαμε σταμπάρει από το ίντερνετ κάποιες μέρες πριν! Τελικά ήταν φθηνότερα απ’ όσο νομίζαμε αφού με 8 ευρώ ο καθένας κοιμηθήκαμε εδώ:

Α, ξέχασα να πω πώς στην τιμή ήταν και το πρωινό.
Και από κόσμο όλα τα λεφτά το χόστελ. Αρκετοί backpackers που πηγαινοερχόντουσαν, μαγείρευαν, τρώγαν, ή συζητάγαν όλοι μαζί στο μεγάλο σαλόνι!
Και όλα αυτά μέσα στο κέντρο της πόλης, αλλά και σε γωνία που δεν ακουγόταν ψίθυρος το βράδυ!

Αφού κάναμε ένα μπάνιο βγήκαμε έξω και ξεκινήσαμε να περπατάμε προς όπου μας κατεύθυνε η μύτη μας μιας και ήταν ώρα για φαγητό…

Η θερμοκρασία έκανε ότι μπορούσε για να μας δώσει να καταλάβουμε ότι εδώ κάτω στα χαμηλά έχει το καλοκαίρι που όλοι ξέρουμε, με την αφόρητη ζέστη που κανείς δεν γούσταρε…

Περπατώντας το κέντρο της πόλης το πρώτο που φωτογράφισα ήταν το άγαλμα του Vodnik στην ομώνυμη πλατεία. Ο Vodnik ήταν ένας σημαντικός Σλοβένος δημοσιογράφος, ποιητής αλλά και κληρικός της εποχής του διαφωτισμού.

Και όσο συνεχίζαμε να περπατάμε παρατήρησα ό,τι έβλεπα και από την εθνική καθώς ερχόμασταν. Η Σλοβενία ΔΕΝ είναι αντιπροσωπευτικό βαλκανικό δείγμα. Η αρχιτεκτονική της είναι ξεκάθαρα επηρεασμένη από την Αυστρία. Το μόνο που αλλάζει αυτή την Ευρωπαϊκή όψη, είναι οι ντόπιοι που είναι πιο γλεντζέδες, χαρούμενοι και αρκετά πιο σωματώδης και στα δύο φύλα κατά μέσο όρο από τους λαούς που είδα στις προηγούμενες χώρες. Αλλά οι συνήθειες του κόσμου είναι επίσης ξεκάθαρα δυτικές, με χαμηλότερες τιμές σε όλα όμως, χαμηλότερες και από της Αθήνας ίσως στην Λουμπλιάνα. Επίσης η Λουμπλιάνα όπου δεν είχε πεζόδρομο είχε ποδηλατόδρομο…

Κάπου διάβασα ότι ένας μύθος λέει πως ο δράκος αυτός σηκώνει την ουρά του όποτε περνάει μια παρθένα από την γέφυρα. Εγώ δεν είδα ποτέ κάτι τέτοιο!

Και μερικές ακόμη από την πόλη:

Όσο τρώγαμε ψάχναμε κάποιον που να ξέρει την πόλη και πέσαμε πάνω σε ένα Κύπριο σερβιτόρο στην ηλικία μου και μας είπε όσα χρειαζόταν να ξέρουμε για την μικρή αυτή πόλη! Η αλήθεια είναι πώς το μόνο που ήξερα πριν πάμε (από πληροφορίες πολυταξιδεμένων φίλων) ήταν το πόσο καλό κόσμο είχε και πόσο ωραία πόλη ήταν, άλλα τίποτα συγκεκριμένο!

Φάγαμε και συνεχίσαμε να περπατάμε… Η πόλη είναι πραγματικά κόσμημα και μετά από λίγο ξεκινήσαμε να βλέπουμε και κανένα graffiti ή stencil που είχαμε καιρό!

Και συνεχίσαμε το περπάτημα…

Μέχρι που πέσαμε στο ποτάμι και το ακολουθήσαμε…

Και ξανά προς το πανέμορφο και αρκετά προσεγμένο (όπως και όλη η πόλη άλλωστε) ιστορικό κέντρο της πόλης…

Κι εδώ τα ζευγαράκια κλείδωναν τον έρωτα τους με λουκετάκια στις γέφυρες…

Αφού γυρίσαμε στο δωμάτιο και κάναμε ένα session φωτογραφίας με τα παιδιά…

…είπαμε να πάμε προς την Metelkova, ένα από τα πιο όμορφα μέρη που είδα στο ταξίδι!
Ουσιαστικά πρόκειται για πρώην φυλακές 10 λεπτά με τα πόδια από το ιστορικό κέντρο της πόλης, που πλέον έχουν μετατραπεί σε πολύχρωμα μπαράκια με 1,5 ευρώ την μπύρα και μουσικές για όλα τα γούστα, σε καταλήψεις, σε χόστελ και γενικότερα σε χώρο για να βγάζουν οι καλλιτέχνες της πόλης τις ανησυχίες τους…

Όσο για φωτογραφίες, θα έβγαζα το επόμενο πρωί μιας και σήμερα το βράδυ βγήκαμε για να τα πιούμε και τελικά γυρίσαμε αργά για κάτι τέτοιο!
Εννοείται ότι ο κόσμος ήταν κυρίως κάτω των 25 και είχε αρκετό τζέρτζελο στο πρώην προαύλιο της φυλακής.
Ο Σκίουρος έλεγε ότι η Metelkova του άρεσε πιο πολύ κι από την πλατεία στα Εξάρχεια, θα μου μείνει αυτό!

Bonus track της ημέρας:

Πρώτη φορά είδα να έχει αντίστροφη μέτρηση μέχρι να ανάψει το πράσινο στο πεζοφάναρο