26 εξωπραγματικές μέρες στη ράχη και τα πέριξ της Ευρώπης

Ημέρα 2η
Ανκόνα – Σιένα (~220 χλμ)

Ναι σιγά που θα σηκωνόμουν για την ανατολή μετά τη χτεσινή αϋπνία. Έλιωσα στον ύπνο μέχρι τις 10 το πρωί (ω ναι, κοιμήθηκα κοντά 14 ώρες) και όταν σηκώθηκα έβλεπα παντού Ιταλίδες να αράζουνε στο πάτωμα, άλλες να κοιμούνται και άλλες να τρώνε τα φρουτάκια τους… Γενικά καμια σχέση με Ελλάδα, που για να πάνε Μυτιλήνη οι περισσότεροι θέλουν καμπίνα…

Φτάσαμε Ανκόνα με 4 ώρες καθυστέρηση σχεδόν, κατά τις 2 το μεσημέρι. Κατεβήκαμε στο αμπάρι με τους 50φεύγα βαθμούς, καβαλήσαμε και επιτέλους πάτησα σε ξένη χώρα με 2 ρόδες (και η πρώτη επαφή με την Ιταλική άσφαλτο ήταν παραλήρημα)!

Η πρώτη μας στάση ήταν για βενζίνη και ντύσιμο (μιας και στο πλοίο με 50 βαθμούς δεν άντεχες με τίποτα περισσότερο από ένα κοντομάνικο) στο πρώτο βενζινάδικο και ρίξαμε τρελά γέλια! Εκτός του ότι δεν είχαμε ιδέα του πώς θα γίνει η ιστορία της πληρωμής με την κάρτα στο χαζομηχάνημα, δεν μίλαγε και κανείς αγγλικά. Όταν όμως κάποιος θέλει, συνεννοείται μαζί σου και χωρίς κοινή γλώσσα, οπότε την βρήκαμε την άκρη… Η βενζίνη στην Ιταλία βέβαια έτσουζε με 1,97 ευρά το λίτρο…

Φτάσαμε μετά από λίγες ώρες στην λίμνη Trasimeno, την οποία μόλις την είδα από ψηλά ήταν και το πρώτο ωραίο τοπίο που είδα στο ταξίδι. Η πείνα είχε φτάσει σε σημείο που θα άνοιγα κονσέρβα εν κινήσει, οπότε βρήκαμε μια πιτσαρία σε ένα μικρό χωριό της λίμνης με ένα τρελό αφεντικό (και ψήστη όμως), που παρόλο που δεν ήξερε λέξη στα αγγλικά όχι απλά καταφέραμε να συνεννοηθούμε, αλλά μας έλεγε ότι του στέλνουν καρτ ποστάλ από όλο τον πλανήτη και τον ευχαριστούν που φάγαν πίτσα στο μαγαζί του… Αφού φάγαμε (η πίτσα όντως κορυφαία και φτηνή) μας έφερε και την κούτα με τις καρτ-ποσταλ… Τώρα αν τις έγραφε μόνος του ή όχι δεν θα το μάθω ποτέ!

Το αφεντικό τρελάθηκε

Επιγραφή με το πρόσωπο του αφεντικού

Φεύγοντας από τη λίμνη καταλάβαμε πως το αρχικό σχέδιο που ήταν να φτάσουμε Φλωρεντία ήταν αδύνατο, αφού είχε περάσει αρκετά η ώρα, οπότε είπαμε να πάμε προς Σιένα και να μείνουμε κάπου γύρω!

Μόλις φτάσαμε Σιένα όμως (μετά από μια φοβερή διαδρομή με τοπία Τοσκάνης, λόφους με ηλιόσπορο, απέραντους αμπελώνες κλπ, που δυστυχώς δεν έβγαλα καθόλου φωτογραφίες) η τρόμπα βενζίνης του Σκίουρου άρχισε να μας κάνει νερά και δούλευε μόνο όταν της ρίχναμε μπουνιές… Μια τρόμπα που είχε αλλαχτεί πριν από 500 χιλιόμετρα…

Φτάσαμε στο πρώτο κάμπινγκ που μας έδειχνε το GPS λίγο έξω από την πόλη και ήταν λες και το είχαμε κάνει παραγγελία… Μιας και ήταν ήδη αργά και θέλαμε απλά να κάνουμε ένα μπάνιο και να πάμε να δούμε την πόλη -για την οποία δεν ξέραμε τίποτα- μείναμε με 15 ευρώ έκαστος στο καλύτερο bungalow που είδαμε σε όλο το ταξίδι, και σε ωραίο μέρος μέσα στο δάσος!

Φτάσαμε στην πόλη μετά από αρκετά μπουνίδια στην τρόμπα και λίγα νεύρα καθώς θα έπρεπε να αλλαχτεί ξανά στην Φλωρεντία (δηλαδή ήθελε χρόνο και χρήμα). Παρκάραμε και ξεκινήσαμε να περπατάμε, μέχρι που παρατηρήσαμε ότι μας έχει κρεμάσει το σαγόνι.

Χμμ…

Μια από τις πλατείες

Κάπως έτσι είναι τα φώτα στους δρόμους της Σιένα

Μετά έγινε και η πρώτη γνωριμια με Ιταλικό παγωτατζίδικο… κόλαση!

Και δώστου περπάτημα να δούμε που βγάζει

Spooky stuff

Και όπως περπατάς βλέπεις αυτό:

Και ταυτόχρονα ακούς μουσικές…. Μμμ ωραία σκεφτόμαστε!
Και περπατώντας ανακαλύψαμε 3-4 διαφορετικά πάρτι με καλό κόσμο, ωραίες μουσικές και ποτά σε συμβολικές τιμές…

Αράξαμε αρκετά μέχρι που είπαμε να ξαναπερπατήσουμε…

Λίγες αλλά καλές ανηφόρες

Και πέσαμε πάνω σε αυτή τη πλατεία…

Ποια κούραση και ποιος εκνευρισμός με την τρόμπα; Όλα καλά πηγαίναν 🙂

Γυρίσαμε στο κάμπινγκ κατά τις 3 και κάτσαμε ακόμα λίγο να διαπιστώσουμε όλοι μαζί το πόσο ωραία ήταν αυτή η πόλη. Τα ήπιαμε ακόμα λίγο (η Τόνια κι εγώ τουλάχιστον) και αφού στο τέλος έβλεπα την Ντόλυ να κάνει τα δικά της από τη νύστα και την κούραση, είπα να την πέσω!