26 εξωπραγματικές μέρες στη ράχη και τα πέριξ της Ευρώπης

Ημέρα 21η
Ljubljana – Plitvice, 210 χλμ

Ξυπνάμε το πρωί, τρώμε το πρωινό μας και πάμε να μαζευτούμε στα γρήγορα για να πάρουμε δρόμο προς Κροατία και συγκεκριμένα τον ομορφότερο δρυμό της, τις λίμνες Plitvice!
Κατεβαίνω κάτω για να πάρω το ποδήλατο να το επιστρέψω πριν φύγουμε αλλά το μόνο που βρήκα ήταν το κομμένο λουκέτο. Ωραία ξεκινάει η μέρα σκέφτομαι με σατανικό γελάκι να σιγακούγεται…

Πήγα στην υποδοχή του χόστελ να ρωτήσω μήπως αντιλήφθηκαν κάτι όλο το βράδυ και μου είπε ότι έχουν κάμερα που παρακολουθεί το σημείο οπότε ξεκινήσαμε να ψάχνουμε στο βίντεο.
Μετά από 5 λεπτά είδαμε έναν τυπάκι που όπως σφύριζε αμέριμνα έβγαλε έναν μεγάλο κόφτη, έκοψε το ψευτολουκέτο με την πρώτη, καβάλησε και έφυγε.
Α, έβαλε και τον κόφτη στο καλαθάκι του ποδηλάτου… Με αυτό γέλασα είναι η αλήθεια.

Πήγα εκεί που το είχα νοικιάσει, μου κράτησαν το 20ευρω της εγγύησης που είχα δώσει (αν και το ποδήλατο αποκλείεται να κόστιζε κάτω από 200-250 ευρώ και ήταν ολοκαίνουργιο) και ξεκίνησαν να τσακώνονται με την υπάλληλο που με άφησε να το κρατήσω και το βράδυ ενώ έπρεπε να το γυρίσω εκεί για διανυκτέρευση σε δικό τους κλειστό χώρο. Η κοπέλα ήταν καινούργια (μόνο λίγες μέρες δούλευε εκεί) και δεν ήξερε ότι έχουν αυτό το σύστημα για τα βράδια αφού οι κλοπές ποδηλάτων (όταν το ποδήλατο είναι καλό) είναι αρκετά συνηθισμένες.
Εγώ πάντως δεν κατάλαβα ποτέ αν έφταιγε η κοπέλα ή τα αφεντικά που την είχαν αφήσει να δουλεύει εκεί μόνη της και δεν της το είχαν πει…

Γυρνάω λοιπόν πίσω και πριν ξεκινήσουμε αποφασίσαμε να μην πάμε καθόλου από αυτοκινητόδρομο αλλά από επαρχιακούς μέχρι το κάμπινγκ που είχαμε σταμπάρει από το ίντερνετ στην Κροατία κοντά στις λίμνες, μιας και θα κάναμε γύρω στα 210 χιλιόμετρα απ’ ότι υπολόγιζε το GPS.
Αυτή η απόφαση μας δικαίωσε πανηγυρικά όπως θα καταλαβαίναμε αργότερα…

Ξεκινάμε λοιπόν και αφού είχαμε καμιά 50αριά χιλιόμετρα είπαμε να σταματήσουμε σε όποιο χωριό βρούμε για ένα καφέ.
Σταματάμε λοιπόν και ακόμη κι εδώ, που ήταν ένα χωριό 200 κατοίκων αισθανόσουνα πως δεν έχεις περάσει στην Βαλκανική…
Η 50χρονη καφετζού ήξερε τα βασικά αγγλικά (παρόλο που σίγουρα είχε καιρό να δει τουρίστα, και παρόλο που είχε μεγαλώσει σε χωριό), είχε ταμιακή και ένα ξεχασμένο μηχάνημα για κάρτες, και έστελνε mails από τον υπολογιστή της.
Σίγουρα η επαρχία της Σλοβενίας θυμίζει πιο πολύ Ευρώπη, παρά ελληνική επαρχία, είμαστε αρκετά πιο πίσω σε ανάπτυξη και μόρφωση από τους Σλοβένους και πριν επισκεφτώ την Σλοβενία είχα εντελώς αντίθετη άποψη.
Οι χωρικοί παρόλα αυτά μου θύμιζαν κάτι από το χωριό μου στην Εύβοια. Καθημερινή πρωί βλέπεις, και από το καφενείο πέρναγαν μόνο ηλιοκαμένες φάτσες, αγρότες, οικοδόμοι, μάστορες γενικών καθηκόντων και τρακτέρ.

Ξανακαβαλήσαμε λοιπόν και συνεχίσαμε την οδήγηση στην απολαυστική Σλοβενία…

Μέχρι που φτάσαμε στα σύνορα με την Κροατία, μια χώρα που δεν ανήκει στην Ευρωπαϊκή ένωση ακόμα.
Στα σύνορα ο έλεγχος (ακόμα και για μένα που μπήκα με ταυτότητα μιας και δεν έχω βγάλει διαβατήριο και αφού έχουν υπογράψει μια συνθήκη που οι Ευρωπαίοι πολίτες μπορούν να μπαίνουν στη χώρα μόνο με ταυτότητα όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη) ήταν τυπικός του 2λεπτου.

Περάσαμε πάνω από το τεράστιο ποτάμι που σηματοδοτεί τα σύνορα της Κροατίας και της Σλοβενίας και ξεκινήσαμε να ρολάρουμε στην Κροατική επαρχία.
Μόλις περνάς τα σύνορα, καταλαβαίνεις ότι πλέον μπήκες σε βαλκανική χώρα.
Ο Γοτθικός ρυθμός στα κτίσματα κόβεται μαχαίρι, η καλή ποιότητα του δρόμου επίσης, και στο πλάι ξεκινάς να βλέπεις φτωχά χωριά με τούβλινα σπίτια και υπαίθριους πάγκους με φρούτα. Επίσης, δίπλα στον δρόμο έβλεπες αρκετούς αγρότες και όλοι ήταν χαμογελαστοί και χαιρετάγαν, όπως και τα παιδάκια που παίζαν μπάλα δίπλα στους δρόμους όταν πέρναγες από χωριό.

Η Κροατία μου έδινε την καλύτερη εντύπωση από την πρώτη στιγμή…

Και ακόμη δεν είπα πως στην Κροατία τα μόνα χρώματα που μπορείς να δεις είναι το πράσινο και το μπλε. Αυτή η χώρα είναι πραγματικά κατάφυτη!

Μια στάση για τσιγάρο στη μέση του πουθενά λοιπόν και δρόμο πάλι…

Ο δρόμος ήταν χάλια (σαν ελληνική επαρχία δηλαδή) σε σχέση μ’ αυτό που είχαμε συνηθίσει τόσες μέρες, αλλά είπαμε, τώρα μπήκαμε στα Βαλκάνια.
Τα τοπία των δρόμων όμως έχουν απαράμιλλη ομορφιά λόγω της φοβερής φύσης που καλύπτει όλη τη χώρα.

Φτάσαμε στο κάμπινγκ απόγευμα, και ήταν μακράν το καλύτερο οργανωμένο κάμπινγκ που έχω δει ποτέ μου…

Τι κρίμα που δεν ήξερα το ND φίλτρο για την φωτογραφική πριν φύγω για το ταξίδι…

 

Το κάμπινγκ ήταν μέσα σε μια απέραντη έκταση ημι-ορεινού δάσους που διακόπτεται από μεγάλα λιβάδια, και με αρκετά φτηνές τιμές.

Στήσαμε λοιπόν κι εμείς της σκηνές μας και βολτάραμε στο κάμπινγκ μέχρι που κοιμηθήκαμε νωρίς μιας και την επόμενη θα περπατάγαμε όλη μέρα και έπρεπε να είμαστε ξεκούραστοι!