26 εξωπραγματικές μέρες στη ράχη και τα πέριξ της Ευρώπης

Ημέρα 23η
Plitvice – Βενετία, 390 χλμ

Την σημερινή ημέρα έγραψα πολλές σελίδες στο ημερολόγιο μου…
Τα σύμπτυξα όσο μπορούσα για να μη σας κουράσω, αλλά και πάλι πολλά βγήκαν.

Το πρωί σηκώθηκα και δεν είχα πιαστεί καθόλου. Ίσα-ίσα που κοιμήθηκα άνετα. Τελικά όλα συνηθίζονται!
Ξαφνικά ακούω τον Σκίουρο που μουρμούριζε μόνος του… Την νύχτα είχε τρυπήσει και το δικό του υπόστρωμα και δε κοιμήθηκε πολύ καλά…
Ήπιαμε καφέ και μαζέψαμε-φορτώσαμε σε χρόνο dt. Είχαμε γίνει πραγματικά γρήγοροι σ’ αυτό πλέον. Το μόνο που με στεναχωρούσε εκείνο το πρωί ήταν ότι θα έκανα καιρό να ξαναστήσω σκηνή…

Πριν φύγουμε τσεκάραμε λίγο στο ίντερνετ τι παίζει με τα camping της Βενετίας και είδαμε ότι είναι ψιλογεμάτα, οπότε κλείσαμε ένα bungalow γύρω στα 15 ευρώ την μέρα έκαστος με προκαταβολή μέσω κάρτας. Ήταν η πρώτη φορά από την μέρα που φύγαμε που κλείσαμε από πριν κάποιο δωμάτιο.

Ξεκινάμε λοιπόν και μετά από καμιά 30αριά χιλιόμετρα μπαίνουμε σε ένα δρόμο πραγματικά βομβαρδισμένο! Είχε εγκάρσιες καθιζήσεις πάνω στις στροφές βάθους κοντά μισό μέτρο σε κάνα 2 σημεία! 2 φορές γλίτωσα την πτώση εκείνη την μέρα, παρόλο που πήγαινα με 40… Το μηχανάκι γλίστραγε σαν τρελό σ’ εκείνο το δρόμο…

Σε κάποια φάση σταματήσαμε και ο Σκίουρος γκρίνιαζε που τον πήγαινα από αυτόν τον κωλόδρομο γιατί μάλλον είχε στραβώσει μέχρι και η ζάντα του! Και μιας και δεν είχε περίοδο σκέφτομαι ότι μάλλον έφταιγε η κούραση του γι αυτή τη γκρίνια, και ότι είχαμε συνηθίσει τους αψεγάδιαστους δρόμους των Άλπεων τόσες μέρες…
Εγώ πάντως μια χαρά πέρναγα! Πέραν του πόσο κακός ήταν ο δρόμος, ήταν και πανέμορφος, όπως και όλοι οι επαρχιακοί που περάσαμε στην Κροατία!

Στις φωτογραφίες δε φαίνεται πόσο λεία ήταν η άσφαλτος, ούτε κάποια από τα “κοψίματα” του δρόμου. Φαίνονται όμως τα χαρακτηριστικά χρώματα που βλέπεις όταν οδηγάς στους δρόμους της Κροατίας

Κάτι άλλο που ξέχασα να αναφέρω είναι ότι στα φτωχά χωριά που περνάγαμε στην Κροατία, έβλεπα παντού μικρά σπίτια που εξωτερικά έβλεπες τα τούβλα με τον αρμό ενδιάμεσα, χωρίς σοβάτισμα, τσιμέντο, ή βάψιμο εξωτερικά. Αλλά παρ’ όλα αυτά σχεδόν όλα είχαν πανάκριβες πόρτες ασφαλείας. Αυτό ήταν κάτι που ποτέ δε το κατάλαβα…

Επίσης τα αγροτικά μηχανήματα ήταν χειρότερα κι από αυτά στις φτωχότερες αγροτοπεριοχές της Ελλάδας, βγάζοντας απίστευτη κάπνα όταν λειτουργούσαν. Είτε ήταν τρακτέρ, είτε σκαπτικά μηχανήματα του 1821!
Σίγουρα θα κάνω ακόμα μια επίσκεψη στην Κροατία στο μέλλον, μου άρεσε υπερβολικά αυτή η χώρα!

Μετά το Vrbovsko βγήκαμε εθνική. Η εθνική της Κροατίας όσο την χρησιμοποιήσαμε ήταν αντίστοιχης ποιότητας της Αττικής οδού, πραγματικά ανεξήγητα καλοί δρόμοι για την οικονομική κατάσταση που φαινόταν να έχει η χώρα!

Ακόμα κι από την εθνική τα μόνα χρώματα που έβλεπες ήταν το πράσινο και το μπλε του ουρανού, το μόνο που έσπαγε αυτά τα χρώματα καμιά φορά ήταν τα αφρισμένα ποτάμια και οι γαλάζιες λίμνες…

Το πρώτο σοκ όμως ήρθε φτάνοντας λίγο έξω από την Ριέκα όπου μετά από μια μεγάλη ευθεία στρίβουμε αριστερά, βλέπουμε στο βάθος την θάλασσα που είχαμε να δούμε από την Τοσκάνη καμιά 20αριά μέρες πριν και στο καπάκι σκάει πάνω μας ο λίβας που φυσούσε… Εκείνη την ώρα ήθελα να ξανανέβω στις Άλπεις και να τηλεμεταφερθώ στην Αθήνα. Μετά από τόσες μέρες οδήγησης σε ιδανικές (κυρίως) θερμοκρασίες για μοτοσυκλέτα, ο καύσωνας είναι κάτι που σου χαλάει την διάθεση για οδήγηση αυτομάτως. Η θερμοκρασία πρέπει να ήταν κοντά στους 40 εκείνη τη μέρα.

Αλλά έτσι είναι όταν ταξιδεύεις με μοτοσυκλέτα, μαθαίνεις να τα ανέχεσαι όλα και να εγκλιματίζεσαι, κι αυτό είναι κάτι που προσωπικά το γουστάρω όσο τίποτα.

Φτάνοντας στα σύνορα με την Σλοβενία (μια λωρίδα της Σλοβενίας παρεμβάλλεται ανάμεσα σε Κροατία και Ιταλία, με αποτέλεσμα να διαθέτει και η Σλοβενία μια μικρή έκταση ακτογραμμής) είδαμε μια τεράστια ουρά από αυτοκίνητα και μηχανές. Στην αρχή σβήσαμε μοτέρ και ξεκινήσαμε να περιμένουμε μέχρι που μας έπιασε το πατριωτικό ένστικτο, βάλαμε μπροστά, περάσαμε όλη την ουρά, φτάσαμε στον έλεγχο και μόλις μας είδε να βγάζουμε γάντια και να ψάχνουμε για χαρτιά μας έκανε νόημα να φύγουμε, χωρίς κανένα έλεγχο, εύκολα και γρήγορα!

Περάσαμε την λωρίδα της Σλοβενίας με την πολύ κίνηση από τα φορτηγά και μπήκαμε στην εκνευριστική και βαρετή autostrada της Ιταλίας. Ειδικά μετά την Palmanova το σκηνικό ήταν χάλι μαύρο. 2 λωρίδες δρόμου με τα φορτηγά να προσπερνάνε συνέχεια με τον κλασσικό αργό ρυθμό τους κι εσύ να τρως εκτός από τον ήλιο και τον λίβα και το καυσαέριο τους σε μια απέραντη ευθεία.
Η ποιότητα της autostrada σ’ αυτό το κομμάτι μου θύμιζε κάτι από Αθηνών-Πατρών σε κάποια σημεία αλλά με μια λωρίδα ανά κατεύθυνση παραπάνω και καλύτερη οδηγική παιδεία από τους οδηγούς των αυτοκινήτων.
Στο βάθος αχνοφάνηκαν οι Άλπεις σε κάποιο σημείο του δρόμου, το μυαλό μου ξεκίνησε να ταξιδεύει και πάλι…

Σε κάποιο βενζινάδικο σταματήσαμε για να πάρουμε λίγο ίσκιο (ενώ τόσες μέρες ψάχναμε τον ήλιο) και να πιούμε κάτι και συνάντησα τον παππού της Ντόλυ.

Φτάνουμε μετά από πολύ ιδρώτα που κύλαγε στο μέτωπο μας (πλέον πρέπει να κόντευε 4 η ώρα) στο κάμπινγκ με το bungalow που είχαμε κλείσει και προς κακή μας έκπληξη βλέπουμε μια καμαρούλα μια σταλιά 2 επί 3 με 40 βαθμούς μέσα και χωρίς air-condition. Και στο τραγούδι του Πουλόπουλου ήταν 2 που έπρεπε να την μοιραστούν και όχι 3…
Γι αυτό και δεν πρόκειται να ξανακλείσω ποτέ δωμάτιο ή bungalow ή οτιδήποτε όσο ταξιδεύω, αυτή ήταν σίγουρα η πρώτη και τελευταία φορά.
Το προσωπικό του άθλιου κάμπινγκ βέβαια μας είπε ότι το βράδυ δεν πρόκειται να ζεσταινόμασταν…

Κάναμε ένα μπάνιο και ξεκινήσαμε να πάμε με το λεωφορείο στην πόλη της Βενετίας, 8 χιλιόμετρα από εκεί που μέναμε, μιας και το παρκάρισμα στα πάρκινγκ έξω από την Βενετία δεν είναι πουθενά δωρεάν, ακόμη και για τις μοτοσυκλέτες.

Και όπως το περίμενα, πρόκειται για μια πραγματικά μοναδική πόλη χτισμένη πάνω στο νερό με εκατομμύρια τουρίστες να την κατακλύζουν. Κάτι λογικό άλλωστε αφού αυτό το κόσμημα είναι κάτι που όλοι όσοι τους αρέσει ο τουρισμός πρέπει να το δούνε.

Φάγαμε κάτι στα γρήγορα και ξεκινήσαμε να περπατάμε στην πόλη…

Η Βενετία πραγματικά σε μαγεύει από τα πρώτα δευτερόλεπτα που μπαίνεις στο πρώτο σοκάκι της. Το μόνο άσχημο είναι η μυρωδιά που αναδύεται από τα κανάλια όταν έχει ζέστη και άπνοια ταυτόχρονα, αλλά τίποτα δε μπορεί να είναι τέλειο…

Συνεχίσαμε να περπατάμε μέχρι το βράδυ, κι εγώ είχα χαζέψει τρώγοντας όσο περισσότερο παγωτό μπορούσα (όσοι έχουν πάει στην Ιταλία σίγουρα με καταλαβαίνουν) και τραβώντας κάποιες από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες του ταξιδιού…

Η Βενετία είναι πραγματικά φωτογενής πόλη

Ταρίφες με φινέτσα

Και με χρώμα όμως ωραία είναι…

Τραβηγμένη από την γέφυρα των στεναγμών. Δεξιά και αριστερά βλέπουμε τα κελιά της φυλακής που ακούγονταν οι στεναγμοί των φυλακισμένων κάθε βράδυ

Σερβίτσιο γκόντολε που λένε και οι Βενετσιάνοι

Αφού είχε πάει αργά πλέον γυρίσαμε με το τελευταίο λεωφορείο στο κάμπινγκ, ξανακάναμε μπάνιο και αράξαμε έξω από το μαγαζάκι του κάμπινγκ να πιούμε καμιά μπύρα με τους δεκάδες πιτσιρικάδες backpackers που μόλις είχαν γυρίσει κι αυτοί με το τελευταίο λεωφορείο.
Αφού πρώτα είδαμε ένα σκηνικό με μια μεθυσμένη χαζογκόμενα που στο τέλος τις έφαγε κιόλας για τις μαλακίες που έκανε στους υπόλοιπους που απολάμβαναν την ησυχία τους, πήγαμε για ύπνο γελώντας και παρατηρώντας ότι όντως δεν είχε ζέστη μέσα στο μικροσκοπικό bungalow που δεν είχε χώρο ούτε για τα πράγματα μας. Πρέπει να κοιμήθηκα σε 1 λεπτό, ήμουν πραγματικά πολύ κουρασμένος εκείνη τη μέρα…