26 εξωπραγματικές μέρες στη ράχη και τα πέριξ της Ευρώπης

Ημέρα 25η
Βενετία

Ξυπνήσαμε το πρωί λίγο πριν η ζέστη αρχίσει να γίνεται αφόρητη, κάτι σαν προαίσθημα ένα πράγμα! Φάγαμε το πρωινό μας με την ησυχία μας και διάκρινα μια γλυκιά μελαγχολία που ήταν η τελευταία ουσιαστική μέρα του ταξιδιού, μιας και από την επόμενη θα ξεκίναγε ο γυρισμός μας.

Ξεκινήσαμε λοιπόν και πάλι με το λεωφορείο για την Βενετία και από κει πήραμε το καραβάκι για το Murano, ένα νησάκι ξακουστό για τα χειροποίητα έργα από γυαλί που φτιάχνονται αποκλειστικά εκεί! Στον δρόμο με το καραβάκι (στην θάλασσα δηλαδή) βλέπεις πραγματικά ενδιαφέροντα και ασυνήθιστα στο μάτι πράγματ,α μέσα στη μέση του πουθενά.

Είχαμε στο μυαλό μας να επισκεφτούμε κάποιο εργοστάσιο (ένα μεγάλο εργαστήρι με ανθρώπους που φτιάχνουν πράγματα με τα χέρια τους δηλαδή, με ελάχιστα μηχανήματα) εκεί, αλλά φτάνοντας είδαμε πώς όλα ήταν κλειστά. Μόνο τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά και ο κόσμος μπαινόβγαινε χαζεύοντας.
Απ’ ότι μάθαμε αργότερα τα εργοστάσια δε δουλεύουν καλοκαίρι λόγω της πολλής ζέστης που έχει, αφού το γυαλί επεξεργάζεται αποκλειστικά με φωτιά.

Κατεβαίνοντας από το καραβάκι το πρώτο πράγμα που είδα ήταν τα γυάλινα λουλούδια σ’ αυτό το μπαλκόνι:

Γυρίσαμε το Murano αρκετά, μπήκαμε σε άπειρα μαγαζιά και χαζέψαμε με τις ώρες. Το πιο ωραίο έργο που είδα ήταν μια μεγάλη γυάλινη υδρόγειος με ανάγλυφες λεπτομέρειες από χρυσό, αλλά μιας και είχε 8000 ευρώ και δεν μπορούσα να την κουβαλήσω κι εύκολα δεν την πήρα. Σ’ ένα μαγαζί πετύχαμε και τον ιδιοκτήτη που έφτιαχνε γυάλινες αράχνες.

Αυτό στα αριστερά είναι ένα έργο που δεν έχει τελειώσει ακόμα

Πεπρατώντας σε ένα παρκάκι βρήκα κι αυτό

Κάτσαμε για έναν καφέ και μετά πήραμε πάλι το καραβάκι με το πανάκριβο εισιτήριο για να γυρίσουμε στη Βενετία…

Κάποιοι δεν έχουν πρόβλημα να κάνουν το μπάνιο τους σ’ αυτά τα βρομόνερα

Και γυρνώντας χάσαμε την στάση που έπρεπε να κατέβουμε κι έτσι κατεβήκαμε στην επόμενη που σε άφηνε σε μια απόμερη γειτονιά της Βενετίας που μέναν κυρίως ηλικιωμένοι.

Μέχρι και τα κουδούνια όμορφα είναι στην Βενετία

Περπατήσαμε αρκετά backroads μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο και πάλι…

Μέρος που κατασκευάζει και επισκευάζει γόνδολες

Σύνταξη ή… ανασύνταξη;

Και μετά φάγαμε κάτι, χαζέψαμε ακόμα λίγο και γυρίσαμε προς το κάμπινγκ από νωρίς να αράξουμε μιας και πλέον είχαμε δει ό,τι είχαμε ανάγκη να δούμε στη Βενετία.
Την επόμενη μέρα ξεκίναγε η επιστροφή μας, και το καράβι έφευγε γύρω στις 11 το πρωί απ’ ότι θυμάμαι…

Αφού πρώτα παρατηρήσαμε πόσο καλά είχαν φερθεί τα Βενετσιάνικα κουνούπια στον Σκίουρο…

…μετά κάτσαμε και συζητούσαμε με τις ώρες. Κάτι σαν απολογισμός ταξιδιού ένα πράγμα. Ήδη είχαμε αρχίσει να ονειρευόμαστε το επόμενο ταξίδι μας, εγώ κάπου προς την Ανατολή κι ο Σκίουρος κάπου προς Μαρόκο σκεφτόταν εκείνη την ώρα…

Και ένα απόσπασμα αυτολεξεί από το ημερολόγιο που έγραψα εκείνο το βράδυ, μετά από πολύ προσπάθεια λόγω ζαλάδας:

“Μου έχουν λείψει διάφορα πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις στην Αθήνα, αλλά όσο ταξιδεύεις υπάρχουν κάποιες στιγμές (που μπορεί να κρατήσουν και ώρες) που το μυαλό σου αδειάζει και δε σκέφτεσαι τίποτα. Και αυτές είναι οι πιο πολύτιμες στιγμές, που θα μου λείψουν όσο τίποτα μέχρι το επόμενο ταξίδι μου. Άλλωστε τώρα πια ξέρω και τα γούστα μου καλύτερα, οπότε θα φροντίσω να είμαι μόνιμα σε τέτοια κατάσταση όσο ταξιδεύω…”