Isle of Man

Η πρώτη μέρα στην Νήσο του Μαν είχε τελειώσει και κουρασμένος αλλά χαρούμενος από την διάρκεια της μέρας που έζησα, πήρα τον δρόμο της επιστροφής για το Union Mills, ένα μικρό χωριό στο οποίο θα διανυκτέρευα.

ΑΛΛΑ…

..όταν οδηγείς με τέτοιο φεγγάρι..

..θέλεις ο χρόνος να παγώσει..

Το επόμενο πρωί σηκώθηκα ανυπόμονα από το κρεβάτι μου (μπορεί και να μην κοιμήθηκα από την χαρά μου), ετοιμάστηκα και βγήκα πάλι στον δρόμο. Επιτέλους ήταν η μέρα που θα έκανα την διαδρομή του αγώνα!!! Η ένταση που ένιωσα δεν μπορεί να μεταφερθεί σε ψηφία ενός υπολογιστή καθώς περίμενα 15 χρόνια για αυτή την στιγμή.
Απλά θυμάμαι πως κάποια στιγμή «κλείδωσα» το μυαλό μου, έβαλα τον χάρτη της διαδρομής στο bagster, πήγα στην εκκίνηση στον Glencrutchery Road και επιτέλους κύλησα τις ρόδες μου εκεί που μεγάλοι αναβάτες ακροβατούσαν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Ξεκινάω να κάνω την διαδρομή και η εκκίνηση είναι από την αντίθετη πλευρά.

Το βάθρο των νικητών.

Ο μόνος θεατής που με παρακολουθούσε..

Μόλις βγήκα από το Ντάγκλας συνάντησα το ίδρυμα που έφτιαξαν προς τιμήν του Joey Dunlop, στο οποίο συγκεντρώνουν χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς και υπάρχουν και μερικά δωμάτια τα οποία νοικιάζουν την εποχή των αγώνων.

Από τους μεγαλύτερους οδηγούς όλων των εποχών

Φωτογραφίες από την διαδρομή:

Η Glen Hellen 1, λίγο πριν την “διάσημη”…

…Glen Hellen.

Και μια πιο κοντινή ματιά

Σχεδόν οι περισσότερες στροφές είναι “τυφλές”!!

Παγκάκι αφιερωμένο σε αναβάτη που έχασε την ζωή του σε αυτή την στροφή.
Ένα από τα δεκάδες μνημεία στην άκρη του δρόμου.

Προσοχή στο πεζοδρόμιο που είναι βαμμένο σαν βιράζ…

Ψάχνοντας πληροφορίες για το νησί ανακάλυψα πως στο Kirk Michael υπάρχει ένα ιδιωτικό μουσείο μοτοσυκλετών, αλλά όπου και να διάβασα για αυτή την συλλογή έλεγαν πως είναι κλειστή τον χειμώνα. Φυσικά δεν είχα τίποτα να χάσω δοκιμάζοντας την τύχη μου. Μοτοσυκλετιστές είμαστε ρε πστη μου, δεν μπορεί να μην μου ανοίξει μια χαραμάδα να δω λίγο φως από περασμένες δεκαετίες!

Έτσι και έγινε!

Μπήκα στον κήπο της βίλας που μου είπαν οι ντόπιοι πως βρίσκεται η συλλογή, άραξα την μηχανή και περίμενα να έρθει κάποιος. Μετά από ένα λεπτό βλέπω έναν γλυκύτατο κύριο 60+, ο οποίος μόλις του είπα από πού είμαι και πόσο θα μείνω στο νησί έμεινε έκπληκτος. Άφησε λοιπόν την δουλειά του και μου αποκάλυψε την συλλογή του ζητώντας μου πάρα πολλές φορές συγνώμη για την ακαταστασία και για το ότι οι μοτοσυκλέτες είναι πολύ κοντά η μία στην άλλη! Είναι χειμώνας μου εξήγησε και βάζουν τις μοτοσυκλέτες στην αποθήκη για να μην βρέχονται.
Μπήκαμε λοιπόν στα γκαράζ του και μου εξηγούσε την ιστορία που έχει η κάθε μια μοτοσυκλέτα!!!

Πίσω από αυτές τις πόρτες κρύβετε συλλογή 106 κλασσικών μοτοσυκλετών…

Και φυσικά η φωτογραφική πήρε φωτιά:

Δουλεύουνε όλες γι’ αυτό υπάρχει και λεκανίτσα για τα λάδια που στάζουν.

Η συλλογή είναι ιδιωτική και δεν υπάρχει εισιτήριο παρά μόνο αυτό το κουτί για να προσφέρει ο καθένας ότι θέλει. Τα χρήματα πάνε στον σύλλογο κλασσικής μοτοσυκλέτας που έχουν.

Από την δεκαετία του 1920!!!!

Η παλαιότερη μοτοσυκλέτα που έχει στην συλλογή του είναι του 1924. Δυστυχώς ήταν στριμωγμένη και δεν κατάφερα να τραβήξω αξιόλογες φωτογραφίες.

Ναι, δουλεύει!

Ανάρτηση προηγούμενης εποχής ρυθμίζετε ανάλογα με το βάρος του αναβάτη. Τώρα είναι ρυθμισμένη για “γεμάτους” αναβάτες και όσο την κατεβάζεις προς τα δεξιά είναι για πιο ανάλαφρους αναβάτες.

Και πριν προλάβουν να γελάσουν οι καλομαθημένοι στις χρηστικότατες μοτοσυκλέτες του σήμερα, ας σκεφτούν πως κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
Πριν τις υδραυλικές και πανάκριβες αναρτήσεις του σήμερα.

Ο Tony East δίπλα στην μοτοσυκλέτα που αναπαλαιώνει αυτόν τον καιρό.

Τελειώνοντας την μικρή μου περιήγηση στα γκαράζ του κ. Τόνυ ανακάλυψα πως είχα περάσει μιάμιση ώρα θαυμάζοντας όνειρα και επιθυμίες περασμένων δεκαετιών, αλλά ήμουν εκτός χρόνου και δεν προλάβαινα να ακολουθήσω το πρόγραμμά μου. Δεν με ένοιαζε άλλωστε.

Πάλι στον δρόμο λοιπόν.

Η στροφή στην παμπ The Raven.

Με πιο προσεκτική ματιά θα δείτε το πεζούλι που είναι βαμμένο…

Λίγο πριν φτάσω στο Ramsey, λίγα χιλιόμετρα από το Douglas, αποφάσισα να στρίψω αριστερά και να πάω στο βορειότερο σημείο του νησιού, το Point of Ayre.

Ο νέος φάρος στο ακρωτήρι.

Και στο βάθος ο παλιός φάρος με την κόρνα που ειδοποιεί τα πλοία σε περίπτωση ομίχλης.

Το μαγευτικό τοπίο με έκανε να αφιερώσω λίγο περισσότερο χρόνο.

Και μετά από αυτό το όμορφο διάλειμμα από την πανέμορφη διαδρομή επιστρέφω στον δρόμο με βροχή αυτή την φορά. Ήταν ώρα να περάσω το δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής, το βουνό.
Η διαδρομή στον χάρτη φαίνετε πως είναι ευθεία, αλλά στην πραγματικότητα έχει πολλές και απότομες στροφές, φυσικά χωρίς ορατότητα και με πανέμορφη θέα.
Να σημειώσω πως οι περισσότεροι οδηγοί πήγαιναν «χωρίς αύριο» ανεξαρτήτου καιρού, καθώς ως γνωστών δεν υπάρχουν όρια ταχύτητας.

Οι φωτογραφίες ελάχιστες με την βροχή να δυναμώνει όσο πλησίαζα στην κορυφή, αλλά ευτυχώς σταμάτησε όταν έφτασα στο Douglas.

Η κορυφή Snaefell στα 625μ από την οποία μπορείς να δεις όταν είναι καθαρός ο ουρανός την Αγγλία, την Σκωτία και την Ιρλανδία.

Πίσω στο Douglas για μια χαλαρή βόλτα πριν πάρω το καράβι της επιστροφής.
Και εκεί ανακαλύπτω πως μέσα στην απορρόφηση της ομορφιάς της διαδρομής και του όμορφου Σαββατοκύριακου που ζούσα, ξέχασα να επισκεφτώ το μνημείο που έχουν φτιάξει για τον Joey Dunlop. Για τα άλλα μνημεία που δεν επισκέφτηκα δεν με ένοιαζε. Για του παιδικού μου ινδάλματος όμως με ένοιαζε. Θα ξαναεπιστρέψω σκέφτηκα και δεν απογοητεύτηκα για την αφηρημάδα μου. Τι να πρωτοδώ άραγε σε δυο μέρες;

Το θέατρο

Άλλη μια μικρή βόλτα είχε τελειώσει. Μα οι εικόνες που γέμισαν την ψυχή μου θα παραμείνουν κλειστές βαθιά μέσα μου και θα αναζωπυρώνουν το κίνητρο να συνεχίζω να ανακαλύπτω τον κόσμο.

Γιατί τελικά είναι υπέροχα εκεί έξω!

« Προηγούμενη Σελίδα