Κείμενο & Φωτογραγίες: Γιώργος Παρτσινέβελος
Θυμάμαι τον εαυτό μου κάπου στις μεσαίες τάξεις του δημοτικού να χαζεύει την ομορφιά του τοπίου από το πίσω παράθυρο ενός αυτοκινήτου. Με μάγευαν οι ατέλειωτοι δρόμοι και όλα αυτά που αποκαλύπτονταν στα παιδικά μου μάτια! Ένιωθα το συγκλονιστικό για την ηλικία αίσθημα της ανακάλυψης του κόσμου και απολάμβανα σιωπηλός, κάθε μικρή ή μεγάλη διαδρομή προσπαθώντας να παρατηρήσω τον κόσμο που αποκαλύπτονταν μπροστά μου.
Κάπου εκεί έκαναν και την εμφάνισή τους οι πρώτες μοτοσυκλέτες, προσπερνώντας μας άλλοτε γρήγορα και βιαστικά κυνηγώντας τον-ή από τον- χρόνο κι άλλοτε αργά, νωχελικά, απολαυστικά…
Τότε άρχισα να τις παρατηρώ και να νιώθω μια απροσδιόριστη έλξη γι’ αυτή την μάζα πλαστικών και μετάλλων, που έκανε τους αναβάτες να έχουν μια περίεργη λάμψη στα μάτια τους κάθε φορά που έβγαζαν το κράνος.
Λίγο αργότερα, κάπου στο τέλος του γυμνασίου-αρχές λυκείου ήρθαν και τα πρώτα περιοδικά μοτοσυκλέτας, και κάπως έτσι «κόλλησα». Περίμενα με ανυπομονησία κάθε νέο τεύχος και άρχισα να ονειρεύομαι τους δρόμους που με περίμεναν να τους διαβώ με την μοτοσυκλέτα μου. Περνώντας τα χρόνια όμως, κατάλαβα πως δεν θέλω να ζω με τα όνειρα και τα κλισέ που δημιουργούν τα περιοδικά και κάπου εκεί σταμάτησα να τα αγοράζω.
Ο σπόρος όμως είχε φυτρώσει.
