Los Taxidious Periplanisious

Μέρα 12η, Barcelona – Sete (χλμ: 378)

Αναχωρούμε αρκετά νωρίς καθώς υπολογίζουμε πως στα παράλια θα συναντήσουμε κίνηση. Βγαίνουμε autopista για περίπου 120 χιλιόμετρα. Πληρώνουμε 9,81€ διόδια και βγαίνουμε στον Ν260 για να απολαύσουμε τα ισπανικά παράλια. Ο N260 είναι ο ίδιος γραφικός δρόμος που ακολουθήσαμε στην πορεία μας από Eaux-Bonnes για Βαρκελώνη.

Γεμίζουμε τα ρεζερβουάρ μας πριν περάσουμε τα σύνορα λόγω φτηνότερης βενζίνης και συνεχίζουμε με φόντο τα γαλλικά παράλια ακολουθώντας το “route de Vins”, τον «Δρόμο των κρασιών» δηλαδή. Σταματάμε σε κάποιο πάρκινγκ με θέα την θάλασσα για καφέ και κολατσιό.

Συνεχίζουμε την αργή πορεία μας -λόγω κίνησης- μέσω δεκάδων τουριστικών θέρετρων. Η στάθμευση για φωτογραφίες δεν είναι εύκολη και δυστυχώς υπάρχουν ελάχιστες φωτογραφίες απ` την διαδρομή. Κορυφαίο σημείο της διαδρομής μας ήταν η διαδρομή κοντά στο Port Leucate. Μια στενή λωρίδα γης, χωρίζει τη λίμνη Leucate ou de Salses από την Μεσόγειο. Ο δρόμος περνάει πάνω απ` αυτή τη λωρίδα γης.

Ξαναβγαίνουμε στην εθνική οδό για 60 περίπου χιλιόμετρα. Ο δρόμος έχει πολύ κίνηση και εμείς κινούμαστε την περισσότερη ώρα από την λωρίδα SOS. Μια τεράστια πυρκαγιά που διακρίνεται νότια μας, μάλλον είναι η αιτία αυτής της κίνησης. Στο ύψος του Beziers βγαίνουμε απ` την Εθνική Οδό πληρώνοντας 2,5€ διόδια. Η κίνηση είναι χειρότερη απ΄ αυτή της autoroute. Για περίπου 2 χιλιόμετρα προσπερνάμε μποτιλιαρισμένα ακίνητα αυτοκίνητα μέχρι να συναντήσουμε την αιτία του μποτιλιαρίσματος. Ένα χαλασμένο φορτηγό έχει κλείσει το αντίθετη ρεύμα κυκλοφορίας και η τροχονόμος έχει κλείσει την δικιά μας λωρίδα μέχρι να έρθει το ρυμουλκό.

Συνεχίζουμε με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς διασχίζοντας απέραντες παραλίες λίγο πριν το Sete. Κατακλυσμένες από κόσμο χωρίς όμως ίχνος ομπρελοκαθισμάτων και καντίνων. Το βλέμμα μου αγναντεύει συνεχώς τις παραλίες στα δεξιά μου και χαιρετάω μηχανικά τους διερχόμενους από την αντίθετη κατεύθυνση μοτοσυκλετιστές που πιάνει η άκρη του ματιού μου. Κάποια στιγμή πιάνω τον εαυτό μου να χαιρετάει ένα τρέιλερ με μια μοτοσυκλέτα επάνω…

Η παραλία κάποια στιγμή τελειώνει και διασχίζουμε το Sete προς το ξενοδοχείο μας. Έχω μαρκάρει λάθος την θέση του στο navigator αλλά έχω τυπωμένο τον χάρτη του από το net. Αφήνω τους άλλους σε κάποιο πάρκινγκ για να μην ψάχνουμε όλοι μαζί και τραβάω να το βρω μόνος μου. Δεν αργώ να το βρω και να οδηγήσω και τους υπόλοιπους σε αυτό. Το ξενοδοχείο Campanile Sète Nord βρίσκεται στη βιομηχανική ζώνη του Sete. Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο αλλά είναι υπερβολικά φτηνό. Ξεφορτώνουμε, μπανιαριζόμαστε και ξανακαβαλάμε τις μοτοσυκλέτες μας για να διανύσουμε τα 8 χιλιόμετρα που μας χωρίζουν με την πόλη του Sete.

Γραφική πόλη γεμάτη με κανάλια, αλιευτικός παράδεισος. Περπατάμε στα στενάκια της πόλης και ακολουθούμε τον πεζόδρομο δίπλα από ένα μεγάλο κανάλι.

Ο πεζόδρομος ασφυκτιεί από εστιατόρια και οι θαμώνες του απολαμβάνουν οστρακοειδή, κυρίως μύδια σερβιρισμένα στο τσικάλι. Οι τιμές στα οστρακοειδή είναι υπερβολικά χαμηλές.

Παρατηρήστε πόσα μύδια είναι κολλημένα στη βάρκα

Έχει τρελή κίνηση από τουρίστες και στο εστιατόριο που μας γέμισε το μάτι δεν λέει να αδειάσει τραπέζι. Η πείνα μας όμως δεν έχει υπομονή και οδηγούμαστε στο παραπλεύρως εστιατόριο. Πίτσες, μακαρονάδες και σαλάτες με θαλασσινά περνάν για δευτερόλεπτα από το τραπέζι μας μέχρι να αναπαυθούνε σε κάποια γωνιά του στομαχιού μας.

Η επιστροφή στο ξενοδοχείο -μετά από τόσα οστρακοειδή- μας βρίσκει όλους να έχουμε πιάσει τοίχο…