Los Taxidious Periplanisious

Μέρα 3η, Carmagnola – Barcelonnette (χλμ: 334)

Πλούσιο πρωινό -όπως επιβάλλεται- και άμεση αναχώρηση για Γαλλία και συγκεκριμένα για την τουριστική κωμόπολη Barcelonnette. Βγαίνουμε για ακόμα μια φορά στην άδεια autostrada για καμιά 50 χιλιόμετρα. 50 χρυσοπληρωμένα χιλιόμετρα όπως αποδείχτηκε, καθώς μας κόστισαν 4,30€. Έλεος…

Συνεχίζουμε από επαρχιακό δίκτυο σκαρφαλώνοντας στο Col de Tende. Έχει κάμποση κίνηση η οποία όμως δεν μας καθυστερεί. Όλα τα αυτοκίνητα με το που μας βλέπουν στο καθρέφτη τους, ανοίγουν την γραμμή τους για να περάσουμε. Σταματάμε για λίγο στην κορυφή (1321m) έξω από ένα τούνελ όπου επικρατεί μικρό μποτιλιάρισμα.

Δεν μπορώ να καταλάβω προς τι η κίνηση, αλλά βλέπω κάτι Ιταλούς μοτοσυκλετιστές να καβαλάνε τα μοτοσακά τους και να φεύγουν σφαίρα. Φωνάζω στους άλλους να φύγουμε και εμείς σφαίρα αλλά μέχρι να βάλουν μπουφάν και κράνη υπάρχει μια σχετική καθυστέρηση. Φτάνοντας στην είσοδο του τούνελ το φανάρι είναι κόκκινο. Ένα φωτεινός πίνακας δίπλα γράφει «14». «Έχε γούστο να εννοεί λεπτά» σκέφτομαι. Ρωτάω τον οδηγό του αυτοκινήτου δίπλα μου και δυστυχώς επιβεβαιώνει τις σκέψεις μου. Συνεχίζω τη συζήτηση μαζί του για να περάσει η ώρα όπου και μου λέει ότι μετά το τούνελ ακολουθεί ένα πολύ όμορφο φαράγγι. Σπανίζει να πετύχεις Ιταλό να μιλάει τόσο καλά αγγλικά, πράγμα που εκμεταλλευόμαστε μαζεύοντας πληροφορίες για τα δυτικά παράλια της Ιταλίας και τα νησάκια που βρίσκονται εκεί. Τα λεπτά της αναμονής ροκανίστηκαν γρήγορα και το φανάρι άναψε πράσινο.

Στο τούνελ βρίσκονται και τα νοητά σύνορα Ιταλίας – Γαλλίας. Βγαίνουμε σε γαλλικό έδαφος και αρχίζουμε να κατηφορίζουμε το μαγευτικό φαράγγι. Η 14λεπτη αναμονή μας έκανε τελικά καλό. Ο δρόμος ήταν άδειος, η άσφαλτος φυσικά τέλεια και οι πατητήρες μας αρχίζουν να έχουν στενές ή κοντινές επαφές με την άσφαλτο. Στρίβουμε προς το χωριό Sospel για να περάσουμε από μια ακόμα κορυφή, το Col de Brouis (879m) πριν συνεχίσουμε προς το Gοrge de Piaon.

Το σκηνικό είναι μοναδικής ομορφιάς. Ο φιδίσιος και άδειος από κίνηση -αλλά μέτριος σε ποιότητα ασφάλτου- δρόμος σκαρφαλώνει στις καταπράσινες πλαγιές των Άλπεων. Σταματάμε στο γραφικό εκκλησάκι της Παναγίας του Menour για να απολαύσουμε τη θέα και το φραπέ μας. Η είσοδος για την εκκλησία -την οποία και επισκεπτόμαστε- είναι μέσω μιας γέφυρας πάνω απ` τα κεφάλια μας. Η θέα από το εκκλησάκι μοναδική και οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν φωτιά.

Η συμμορία κάτω απ` την γέφυρα

Η εντυπωσιακή γέφυρα οδηγούσε στο εκκλησάκι

Ένα μέρος απ` την πανέμορφη διαδρομή που ακολουθήσαμε

Τα «άλογα» ποζάρουν κάτω απ΄ τη γέφυρα

Το διάλειμμά μας τελειώνει και συνεχίζουμε προς το χωριό Moulinet. Η άσφαλτος βελτιώνεται αισθητά. Ο στριφτερός δρόμος ανεβαίνει αρχικά το Col de Turini (1607m), στη συνέχεια το Col Saint Martin (1500m) και καταλήγει στο χωριό St Sauveur sur Tinée. Από εκεί ξεκινάει η ανάβαση για το Col de la Bonette την ψηλότερη οδική αρτηρία της Ευρώπης. Αρχικά μπαίνουμε στο Gorges de Valabres. Οι βράχοι γύρω μας έχουν ένα σκούρο κόκκινο χρώμα. Βωξίτης, όπως μας λέει ο ειδικός της παρέας, Στέλιος.

Παρατηρήστε τον κατακόκκινο βράχο μέσα στο τούνελ

Η ανάβαση είναι γρήγορη καθώς ο δρόμος είναι ανοιχτός με ελάχιστες κλειστές στροφές. Περνάμε από ένα εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο σε υψόμετρο άνω των 2000 μέτρων και συνεχίζουμε προς την κορυφή.

Φτάνουμε στο Col de Restefond (2678m) το οποίο ήταν παλαιότερα το ψηλότερο σημείο του περάσματος. Οι έξυπνοι Γάλλοι έχουν ανοίξει μια μικρή παράκαμψη, περιμετρικά της κορυφής του βουνού ανεβάζοντας τον πήχη του υψόμετρου στα 2802 μέτρα. Ο δρόμος στο τελευταίο κομμάτι της ανάβασης είναι γεμάτος με πετραδάκια που έχουν πέσει από το διπλανό βουνό. Δεν υπάρχουν μπαριέρες και η πλαγιά είναι αρκετά απότομη. Οδήγηση με σύνεση λοιπόν μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή όπου σφύζει από μοτοσυκλετιστές και ποδηλάτες. Με το ζόρι βρίσκουμε να παρκάρουμε, καθώς εκτός της πινακίδας που αναφέρει το υψόμετρο δεν υπάρχει ούτε χώρος για στάθμευση, ούτε καν μια καντίνα.

Μοτοσυκλετιστές και ποδηλάτες συνωστίζονται γύρω από την πινακίδα που αναφέρει το υψόμετρο για μια αναμνηστική φωτογραφία.

Το navigator μου έδειχνε μερικά μέτρα πιο ψηλά, 2806

Η θέα δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Οι παραπάνω φωτογραφίες διορθώνουν λίγο την αδυναμία του λόγου, αλλά ούτε και αυτές καταφέρνουν να αποδώσουν την μαγεία του τοπίου.

Ένα μονοπάτι οδηγεί στην κορυφή του βουνού, 60 μέτρα πιο πάνω από εμάς. Δεν ξέρω τι μας έπιασε, αλλά βαριόμαστε και δεν ανεβαίνουμε. Από όσο γνωρίζω στην κορυφή υπάρχει ένα μνημείο μόνο.

Ο τελικός σημερινός μας προορισμός, η Barcelonnette, βρίσκεται 30 χιλιόμετρα μακριά μας. Η κατάβαση μέχρι το χωριό Jausiers είναι με συνεχόμενες ανοιχτές φουρκέτες που επιτρέπουν την γρήγορη οδήγηση.

8 χιλιόμετρα μετά το Jausiers βρίσκεται η Barcelonnette και το Grand Hotel στο οποίο θα διανυκτερεύσουμε. Το ξενοδοχείο είναι “Biker`s Friendly” όπως τα λένε στο εξωτερικό, δηλαδή φιλικό προς τους μοτοσυκλετιστές.

Το πάρκινγκ στην είσοδο του ξενοδοχείο το οποίο προορίζεται μόνο για ποδήλατα και μοτοσυκλέτες χωράει ίσα-ίσα τα 6 μοτοσακά της παρέας μας. Το ξενοδοχείο διακοσμημένο με ιστορικές φωτογραφίες από τον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας. Μισοανακαινισμένο με μέτρια ως καλά δωμάτια, δεν μας εντυπωσιάζει αλλά ούτε μας χαλάει. Τακτοποιούμαστε τάχιστα και βγαίνουμε βόλτα στην γεμάτη κόσμο πόλη.

Ο πεζόδρομος

Church of Faucon-de-Barcelonnette

Ένας μεγάλος πεζόδρομος σφύζει από κίνηση και μαγαζάκια όπου πουλούν την βαλάντια τους. Ως συνήθως τσεκάρουμε τιμές στα εστιατόρια για να αποφασίσουμε σε πιο απ` όλα θα φάμε. Οι τιμές πάνω-κάτω οι ίδιες με τη μόνη διαφορά -σε σχέση με χτες- ότι όλα ανοίγουν στις 20:00. Η πόλη είναι μικρή έτσι η βόλτα μας δεν κρατάει και πολύ. Στο πάρκινγκ απέναντι απ` το ξενοδοχείο μας συναντάμε μερικά ιδιοκατασκευασμένα μάλλον, εντυπωσιακά αυτοκίνητα.

Από κάποιο μαγαζάκι αγοράζουμε ψωμί, τυρί και σαλάμι για το αυριανό πρωινό μας, μιας και στην Γαλλία το πρωινό στα ξενοδοχεία χρεώνεται έξτρα και η αίθουσα του πρωινού του ξενοδοχείου μας δεν μας γεμίζει το μάτι.

Ο ήλιος πέφτει και μαζί του και η θερμοκρασία. Κάνει αρκετό κρύο και στο εστιατόριο που επιλέξαμε όλα τα τραπέζια εντός είναι ρεζερβέ. Καθόμαστε έξω σε χώρο κλειστό με τέντες. Το κρύο ακόμα αισθητό και το φαί μέτριο και ψιλοακριβό. Τρώμε και πίνουμε μέτρια. Η πόρτα του ξενοδοχείου μας βρίσκεται ακριβώς δίπλα απ` το εστιατόριο και το κρύο μας οδηγεί σύντομα να τη διασχίσουμε. Στο μπαρ του ξενοδοχείου υπάρχει βαρελίσια μπύρα και μπιλιάρδο όπου μας κρατούν συντροφιά μέχρι να οδεύσουμε στην αγκαλιά του Μορφέα.