Los Taxidious Periplanisious

Μέρα 6η, Andorra la Vella – Eaux-Bonnes (χλμ: 343)

Στην Ανδόρα το πρωινό περιλαμβάνεται στην τιμή του ξενοδοχείου έτσι και εμείς το τιμούμε δεόντως. Φορτώνουμε τις μοτοσυκλέτες μας και κατηφορίζουμε προς τα σύνορα με Ισπανία. Λίγο πριν τα σύνορα σταματάμε για φουλάρισμα καθώς η τιμή της βενζίνας είναι γύρω στο 1€, πολύ φτηνότερη απ` τη Γαλλία αλλά στα ίδια επίπεδα με την Ισπανία. Τσεκάρουμε και την πίεση των ελαστικών του TDM για να διαβεβαιωθούμε ότι έπιασε το κορδόνι και καθαρίζουμε και τις ζελατίνες των μοτοσυκλετών μας οι οποίες ήταν γεμάτες από κάθε λογής ευρωπαϊκό ιπτάμενο ζωύφιο.

Παραδίπλα από το βενζινάδικο βρίσκεται ένα μεγάλο μαγαζί με είδη μοτοσυκλέτας. Απέξω περιμένουν πάνω από 15 άτομα το πότε θα ανοίξει. Εμείς, μιας και δεν μας λείπει και τίποτα, προχωράμε προς τα σύνορα. Υπάρχει μια μικρή ουρά αναμονής και δεν βλέπω κανένα μοτοσυκλετιστή να προσπερνάει, έτσι περιμένουμε υπομονετικά κανά 10λεπτο. Υπάρχει έλεγχος σε όλα τα αυτοκίνητα, εμάς όμως μας κάνουν νόημα να περάσουμε.

Σύντομα στρίβουμε προς τον Ν260 ο οποίος αναφέρεται ως ο πιο γραφικός δρόμος της Ισπανίας. Δεν θα το ακολουθήσουμε όμως για πολύ, θα τον συναντήσουμε και αυτόν αργότερα, στην πορεία μας προς Βαρκελώνη. Ο δρόμος σκαρφαλώνει στις παρυφές των Πυρηναίων και μας δίνει μια πρώτη γεύση για το τι τοπία θα γευτούμε σήμερα.

Τα οροπέδια και τα χωριουδάκια που συναντάμε υπέροχα, η άσφαλτος φυσικά τέλεια σε σημείο που δεν ξέρεις τι να απολαύσεις. Το τοπίο ή την οδήγηση…

Πάνω στον Ν260 βρίσκεται και η πρώτη απ` τις κορυφές που θα περάσουμε σήμερα, τo Col de Canto (1725m). Δεν με εντυπωσιάζει, έτσι συνεχίζω για το επόμενο, το Port de la Bonaigua. Τα έργα βελτίωσης δρόμου που γίνονται στην ανάβαση, μας καθυστερούν και μας σκονίζουν αρκετά. Αρκετά ξενοδοχεία χτίζονται και σε αυτή την περιοχή. Φτάνουμε στην κορυφή, στα 2072 μέτρα και παρκάρουμε δίπλα στο τελεφερίκ. Φραπεδάκι και καλλιτεχνικές ανησυχίες για αρκετή ώρα πριν συνεχίσουμε για την επόμενη κορυφή.

Η θέα απ` την κορυφή

Τα «άλογα» βοσκάνε 😉

Κώστας και GS ποζάρουν στο Port de la Bonaigua

ΚΤΜ και TDM ποζάρουν και αυτά με τη σειρά τους

Τα παιδία παίζει…

Η κατάβαση όμορφη μέχρι το χωριό Vielha. Από εκεί ακολουθούμε τον N230 μέχρι το χωριό Bossost όπου και στρίβουμε προς το Col du Portillon (1293m) στο οποίο βρίσκονται τα ισπανογαλλικά σύνορα. Η ανάβαση καταπληκτική. Ο στενός αλλά τέλειος δρόμος διασχίζει ένα πυκνό δάσος, τόσο πυκνό που με δυσκολία περνάν οι ακτίνες του ήλιου. Φτάνοντας στην κορυφή κάνουμε μία σύντομη δεύτερη στάση για δρόσισμα, συνοδευόμενο από τις απαραίτητες φωτογραφίες.

Col du Portillon

Col du Portillon, στην πέτρα χαραγμένα F (France) και E (Espania) υποδηλώνουν τα νοητά σύνορα

Έχουμε διανύσει 170 χιλιόμετρα σε ισπανικό έδαφος και έχουν μείνει άλλα τόσα επί γαλλικού εδάφους. Επόμενη κορυφή το Col De Peyresourde (1569m) όπου και περνάμε χωρίς να σταματήσουμε. Τα δεκάδες μηνύματα που είναι γραμμένα στο δρόμο μας υπενθυμίζουν ότι από εδώ πέρασε πριν λίγες μέρες ο ποδηλατικός γύρος της Γαλλίας (Tour de France).

Επόμενος σταθμός το πανέμορφο Col d`Aspin (1489m). Η ανάβαση σε αυτό απλά μαγευτική.

Ο δρόμος που σε ανεβάζει στο Col d`Aspin

Και για του λόγου το αληθές

Παίζουμε με τις γελάδες και τις κατσίκες που βρίσκονται στην κορυφή και συνεχίζουμε προς το φημισμένο Col du Tourmalet (2116m). Κατά την ανάβαση μας πιάνει πυκνή ομίχλη, τόσο πυκνή που ζορίζομαι να διακρίνω τον Στέλιο που κινείται στα 5 μέτρα μπροστά μου. Στην κορυφή κάνει τρελό κρύο και εμείς έχουμε ξεκινήσει την όλη διαδρομή καλοκαιρινά ντυμένοι. Τα χοντρά γάντια και οι μπαλακλάβες βγαίνουν με τάχιστες κινήσεις. Αναμνηστικά και φωτογραφίες κάτω απ` τον ποδηλάτη με τάχιστες επίσης κινήσεις και παίρνουμε το δρόμο της κατάβασης πριν παγώσουμε.

Ψοφόκρυο…

Το GS με ομιχλώδες φόντο

Col du Tourmalet, κάτω απ` το άγαλμα του ποδηλάτη

Έχουμε μείνει γύρω στα 70 χιλιόμετρα για τον προορισμό μας αλλά μέλλουν να είναι τα πιο δύσκολα. Η κατάβαση μέσα και πάλι από πυκνή ομίχλη. Ο καιρός μπροστά μας φαίνεται βροχερός. Στάση για να φορέσουμε επενδύσεις καθώς το κρύο είναι τσουχτερό. Η βροχή αρχίζει μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω και φροντίζει να μας συνοδέψει για αρκετά χιλιόμετρα. Φτάνουμε στο χωριό Saint-Savin και στρίβουμε στον D13 για να ανέβουμε στο Col du Soulor (1444m). Το οδόστρωμα μέτριο και σε συνδυασμό με την βροχή κάνει την ανάβαση κομμάτι δύσκολη. Τα σύννεφα στην κορυφή δεν μας αφήνουν να απολαύσουμε τη θέα και αναχωρούμε με τάχιστους ρυθμούς για την τελευταία κορυφή της διαδρομή μας, το Col d`Aubisque (1709m). Μικρή στάση για ανασυγκρότηση. Η θέα μαγευτική αλλά οι φωτογραφικές μηχανές μένουν στα tank bag λόγω βροχής. Την απίστευτη θέα έρχεται να χαλάσει όμως ο κάκιστος δρόμος που ακολουθεί. Στενός με λακκούβες που θα ζήλευε και ένας Ελληνικός δρόμος ακόμα, με συνεχόμενες στροφές χωρίς ορατότητα, μετατρέπει άνετα τα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής σε οδηγικό μαρτύριο.

Έχουμε κάνει γύρω στα 300 χιλιόμετρα από τον τελευταίο ανεφοδιασμό και ο Μήτσος ανησυχεί με την αυτονομία του Adventure και σβήνει στις κατηφόρες. Με τους πρόχειρους υπολογισμούς που έχω κάνει -καθώς κρατάω λίστα με τα λίτρα που βάζουμε σε κάθε γέμισμα για τα στατιστικά μας- θεωρώ ότι το Adventure βγάζει από 350 έως 400 χιλιόμετρα. Θα δείξει…

Η κατάβαση τελειώνει και η βροχή σταματάει. 15 χιλιόμετρα ακόμα, αλλά τα μαρτύρια συνεχίζονται. Ακολουθώ μια υποτιθέμενη κονταρίδα που καταλήγει σε υπερβολικά στενό δρόμο μέσα από δεκάδες χωριουδάκια. Ζήτημα να κινούμαστε με 20 χιλιόμετρα. Φτάνοντας στο Gourette ο δρόμος φαρδαίνει. Ελάχιστα χιλιόμετρα μας χωρίζουν από το Eaux-Bonnes. Πλησιάζοντας το ξενοδοχείο μας υπάρχει τρελό μποτιλιάρισμα. Στην πλατεία του χωριού περνάνε άρματα… είναι η γιορτή των λουλουδιών και γιορτάζεται με χορούς, άρματα, capoeira και «βρώμικα» hot dog. Είμαστε 200 μέτρα από το ξενοδοχείο μας, ονόματι De La Poste, αλλά δεν μπορούμε να πλησιάσουμε λόγω ότι ο δρόμος είναι κλειστός. Παρακολουθούμε την γιορτή από εκεί για κανένα τέταρτο μέχρι να ανοίξει ο δρόμος. Εν τέλει καταφέρνουμε να πλησιάσουμε αλλά λόγω του πανηγυριού δεν βρίσκουμε να παρκάρουμε…

Περνάει ακόμα αρκετή ώρα μέχρι να καταφέρουμε να τακτοποιηθούμε. Το ξενοδοχείο θυμίζει σαλούν, σαν να βγήκε από κάποια αμερικάνικη ταινία. Τα δωμάτια μεγάλα χωρίς όμως να εντυπωσιάζουν. Μπανιαριζόμαστε με γοργούς ρυθμούς και κατεβαίνουμε στην πλατεία για να προλάβουμε κάτι απ` την γιορτή.

Προλαβαίνουμε το μάζεμα… και κάτι κιόσκια που πουλάν διάφορα πράγματα. Στάση για βρώμικο και καυτερό -όπως αποδεικνύεται- λουκάνικο.

Σύντομη βόλτα στην πλατεία και επιστροφή στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Για πρώτη φορά στη Γαλλία δοκιμάζουμε το «μενού». Το γαλλικό «μενού» αποτελείται από 3-4 ατομικά πιάτα, έχοντας κάποιες επιλογές μεταξύ τους και σε πολύ συμφέρουσα τιμή. Πρώτο πιάτο σουπίτσα, δεύτερο κάτι γεμιστά καλαμάρια, τρίτο πιάτο μπριτζολίτσα και τέταρτο γλυκάκι. Όλα απίστευτης νοστιμιάς συνοδευόμενα από ένα υπέροχο ροζέ κρασί παραγωγής τους.

Κουρασμένοι και ζαλισμένοι από το κρασί, αλλά γεμάτοι με υπέροχες εικόνες, σύντομα ανοίγουμε την ενδιάμεση πόρτα που οδηγεί από το εστιατόριο στα δωμάτια του ξενοδοχείου μας.