Los Taxidious Periplanisious

Μέρα 7η, Eaux-Bonnes tour (χλμ: 288)

Το πρόγραμμα σήμερα περιλάμβανε βόλτα με μοτοσακά ή πεζοπορία. Ο καιρός ήταν ιδανικός και για τα δύο. Επικρατούσε ελαφριά συννεφιά και δροσιά. Μετά από ένα κλασσικό πρωινό με κρουασάν που μας είχαν σπάσει την μύτη από την ώρα που ήμασταν στα κρεβάτια μας, σπιτική μαρμελάδα από φρούτα της περιοχής και τον πιο δυνατό γαλλικό καφέ που είχαμε πιει ποτέ, η ομάδα του οδοιπορικού συμπληρώθηκε με τον Στέλιο, την Αντιγόνη, τον Στράτο και τον Δημήτρη (V-strom), με κωδική ονομασία ομάδας Suzukaκηδες. Οι υπόλοιποι, Στέλιος, Μήτσος και Κώστας δηλαδή, προτιμούμε να κάνουμε μια βόλτα στα γύρω Πυρηναία.

Ετοιμαζόμαστε, άλλοι με αθλητική και άλλοι με μοτοσυκλετιστική περιβολή. Το Adventure αρνείται πεισματικά να πάρει μπροστά. Το χτεσινό άναψε-σβήσε, ρούφηξε την μπαταρία… Το συνεργείο παίρνει πάλι μπρος. Κατεβάζουμε την καούκα του Adventure για να φέρουμε στο φως την μπαταρία.

Την συνδέουμε με το GS χάρις τα κροκοδειλάκια που κουβαλάμε μαζί μας. Με την πρώτη μιζιά το θηρίο παίρνει μπροστά και τραβάμε στο 1ο βενζινάδικο, έξι χιλιόμετρα πιο κάτω. Σβήνουμε το Adventure με δισταγμό αλλά αυτό μας κάνει τη χάρη να πάρει μπροστά μετά το γέμισμα. Διασχίσουμε το τουριστικότατο Laruns, προορισμό των οδοιπόρων μας και συνεχίζουμε βόρεια πριν στρίψουμε στον D294 για να ανέβουμε στο Col de Marie Blanque (1035m). Στενός δρόμος με τέλεια άσφαλτος και χωρίς κίνηση. Ότι πρέπει για πρωινό ξύπνημα…

Σταματάμε για φωτογραφίες στην κορυφή δίπλα σε ένα μνημείο στην μνήμη κάποιων Ισπανών που έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι τους ναζί.

Συνεχίζουμε προς το χωριό Escot μέσα από πυκνό δάσος αλλά μέτρια άσφαλτο. Πορεία νότια προς Ισπανία, σκαρφαλώνοντας στο Col de la Pierre (1760m) όπου βρίσκονται και τα γαλλοισπανικά σύνορα. Η ανάβαση γίνεται με πολύ αργούς ρυθμούς λόγω πυκνής ομίχλης, αλλά σύντομα βγαίνουμε πάνω απ` τα σύννεφα όπου και μας καλωσορίζει ένας υπέροχος ήλιος.

Ο ποδηλατικός γύρος της Γαλλίας έχει περάσει και από εδώ, αφήνοντας τα στίγματα του στην άσφαλτο όπως φαίνεται στις φωτογραφίες.

Το Roncal pass μας περιμένει μερικά χιλιόμετρα παρακάτω. Υπέροχο φαράγγι, γεμάτο με γυπαετούς. Ελαττώνουμε ταχύτητα χαζεύοντας τους γυπαετούς, οι οποίοι μας γλιτώνουν από ένα μπλόκο της τροχαίας.

Φτάνουμε στην τουριστική λίμνη της Yesa και στρίβουμε προς τον N240. Απέραντα λιβάδια και δεκάδες γραφικά χωριουδάκια μας κάνουν παρέα μέχρι να στρίψουμε βόρεια στον Ε7.

Ο φρεσκοστρωμένος δρόμος σε συνδυασμό με τη μηδαμινή κίνηση, κάνει το δεξί μας χέρι βαρύτερο. Γρήγορη οδήγηση για αρκετά χιλιόμετρα πριν κάνουμε στάση σε ένα παλιό σιδηροδρομικό σταθμό. Χαζολογάμε, πίνουμε καφεδάκι και τσιμπολογάμε για αρκετή ώρα.

Συνεχίζουμε με αργούς ρυθμούς καθώς μας χωρίζουν μόλις 50 χιλιόμετρα απ` το ξενοδοχείο μας. Η διαδρομή που έχω επιλέξει για επιστροφή, μέσω του National Park des Pyrenees, δεν μου φαίνεται σωική. Αν και ο δρόμος είναι στρωμένος, είναι πολύ στενός και σύντομα πρέπει να γίνεται μονοπάτι. Οι υποψίες μου αυξάνονται καθώς δεκάδες περιπατητές ανεβοκατεβαίνουν απ` το μονοπάτι αυτό. Δεν μπαίνω στον κόπο να το εξακριβώσω -αν και το μετάνιωσα αργότερα-, επιλέγω να επιστρέψουμε πάλι μέσω του Col de Marie Blanque. Το μόνο θετικό σε αυτή την αλλαγή ήταν ότι το λιβάδι της φωτογραφίας που συναντήσαμε λίγο παρακάτω.

Ωστόσο οι οδοιπόροι παίρνοντας κάποιες πληροφορίες από τον chef του ξενοδοχείου, ο οποίος ήταν και από τους ελάχιστους που μιλούσαν αγγλικά, κατατοπίστηκαν για το προς τα που να περπατήσουν, ποσά χιλιόμετρα ήταν περίπου τα κοντινά χωριά και ποιους δρόμους να ακολουθήσουν. Έτσι ξεκίνησαν για το χωριό του Assouste από το γραφικό δρόμο που ακολουθούσε των ποταμό του Gave d` Ossau, ο οποίος ήταν ένας στενός δρόμος μέσα στο δάσος που κάλυπτε όλη την γύρω περιοχή.

Ο δρόμος ήταν γεμάτος γεφυράκια που επέτρεπαν στο ποτάμι να συνεχίζει την πορεία του. Ο ήχος του νερού σε έκανε να χαλαρώνεις ενώ η έλλειψη αυτοκινήτων σου έδινε την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε άλλη εποχή. Οι μόνοι συμπορευτές τους ήταν μια οικογένεια με ποδήλατα που απολάμβαναν και αυτοί την εξοχή και την ηρεμία. Οι εικόνες εναλλασσόταν συνεχώς. Συχνά συναντούσαν τεχνητές λιμνούλες λόγω μικρών φραγμάτων, στις οποίες οι επίδοξοι ψαράδες είχαν πετάξει τις πετονιές τους και προσπαθούσαν να πιάσουν πέστροφες και σολομούς. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα βρισκόντουσαν σε πάρκα γεμάτα πολύχρωμα λουλούδια και μνημεία προς τιμή Γάλλων αθλητών του ποδηλάτου. Σχεδόν όλοι οι δρόμοι ήταν γραμμένοι με συνθήματα για την ειδική διαδρομή του γύρου Γαλλίας που είχε πραγματοποιηθεί πριν από καμιά εικοσαριά μέρες. Για την ιστορία, το γύρο της Γαλλίας το 2007 τον κέρδισε Ισπανός.

Συνέχισαν την πορεία τους από το Eaux-Bonnes προς το χωριό Assouste και από εκεί προς το χωριό Lourdes και Beost, γραφικά πετρόχτιστα χωριουδάκια, φυσικά όλα μέσα στο πράσινο, με θέα την κωμόπολη του Laruns. Η Laruns βρίσκεται σε μία κοιλάδα στους πρόποδες του Gourette. Η διαδρομή ήταν αρκετά ξεκούραστη, αν σκεφτεί κανείς ότι είχε ελαφριά συννεφιά και ο δρόμος ήταν κατηφορικός. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έδωσε ο σεφ, η απόσταση ήταν περίπου 4 με 5 km. Στάση για ψώνια στο Laruns, για ορειβατικά είδη που είχαν εκπτώσεις τις τάξεως του εξήντα τις εκατό, για λίγο νερό και για ξεκούραση. Τα σύννεφα είχαν πλέον υποχωρήσει και είχαν δώσει την θέση τους σε ένα δυνατό ήλιο που είχε ανεβάσει την θερμοκρασία σε σχέση με το πρωί κατά 8 με 10 βαθμούς.

Η πόλη του Laruns ήταν γραφική με περισσότερη ζωή και αρκετά μεγάλη αγορά αλλά πάντα ήρεμη και γαλήνια. Η πλατεία de la Mairie στο κέντρο ήταν γεμάτη με εστιατόρια και καφέ.

Αφού ξαπόστασαν και μελέτησαν το χάρτη της περιοχής που ήταν αναρτημένος στο κέντρο της πλατείας και αφού τον έβγαλαν φωτογραφία με την ψηφιακή για να τον έχουν ανά πάσα στιγμή μαζί τους, ξεκίνησαν το δρόμο της επιστροφής για το Eaux-Bonnes και μαζί και το πιο δύσκολο κομμάτι της ανάβασης. Καθώς πλησίαζαν στην έξοδο της πόλης συνάντησαν για άλλη μια φορά την οικολογική διάθεση και παιδεία των Γάλλων. Ένα μικρό υδροηλεκτρικό έργο που πρόσφερε την απαιτούμενη ηλεκτρική ενέργεια στην ευρύτερη περιοχή και παρακαλώ πολύ με έτος κατασκευής 1924! Έτσι άρχισε ο ανηφορικός δρόμος της επιστροφής, ο οποίος ήταν το ίδιο όμορφος με αυτόν της κατάβασης μόνο που ήταν πιο πολυσύχναστος από πλευρά αυτοκίνητων των οποίων οι οδηγοί είχαν απίστευτη οδική συμπεριφορά. Επιβράδυνση και φλας μόλις τους έβλεπαν στην άκρη του δρόμου ο οποίος δεν είχε πεζοδρόμιο ή κάτι ανάλογο για πεζούς.

Η συνολική ανάβαση διήρκησε γύρω στην μιάμιση ώρα σε αρκετά γρήγορο τέμπο, ενώ μόλις άρχισε να ξεπροβάλει το Eaux-Bonnes μέσα από το δάσος μία ανακούφιση άρχισε να τους κατακλύζει. Φτάνοντας στην υπέροχη πλατεία του Eaux-Bonnes και έξω ακριβώς από το ξενοδοχείο μας μία σειρά διατάσεων για τα πόδια ήταν ότι χρειαζόταν μετά από μία πεζοπορία που είχε διάρκεια σχεδόν τέσσερις ώρες. Το άδειο στομάχι γέμισε με ένα σπιτικό σάντουιτς με ζυμωτό ψωμί, τοπικό τυρί και καπνιστό χοιρινό, μαζί με μία παγωμένη βαρελίσια μπύρα. Ο Δημήτρης, ο οποίος δεν πίστευε ότι η απόσταση που διένυσαν ήταν μόνο 10 km, όπως έλεγαν οι πληροφορίες του σεφ και οι πινακίδες των δρόμων, αποφάσισε να κάνει την διαδρομή με την μηχανή και να δει πόσα χιλιόμετρα είχαν διανύσει: στην πραγματικότητα λοιπόν η πεζοπορία ήταν 16 km.

Οδοιπόροι και μοτοσυκλετιστές επιστρέφουν στο ξενοδοχείο και τραβάν για βόλτα στο χωριό. Το Eaux-Bonnes είναι το μικρότερο χωριό που θα διανυκτερεύσουμε καθ` όλο το ταξίδι μας, αλλά έμελλε να είναι και το πιο οργανωμένο. Μία μεγάλη πλατεία χωρίζει το χωριό στα δύο. Απ` την μια πλευρά της πλατείας υπάρχει ζωή, ενώ απ` την άλλη είναι όλα εγκαταλελειμμένα. Σαν στοιχειωμένη πόλη…

Για την ιστορία το Eaux-Bonnes -ελληνική μετάφραση «Καλό Νερό»- χτίστηκε γύρω στον 18ο αιώνα δίπλα σε θερμικές πηγές. Η πόλη υπήρξε πόλος τουρισμού λόγω των θερμικών πηγών. Η τουριστική αυτή άνθιση έφερε ένα καζίνο στην πόλη το οποίο όμως δεν έγινε καλοδεχούμενο από τους ντόπιους. Το καζίνο σιγά-σιγά έσβηνε και σε συνδυασμό με ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο που χτίσθηκε κοντά στην πόλη, άρχισε να σβήνει και ο τουρισμός. Πολλά μαγαζιά, ξενοδοχεία και το καζίνο αναγκάστηκαν να κλείσουν. Κερασάκι στην τούρτα ήταν μια μεγάλη πυρκαγιά η οποία αποτέφρωσε όλα τα γύρω βουνά. Η αποκατάσταση της πόλης και των γύρω περιοχών ήταν υποδειγματική. Μέσα σε μερικά χρόνια τα πάντα πάλι ήταν καταπράσινα.

Επισκεπτόμαστε την εκκλησία, το κτίριο στο οποίο στεγαζόταν το καζίνο και κατηφορίζουμε στο πάρκο όπου όλοι παίζουν το παιχνίδι «πετάν». Είναι ένα παιχνίδι με μπίλιες. Απ` ότι κατάλαβα, υπάρχει μια μικρή μπίλια και κερδίζει όποιος πετάξει την δικιά του μπίλια πιο κοντά. Ο κάθε παίκτης έχει 3 μπίλιες και μπορεί είτε να χτυπήσει μπίλια αντιπάλου διώχνοντας την πιο μακριά, είτε να προσπαθήσει να πλησιάσει την μικρή μπίλια. Το άθλημα ήταν πάρα πολύ διαδεδομένο στις περιοχές αυτές, το μαρτυρούσαν άλλωστε τα δεκάδες κύπελλα που φιλοξενούνταν σε τροπαιοθήκη στο ξενοδοχείο μας.

Στην είσοδο της πόλης

Η εκκλησία του χωριού

Εντυπωσιακά βιτρό κοσμούν και αυτή την εκκλησία

Το «στοιχειωμένο» καζίνο

Στην πλατεία του χωριού παίζουν το παιχνίδι πετάν. Τα λουλούδια μπροστά σχηματίζουν το όνομα της πόλης, Eaux-Bonnes.

Με αυτά και με αυτά ή ώρα έχει περάσει και τα στομάχια μας έχουν αρχίσει να διαμαρτύρονται. Επιλέγουμε τη δοκιμασμένη συνταγή -όχι και πως είχαμε και πολλές επιλογές δηλαδή- και επισκεπτόμαστε το εστιατόριο του ξενοδοχείου μας.

Επιλέγουμε και πάλι μενού 4 πιάτων συνοδευόμενο από κόκκινο κρασί αυτή τη φορά. Το φαγητό και πάλι υπέροχο, το κρασί όμως γλυφό, δεν μας εντυπωσιάζει.

Δεν αργούμε να οδεύσουμε για ύπνο μιας και η αυριανή διαδρομή προς Βαρκελώνη είναι 530 χιλιόμετρα, τα περισσότερα σε επαρχιακό δίκτυο. Πριν αποκοιμηθούμε απαθανατίζουμε το μοναδικό σαλούν ξενοδοχείο μας.