Los Taxidious Periplanisious

Μέρα 8η, Eaux-Bonnes – Barcelona (χλμ: 534)

Τρώμε πρωινό με το ζόρι καθώς ακόμα δεν έχουμε χωνέψει τα χτεσινά. Φορτώνουμε τα μοτοσακά μας, παίρνουμε και κάτι σάντουιτς για το δρόμο και 8:00 έχουμε ήδη ξεκινήσει με τελικό προορισμό την Βαρκελώνη.

Στάση στο πρώτο βενζινάδικο για φουλάρισμα και πορεία νότια προς Ισπανία. Ανεβαίνουμε από ένα πανέμορφο φαράγγι στο Col du Pourtalet (1794m).

Περνάμε από τα αφύλακτα σύνορα σε ισπανικό έδαφος και συνεχίζουμε μέχρι να συναντήσουμε τον πιο γραφικό δρόμο της Ισπανίας, τον Ν260. Γραφικός μεν, κακός δε.

60 χιλιόμετρα λακκουβών, προσπαθούν να χαλάσουν το μαγευτικό τοπίο που μας χαρίζουν τα Ισπανικά Πυρηναία. Σταματάμε πάνω απ` τον ποταμό Cinca. Στο βάθος διακρίνεται μια ερειπωμένη πόλη, απ` τις πολλές που περιβάλλουν αυτό το δρόμο. Την ομορφιά του τοπίου συμπληρώνει μια ξύλινη γέφυρα.

Ο δρόμος βελτιώνεται κατά πολύ απ` αυτό το σημείο και πέρα. 30 χιλιόμετρα πιο κάτω, στην πόλη Campo, πέφτουμε σε τρελό μποτιλιάρισμα. Με τα πολλά φτάνουμε μπροστά σε ένα υπάλληλο του Δήμου ο οποίος φυσικά δεν μιλάει γρι αγγλικά. Του δείχνω το GPS και την πορεία που θέλουμε να ακολουθήσουμε και καταλαβαίνω απ` τα νοήματα του ότι ο δρόμος είναι κλειστός και πρέπει να ακολουθήσουμε άλλη πορεία. Μου δείχνει ένα δρόμο στα δεξιά τον οποίο και ακολουθούμε. Δεν υπάρχει ουδεμία άλλη πινακίδα ή κάποιος χριστιανός για να μας δείξει ποιον άλλο δρόμο θα ακολουθήσουμε έτσι κινούμαστε κατά τύχη. Ακολουθώ ένα αυτοκίνητο που προπορεύεται αλλά σύντομα ανακαλύπτω πως δεν ξέρει ούτε αυτός που πάει. Έχουμε κάνει γύρω στα 20 χιλιόμετρα χωρίς να ξέρουμε που πηγαίνουμε. Σταματάω για να ψάξω τη διαδρομή μέσω του navigator όταν ακούω το θόρυβο μιας μοτοσυκλέτας που μας προσπερνάει. Δείχνει να ξέρει που πηγαίνει έτσι τον ακολουθούμε. Η διαδρομή που κάνουμε κατά λάθος είναι καταπληκτικής ομορφιάς. Ο πολύ στενός αλλά καλός Α1605 σκαρφαλώνει στα Πυρηναία και στην κορυφή Puerto de Serrate (1112m) πριν κατηφορίσει προς το χωριό Bonansa. Εκεί ξαναβρίσκουμε τον N260 τον οποίο ακολουθούμε για 50 χιλιόμετρα πριν στρίψουμε στον L511 και τον L401, δρόμους που έχω βρει σημειωμένους ως γραφικούς, στους χάρτες της Michelin.

Δεν υπάρχουν λόγια που να περιγράφουν την ομορφιά του τοπίου, ούτε και υπάρχουν λόγια να περιγράφουν την ποιότητα της ασφάλτου. Ο δρόμος κινείται κάτω απ` την κορυφή των Πυρηναίων Cap del Boumort προσφέροντάς σου απίστευτη θέα της κορυφής και των γύρω βουνών. Μια τεράστια σημαία της Ανδόρας κοσμεί ένα απ` αυτά τα βουνά. Απορώ, η Ανδόρα βρίσκεται αρκετά πιο μακριά όπως βλέπω στον χάρτη μου.

Η απόλυτη ησυχία μας οδηγεί να σταματήσουμε στην Collada de Faidella σε υψόμετρο 1250 μέτρων για να απολαύσουμε το καφεδάκι μας και το σάντουιτς μας.

Η συνέχεια είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή. Ο δρόμος χάνεται στις πλαγιές των Πυρηναίων προσφέροντάς μας απλόχερα υπέροχες εικόνες.

Περνάμε από το Coll de Boixols (1380m) και κοντά (κάτω) από το Coll de Nargo (1748m).

Στάση για ανασυγκρότηση και συνεχίζουμε κατεβαίνοντας απ` τα Πυρηναία προς την πόλη Berga. Η θέα της πόλης πάνω απ` τα βουνά υπέροχη. Στο βάθος διακρίνεται και η λίμνη Panta de la Baells.

Πορεία νότια προς Barcelona καταρχάς μέσω αρκετών τουριστικών χωριών. Στα χωριά αυτά υπάρχει συνήθως ένα ραντάρ που μετράει την ταχύτητα σου λίγο πριν μπεις στην πόλη. Αν αυτή υπερβαίνει το όριο των 50 χιλιομέτρων, αυτομάτως ένα φανάρι που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού ανάβει κόκκινο και σε αφήνει στην αναμονή γύρω στα 2 λεπτά. Έχοντας διαβάσει για αυτό το κόλπο κινούμαστε πάντα κάτω απ` το όριο όταν μπαίνουμε σε κάποιο χωριό και αναπτύσσουμε ελαφρώς ταχύτητα μόλις περάσουμε το ραντάρ. Αθάνατοι Έλληνες!

Ο δρόμος που κινούμαστε, ο Ε9 δηλαδή, μέλει να γίνει προέκταση της ήδη υπάρχουσας Εθνικής οδού. Τα έργα που γίνονται σε αυτόν αρκετά και οι αναγκαστικές παρεκκλίσεις πορείας συχνές. Εν τέλει μπαίνουμε στον Α9 για τα τελευταία 80 χιλιόμετρα της διαδρομής μας. Οι λωρίδες κυκλοφορίας αυξάνονται σε 3 και μερικές φορές 4, αύξηση που ακολουθεί και το γκάζι των μοτοσυκλετών μας. Με γοργούς ρυθμούς περνάμε τα διόδια πληρώνοντας 1,65€ και βρισκόμαστε πάνω απ` την Βαρκελώνη. Το navigator δείχνει για μια φορά ακόμα την αξία του οδηγώντας μας έξω από το διαμέρισμα που έχουμε νοικιάσει. Έχουμε επικοινωνήσει τηλεφωνικώς νωρίτερα με το γραφείο που έχουμε νοικιάσει το διαμέρισμα, ενημερώνοντάς τους ότι φτάνουμε και να μας περιμένουν. Το παλικάρι απ` το γραφείο μας περιμένει έξω απ` το διαμέρισμα. Παράδοση παραλαβή των κλειδιών, ξεφόρτωμα αποσκευών και βουρ για να βρούμε πάρκινγκ μιας και η Βαρκελώνη δεν θεωρείται και απ` τις πιο ασφαλείς πόλεις.

Το πέλμα στο πίσω λάστιχο του V-Strom του Στέλιου έχει αρχίσει να εξαφανίζεται και ο Στέλιος οδεύει σε ένα βουλκανιζατέρ που είδαμε κατά την πορεία μας στο διαμέρισμα.

Έχοντας ενημερωθεί για το πιο φτηνό πάρκινγκ της γειτονιάς τραβάμε προς αυτό. Φτηνό βέβαια που λέει ο λόγος, καθώς κοστίζει 15€ η βραδιά. Στη Βαρκελώνη τα πάρκινγκ είναι γενικά ακριβά, έτσι το 15€ θεωρείται μια φυσιολογικότατη τιμή. Δυστυχώς το πάρκινγκ δεν δέχεται μοτοσυκλέτες…

Έχω αφήσει το navigator στο διαμέρισμα και έτσι αρχίζουμε το ψάξιμο στα τυφλά. Εντοπίζουμε ένα με 20€ το βράδυ. Αρχίζουμε τα παζάρια και τελικά τον καταφέρνουμε να μας το αφήσει 60€ για τις 4 μέρες που θα κάτσουμε.

Ωστόσο καταφθάνει και ο Στέλιος. Βρήκε λάστιχο. 320€ το πίσω μόνο… Έλεος… Φυσικά και δεν το έβαλε, θα ξαναπροσπαθήσουμε μεθαύριο καθώς αύριο είναι 15 Αυγούστου και είναι όλα κλειστά.

Επιστρέφουμε στο όμορφο και πολύ βολικό -όπως αποδείχτηκε- Orozco apartment. Τακτοποιούμαστε, επισκεπτόμαστε το παραπλήσιο super market για προμήθειες και τραβάμε για νυκτερινή έξοδο στη Βαρκελώνη. Που αλλού; Φυσικά στην La Rambla, το γνωστό κεντρικό πεζόδρομο της Βαρκελώνης όπου σφύζει από τουρίστες και κάθε λογής καλλιτέχνες του δρόμου.

Μένουμε αρκετά κοντά στο κέντρο και σε 15 περίπου λεπτά βρισκόμαστε στην Plaza Catalunya -από την οποία ξεκινάει η La Rambla- η οποία φυσικά ασφυκτιά από κόσμο. Μιας και είμαστε «επαρχιώτες» εντυπωσιαζόμαστε από αυτή τη μίξη κάθε λογής φυλής και κάθε λογής ηλικίας. Ο πεζόδρομος, όπως προανέφερα, φιλοξενεί ένα μεγάλο αριθμό από καλλιτέχνες του δρόμου. Την αρχή δίνουν οι χορευτές. Από break dance μέχρι κλακέτες… Λίγο παρακάτω οι γνωστές παντομίμες. Από γατούλες μέχρι Βίκινγκς… Ακολουθούν οι ζωγράφοι. Γκραβούρες, πορτραίτα, πίνακες φτιαγμένοι με σπρέι και ότι άλλο περνάει από το μυαλό σας… Ενδιάμεσα αρκετά μικρά μαγαζάκια -κάτι σαν μεγάλα περίπτερα- πουλάν εφημερίδες, λουλούδια και πτηνά. Σκόρπιοι δεκάδες μικροπωλητές πουλάνε την πραμάτεια τους. Από μπύρες σε εξάδες μέχρι κοσμήματα…

Φτάνοντας στο λιμάνι βλέπουμε ένα ενδιαφέρον εστιατόριο για παέγιες και σανγκριά φυσικά. Γίνεται ψιλοχαμός. Ο σερβιτόρος μας λέει μισή ώρα αναμονή. Κλείνουμε τραπέζι και τραβάμε προς το λιμάνι για να ροκανίσουμε την ώρα αναμονής. Λόγω πείνας δεν απομακρυνόμαστε και πολύ από το εστιατόριο. Χαζεύουμε για λίγο το άγαλμα του Κολόμβου -θα αναφερθούμε σε αυτό παρακάτω όταν το επισκεφτούμε- και επιστρέφουμε στο εστιατόριο. Το τραπέζι μας έτοιμο μέσα σε μερικά λεπτά. Χωρίς δεύτερη σκέψη παραγγέλνουμε όλοι παέγιες και σανγκριά. Το πρώτο απίστευτης νοστιμιάς και σε συμφέρουσα τιμή. Το δεύτερο απολαυστικό αλλά ακριβό. Σκουπίζουμε κυριολεκτικά το τηγάνι -στο οποίο σερβίρεται η παέγια- πληρώνουμε φυσιολογικά και αναχωρούμε για επιστροφή στο διαμέρισμα. Η κούραση κάνει το δρόμο της επιστροφής να φαίνεται ατελείωτος. Γύρω στις 2:00 το βράδυ καταφθάνουμε σε αυτό. Ένα λεπτό αργότερα έχουμε όλοι βουλιάξει στα κρεβάτια μας.