Magna Grecia… εκεί στο νότο…

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου, Παλέρμο – Milazzo (343 χλμ)
Απ’ το βουνό στη θάλασσα…

Στο πρωινό γίνεται πάλι ο κακός χαμός. Χρειάζεται τζαρτζάρισμα για να προλάβεις μια φέτα ψωμί ή τυρί. Ζητάμε από τον σερβιτόρο και ευτυχώς μας φέρνει απευθείας στα πιάτα μας. Μετά το πέρας του πρωινού, φορτώνουμε και ετοιμαζόμαστε για αναχώρηση.

Σήμερα το πρόγραμμα έχει λίγο από ορεινή Σικελία, καθώς θέλουμε να ρίξουμε μια μικρή ματιά στα εθνικά πάρκα του νησιού, Madonie και Nebrodie. Πριν πάρουμε όμως τα βουνά θα κάνουμε μια μικρή επίσκεψη στην Cefalu.

Autostrada λοιπόν για καμιά 65 χλμ όπου πληρώνουμε και τα δεύτερα διόδια της εκδρομής: 90 λεπτά για περίπου 17 χλμ. Το θερμόμετρο σήμερα χτυπάει κόκκινα από το πρωί, κάνοντας μας να δυσφορούμε συνεχώς.

Φτάνουμε στη Cefalu η οποία θεωρείται μια από τις πιο τουριστικές πόλεις του νησιού. Ο λόγος προφανώς είναι η αντίθεση που δημιουργεί η αμμώδης παραλία με το επιβλητικό βουνό που ορθώνεται σχεδόν κατακόρυφα από πάνω της και τα σπιτάκια της πόλης τα οποία είναι χτισμένα κυριολεκτικά πάνω στη θάλασσα. Για να αποτυπώσουμε αυτό το καρέ στον φακό μας θα έπρεπε να είχαμε σταματήσει αρκετά πριν την πόλη, έτσι δανείζομαι μια φώτο από την wikipedia για να καταλάβετε το σκηνικό…

Η πόλη αναφέρεται και ως Κεφαλοίδιον λόγω του βράχου που ορθώνεται σαν κεφάλι πάνω από αυτήν. Παρά την ελληνική προέλευση του ονόματός της, ο Θουκυδίδης, λέει ρητά ότι η Ιμέρα ήταν η μόνη ελληνική αποικία στην βορινή ακτή του νησιού. Πιθανολογείται ότι σε αυτήν την περιοχή υπήρχε κάποιο φρούριο το οποίο κατοικήθηκε από πρόσφυγες Έλληνες μετά την καταστροφή της Ιμέρας.

Η πόλη έχει αρκετά αξιοθέατα αλλά η ζέστη είναι τόσο ανυπόφορη που μας οδηγεί να την κάνουμε προς πιο δροσερά κλίματα. Αρχικά κινούμαστε σε μια όμορφη παραθαλάσσια διαδρομή που μας θυμίζει έντονα Ελλάδα.

Και στην συνέχεια ανηφορίζουμε προς το εθνικό πάρκο Madonie…

Ο δρόμος έχει κίνηση μέχρι και το Castelbuono, αλλά μετά οι δρόμοι αδειάζουν προς δική μας απόλαυση. Η άσφαλτος πάντως μετά το προαναφερόμενο χωριό δεν είναι και στα καλύτερα της…

Ο φιδίσιος δρόμος μας οδηγεί στο χωριό Sperlinga όπου κάνουμε μια στάση για να δούμε το κάστρο του, το οποίο είναι μια μίξη από προϊστορικές ανασκαφές στο βράχο από ψαμμίτη και μεσαιωνικά αρχιτεκτονικά κτίρια. Αρχικά είχε χρησιμοποιηθεί από προϊστορικό πληθυσμό σαν ιερός χώρος ή νεκρόπολη, τροποποιήθηκε κατά τη διάρκεια της βυζαντινής κυριαρχίας σε στρατιωτικό σημείο παρατήρησης και τέλος κατά τη διάρκεια Νορμανδικής κυριαρχίας μετατράπηκε σε κάστρο.

Δυστυχώς όμως είναι κλειστό, αν και σύμφωνα με το αναρτημένο ωράριο λειτουργίας στον κισσέ εισιτηρίων, θα έπρεπε να είναι ανοικτό.

Αρκετά σπίτια στο χωριό είναι χτισμένα μέσα στο βράχο

Αφού κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα στην σκιά του βράχου, συνεχίζουμε την πορεία μας προς το εθνικό πάρκο Nebrodie. Παρ’ όλη την ομορφιά του τοπίου, οι συνεχείς καθιζήσεις της ασφάλτου, κάνουν την διαδρομή μαρτύριο.

Τα περισσότερα χωριά είναι χτισμένα στις κορυφές των λόφων, μάλλον για καλύτερη προστασία από τους πολλούς επιδρομείς που πέρασαν από αυτό τον τόπο…

Η Αίτνα μας κάνει παρέα από μακριά… καπνίζοντας…

Η είσοδο μας στο πάρκο, συνοδεύεται με πανέμορφες εικόνες και επιτέλους η άσφαλτος βελτιώνεται…

Σε κάποιο σημείο ένα κοπάδι από ελεύθερα γουρουνάκια μας οδηγεί στο να κλείσουμε το γκάζι…

Η στριφτερή διαδρομή συνεχίζεται ώσπου να φτάσουμε στην κορυφή του passo Miraglia όπου σταματάμε για τις καθιερωμένες ταμπελοφωτογραφίες 😉

Κατηφορίζουμε με θέα την θάλασσα…

και σύντομα πιάνουμε παράλια και μπαίνουμε autostrada. τούνελ, γέφυρα κι άλλο τούνελ και στη συνέχεια κι άλλη γέφυρα μέχρι να φτάσουμε στο Milazzo (4,10€ διόδια) όπου κατευθυνόμαστε καρφί προς το λιμάνι για να πάρουμε πληροφορίες περί τα νησιά του Αιόλου τα οποία θέλουμε να επισκεφτούμε αύριο. Είχα βρει μερικές πληροφορίες στο net, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν το δρομολόγιο εκτελείται ακόμα.

Η κοπέλα στο κισσέ της εταιρείας Tarnav μας ενημερώνει ότι τα δρομολόγια εκτελούνται καιρού επιτρέποντος μέχρι και τις 30 Οκτωβρίου και ότι αύριο η πρόβλεψη είναι πολύ καλή και το δρομολόγιο θα γίνει κανονικά. Υπάρχει μια πληθώρα επιλογών δρομολογίων, για όλα τα γούστα και όλα τα βαλάντια και εν τέλει εμείς επιλέγουμε να επισκεφτούμε δύο νησιά, το Lipari και το Vulcano με κόστος 42€/άτομο.

Τραβάμε προς το ξενοδοχείο (Il Sogno) που έχουμε κλείσει και μας υποδέχεται μια στρουμπουλή πολυλογού. Μας δείχνει τα δωμάτια όπου το ένα από αυτά μυρίζει μούχλα και μιας και θα μέναμε δύο βράδια της ζητάμε άλλο δωμάτιο.

– Δεν γίνεται, δεν είναι εδώ η ιδιοκτήτρια, είναι στο Μιλάνο.
– Ωραία, πάρε την τηλέφωνο.
– Δεν γίνεται να την πάρω εγώ, πάρτε την εσείς…

Έχω φορτώσει ήδη και είμαι έτοιμος να της κατεβάσω καμιά μπαγαζιέρα στο κεφάλι. Ευτυχώς η Νατάσα είναι πάντα πιο ψύχραιμη και παίρνει τηλέφωνο την ιδιοκτήτρια, συνεννοείται και σε δύο λεπτά μας πάει σε άλλο δωμάτιο.

Αν και το κτίριο φαίνεται καινούργιο, οι κακοτεχνίες είναι εμφανείς. Σουβάδες κρέμονται από το ταβάνι, πρόχειρα μπαλώματα στο μπάνιο… τουλάχιστον αυτό δεν μύριζε. Τακτοποιούμαστε γρήγορα και πάμε για να περπατήσουμε την πόλη.

Σύμφωνα με τον Όμηρο στο μέρος αυτό ναυάγησε ο Οδυσσέας και έπεσε στα χέρια του κύκλωπα Πολύφημου.

Ένα σιντριβάνι που απεικονίζει τον Ποσειδώνα, κοσμεί την πλατεία Caio Duilio

Η παραλιακή ζώνη είναι ήσυχη χωρίς να έχει να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο. Μπανίζουμε ένα πεζοδρομημένο στενό με αρκετές ταβέρνες και επιλέγουμε το La Casalinga. Ήσυχη ατμόσφαιρα, νόστιμο φαγητό και καλές τιμές.

Σχετικά νωρίς επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο μας. Το καταχτύπι από το κακό οδόστρωμα μάλλον μας έχει καταβάλει όλους σήμερα…