Magna Grecia… εκεί στο νότο…

Τρίτη 25 Οκτωβρίου, Milazzo – Lipari – Vulcano – Milazzo (35 ναυτικά μίλια)
Στα νησιά του Αιόλου…

Το πλοίο θα σαλπάρει στις 9:00 το πρωί, έτσι κατά της 8:30 έχουμε πάρει ήδη τα εισιτήρια στα χέρια μας και οδεύουμε προς επιβίβαση. Παρά το τέλος εποχής, πολύς κόσμος αναμένει για να επιβιβαστεί.

Ο προορισμός μας, οι Αιολίδες Νήσοι ή Νησιά του Αιόλου, είναι ένα σύμπλεγμα οκτώ μικρών νησιών και αρκετών ακόμα βραχονησίδων, που απλώνεται στη νότια Τυρρηνική Θάλασσα. Η ονομασία οφείλεται στο γεγονός ότι οι Αρχαίοι Έλληνες εντόπιζαν εκεί (στο νησί Στρόμπολι συγκεκριμένα) την κατοικία του Αιόλου, ακολουθώντας τη «γεωγραφία» των ομηρικών επών.

Τα νησιά από το 2000 περιλαμβάνονται στον κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και αποτελούν έναν από τους δημοφιλέστερους θερινούς τουριστικούς προορισμούς της Ιταλίας, ιδίως μετά την παγκόσμια προβολή που τους χάρισαν οι ταινίες Αγαπημένο μου ημερολόγιο και Ταχυδρόμος κατά τη δεκαετία του ’90.

Στην ώρα μας ακριβώς αναχωρούμε χαζεύοντας το Milazzo από μακριά.

Το κάστρο του Milazzo -το οποίο δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε- βρίσκεται σε ένα λόφο πάνω από την πόλη που κατοικείται από την παλαιολιθική εποχή. Μεταγενέστερα οι Έλληνες το μετέτρεψαν σε Ακρόπολη και στην συνέχεια δέχτηκε τις επεμβάσεις των Ρωμαίων, των Βυζαντινών αλλά και των Αράβων.

Κλικ για μεγέθυνση

Το νησί Lipari αρχίζει σιγά-σιγά να διακρίνεται…

Στο βάθος το Στρόμπολι, το νησί του Αιόλου

Πριν πιάσουμε το λιμάνι του νησιού, ο καπετάνιος μας κάνει μια βόλτα από την δυτική πλευρά των νησιών για να θαυμάσουμε κάποιους γεωλογικούς σχηματισμούς:

Faraglioni di Lipari

La Grotta dei Angeli (Το σπήλαιο των Αγγέλων)

Lo scoglio della Mummia (Ο βράχος της μούμιας)

Piscina di Venere (Η πισίνα της Αφροδίτης)

La Grotta del cavallo (Το σπήλαιο του αλόγου)

Το νησί είναι φυσικά ηφαιστειογενές…

Το Λίπαρι (Μελιγουνίς ή Λιπάρα στα αρχαία Ελληνικά) έχει έκταση 37,6 km2 -σχεδόν όσο η Ανάφη- και είναι η μεγαλύτερη Αιολίδα Νήσος. Η ιστορία λέει ότι το 580 π.Χ. αποβιβάστηκαν στο νησί Κνίδιοι και Ρόδιοι εξόριστοι, με επικεφαλής τον Πένταθλο. Με επίκεντρο την ακρόπολη στην είσοδο του λιμανιού, ίδρυσαν μια αποικία με την ονομασία Μελιγουνίς.

Οι απόγονοί τους μετονόμασαν την αποικία σε Λιπάρα προς τιμήν του Λιπάρου ο οποίος ήταν ένας Αύσονας άρχοντας που σε κάποιους ελληνικούς μύθους συναντάται ως ο πρώτος κατακτητής των Αιολίδων Νήσων (πολύ πριν την ομηρική εποχή και τον Αίολο), ενώ σε άλλους ως εγγονός του Οδυσσέα και της Κίρκης ή της Καλυψώς.

Με το που αποβιβαστήκαμε στο νησί μας την πέφτουν οι κράχτες. Ζητάνε 20€/άτομο για να μας πάνε το γύρο του νησιού και να μας δείξουν τα σημαντικότερα αξιοθέατα, γιατί δεν θα δούμε τίποτα αν μείνουμε στην πόλη κατά τα λεγόμενα τους.

Η αλήθεια είναι πως το νησί έχει αρκετά πράγματα να δεις, αλλά κατά το πόσο αξίζουν το εικοσάρικο δεν είμαι και πολύ σίγουρος. Ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε και ανηφορίζουμε τον κεντρικό δρόμο ο οποίος σφύζει από εμπορικά μαγαζιά.

Δεν θέλει λεζάντα, τι δε καταλαβαίνεις; 😉

Η τοπική οικονομία παραδοσιακά βασιζόταν στην αλιεία, τα αγροτικά προϊόντα και την εξαγωγή ελαφρόπετρας, η οποία αφθονεί στο νησί λόγω της ηφαιστειακής προέλευσής του. Τις τελευταίες δεκαετίες αυτό έχει αλλάξει, καθώς βασική πηγή πλούτου είναι ο τουρισμός (το καλοκαίρι περνούν από τις Αιολίδες μέχρι και 200.000 επισκέπτες), οδηγώντας όμως σε απώλεια του ιδιαίτερου τρόπου ζωής. Η κατάσταση αυτή αντικατοπτρίζεται εύγλωττα στο “Αγαπημένο μου ημερολόγιο” του Νάνι Μορέτι, όπου ο σκηνοθέτης αποσύρεται στο Λίπαρι νομίζοντας ότι θα βρει την ησυχία στο γραφικό ψαροχώρι των καρτ-ποστάλ, για να αντιμετωπίσει τελικά ορδές πολύβουων τουριστών.

Συνεχίζουμε την περπατάδα για να καταλήξουμε στο κάστρο το οποίο είναι το κύριο αξιοθέατο του νησιού και το οποίο φιλοξενεί το αρχαιολογικό μουσείο και τον καθεδρικό ναό του Αγίου Βαρθολομαίου.

Μνημείο “βόθρο” πρώτη φορά βλέπω…

Ο ναός έχει χτιστεί πάνω σε ένα παλαιότερο ειδωλολατρικό, απομεινάρια του οποίου σώζονται σε ένα χώρο δεξιά του (με εισιτήριο, από παντού τα αρπάνε αυτοί)…

Πάνω από το λιμάνι υπάρχει ένα ελληνικού τύπου θέατρο, χτισμένο τον 20ο αιώνα. Η θέα που προσφέρει προς την πόλη είναι μαγική…

Κλικ για μεγέθυνση

Ωραία η θέα, αλλά τα βλέμματα όλων των επισκεπτών έχει κλέψει ένας γλάρος ο οποίος περιφέρεται αμέριμνος στο θέατρο και την έχει κάνει ταράτσα από τα “μεζεδάκια” των επισκεπτών…

Ακριβώς δίπλα στο θέατρο βρίσκεται η νεκρόπολη της ελληνικής περιόδου…

Η περιήγηση στα κυρίως αξιοθέατα της πόλης τελειώνει εδώ και μιας και έχουμε αρκετό χρόνο ακόμα μπροστά μας, τραβάμε για να χαθούμε στα γραφικά στενά.

Το νησί είναι γεμάτο με ηλεκτροκίνητα πατίνια…

Επιστρέφουμε στο λιμάνι όταν ακούμε το σφύριγμα του πλοίου. Επιβιβαζόμαστε και σύντομα φτάνουμε στο γειτονικό νησί Vulcano, εργαστήριο του θεού της φωτιάς, Ήφαιστου, κατά τον Όμηρο.

Κλικ για μεγέθυνση

Μια περίεργη μυρωδιά -σαν ανοιχτός βόθρος- πνέει στην ατμόσφαιρα. Σύντομα συνειδητοποιούμε ότι είναι από το θείο που βγαίνει μέσα από τις σχισμές των βράχων.

Αποβιβαζόμαστε και ακολουθούμε τις πινακίδες προς τα ιαματικά θειούχα λουτρά.

Πολλοί είναι αυτοί που επαινούν την ευεργετική ικανότητα των συγκεκριμένων ιαματικών λουτρών, αλλά η εικόνα τους μας κάνει να τα προσπεράσουμε γοργά και να πάμε πιο δίπλα στην παραλία με την μαύρη άμμο.

Απομακρυνόμαστε όσο γίνεται από τους υπόλοιπους τουρίστες μέχρι μια πινακίδα “ιδιωτική παραλία” να μας φρενάρει. Δύο-τρεις βίλες από πάνω της… τα ίδια σκατά παντού…

Η παραλία είναι αρκετά βρόμικη και η θάλασσα θολή. Δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοιες εικόνες -νησιώτες βλέπεις- και στην αρχή κολλάμε, δεν βουτάμε…

Κάποια στιγμή το παίρνουμε απόφαση, ρίχνουμε την βουτιά μας και κατευθυνόμαστε προς ένα σημείο που βλέπαμε από την ακτή να αναβλύζουν μπουρμπουλήθρες.

Οι μπουρμπουλήθρες προέρχονται από το θείο που αναβλύζει. Στο σημείο αυτό το νερό είναι πολύ ζεστό και η άμμος ζεματάει.

Κάνουμε ένα ντουζάκι -με χρέωση φυσικά- και τραβάμε να περπατήσουμε την μικρή πόλη. Μιας και είναι τέλος εποχής τα περισσότερα μαγαζιά είναι κλειστά. Ο χρόνος δεν μας παίρνει για επίσκεψη στο ηφαίστειο, το ξέραμε εξαρχής. Θέλει περίπου μιάμιση ώρα για να φτάσεις στον μεγάλο κρατήρα ο οποίος είναι ακόμα ενεργός (η τελευταία έκρηξη έγινε το 1890). Έτσι περιοριζόμαστε στο να ζουμάρουμε με τον φακό μας από μακριά…

Το πλοίο σφυρίζει κλέφτικα και ο απόπλους από την μυρωδιά του θείου μοιάζει με παράδεισο. Αποβίβαση στο Milazzo αλλά πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο σταματάμε στην μεγάλη παραλία της πόλης για να χαζέψουμε τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος.

Μπανάκι με γυαλόχαρτο μπας και φύγει η μυρωδιά και τραβάμε δίπλα στο ξενοδοχείο σε ένα εστιατόριο που μας είχαν προτείνει, ονόματι Sapori Di Pasta. Τέλειο φαγητό και άριστη εξυπηρέτηση…

Μικρή βόλτα για χώνεψη και επιστροφή στο ξενοδοχείο για νανάκια. Η σημερινή είναι η τελευταία μας νύχτα στη Σικελία. Αύριο όμως μας περιμένουν τα ελληνόφωνα χωριά της νότιας Καλαβρίας!