Magna Grecia… εκεί στο νότο…

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου, Milazzo – Tropea (281 χλμ)
Στα ελληνόφωνα χωριά της νότιας Καλαβρίας…

Ακόμα μια ηλιόλουστη μέρα ξημερώνει και πουρνό-πουρνό απολαμβάνουμε το πρωινό -που είχαμε ψωνίσει χτες από το σούπερ μάρκετ, το μπακάλικο και την φρουταρία- στην βεράντα του δωματίου μας.

Η διάθεση ανεβασμένη καθώς τα ελληνόφωνα χωριά είναι ένα από τους “must” προορισμούς μας. Φορτώνουμε με γρήγορες κινήσεις και αναχωρούμε με κατεύθυνση το λιμάνι της Messina.

Ακολουθώ τις δεκάδες πινακίδες που υπάρχουν… για να βρεθώ στο λάθος λιμάνι, στο εμπορικό μάλλον… τι σκατά διάβαζα. Μεταβολή και διασχίζουμε όλη την παραλιακή η οποία έχει συνεχόμενα φανάρια και είναι όλα κόκκινα.

Στην είσοδο του λιμανιού και πάω σε μια κολόνα ύψους 35 μέτρων, ορθώνεται το χρυσό άγαλμα της Παναγίας, σύμβολο της πόλης.

Σε κάποιο σημείο έχει γίνει κάποιο ατύχημα μεταξύ ενός αυτοκινήτου και ενός σκούτερ. Ο οδηγός του σκούτερ φαίνεται καλά στην υγεία του αλλά αυτό που μας κάνει εντύπωση είναι πως οι καραμπινιέροι μαζεύουν τα σπασμένα πλαστικά κομμάτια του σκούτερ και τα τοποθετούν σε σακουλάκια αποδεικτικών στοιχείων!

Φτάνουμε στο λιμάνι και βλέπουμε το καράβι να έχει μόλις αναχωρήσει. Αναμονή λοιπόν γύρω στην μισή ώρα…

Το παπόρι έρχεται, ξεφορτώνει, έπειτα μας φορτώνει και μας πάει απέναντι. Μπαίνουμε για λίγο στην autostrada -η οποία προς μεγάλη μας χαρά δεν έχει διόδια- και κατευθυνόμαστε νοτιοανατολικά για περίπου 45 χλμ πριν στρίψουμε προς το εθνικό πάρκο Aspromonte και τα ελληνόφωνα χωριά. Και όπως λέει και ο Νιόνιος:

Το χωριό Πενταδάκτυλο, που δεν είναι στην πορεία μας, κρύβεται κάτω από τον βράχο που βλέπετε στο βάθος, ο οποίος μοιάζει με χέρι. Δυστυχώς η φωτογραφία είναι μακρινή και δεν φαίνεται καλά…

Λίγο πιο κάτω ένα βανάκι στρίβει μπροστά μου κλείνοντας μου το δρόμο απότομα. Φρένα ελεγχόμενα ευτυχώς, κόρνες και ελληνικά μπινελίκια. Αν μιλάνε Γκρεκάνικα και εδώ, σίγουρα θα έγινα κατανοητός 😉

Ακολουθούμε ένα μικρό δρόμο, ο οποίος στην πορεία γίνεται χωματόδρομος και στη συνέχεια τσιμεντόδρομος, για να βρεθούμε δίπλα στον ποταμό Amendolea.

Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω κάνουμε την πρώτη μας στάση στο χωριό Condofuri (Κοντοχώρι).

Σταματάμε στην πλατεία του χωριού όπου δεν αργεί να εμφανιστεί ένας γεράκος. Μας ρωτάει από που είμαστε και δεν αντιδρά όταν του λέμε από Ελλάδα…

Κατά την σχεδίαση είχα διαβάσει ότι δεν έχουν απομείνει Ελληνόφωνοι στο συγκεκριμένο χωριό, αλλά ήταν κοντά στην πορεία μας, γι αυτό και το επισκεφτήκαμε. Αράζουμε λίγο να δροσιστούμε και αναχωρούμε για τον επόμενο μας προορισμό, το Galliciano (Γαλλικιανό). Ένας στενός δρόμος με όμορφη θέα μας οδηγεί προς αυτό.

Μια θεωρία αναφέρει πως οι μακρινές ρίζες των κατοίκων του χωριού, προέρχονται από το ελληνικό χωριό Γαλλικός, το οποίο βρισκόταν στην περιοχή που είναι το σημερινό Κιλκίς. Είναι σκαρφαλωμένο σαν αετοφωλιά στις βουνοκορφές της Καλαβρίας και επί χιλιάδες χρόνια θεωρούνταν «η Ακρόπολη της Μεγάλης Ελλάδας». Έτσι την αποκαλούν οι κάτοικοι που μιλούν τα Γκρεκάνικα και διατηρούν την ελληνική παράδοση, τη μαγειρική, τα ήθη και τα έθιμα των παππούδων τους.

Μια πινακίδα μας καλωσορίζει στο χωριό…

Περπατάμε καμιά διακοσαριά μέτρα και παρατηρούμε τα ονόματα των δρόμων:

Στην πλατεία δεσπόζει η καθολική εκκλησία του Αγ. Ιωάννη του Βαπτιστή…

Αλλά αυτό που μαγνητίζει τα βλέμματα μας είναι οι ελληνικές σημαίες που κρέμονται στα μπαλκόνια γύρω απ’ την πλατεία…

Δεν κυκλοφορεί ψυχή και έτσι ανηφορίζουμε το πλακόστρωτο δρομάκι. Ένας ντόπιος κάθεται σε ένα μπαλκόνι και πουλάει μαρμελάδα από φραγκόσυκα. Δεν είναι Γκρέκο, είναι φρέσκος στο χωριό… δεν ξέρει και πολλά να μας πει…

Ωραία οδός 😉

Μπροστά μας ξεπροβάλει το εθνογραφικό μουσείο, δυστυχώς κλειστό…

Λίγο πιο πάνω “η πηγή της Αγάπης”…

Και στη συνέχεια η πλατεία του πατριάρχη Βαρθολομαίου όπου φιλοξενεί την ορθόδοξη εκκλησία, αφιερωμένη στην Παναγιά της Ελλάδος.

Έχω μείνει λίγο πίσω και οι ρέστοι της παρέας έχουν κατηφορίσει ήδη στο πάρκινγκ στην είσοδο του χωριού -εκεί που αφήσαμε τις μοτοσυκλέτες- όπου συναντούν ένα Ελβετό, κάτοικο του χωριού. Ο τύπος έχει αγοράσει σπίτι εδώ και περνάει χαλαρά τους καλοκαιρινούς μήνες. Ξέρει πολλά πράγματα για το χωριό και απαντά σε όλες τις ερωτήσεις μας.

Στο χωριό κατοικούν 28 άνθρωποι, όπου οι περισσότεροι ασχολούνται με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Υπάρχουν μερικοί που μιλούν τα Γκρεκάνικα και μας λέει για κάποιον Mimmo που ζει μόνιμα στο χωριό και μένει στην πλατεία, εκεί που είδαμε τις ελληνικές σημαίες.

Πριν φύγουμε, κάνουμε μια τελευταία βόλτα στην πλατεία και… συναντάμε τον Mimmo. Μιλάει άπταιστα νέα ελληνικά αλλά και Γκρεκάνικα. Μας καλωσορίζει και προθυμοποιείται να μας ξεναγήσει στο μουσείο…

Δυστυχώς όμως η ώρα είναι περασμένη αρκετά και έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας. Με βαριά καρδιά παίρνουμε την απόφαση να αναχωρήσουμε αφού κατά βάθος θα θέλαμε να “ξοδέψουμε” χρόνο με αυτόν τον άνθρωπο. Αλλά κάποιες φορές τα πράγματα δεν κυλάν όπως τα θέλουμε…

Αναχωρούμε και μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα συναντάμε μια πινακίδα που δείχνει την κατεύθυνση για δύο ακόμα ελληνικά χωριά: το Roccaforte del Greco (Βουνί) και το Roghudi (Ροχούδι). Το δεύτερο αναφέρεται και σε τραγούδι του Σαββόπουλου και είναι ένα εντελώς εγκαταλελειμμένο ελληνικό χωριό που αξίζει επίσκεψης…

Εμείς όμως στρίβουμε αριστερά για να βρεθούμε μέσα στο πάρκο το οποίο με την ομορφιά του προσπαθεί να μας κάνει να ξεχάσουμε αυτά που αφήσαμε πίσω…

Η διαδρομή είναι παντελώς έρημη, ο δρόμος στενός και σχεδόν γεμάτος φύλλα. Η άσφαλτος όχι και στα καλύτερά της και γλιστράει. Δυο-τρεις φορές μας παίρνουν στο κυνήγι τεράστια τσομπανόσκυλα και ζοριζόμαστε να τα αποφύγουμε.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι όταν βγαίνω από μια τυφλή αριστερή με λίγα χιλιόμετρα και βλέπω μπροστά μου ένα supersport να πηγαίνει κομμάτια και να έχει ανοίξει την γραμμή του τόσο, που είναι πιο δεξιά από εμένα στην λωρίδα μου…

Φρένα πανικού και από τους δύο… για δευτερόλεπτα βλέπω το τιμόνι του να παίζει δεξιά και αριστερά. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, αφήνει τα φρένα και ρίχνει τελείως την μοτοσυκλέτα του, περνώντας χιλιοστά από δίπλα μου. Όλο αυτό δεν κράτησε πάνω από 3-4 δευτερόλεπτα, αλλά μου φάνηκε αιώνας…

Σε κάποιο πλάτωμα κάνουμε μια στάση για να ηρεμήσουμε από αυτό που μόλις συνέβη. Πραγματικά απορώ που βρέθηκε αυτός και ακόμα περισσότερο που πήγε να παίξει με την μοτοσυκλέτα του. Οι δρόμοι είναι άθλιοι, γλιστράνε από τα πολλά φύλλα και έχουν πλάτος ενάμιση αυτοκινήτου. Έλεος ρε γμτ… τι μυαλά κουβαλάνε μερικοί…

Πίσω στο πλάτωμα μας… πόσες άραγε αποχρώσεις του πράσινου χωράν σε μια φωτογραφία…

Συνεχίζουμε την πορεία μας μέσα στο εθνικό πάρκο περνώντας και από ένα μικρό κομμάτι από αυτά που είχαμε κάνει στο πηγαιμό προς Σικελία.

Μια φιδίσια διαδρομή μας βγάζει από το πάρκο και μας οδηγεί προς τα δυτικά παράλια της χώρας. Κάνουμε μία μικρή παράκαμψη για να επισκεφτούμε ένα σημείο με όμορφη θέα, ονόματι il Balcone sul Tirreno, δηλαδή “το μπαλκόνι στην Τυρρηνική θάλασσα”.

Αν κοιτάξεις νότια βλέπεις Σικελία, στην ευθεία ξεχωρίζουν τα νησιά του Αιόλου, ενώ βόρεια θαρρώ πως βλέπω τις Άλπεις (που λέει ο λόγος)…

Κλίκ για μεγέθυνση

Κατηφορίζουμε στο επίπεδο της θάλασσας και διασχίζουμε δυο συνεχόμενες κακάσχημες πόλεις, την Gioia Tauro και την Rosarno. Άθλιες πολυκατοικίες και ντάνες σκουπιδιών μας συντροφεύουν καθ’ όλη την πορεία μας…

Έχει βραδιάσει ήδη όταν φτάνουμε στην Tropea. Το ξενοδοχείο που έχουμε κλείσει (Ro. Ma.) βρίσκεται 2 χλμ περίπου μακριά από το κέντρο, σε μια ήσυχη περιοχή. Ολοκαίνουργιο αλλά το ιδιωτικό πάρκινγκ αποδείχτηκε και πάλι εξωτερικό. Τουλάχιστον οι μοτοσυκλέτες είναι μπροστά στο μπαλκόνι μας και έχει και κάμερες.

Τακτοποίηση και βουρ για να προλάβουμε να δούμε κάτι απ’ την πόλη. Ο μύθος λέει πως ο Ηρακλής, επιστρέφοντας από τις Ηράκλειες στήλες, τις οποίες οι ιστορικοί τοποθετούν στο Γιβραλτάρ, σταμάτησε στην Tropea και την έκανε ένα από τα λιμάνια του.

Ακριβώς στην είσοδο της παλιάς πόλης τα βλέμμα μας μαγνητίζει το μοναστήρι της νησιώτισσας Αγίας Μαρίας (Santa Maria dell’Isola) το οποίο ορθώνεται πάνω σε ένα βράχο, δίπλα από την πολυβραβευμένη παραλία της πόλης.

Δύσκολο το νυκτερινό κλικ χωρίς τρίποδο…

Η παλιά πόλη είναι γεμάτη από μικρά γραφικά στενά. Παρατηρούμε πως η κίνηση στο δρόμο είναι ελάχιστη αλλά σχεδόν όλα τα εστιατόρια είναι γεμάτα.

Περιφερόμαστε στην πόλη για κάμποση ώρα πριν κάτσουμε σε ένα κεντρικό εστιατόριο, ονόματι That’s Amore. Μπορεί η τοποθεσία του αλλά και το τουριστικότατο όνομα του να μην μας εμπνέει εμπιστοσύνη, εν τέλει όμως το φαγητό είναι αξιοπρεπές και σε φυσιολογικές τιμές. Γενικά στην πόλη τα περισσότερα εστιατόρια που τσεκάραμε ήταν πανάκριβα και σέρβιραν κατά το πλείστον μόνο θαλασσινά, κυρίως μύδια, τα οποία είναι νόστιμα μεν, ριψοκίνδυνα δε…

Παίρνουμε το μακρύ δρόμο της επιστροφής συζητώντας το αυριανό πρόγραμμα. Οι προβλέψεις του καιρού δεν είναι καλές για αύριο και το πλάνο μας λέει επίσκεψη στο αρχαιολογικό χώρο του Paestrum (Ποσειδωνία) αλλά κουμάντο κάνει ο καιρός. Βλέποντας και κάνοντας λοιπόν, καληνύχτες…