Magna Grecia… εκεί στο νότο…

Σάββατο 29 Οκτωβρίου, Castelmezzano – Μπάρι (232 χλμ)
Το καλύτερο φινάλε…

Τελευταία μέρα στην Ιταλία σήμερα (έχουμε άλλες δύο μέχρι να φτάσουμε Κρήτη) και ένας λαμπρός ήλιος μας καλημερίζει. Το κρύο πάντως παραμένει τσουχτερό…

Τρώμε το σπιτικό πρωινό μας, φορτώνουμε και αναχωρούμε με πορεία ανατολικά.

Όσο το υψόμετρο πέφτει, τόσο η θερμοκρασία ανεβαίνει. Η διαδρομή περνάει μέσα από απέραντα λιβάδια και ελίσσεται μεταξύ μικρών λοφίσκων…

Περνάμε έξω από την Ματέρα και συνεχίζουμε ανατολικά μέχρι να συναντήσουμε τους πρώτους “τρούλους” (Trulli) του Alberobello.

Η ιστορία των τρούλων ξεκινά το 15ο αιώνα όταν οι φτωχοί αγρότες, για να αποφύγουν την υψηλή φορολογία που επέβαλε το βασίλειο της Νάπολης στα σπίτια, έφτιαχναν αυτά τα πρόχειρα καταλύματα σαν καλύβες, τα οποία μπορούσαν να γκρεμιστούν και να ξαναχτιστούν εύκολα σε περίπτωση ελέγχου.

Οι τρούλοι χτίζονταν με μια τεχνική που χρονολογείται από την νεολιθική εποχή, από ασβεστόλιθο, χωρίς τσιμέντο ή κονίαμα, ενώ οι κωνικές στέγες κατασκευάζονταν απλά στοιβάζοντας πέτρες σε κυκλικούς δακτυλίους που τελικά σχημάτιζαν κώνο.

Στα τέλη του εικοστού αιώνα η περιοχή ήταν κατά μεγάλο βαθμό εγκαταλελειμμένη, μέχρι που ένας ντόπιος τεχνίτης, ο Guido Antionetta, αγόρασε μερικά εγκαταλελειμμένα trulli και τα ανακαίνισε δημιουργώντας το πρώτο ξενοδοχείο της περιοχής.

Κλικ για μεγέθυνση

Οι κωνικές σκεπές των τρούλων είναι διακοσμημένες με διάφορα σύμβολα, είτε προϊστορικά, είτε χριστιανικά, είτε μαγείας…

Ο τουρισμός χτυπάει κόκκινα στην πόλη, με τους περισσότερους τρούλους να έχουν αναπαλαιωθεί και να έχουν μετατραπεί σε μαγαζιά, εστιατόρια και ξενοδοχεία. Επίσης υπάρχουν δεκάδες ιδιωτικά σπίτια που μπορεί να επισκεφτεί κανείς με ένα μικρό αντίτιμο.

Αφού ολοκληρώνουμε την γύρα στην νότια πλευρά της πλατείας, λέμε να κάνουμε και μια βόλτα στην βορινή πλευρά που από μια ταράτσα που αγναντέψαμε, μας φαινόταν πιο ήσυχη. Και όντως…

Στα στενά δεν συναντάμε κανένα, εκτός από μια γιαγιά που μας κάλεσε να δούμε το σπίτι της (το μπαξίσι θα το ζητούσε μετά) και ένα οργανωμένο γκρουπ με ποδήλατα όπου ο ξεναγός τους έδειχνε τα μυστικά της πόλης…

Η ώρα κύλησε ευχάριστα αλλά μιας και έχουμε πολύ χρόνο ακόμα μπροστά μας, λέμε να πάμε μέχρι το γειτονικό Locorotondo για το οποίο επίσης έχουμε ακούσει καλά λόγια.

Το Locorotondo φημίζεται για τα κρασιά του, αλλά και για την παλιά του πόλη όπου είναι χτισμένη σε κυκλικό σχήμα. Το σχήμα αυτό ευθύνεται για την ονομασία της πόλης, καθώς Locorotondo σημαίνει “στρογγυλό μέρος”.

Η παλιά πόλη είναι γεμάτη από μικρά όμορφα στενά. Οι ορδές των τουριστών απουσιάζουν και η γαλήνη που επικρατεί μας οδηγεί στο να απολαύσουμε στο μέγιστο τον περίπατο μας…

Βγαίνοντας από τα τείχη της παλιάς πόλης βλέπουμε ένα καφέ με όμορφη θέα. Μια μπυρίτσα συντροφιά με το καλύτερο πανίνι που φάγαμε σε αυτό το οδοιπορικό μας, είναι ίσως ο καλύτερος επίλογος αυτής της εκδρομής…

Η θέα από το καφέ… (Κλικ για μεγέθυνση)

Σιγά-σιγά ξανακαβαλάμε τις μοτοσυκλέτες και οδεύουμε προς το Μπάρι.

Το διασχίζουμε σημειωτόν ρουφώντας μερικές εικόνες από την παραλιακή του, την οποία δεν είχαμε δει όταν το διασχίσαμε την πρώτη φορά, λόγω του αγώνα που γινόταν…

Φτάνουμε στο λιμάνι, τσεκ ιν και παρατηρούμε κάτι που μας ξέφυγε στο έλα… το ταλαίπωρο Norman Atlantic όπου στις 28 Δεκεμβρίου 2014 έπιασε φωτιά στο στενό του Οτράντο και στοίχισε την ζωή σε εννέα άτομα, ενώ δεκαεννέα αγνοούνται μέχρι και σήμερα.

Γυρίζουμε κεφάλια για μια τελευταία φωτογραφία…

και επιβίβαση στο καράβι. Αν και άδειο μας στέλνουν δύο αμπάρια κάτω για να παρκάρουμε και τρώμε την ταλαιπωρία της αρκούδας μέχρι να ανεβούμε στην “χόμπιτ” καμπίνα μας. Ένας-ένας παρακαλώ…

Βρίσκουμε μια γωνία με πρίζα στο σαλόνι και περνάμε την ώρα μας χαζεύοντας φωτογραφίες και βίντεο στο μικρό τάμπλετ. Αναμνήσεις, πειράγματα και σχόλια για το τι ζήσαμε στο ταξίδι μας μέχρι τα μάτια να γίνουν βαριά και να στριμωχτούμε στην καμπίνα μας.

Το πρωί θα ξυπνήσουμε σε πάτρια εδάφη ή μάλλον σε πάτρια νερά 😉