Magna Grecia… εκεί στο νότο…

Κυριακή 16 Οκτωβρίου, Μπάρι – Καλλίπολη (315 χλμ)
Στο “τακούνι” της μπότας, στην Απουλία

Το κούνημα ευτυχώς το πρωί έχει σταματήσει αλλά έξω ρίχνει παπάδες. Οδεύουμε στο σαλόνι του πλοίου όπου απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας παρέα με τα MotoGP στο Motegi. Ο Γιατρός πέφτει, ο (Φ)Λορένθο ομοίως και ο “μύξας” κερδίζει το 3ο του παγκόσμιο πρωτάθλημα. Που να του κάτσει όπως μου έκατσε και μένα ο καφές όταν άκουσα την τιμή του… 3,50€ παρακαλώ. Καλά να πάθω που ξέχασα να πάρω τα κλασικά φακελάκια/σέικερ μαζί μου…

Κανονικά θα έπρεπε να φτάσουμε 10:30 ώρα Ιταλίας, αλλά το πλοίο δένει με μικρή καθυστέρηση γύρω στις 11:15. Ευτυχώς ο καιρός έχει ανοίξει για τα καλά και από ότι φαίνεται θα γλιτώσουμε το πρωινό ντους. Φορτώνουμε σε χρόνο ρεκόρ και αναχωρούμε με πορεία νότια…

Πρώτα όμως πρέπει να βρούμε την έξοδο από το λιμάνι. Ακολουθώ ένα ταξί όπου βγαίνει από μια έξοδο… στην οποία εμείς τρώμε πόρτα. Κάτι λέει ο φρουρός στα Ιταλικά αλλά δεν καταλαβαίνω μία. Η παρέα έχει όμως ένα κρυφό χαρτί, την Κούλα, που μιλάει άπταιστα τα Ιταλιάνικα.

“Απ’ την άλλη πλευρά είναι η έξοδος για τα οχήματα, εδώ μόνο ταξί” λέει η Κούλα και μεταβολή για να διασχίσουμε όλο το λιμάνι με πορεία βόρεια.

Επιτέλους βγαίνουμε εκτός του και πορεία νότια αυτή την φορά για να βρεθούμε έξω από την πύλη που φάγαμε πόρτα πριν από λίγο.

Αν και Κυριακή η κίνηση είναι αυξημένη. Σύντομα ανακαλύπτουμε τον λόγο…

Ένας αγώνας τρεξίματος διεξάγεται στην παραλιακή, ο οποίος και διακόπτει την πορεία μας στέλνοντας μας από παράδρομους με τρελή κίνηση…

Με τα πολλά καταφέρνουμε να διασχίσουμε την πόλη και να πιάσουμε την superstrada που οδηγεί νότια. Για όσους δεν γνωρίζουν, η superstrada της γειτονικής Ιταλίας, είναι δρόμος με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση, διαχωριστικό και χωρίς διόδια. Τσίτα το γκάζι λοιπόν και 100 χμ πιο κάτω βγαίνουμε για να δούμε το πρώτο αξιοθέατο της ημέρας.

Το Polignano a Mare είναι μια πανέμορφη πόλη στα παράλια της Αδριατικής. Η εικόνα της πόλης χτισμένη πάνω στους κατακόρυφους ασβεστολιθικούς βράχους είναι απλά μαγική.

Αρχαιολογικά ευρήματα την συνδέουν με την αρχαία ελληνική πόλη Νεάπολη της Απουλίας. Η πόλη αυτή, δεν έχει αναφερθεί ποτέ από κανένα ιστορικό, αλλά η ύπαρξή της μαρτυρείται από τα νομίσματα που έχουν βρεθεί στις ανασκαφές.

Λέγεται πως η νέα πόλη φημίζεται για τρία πράγματα. Το πρώτο είναι το cliff diving… πως διάολο λέγεται αυτό το πράμα στα ελληνικά; Τα τελευταία χρόνια η Red Bull διοργανώνει εκεί το εντυπωσιακό αυτό άθλημα, συγκεντρώνοντας χιλιάδες θεατές:

Το δεύτερο είναι το παγωτό, πράγμα συνηθισμένο στην Ιταλία, και το τρίτο είναι το γεγονός ότι είναι η γενέτειρα του Domenico Modugno ο οποίος έγραψε αλλά και τραγούδησε δεκάδες κλασικά τραγούδια με αποκορύφωμα το γνωστό σε όλους Volare:

Στην μικρή πλατεία υπάρχει ένα άγαλμα του, το οποίο η Νατάσα το φωτογράφησε με παρέα (ήταν αδύνατο να το πετύχουμε μόνο του, αλλά έχει και το γούστο του έτσι).

Πορεία και πάλι νότια. Η superstrada βοηθάει να καλυφθούν εύκολα τα χιλιόμετρα και σε σύντομο χρόνο προσπερνάμε το Μπρίντιζι και κατευθυνόμαστε προς Lecce.

Περνώντας από την Monopoli τραβήξαμε κάρτα “Πήγαινε στο Lecce” χωρίς να πληρώσεις διόδια 😉

Το Lecce έχει ονομαστεί και «Φλωρεντία του Νότου», λόγω της μπαρόκ αρχιτεκτονικής του και των περίτεχνων μνημείων του που οικοδομήθηκαν ή διακοσμήθηκαν την εποχή της ακμής του συγκεκριμένου ρυθμού. Ο μύθος λέει ότι η πόλη ονομαζόταν Sybar κατά την περίοδο του Τρωικού πολέμου και ότι ανακαλύφθηκε από τους Μεσσαπιοιούς. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Μεσσαπιοί ήταν ελληνικής καταγωγής και κατάγονταν από τους Κρήτες στρατιώτες του Μίνωα, που μετά από τρικυμία εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην περιοχή και ίδρυσαν αποικίες.

Στην είσοδο της πόλης συναντάμε ένα οβελίσκο, έργο του Ercole Pignatelli, με τίτλο «Η βλάστηση», φόρος τιμής στον μπαρόκ ρυθμό της πόλης.

Παρκάρουμε δίπλα στην κεντρική πλατεία και ξεκινάμε την περιήγηση μας.

Πρώτος σταθμός μας το Ρωμαϊκό αμφιθέατρο του 1ου αιώνα μ.Χ. Μπορούσε να φιλοξενήσει παραπάνω από 25.000 θεατές, αλλά στη σημερινή εποχή είναι μισοθαμμένο, καθώς άλλα μνημεία έχουν χτιστεί επάνω του.

Κλικ για μεγέθυνση

Στην πλατεία υπάρχει και η όμορφη εκκλησία αφιερωμένη στην Παρθένο Μαρία…

καθώς και ο κίονας του Αγίου Οράτιου, προστάτη της πόλης, όπου έσωσε τους κατοίκους από την τρομερή επιδημία πανούκλας το 1656.

Ο κίονας αυτός σηματοδοτεί το τέλος της Αππίας Οδού η οποία είχε αφετηρία την Ρώμη και ήταν ο πιο μακρύς δημόσιος δρόμος που κατασκευάστηκε στην Ιταλία από τους Ρωμαίους.

Χωνόμαστε στα πεζοδρομημένα στενά της πόλης για να βρεθούμε έξω από την βασιλική του Τιμίου Σταυρού ή οποία βρίσκεται δίπλα στο εντυπωσιακό παλάτι του Κυβερνήτη.

Γρήγορες εξωτερικές ματιές και βιαστικές φωτογραφίες μιας και η στενή πλατεία σε συνδυασμό με το μέγεθος του ναού δεν βοηθάει για καλύτερες λήψεις (θέλω ευρυγώνιο τώρα) και πορεία προς την πλατεία του Καθεδρικού Ναού της πόλης (Piazza Duomo). Τα γραφικά σοκάκια πλαισιώνονται από όμορφα κτίρια…

Ο Καθεδρικός Ναός θεωρείται ότι είναι ένα από τα πιο όμορφα κτίρια της Ιταλίας και είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Παρθένου Μαρίας. Αρχικά χτίστηκε το 1144, αλλά ανακαινίστηκε πλήρως το 1659 από τον αρχιτέκτονα Giuseppe Zimbalo.

Κλικ για μεγέθυνση

Στην πλατεία βρίσκονται επίσης το Επισκοπικό Μέγαρο (Palazzo Vescovile), το Ιεροδιδασκαλείο (Seminario) και το εντυπωσιακό καμπαναριό ύψους 72μ, το οποίο λέγεται ότι είναι το 17ο πιο ψηλό της Ευρώπης.

Τα στομάχια έχουν αρχίσει ήδη να διαμαρτύρονται και ο “ιχνηλάτης οσμών” -η μύτη ντε- μας οδηγεί σε ένα παραπλήσιο φούρνο. Παραγγέλνουμε ότι μας γέμισε το μάτι -κάτι σαν πανίνι- και τρώμε την ξενέρα της ζωή μας όταν βλέπουμε να το πετάει στο φούρνο μικροκυμάτων.

Τρώμε -λόγω πείνας- το κάτω του μετρίου έδεσμα μας και επιστρέφουμε σιγά-σιγά προς τις μοτοσυκλέτες για να συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας. Αναχωρώντας περνάμε δίπλα από το κάστρο του Κάρολου του 5ου όπου μπροστά του βρίσκεται το συντριβάνι της Αρμονίας (Fontana Dell’Armonia).

Μια αχανής ευθεία μας οδηγεί ανατολικά όπου και ακολουθούμε την παραλιακή διαδρομή με πορεία νότια.

Σύντομα σταματάμε σε ένα ακόμα αξιοθέατο που έχω σημειώσει, στο Grotta della Poesia (μετάφραση: Σπήλαιο της Ποίησης).

Κλικ για μεγέθυνση

Πρόκειται για μια φυσική πισίνα, δίπλα στο βραχώδη γιαλό, με καταγάλανα νερά. Η φυσική πισίνα ενώνεται με την θάλασσα με ένα μικρό τούνελ, το οποίο μπορεί κανείς να το διασχίσει κολυμπώντας.

Κλικ για μεγέθυνση

Απέναντι από την “πισίνα” ορθώνεται ο πύργος Roca Vecchia.

Γενικά υπάρχουν πάρα πολλοί πύργοι στην περιοχή της Απουλίας, αλλά θα μιλήσουμε γι αυτούς αύριο, όπου θα επισκεφτούμε ένα από αυτούς.

Συνεχίζουμε την πορεία μας νότια προς Otrando με την διαδρομή να ομορφαίνει επικίνδυνα.

Θέλω να επισκεφτούμε το λιμάνι του και το κάστρο του, αλλά κάπου κάνω ένα λάθος και βρίσκομαι στον περιφερειακό δρόμο ο οποίος περνάει εκτός πόλεως. Με μια δεύτερη σκέψη αποφασίζω να το προσπεράσω και να μην γυρίσω πίσω, καθώς το σημερινό πρόγραμμα είναι αρκετά φορτωμένο και δεν βγαίνει, καθώς αργήσαμε να ξεκινήσουμε το πρωί.

Ο δρόμος σκαρφαλώνει μερικές εκατοντάδες μέτρα, αλλά παραμένει παραθαλάσσιος, στριφτερός και πανέμορφος. Δεκάδες ντόπιοι μοτοσυκλετιστές “λικνίζουν” τις μοτοσυκλέτες τους στον φιδίσιο δρόμο. Κυριακή είπαμε σήμερα…

Επόμενος μας σταθμός το Porto Badisco, ένα μικρό φιόρδ με γαλαζοπράσινα νερά.

Κλικ για μεγέθυνση

Η μυθολογία λέει πως σε αυτό το φιόρδ αποβιβάστηκε ο Αινείας μετά το πόλεμο της Τροίας. Ο Αινείας ήταν επικεφαλής των Δαρδάνων, ως σύμμαχος των Τρώων και ήταν ο γενναιότερος ήρωας τους, μετά τον Έκτορα. Μετά την άλωση και τη λεηλασία της Τροίας, ο Αινείας με μερικούς Τρώες (που έγιναν γνωστοί ως «Αινειάδες») εξακολούθησαν να αμύνονται σε κάποια συνοικία της πόλης, ώσπου οι Αχαιοί τους διεμήνυσαν ότι τους δέχονται «υποσπόνδους», δηλαδή ύστερα από συμφωνία να αποχωρήσουν ανενόχλητοι, με την άδεια να πάρουν ο καθένας τους ό,τι μπορούσε να σηκώσει στα χέρια του από την περιουσία του. Και ενώ όλοι οι άλλοι γέμισαν και πήραν σακιά με χρυσάφι, ασήμι, κοσμήματα, χρήματα, κλπ., ο Αινείας σήκωσε στους ώμους του τον γέροντα και ανήμπορο πατέρα του, τον Αγχίση, και τον μετέφερε έξω από την πόλη. Τότε οι Αχαιοί, θαυμάζοντας την πράξη του αυτή, του επέτρεψαν να πάρει ελεύθερα και ό,τι άλλο ήθελε από το σπίτι τους. Αλλά εκείνος και πάλι δεν προτίμησε τίποτα άλλο από τα ιερά ξόανα των θεών και τα οικογενειακά κειμήλια, που τα θεωρούσε ανώτερα από κάθε άλλο θησαυρό. Μετά από αυτό, οι Αχαιοί του είπαν ότι ήταν διατεθειμένοι να του εκχωρήσουν όποιο μέρος της Τροίας ήθελε για να ζήσει εκεί με απόλυτη ασφάλεια. Ο Αινείας αρνήθηκε την προσφορά και, φεύγοντας από την Τροία, περνώντας από την Καρχηδόνα και τη Σικελία, εγκαταστάθηκε στην Ιταλία.

Μετά το βαρετό μάθημα ιστορίας συνεχίζουμε την πορεία μας στην μαγική αυτή διαδρομή, απολαμβάνοντας οδήγηση αλλά και την θέα στην Αδριατική.

Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω σταματάμε στο Santa Cesarea Terme το οποίο είναι φημισμένο για τα ιαματικά λουτρά του. Μια όμορφη γέφυρα πάνω από τα απόκριμα βράχια τραβάει την προσοχή μας και σταματάμε για μερικές φωτογραφίες.

Πίσω από τα βράχια ”κρύβεται” μια πισίνα πάνω στο κύμα…

Πορεία και πάλι νότια διασχίζοντας πολλά μικρά χωριά όπου οι ντόπιοι μοτοσυκλετιστές απολαμβάνουν τον καφέ τους.

Αν και ακούγεται ενδιαφέρον να σταματήσουμε σε κάποιο από αυτά για καφέ, η ομορφιά της διαδρομής μας κρατάει στη σέλα…

Αρκετά χιλιόμετρα παρακάτω σταματάμε σε ένα ακόμα φιόρδ, αυτό του Ciolo, το οποίο διασχίζει από ψηλά η γέφυρα του κεντρικού δρόμου (SP358).

Δεν καταφέρνει όμως να μας εντυπωσιάσει και σε σύντομο χρόνο επιστρέφουμε στην μαγική μας διαδρομή η οποία μας οδηγεί στην νοτιότερη πόλη του “τακουνιού”, την Leuca (Λευκή).

Κάνουμε μια στάση για να δούμε το πιο γνωστό αξιοθέατό της, τον φάρο της, ο οποίος είναι χτισμένος σε ένα βράχο ύψους 102μ πάνω από την θάλασσα. Έχει ύψος 47 μέτρα και θεωρείται ο δεύτερος πιο σημαντικός φάρος της χώρας μετά από αυτόν της Γένοβας.

Κλικ για μεγέθυνση

Δίπλα από τον φάρο βρίσκεται η εντυπωσιακή Βασιλική De Finibus Terrae (μετάφραση: Τέλος της Γης), η οποία χτίστηκε για να τιμήσει το πέρασμα του Αγίου Πέτρου από αυτό το μέρος κατά την διάρκεια του ταξιδιού του στην Ιταλία.

Το μέρος είναι πραγματικά καταπληκτικό. Πλήθος κόσμου απολαμβάνει το όμορφο ηλιοβασίλεμα αλλά εμείς καθόμαστε μόνο για μερικά λεπτά, καθώς έχουμε δρόμο μπροστά μας και δεν θέλουμε να μας πιάσει η νύχτα.

Τα ντεπόζιτα μας ζητάνε υγρή τροφή εδώ και κάμποσα χιλιόμετρα, αλλά βενζινάδικο δεν έχουμε δει πουθενά. Λέμε, μεγάλη πόλη θα βρούμε εδώ… παπάδες… Διασχίζουμε όλη την πόλη και πουθενά δεν βλέπουμε βενζινάδικο, έτσι παίρνω την βοήθεια του GPS. Λέει σε μερικά χιλιόμετρα μπροστά μας αλλά πάλι τρώμε άκυρο, καθώς δύο συνεχόμενα βενζινάδικα που δείχνει, δεν υπάρχουν καν.

Στο χωριό Torre Vardo βρίσκουμε επιτέλους βενζίνη, αλλά η τιμή της μας στέλνει αδιάβαστους… 1,70€/λίτρο παρακαλώ. Βάζουμε ένα πεντάευρο έκαστος και λέμε θα γεμίσουμε πιο πάνω καθώς στην διαδρομή είχαμε παρατηρήσει ότι η τιμή κυμαίνεται γύρω στο 1,55€.

Και μιας και πιάσαμε βενζινάδικο, να κάνω μια μικρή παρένθεση και να αναφέρω μερικές χρήσιμες πληροφορίες που έχουν να κάνουν με τον ανεφοδιασμό στην γειτονική χώρα. Καταρχήν τα περισσότερα μη κεντρικά βενζινάδικα έχουν αυτόματες αντλίες οι οποίες δέχονται πιστωτικές κάρτες άλλα και μετρητά. Τα κεντρικά πρατήρια έχουν αντλίες όπου σε εξυπηρετεί υπάλληλος αλλά και αντλίες self service. Η τιμή στις self service αντλίες είναι περίπου 10 λεπτά φτηνότερη. Τέλος, οι αυτόματες αντλίες δεν δίνουν ρέστα… αν χρειαστεί όμως να λάβετε ρέστα, κρατήστε την απόδειξη και προσκομίστε την στον υπάλληλο του πρατηρίου. Αν υπάρχει υπάλληλος, διαφορετικά, μάλλον, τον ήπιατε, χωρίς να είμαι σίγουρος γι αυτό καθώς δεν μας έτυχε.

Επιστροφή στο δρόμο με πορεία βόρεια αυτήν την φορά. Παραλιακά και αδιάφορα θα έλεγα. Ίσως να αδικώ λίγο την διαδρομή, καθώς η ανατολική πλευρά του τακουνιού ήταν κλάσης ανώτερη. Και οδηγικά αλλά και από άποψη τοπίου.

Λίγο πριν την Καλλίπολη φουλάρουμε βενζίνα σε ένα ακόμα self service πρατήριο, με 1,56€/λίτρο αυτήν την φορά και τραβάμε προς το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει νωρίτερα.

Το Salento Palace B&B βρίσκεται πάνω στην παραλιακή και πολύ κοντά στην παλιά πόλη. Το ιδιωτικό πάρκινγκ που διαφήμιζε είναι σε ανοικτό χώρο στην πλαϊνή πλευρά του ξενοδοχείου, το οποίο δεν μας γέμιζε το μάτι. Νότια Ιταλία είμαστε, ένα άγχος με τις μοτοσυκλέτες το ‘χουμε. Μας είχαν προειδοποιήσει και κάποιοι Ιταλοί φίλοι και γι αυτό πάντα ψάχναμε ξενοδοχείο με ιδιωτικό πάρκινγκ (μεγάλος βραχνάς).

Τελικά αποφασίζουμε να κλειδώσουμε τις μοτοσυκλέτες μπροστά από την είσοδο της ρεσεψιόν που μας φαίνεται πιο ασφαλές. Κλειδαριές δισκόφρενου, συναγερμό στο BMW γιατί εγώ δεν έχω, κουλούρα μεταξύ τους, δυο σκόρδα κρεμασμένα στο τιμόνι και μερικές βασκανιές για να κρατήσουν τους επίδοξους κλέφτες μακριά.

Τακτοποιούμαστε, μπανιαριζόμαστε και βράδυ πια ξεκινάμε για να δούμε την παλιά πόλη η οποία βρίσκεται σε ένα νησάκι που ενώνεται με τη “στεριά” μέσω μιας γέφυρας του 17ου αιώνα. Σύμφωνα με ένα μύθο (θα παίξει πολύ μυθολογία σε αυτό το ταξιδιωτικό, υπομονή) η πόλη ανακαλύφθηκε από τον Ιδομενέα, τον βασιλιά της Κρήτης. Κοίτα να δεις που θα βρούμε και σύντεκνους επαέ 😉

Ιστορικά, αυτό που είναι γνωστό, είναι ότι Καλλίπολη ήταν μια πόλη της Μεγάλης Ελλάδας, όπου απλωνόταν σε πολύ μεγαλύτερο έδαφος, καθώς συμπεριελάμβανε και το γειτονικό Porto Cesareo. Το 265 π.Χ. συμμάχησε με τον βασιλιά των Μολοσσών Πύρρο Α’ (ή Πύρρο της Ηπείρου) και τον γειτονικό Τάραντα για να στραφεί ενάντια στην Ρώμη. Ηττήθηκε και εν τέλει έγινε μια ρωμαϊκή αποικία.

Η παλιά πόλη -η οποία όπως προανέφερα βρίσκεται πάνω σε ένα νησάκι- οχυρώθηκε από τους Βενετσιάνους το Μεσαίωνα, αλλά παρά την γερή αυτή προστασία, δεν γλίτωσε από τις επιδρομές των Νορμανδών, των Τούρκων, των Βουρβόνων, μέχρι και την ένωσή της με την Ιταλία το 1861.

Λίγο πριν την γέφυρα που οδηγεί στην παλιά πόλη, βρίσκεται η Ελληνική Κρήνη (Fontana Greca), που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν η πιο παλιά της Ιταλίας. Σύγχρονες μελέτες όμως την τοποθετούν στην εποχή της Αναγέννησης, αν και υπάρχουν αρκετοί αμφισβητίες.

Η κρήνη διακοσμείται με τρία ανάγλυφα που παρουσιάζουν την Δίρκη (σύζυγο του βασιλιά της Θήβας, Λύκου), την νύμφη Σαλμακίδα και την Βυβλίδα, εγγονή ή δισέγγονη του Μίνωα. Δεξιά και αριστερά τους υπάρχουν τέσσερις Καρυάτιδες που στηρίζουν ένα μπαρόκ πλαίσιο με το θυρεό της πόλης, το οποίο κατασκευάστηκε αργότερα, μάλλον το 1765.

Διασχίζουμε την γέφυρα για να βρεθούμε δίπλα στα τείχη της παλιάς πόλης.

Το λιμανάκι κοσμεί ένα άγαλμα αχινός, ο οποίος αποτελεί λιχουδιά της περιοχής

Στην δεξιά πλευρά της γέφυρας βρίσκεται η ψαραγορά της πόλης η οποία σφύζει από ζωή κατά την διάρκεια της ημέρας.

Πίσω από τα τείχη υπάρχει μια σκεπαστή αγορά, χωρίς κίνηση, αδιάφορη θα έλεγα.

Βγαίνοντας από την νότια έξοδο της αγοράς, ένα ολόγιομο φεγγάρι μας καλωσορίζει, κάνοντας μας να οπλίσουμε-πυροδοτίσουμε με τις φωτογραφικές μας μηχανές…

Ο δυνατός αέρας που επικρατεί μας “σπρώχνει” προς τα στενάκια της παλιάς πόλης. Και καλά κάνει δηλαδή γιατί είναι πανέμορφα.

Η βόλτα μας καταλήγει στο μικρό εστιατόριο Porto Antico, το οποίο μας είχαν προτείνει νωρίτερα από το ξενοδοχείο. Όμορφος χώρος, αυθεντικές γεύσεις αλλά και τσιμπημένες τιμές. Για να μην είμαι άδικος, όπως θα μάθουμε αργότερα κατά την διάρκεια του ταξιδιού μας, γενικά οι τιμές στο φαγητό είναι τσιμπημένες.

Παραγγέλνουμε με την βοήθεια της Κούλας (αλλιώς ούτε τον κατάλογο δεν θα μπορούσαμε να διαβάσουμε) και για πρώτη φορά στην ζωή μου δοκιμάζω άλογο. Καταπληκτικό… θύμιζε μαλακό και ζουμερό μοσχαράκι, απ’ αυτά που τα κόβεις με την καρδιά ενός μαρουλιού…

Το ρολόι δείχνει κοντά 12 όταν παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Αέρας και κρύο αλλά το παγωτό-παγωτό. Πρώτη μέρα στην Ιταλία χωρίς “τζελάτο” δεν γίνεται…

Η κούραση έχει κάνει εδώ και ώρα την εμφάνιση της και πριν προλάβουμε καλά-καλά να ανοίξουμε την πόρτα του δωματίου μας, “λυποθυμάμε” στα κρεβάτια μας…