Magna Grecia… εκεί στο νότο…

Τρίτη 18 Οκτωβρίου, Ματέρα – Lorica (342 χλμ)
Αχ αυτά τα Εθνικά πάρκα…

Ο μαφιόζος -ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος ντε- υποτίθεται πως θα μας έφερνε πρωινό στις 8:00 που του είχαμε πει. Όσο τον είδατε και εσείς, τον είδαμε και εμείς… το ‘χα πει από χτες αλλά κανείς δεν ήθελε να βάλει στοίχημα μαζί μου 😉

Φορτώνουμε και κατά τις 9:00 αναχωρούμε, αφήνοντας τα κλειδιά πάνω στην πόρτα. Το σημερινό πρόγραμμα έχει μερικές πινελιές από “Μεγάλη Ελλάδα”, αλλά κύριο λόγο έχουν εθνικά πάρκα και οδηγική απόλαυση. Φουλάρουμε λοιπόν τα ρεζερβουάρ, παίρνουμε και κάτιντις για πρωινό από το βενζινάδικο και τραβάμε νότια.

Σβέλτη αλλά ψιλοαδιάφορη διαδρομή μας οδηγεί γοργά στην πρώτη σημερινή μας στάση, το εγκαταλελειμμένο χωριό Craco.

Κατοικήθηκε τον 8ο αιώνα από Έλληνες αποίκους με την ονομασία Montedoro, οι οποίοι προτίμησαν την ενδοχώρα για αμυντικούς λόγους, εγκαταλείποντας την παραθαλάσσια πόλη Metaponto. Το σημερινό του όνομα το οφείλει στον Αρχιεπίσκοπο Arnaldo, ο οποίος το ονόμαζε “Grachium”, δηλαδή “μικρό ανώμαλο έδαφος”.

Οι κάτοικοι του ασχολούνταν ως επί το πλείστον με τη γεωργία και κυρίως με την καλλιέργεια σιτηρών στις πεδιάδες. Με την πάροδο των χρόνων, οι αγροτικές καλλιέργειες δεν είχαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα και σε συνδυασμό με το μεγάλο σεισμό (6,9 ρίχτερ) του 1980, οδήγησαν σταδιακά τους κατοίκους να το εγκαταλείψουν.

Ο χώρος είναι επισκέψιμος και τραβάμε προς τα εκδοτήρια εισιτηρίων. Στο άκουσμα ότι θέλουν 15€ (10€ για του Ιταλούς) είσοδο, κάνουμε επιτόπου μεταβολή και τραβάμε να χαζέψουμε την πόλη από μακριά, από ένα χώρο που είχαμε εντοπίσει νωρίτερα.

Κλικ για μεγέθυνση

Άλλο ένα τραγελαφικό της εκμετάλλευσης του συγκεκριμένου χώρου, είναι ότι παντού υπάρχουν πινακίδες απαγόρευσης της στάσης και της στάθμευσης. Σώνει και καλά να σου τσιμπήσουν το 15αρι δηλαδή… ρε ουστ…

Τρώμε το πρωινό μας, απολαμβάνουμε τη θέα από μακριά και κατηφορίζουμε προς στο εθνικό πάρκο Pollini, το οποίο καταλαμβάνει μια έκταση 1820 m2 και είναι το μεγαλύτερο της χώρας. Ακριβώς στα όρια του πάρκου βρίσκεται η τεχνητή λίμνη Monte Cotugno, με το φράγμα της να φτάνει τα 1850μ μήκος, 60μ ύψος και 260μ πάχος στην βάση του. Κάπου διάβασα ότι είναι το μεγαλύτερο φράγμα με υπόστρωμα πηλού στην Ευρώπη, αλλά δεν μπόρεσα να το διασταυρώσω.

Κατά την σχεδίαση της διαδρομής είχα δει στο google earth ένα δρόμο, ο οποίος οδηγούσε σε μια πανοραμική θέση πάνω από το φράγμα. Τον ακολουθούμε αλλά κάπου στην πορεία συναντάμε κάποιες απαγορευτικές πινακίδες. Δεν υπάρχει ψυχή, έτσι τις αγνοούμε και προχωράμε για να απολαύσουμε αυτό…

Κλικ για μεγέθυνση

Ξανά καβάλα στις μοτοσυκλέτες και αναχωρούμε διασχίζοντας την εντυπωσιακή γέφυρα της λίμνης…

…για να χωθούμε μέσα στο εθνικό πάρκο…

Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω σταματάμε στους καταρράκτες Peschiera.

Η στάση σύντομη καθώς δεν είναι και τίποτα το σούπερ ουάου 😉

Ξανά στο δρόμο όπου η διαδρομή μας οδηγεί ακόμα πιο βαθιά στο εθνικό πάρκο. Ο δρόμος γίνεται μία λωρίδα και η ομορφιά του τοπίου απογειώνεται…

Και ξάφνου παντού ελεύθερα άλογα… να τρώνε, να τρέχουν, να μας κοιτούν με περιέργεια…

Το σκηνικό με κάνει να μετανιώνω οικτρά που έφαγα άλογο προχτές…

Σκαρφαλώνουμε στα 1640μ και μετά κατηφορίζουμε μέσα σε ένα πυκνό δάσος.

Το τοπίο αυτό συνεχίζεται μέχρι το χωριό Morano Calabro όπου σταματάμε για ανεφοδιασμό.

Η συνέχεια μας βρίσκει να κινούμαστε προς το εθνικό πάρκο Sila, αφήνοντας πίσω μας το Pollini. Η διαδρομή κινείται μέσα από λιβάδια και μικρούς λοφίσκους, αποφεύγοντας την εθνική οδό και φυσικά τα διόδια.

Στο χωριό Seggio κάνουμε μια σύντομη στάση για καφεΐνη και συνεχίζουμε προς Sila.

Ο δρόμος χώνεται και πάλι μέσα σε δάση…

Τα δέντρα σταματούν μόνο για να ξεπεταχτεί κάποια λίμνη… εδώ η Cecita…

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Το υψόμετρο είναι περίπου 1150μ και καθώς ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει, το κρύο κάνει την εμφάνιση του. Τάχιστα καλύπτουμε τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν από το σημερινό μας προορισμό, την Lorica.

Δεν είχαμε κλείσει τίποτα, αλλά είχαμε δει πως υπήρχε ένα μεγαλούτσικο ξενοδοχείο (Lorica) στο οποίο και οδεύουμε. Στο πάρκινγκ του δεν υπάρχει κανένα όχημα… ωχ…

Κοιτάμε λίγο καλύτερα εντός και βλέπουμε ένα φως… βρε λες. Σπρώχνουμε την πόρτα η οποία είναι ανοιχτή. Μέσα κανείς αλλά ψάχνουμε λίγο και βρίσκουμε τον υπεύθυνο, ο οποίος μας εξηγεί ότι είναι κλειστά καθώς η περίοδος αυτή είναι εκτός της σεζόν τους, αλλά θα μπορέσει να μας βολέψει σε ένα διαμέρισμα στο ισόγειο. Πες το καλέ μου άνθρωπε και μας κοψοχόλιασες…

Περιττό να αναφέρουμε ότι όλα τα υπόλοιπα καταλύματα στο χωριό ήταν κλειστά…

Κάπου να θέσουμε -που λένε και στην Κρήτη- βρήκαμε, πράμα να φάμε σύντεκνε;

Παίρνει ένα τηλέφωνο, λέει τα δικά του στα Ιταλιάνικα και μετά στρέφεται προς εμάς λέγοντάς μας ότι υπάρχει ένα ανοικτό εστιατόριο εδώ κοντά.

Ωραία! Μπανιαριζόμαστε τάχιστα και έτοιμοι για βραδινή έξοδο. Τον ρωτάμε που ακριβώς είναι και ο τύπος μας συνοδεύει, πράγμα που δεν χρειαζόταν καν, καθώς είναι τόσο εύκολο να το βρούμε, σε σημείο που θα το ‘βρισκε ακόμα και ο φίλος Μερκούρης που χάνεται στη διαδρομή καθιστικό-τουαλέτα…

Lupus in fabula (ο λύκος του παραμυθιού), κρατήστε το όνομα και αν περάσετε ποτέ από εκεί αξίζει να το επισκεφτείτε. Με διαφορά ότι καλύτερο φάγαμε στο οδοιπορικό μας. Το εστιατόριο, όπως μαθαίνουμε, έχει ανοίξει ειδικά για εμάς μετά το τηλεφώνημα του ξενοδόχου, καθώς δεν υπάρχει και κανείς άλλος στην περιοχή. Έχουν ανάψει τη σόμπα και μας έχουν στρώσει το τραπέζι δίπλα σ’ αυτήν…

Τρώμε τον αγλέουρα, πίνουμε την κερασμένη γκράπα μας (πρώτη και τελευταία -όπως αποδείχτηκε- φορά που μας κερνάν κάτι σε εστιατόριο) και τροχάδην, όχι για χώνεψη αλλά λόγω κρύου, επιστρέφουμε στο “πριβέ” ξενοδοχείο για ξεκούραση. Τι απίστευτη μέρα και η σημερινή…