Magna Grecia… εκεί στο νότο…

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου, Lorica – Taormina (359 χλμ)
Σικελία ερχόμαστε…

Είχαμε πει από χτες να ξεκινήσουμε όσο νωρίτερα γίνεται, καθώς είδαμε πως τα χιλιόμετρα στα εθνικά πάρκα βγαίνουν δύσκολα και σήμερα εκτός από την διάσχιση των πάρκων, έχουμε και το πέρασμα στην Σικελία. Νωρίς το πρωί λοιπόν, μόλις ανοίγω τα μάτια μου, τραβάω την κουρτίνα για να απολαύσω το παρακάτω θέαμα…

Ρε Μανώλη, πάρκαρε σωστά να βγει καλύτερη η φωτογραφία 😉

Παρ’ όλο που είμαστε οι μοναδικοί επισκέπτες όπως είπαμε, ο ξενοδόχος, προς τιμήν του, μας έχει ετοιμάσει ένα πλουσιοπάροχο πρωινό. Καταβροχθίζουμε τα πάντα, φορτώνουμε, ντυνόμαστε με τα πιο ζεστά μας, καθώς το θερμόμετρο δείχνει 6 βαθμούς, και αναχωρούμε.

Η πορεία μας κυκλώνει την λίμνη Arvo από την βορινή της πλευρά, χαρίζοντας μας πανέμορφες εικόνες που λειτουργούν ως υποκατάστατο καφεΐνης, ανοίγοντας τα μάτια μας διάπλατα.

Η γραφική διαδρομή μας οδηγεί σε μια άλλη λίμνη, στην Passante, όπου σταματάμε για δυο φωτογραφίες αλλά και για να βγάλουμε κάτι από αυτά που φοράμε, καθώς το θερμόμετρο έχει αρχίσει να ανεβαίνει.

Κλικ για μεγέθυνση

Η ορεινή, στριφτερή διαδρομή συνεχίζεται για αρκετά χιλιόμετρα, μέχρι που η θέα δίπλα σε μια εκκλησία θα μας οδηγήσει σε μια πολύ σύντομη στάση για να χαζέψουμε το Ιόνιο…

Στη συνέχεια, ανεβοκατεβαίνουμε μικρούς λοφίσκους και διασχίζουμε μικρά γραφικά χωριά για αρκετή ώρα, έχοντας βάλει πλώρη προς το εθνικό πάρκο Aspromonte. Λίγο πριν τα όρια του πάρκου κάνουμε μία στάση για ανάκτηση δυνάμεων σε ένα χώρο που θυμίζει δασικό χωριό, χωρίς όμως να είμαι σίγουρος.

Στην είσοδο του πάρκου μας υποδέχεται ένα χωμάτινο ανάχωμα το οποίο μας βάζει σε σκέψεις… βρε λες να είναι κλειστός ο δρόμος; Απ’ την άλλη όμως η Ιταλική σήμανση είναι παραδειγματική και αποκλείεται να είναι κάποιος δρόμος κλειστός χωρίς πινακίδες.

Το αποφεύγουμε εύκολα και συνεχίζουμε την πορεία μας μέσω ενός στενού δρόμου, κακής ποιότητας, αλλά απαράμιλλης ομορφιάς…

Όσο όμορφη είναι η διαδρομή όμως, άλλο τόσο βάσανο είναι η κατάσταση της ασφάλτου. Γεμάτος τρύπες, πέτρες, κλαδιά, θέλει την προσοχή μας 150%.

Κάποια στιγμή κάνει και την εμφάνιση της η ομίχλη κάνοντας το όλο σκηνικό να θυμίζει ταινία τρόμου.

Εξήντα περίπου χιλιόμετρα με βήμα σημειωτόν κάναμε για να διασχίσουμε το πάρκο. Στην έξοδο του πάρκου φυσιολογικά θα βλέπαμε την Σικελία, αλλά η πυκνή ομίχλη δεν μας το επιτρέπει.

Μετά την κωμόπολη Gambarie, ο δρόμος φαρδαίνει και τα χιλιόμετρα βγαίνουν εύκολα. Εντύπωση μας κάνει πως δεξιά και αριστερά του δρόμου υπάρχουν δεκάδες φραγκοσυκιές, ένα θέαμα που θα μας ακολουθεί καθημερινά από εδώ και πέρα…

Σύντομα βρισκόμαστε στη πόλη Villa San Giovanni η οποία αποτελεί το πορθμείο για Σικελία. Κατευθυνόμαστε προς το λιμάνι και σταματάμε στο εκδοτήριο εισιτηρίων. Πληρώνουμε 25€ για κάθε μοτοσυκλέτα πήγαινε-έλα, με ανοικτή επιστροφή και αναμένουμε για να διασχίσουμε τα στενά της Μεσσήνης.

Μισή ώρα αργότερα το καράβι καταφθάνει και οδεύουμε εντός αυτού. Παρκάρουμε και ανεβαίνουμε στο κατάστρωμα για να πάρουμε μια πρώτη γεύση της Σικελίας από μακριά. Η Αίτνα συννεφιασμένη, ντροπαλή, δεν μας αποκαλύπτεται ακόμα…

Κλικ για μεγέθυνση

Τα στενά της Μεσσήνης έχουν να κάνουν με δύο πολύ γνωστές μορφές της μυθολογίας μας:

“Μα για της Σκύλλας το κακό τ’ αγιάτρευτο, ούτε λόγο
δεν είπα, μήπως φοβηθούν κι αφήσουν τα κουπιά τους,
και στα βαθιά του καραβιού κατέβουν και κρυφτούνε.
και τότες δεν την ψήφησα της Κίρκης την ορμήνεια,
που μου έλεγε να μη φανώ με την αρματωσιά μου,
παρά στου πλοίου ανέβηκα την πλώρη αρματωμένος,
κρατώντας δυο στα χέρια μου θεόμακρα κοντάρια
τι κατακεί περίμενα πως θα πρωτόβγει η Σκύλλα,
του βράχου το φριχτό θεριό, που μου έφαγε τους φίλους.”

Αν και οι απόψεις διίστανται, αρκετοί ιστορικοί τοποθετούν την Σκύλλα και την Χάρυβδη στα στενά της Μεσσήνης. Άλλες επιλαχούσες τοποθεσίες είναι ο Βόσπορος, το ακρωτήριο Ταίναρο και κάπου κοντά στα Κανάρια νησιά. Ευτυχώς τα έξι κεφάλια της Σκύλλας και η ρουφήχτρα της Χάρυβδης δεν έκαναν την εμφάνιση τους κατά την δικιά μας διάσχιση των στενών…

Κλικ για μεγέθυνση

Περίπου μισή ώρα αργότερα “πιάνουμε” Σικελία. Διασχίζουμε το λιμάνι και βγαίνουμε στο αυτοκινητόδρομο για Taormina. Πληρώνουμε 2€ διόδια και καλύπτουμε γρήγορα τα 50 χιλ. που μας χωρίζουν από την πόλη. Είχαμε κλείσει ξενοδοχείο από χτες αλλά και πάλι φάγαμε τα μούτρα μας με το πάρκινγκ καθώς έχει δυο μισθωμένες θέσεις σε ανοιχτό χώρο καμιά 500ρια μέτρα από το ξενοδοχείο. Τι ιδιωτικό και φανφάρες μας διαφημίζεις…

Ακολουθεί “ιεροτελεστία” κλειδώματος μοτοσυκλέτας απέναντι από τη ρεσεψιόν, κάτω από το παράθυρο μας και τακτοποίηση στο παλιό αλλά καλούτσικο ξενοδοχείο Natalina. Τα κορίτσια στην ρεσεψιόν μιλάν αγγλικά -πράγμα σπάνιο- και εκμεταλλευόμαστε την ευκαιρία για να μαζέψουμε πληροφορίες για την πόλη αλλά και την γύρω περιοχή.

Το Ταυρομένειον, σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, ιδρύθηκε από τον Ανδρόμαχο τον Νάξιο, ο οποίος κατόρθωσε μετά την καταστροφή της γειτονικής Νάξου από τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο, να συγκεντρώσει τους εναπομείναντες διασκορπισμένους Ναξίους στον γειτονικό λόφο Ταύρο.

Η Νάξος (Giardini Naxos) η οποία βρίσκεται στους πρόποδες της σημερινής Taormina, είναι η πιο παλιά ελληνική αποικία στην Σικελία. Ιδρύθηκε το έτος 734 π.Χ από το σώμα αποίκων από τη Χαλκίδα της Εύβοιας και το όνομα της το οφείλει στην παρουσία, μεταξύ των πρώτων αποίκων, και ατόμων από τη νήσο Νάξο.

Το κυριότερο αξιοθέατο της πόλης είναι το αρχαίο ελληνικό θέατρο (Teatro Greco) το οποίο δυστυχώς είναι κλειστό κατά την ώρα της επίσκεψής μας.

Δημιουργήθηκε την εποχή του Ιέρωνα του Β τον 3ο αιώνα π.Χ. σε σημείο που προσφέρει καταπληκτική θέα προς τη θάλασσα αλλά και προς το ηφαίστειο της Αίτνας. Το θέατρο ανακαινίστηκε και επεκτάθηκε από τους Ρωμαίους και σήμερα είναι ένα από τα μεγαλύτερα αρχαία θέατρα στη Σικελία.

photo clopy/paste από το net

Η παλιά πόλη είναι πανέμορφη, πεζοδρομημένη και γεμάτη κόσμο.

Στο λόφο πάνω από την πόλη δεσπόζει ένα κάστρο Σαρακηνών

Περπατάμε τον κεντρικό πεζόδρομο για να βρεθούμε στην πλατεία Nove Aprile όπου φιλοξενεί την εκκλησία του Αγίου Αυγουστίνου και τον πύργο του ρολογιού…

Το ατού της πόλης όμως είναι η καταπληκτική θέα που προσφέρει…

Συνεχίζοντας βρισκόμαστε σε μια ακόμα πλατεία, την Duomo, όπου υπάρχει ο καθεδρικός ναός της πόλης, αφιερωμένος στον Άγιο Νικόλαο.

Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται ένα σιντριβάνι που αναφέρεται ως σιντριβάνι της πλατείας Duomo ή με την ονομασία “4 σιντριβάνια”, λόγω των τεσσάρων κρηνών με μορφή αλόγου που βρίσκονται περιμετρικά του σιντριβανιού. Στο κέντρο του είναι το έμβλημα της πόλης, ένας Κένταυρος, όπου απεικονίζεται σε γυναικεία μορφή και αντί για τα συνήθη τέσσερα πόδια, έχει δύο χέρια που κρατούν μια σφαίρα και ένα σκήπτρο, σύμβολα της εξουσίας.

Κλασικά τα στομάχια διαμαρτύρονται και αφού ρωτάμε μερικούς ντόπιους καταλήγουμε στο εστιατόριο Don Camilo. Ο χώρος όμορφος λίγο πιο πέρα από τις ορδές των τουριστών, αλλά το φαγητό πανάκριβο και οι μερίδες υπερβολικά μικρές…

Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και πριν με πάρει ο ύπνος δύο πράγματα στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Αίτνα καρφί αύριο ή θέατρο πρώτα και μετά Αίτνα; Το θέατρο ανοίγει στις 9:00 μέχρι να το δούμε θα πάει 10:00… οπότε θα χάσουμε πολύτιμο χρόνο και ίσως να μην προλάβουμε να δούμε όσα θέλουμε στην Αίτνα. Δεν ξέρω… θα δείξει το πρωί…

Καληνύχτα…