Magna Grecia… εκεί στο νότο…

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου, Taormina – Συρακούσες (177 χλμ)
Στο μεγαλύτερο και υψηλότερο ενεργό ηφαίστειο της Ευρώπης…

Όπως σας έλεγα χτες το μυαλό μου βασανιζόταν αν θα έπρεπε να περιμένουμε να πάει 9:00 για να δούμε το ελληνικό θέατρο και μετά να ανέβουμε στην Αίτνα. Η απόφαση για το τι τελικά θα κάνουμε βγήκε πρωί-πρωί όταν ανοίξαμε τα παράθυρα και είδαμε ολοκάθαρα την Αίτνα η οποία λειτούργησε σαν μαγνήτης.

Το πρωινό στο ξενοδοχείο είναι πλουσιοπάροχο και το τιμάμε δεόντως, μιας και χτες δεν φάγαμε και καλά. Φορτώνουμε τάχιστα και αναχωρούμε…

Το GPS κάνει τα δικά του πρωί-πρωί στέλνοντας με από ένα αδιέξοδο δρόμο. Γενικά τσεκάρω τις διαδρομές που μου βγάζει, στο Google Earth, πριν από κάθε ταξίδι, αλλά το συγκεκριμένο σημείο μου είχε ξεφύγει. Έτσι για να βγω απ’ την πόλη ακολουθώ τις πινακίδες για Giardini Naxos αρχικά και μετά για Αίτνα.

Από το ξενοδοχείο μας είχαν προειδοποιήσει ότι στην Αίτνα κάνει πολύ κρύο και έχουμε βάλει τα ζεστά μας. Η αυξημένη κίνηση σε συνδυασμό με την υψηλή θερμοκρασία μας κάνει να δυσφορούμε πρωί-πρωί. Εν τέλει τα καταφέρνουμε να διασχίσουμε την πόλη και να βρεθούμε στο δρόμο που ανεβάζει προς το ηφαίστειο.

Δεν θα πάμε όμως καρφί κορυφή, θα κάνουμε πιο πρώτα μια βόλτα στο εθνικό της πάρκο. Αρχικά διασχίζουμε μερικά όμορφα χωριά, τα οποία τα αγνοούμε καθώς τα κεφάλια μένουν ψηλά προσπαθώντας να ρουφήξουν όσες περισσότερες εικόνες μπορούν από αυτό το επιβλητικό τοπίο…

Μπαίνουμε μέσα στο εθνικό πάρκο, το οποίο είναι καταπράσινο. Η άσφαλτος είναι ίσως η καλύτερη που έχω πατήσει ποτέ μου, οδηγώντας μας σε ένα ατελείωτο στριφτερό παιχνίδι…

Το γκάζι κλείνει απότομα όταν τα “παγωμένα” ποτάμια λάβας κάνουν την εμφάνισή τους…

Η Αίτνα είναι το μεγαλύτερο και υψηλότερο ενεργό ηφαίστειο της Ευρώπης, με ύψος περίπου 3350μ, καθώς αυτό ποικίλλει λόγω των εκρήξεων. Βρίσκεται πάνω από τις συγκλίνουσες πλάκες της Αφρικής και της Ευρασίας, καλύπτοντας έκταση 1.190 τετραγωνικών χιλιομέτρων με περιφέρεια βάσης 140 χιλιόμετρα… δηλαδή είναι τρεις φορές μεγαλύτερη από τον Βεζούβιο!

Είναι από τα πιο ενεργά ηφαίστεια παγκοσμίως και έχει πάνω από 300 κρατήρες διαφόρων μεγεθών, από μία μικρή τρύπα, μέχρι εκατοντάδων μέτρων. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα λέγεται ότι ξεκίνησε περίπου πριν 500.000 χρόνια, αλλά η πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά έγινε πριν 3500 χρόνια από τον Διόδωρο τον Σικελιώτη. Η πιο πρόσφατη δραστηριότητα καταγράφηκε τον Μάιο του 2016:

Επί του πιεστηρίου: Λίγο πριν δημοσιευτεί το άρθρο έγινε άλλη μια έκρηξη του ηφαιστείου η οποία τραυμάτισε -ελαφρά ευτυχώς- μερικούς τουρίστες και το συνεργείο του BBC που τραβούσε κάποια πλάνα. Τα εντυπωσιακά ποτάμια λάβας μπορείτε να τα δείτε στο παρακάτω βίντεο:

Κάποιες πηγές αναφέρουν ότι η προέλευση του ονόματός της μπορεί να προέρχεται από την ελληνική λέξη αίθω, που σημαίνει «καίγομαι». Πιο επικρατέστερη όμως άποψη είναι ότι προέρχεται από την φοινικική λέξη «attano» που σημαίνει καμινάδα. Οι Άραβες ονόμαζαν το βουνό Gibel Utlamat, δηλαδή το βουνό της φωτιάς. Η ονομασία αυτή εξελίχτηκε αργότερα σε Mons Gibel κι έτσι στην τοπική διάλεκτο το ηφαίστειο ονομάζεται Mongibeddu.

Η ελληνική μυθολογία δεν θα μπορούσε να λείπει και από εδώ. Σύμφωνα με τον ποιητή Αισχύλο, ο γίγαντας Εγκέλαδος καταπλακώθηκε από το όρος Αίτνα και ήταν η αιτία των ηφαιστειακών εκρήξεων. Ένας άλλος μύθος θέλει τον Αίολο να έχει φυλακίσει τους ανέμους στις σπηλιές κάτω από την Αίτνα.

Η UNESCO συμπεριέλαβε την Αίτνα στον κατάλογο με τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 2013.

Φτάνουμε στην κορυφή, στα 1986μ, όπου υπάρχει το κέντρο επισκεπτών και φυσικά πλήθος κόσμου.

Δίπλα μας μία μεγάλη παρέα με Σλοβένους μοτοσυκλετιστές οι οποίοι -από ότι φαίνεται- δεν έχουν όρεξη για κουβέντα. Τους προσπερνάμε και πάμε να δούμε τους κρατήρες Silvestri οι οποίοι δημιουργήθηκαν από την μεγάλη έκρηξη του 1892.

Η επίσκεψη είναι δωρεάν και θέλει αρκετή υπομονή και τύχη για να τους πετύχεις χωρίς κόσμο…

Μεταφερόμαστε μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, στο κέντρο επισκεπτών, όπου παίρνουμε πληροφορίες για να επισκεφτούμε την κορυφή. Για να γίνει αυτό θα πρέπει πρώτα να πάρουμε ένα τελεφερίκ και μετά ένα ειδικό off road λεωφορείο. Η κορυφή είναι επισκέψιμη μόνο με ξεναγό ο οποίος συμπεριλαμβάνεται στην τσουχτερή τιμή των 63€/άτομο.

Ο καιρός στην κορυφή δείχνει ότι κλείνει και από το ξενοδοχείο μας είχαν πει ότι δεν μπορείς να ξέρεις τι καιρικές συνθήκες επικρατούν εκεί. Και σύννεφα να έχει μπορεί να βγεις πάνω από αυτά, καθώς η κορυφή βρίσκεται 1350 μέτρα πιο ψηλά από το σημείο που βρισκόμαστε. Έτσι παίρνουμε την απόφαση να το ρισκάρουμε…

Παρ’ όλο τον κόσμο που υπάρχει στην περιοχή, το τελεφερίκ έχει νορμάλ κίνηση. Μπουκάρουμε και απολαμβάνουμε την άνοδο… δυστυχώς οι φωτογραφίες είναι μέσα από τα γρατζουνισμένα τζάμια, καθώς δεν υπήρχε κανένα παραθυράκι που να ανοίγει στο τελεφερίκ…

Φτάνουμε στο τέρμα του τελεφερίκ σε ένα ακόμα σταθμό, στα 2500μ, όπου νοικιάζουν μπουφάν και λοιπό ζεστό εξοπλισμό. Μας προτείνουν και εμάς… μα δε βλέπεις κυρά μου πως μόνο το κράνος έχουμε βγάλει;

Βγαίνουμε εκτός του σταθμού και κατευθυνόμαστε προς το χώρο στάθμευσης των λεωφορείων. Έχει ένα αυτόματο μηχάνημα που τσεκάρει εισιτήρια το οποίο είναι νεκρό. Ο υπάλληλος που βρίσκεται σε ένα κιόσκι παραδίπλα μας αγνοεί για κανά 10λεπτο. Ας πάρω καμιά φωτογραφία πριν τον αρχίσω στα βαφανκούλο…

Εν τέλει, ο υπάλληλος, βάζει το μηχάνημα στην πρίζα (μάλλον μας τρόλαρε και γελούσε που προσπαθούσαμε να χτυπήσουμε τα εισιτήρια τόση ώρα στο νεκρό μηχάνημα), χτυπάμε τα εισιτήρια και μπαίνουμε στο λεωφορείο. Ρεπορτάζ στην ομίχλη…

Μετά από αρκετή ώρα μέσα στην ομίχλη, φτάνουμε στον τελικό σταθμό στα 2900μ., όπου υπάρχει ένα φυλάκιο ονόματι “Torre del Filosofo”, δηλαδή ο πύργος του Φιλόσοφου. Ο μύθος λέει ότι ο Έλληνας φιλόσοφος Εμπεδοκλής (490 – 430 π.Χ.) έχτισε σε αυτό το σημείο ένα παρατηρητήριο, για να παρατηρήσει την δραστηριότητα του ηφαιστείου. Για αδιευκρίνιστο λόγο (κάποιοι ιστορικοί πιστεύουν ότι το έκανε για να αποδείξει ότι ήταν αθάνατος), έπεσε μέσα στο ηφαίστειο, το οποίο τον κατάπιε, φτύνοντας τα χάλκινα σανδάλια του…

Στη συγκεκριμένη περιοχή έχουν φτιαχτεί αρκετά φυλάκια με το ίδιο όνομα, όλα θύματα των συνεχών εκρήξεων. Τώρα υπάρχει ένα ξύλινο φυλάκιο από ότι μπορώ να διακρίνω, γιατί πραγματικά δεν βλέπεις τίποτα. Δεν ξέρω τi θερμοκρασία έχει, αλλά το κρύο είναι τόσο τσουχτερό που μου θυμίζει τους -25 στην Μόσχα. Σκούφο, μπαλακλάβα και μόνο τα μάτια έξω…

Ο οδηγός κάνει νόημα να τον ακολουθήσουμε για να μας δείξει τους κρατήρες. Ποιούς;

Μετά από καμιά 500 μέτρα περπάτημα μας σταματάει μπροστά σε ένα κρατήρα (μάλλον, δεν βάζω στοίχημα όμως γι αυτό) και μας λέει: “Εδώ βλέπετε δυο ενεργούς κρατήρες…”

Νταξ, τώρα είμαι σίγουρος πως μας τρολάρουν…

Μας οδηγεί και σε ένα άλλο κρατήρα καμιά 300 μέτρα παραπέρα όπου ο αέρας ξυρίζει και η ομίχλη είναι τόσο πυκνή που μπορείς κάλλιστα να την κόψεις με μαχαίρι. Φωτογραφία μην περιμένετε… τα χέρια έχουν μπει εδώ και ώρα στις τσέπες…

Επιστροφή τροχάδην στο λεωφορείο, κάθοδο στο σταθμό και τελεφερίκ πάλι κάτω. Όσο κατεβαίνουμε τόσο το θερμόμετρο ανεβαίνει…

Καβαλάμε τις μοτοσυκλέτες και κατηφορίζουμε γοργά προς Συρακούσες. Η διαδρομή άριστη και από πλευράς τοπίου αλλά και από άποψη πρόσφυσης…

Στα περίχωρα της Κατάνια μπαίνουμε για λίγο autostrada η οποία δεν έχει διόδια. Γενικά στη Σικελία είχα δει ότι διόδια είχε μόνο στο βορειοανατολικό τμήμα της. Στις άλλες περιοχές δεν θεωρούνταν ολοκληρωμένη και δεν πλήρωνες. Σταθμοί διοδίων υπήρχαν -για μελλοντική χρήση- αλλά η διέλευση ήταν ελεύθερη. Όπως ακριβώς στην Ελλάδα μωρέ…

Ντάουν τάουν λοιπόν, τραβάμε για το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει εψές. Το Surlamer City βρίσκεται σε ένα αναπαλαιωμένο με πολύ μεράκι κτίριο, πάνω στο κεντρικό δρόμο και με πάρκινγκ στην πίσω του πλευρά. Τακτοποιούμαστε όσο πιο γρήγορα γίνεται και τραβάμε να δούμε τον αρχαιολογικό χώρο της Νεάπολης ο οποίος βρίσκεται σχετικά κοντά.

Αμ πως… πινακίδα καμία μα καμία και κατά τύχη βρισκόμαστε στην λάθος πλευρά του, καθώς τα εκδοτήρια βρίσκονται εντελώς αντίθετα από εμάς. Και ο χώρος είναι τεράστιος…

Περπατάμε βιαστικά, φτάνουμε στα εκδοτήρια και τρώμε για ακόμα μια φορά πόρτα… δεν μας πηγαίνουν οι αρχαιολογικοί χώροι μου φαίνεται. Ο χώρος είναι ανοικτός μέχρι της 18:00, αλλά εισιτήρια εκδίδουν μέχρι της 16:30… και είναι 17:00…

Ο αρχαιολογικός χώρος φιλοξενεί το θέατρο των Συρακουσών το οποίο ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά θέατρα της αρχαιότητας (τρίτο σε μέγεθος μετά από της Μιλήτου και της Μεγαλόπολης), τον μεγαλειώδη βωμό του Ιέρωνος μήκους 200 μέτρων και πλάτους 23, το Νυμφαίο αλλά και τα λατομεία όπου εργάστηκαν καταναγκαστικά πάνω από 10.000 Αθηναίοι, μετά την ήττα τους στην εκστρατεία της Σικελίας.

Photo clopy/paste από την wikipedia

Οι Συρακούσες ιδρύθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες το 734 ή το 733 π.Χ. και συγκεκριμένα από Κορίνθιους και Τενεάτες αποίκους. Ήταν η σημαντικότερη πόλη της Μεγάλης Ελλάδας και μια από τις σπουδαιότερες αρχαίες ελληνικές πόλεις. Η πόλη αρχικά χτίστηκε στο νησί Ορτυγία, στη θέση εγκατάστασης γηγενών Σικελών, τους οποίους εξεδίωξαν οι Έλληνες και στη συνέχεια επεκτάθηκε στην απέναντι ακτή.

Μεταξύ άλλων, οι Συρακούσες ήταν η γενέτειρα του Αρχιμήδη (~287 π.Χ – ~212 π.Χ). Αν και λίγες λεπτομέρειες από τη ζωή του είναι γνωστές, οι ερευνητές του “χρεώνουν” -μεταξύ άλλων- την κατασκευή μηχανών ικανών να επιτίθενται σε πλοία, να τα σηκώνουν έξω από το νερό και να τα πυρπολούν, χρησιμοποιώντας μια σειρά από καθρέφτες. Οι κατασκευές αυτές έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην άμυνα της πόλης. Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να δείτε μια αναπαράσταση της “Δαγκάνας του Αρχιμήδη”:

Επόμενος μας σταθμός είναι η Ορτυγία, η οποία είναι νησίδα με έκταση περίπου ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου και φιλοξενεί την παλιά πόλη. Παρέα με το ψιλόβροχο κατηφορίζουμε στο γραφικό λιμανάκι δίπλα στη γέφυρα που ενώνει τη στεριά με τη νησίδα. Τα χρώματα του ουρανού μας υποχρεώνουν σε μια στάση…

Ανάμεσα στις δυο γέφυρες υπάρχει το άγαλμα του Αρχιμήδη

Λίγο παρακάτω συναντάμε τον ναό του Απόλλωνα… ότι έχει μείνει από αυτόν δηλαδή. Η κατασκευή του ανάγεται στο 570 π.Χ. περίπου και είναι ο αρχαιότερος γνωστός ναός μεγάλου μεγέθους στη Σικελία, με αρχικό μήκος 58,10μ και πλάτος 24,50μ.

Ακολουθούμε ένα εμπορικό δρόμο, γεμάτο από μαγαζιά με γνωστές φίρμες, για να βρεθούμε στην πλατεία του Αρχιμήδη. Στο κέντρο της υπάρχει το σιντριβάνι της Αρτέμιδος, έργο του Giulio Moschetti, το οποίο περιβάλλεται από εντυπωσιακά κτίρια.

Χωνόμαστε στα πεζοδρομημένα στενά και σύντομα βρισκόμαστε μπροστά από τον καθεδρικό ναό της πόλης (Duomo). Ο εντυπωσιακός ναός προήλθε από μετατροπή του ναού της Αθηνάς που βρισκόταν εκεί και είναι ο μοναδικός ναός στον κόσμο, όπου από αρχαίος έγινε μητρόπολη.

Με μια πιο προσεκτική ματιά θα ξεχωρίσετε το αρχαίο υπόβαθρο του ναού, καθώς και τους τεράστιους δωρικούς κίονες που κάποτε στήριζαν το κλίτος.

Λίγο παρακάτω θα βρεθούμε σε ένα πλάτωμα, δίπλα από την κρήνη της Αρετούσας, όπου τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος θα “φρενάρουν” την πορεία μας…

Κλικ για μεγέθυνση

Η κρήνη της Αρετούσας είναι για την ακρίβεια μια μεγάλη λιμνούλα, γεμάτη πάπιες και περιτριγυρισμένη από πάπυρους. Σύμφωνα με το μύθο, η Αρετούσα, νύμφη της θεάς Άρτεμης, για να γλυτώσει από το κυνήγι του Αλφειού, γιου του Ωκεανού, έπεσε μέσα στη θάλασσα, διέσχισε το Ιόνιο πέλαγος και έφτασε στη Σικελία για να μεταμορφωθεί σε πηγή.

Συνεχίζουμε την βόλτα μας μέσα στα γραφικά στενά της παλιάς πόλης…

Στα μαγαζιά εντοπίζουμε αρκετές ελληνικές επιρροές…

Μας έχει κόψει η λόρδα και μπαίνουμε μέσα σε ένα μαγαζί που διαφήμιζε πίτσα με το κομμάτι για να ξεγελάσουμε την πείνα μας μέχρι να κάτσουμε για φαγητό. Νομίζω πως δεν έχω φάει τίποτα χειρότερο στη ζωή μου… το ‘τρωγα γιατί πεινούσα τρελά και ταυτόχρονα αναρωτιόμουν τι σκ@τ@ τρώγω. Τόσο χάλια, που πήραμε ένα κομμάτι μαζί με την Νατάσα και δεν καταφέραμε να το τελειώσουμε…

Ο περίπατος μας συνεχίζεται στα στενά για αρκετή ώρα, μέχρι να βρεθούμε ξανά στην πλατεία Duomo όπου σφύζει από κόσμο.

Λίγο πιο πέρα βρίσκουμε ένα εστιατόριο, ονόματι Pescomare, το οποίο είχε λογικές τιμές στο κατάλογο, καθώς ότι είχαμε τσεκάρει μέχρι τώρα ξέφευγε υπερβολικά. Εκτός από τον όμορφο χώρο ο οποίος είναι σε μια εσωτερική αυλή ενός παλιού κτιρίου, όλα τα άλλα του είναι μέτρια… τόσο σε ποιότητα φαγητού, όσο και σε εξυπηρέτηση.

Επιστροφή με αργά βήματα στο ξενοδοχείο όπου καταφέρνουμε να χαθούμε και να βρεθούμε στο σταθμό του τραίνου. Δεν μας φτάνει η εξάντληση μας από το πολύ περπάτημα, θα πρέπει να κυκλώσουμε τον τεράστιο σταθμό για να βγούμε στο σωστό δρόμο. Και μόλις άρχισε να βρέχει γμτ…

Αργάμιση λιποθυμάμε -ως συνήθως- στα κρεβάτια μας…