Magna Grecia… εκεί στο νότο…

Σάββατο 22 Οκτωβρίου, Sciacca – Παλέρμο (246 χλμ)
Η νύχτα θα πέσει στο Παλέρμο…

Σηκωνόμαστε χαλαρά και απολαμβάνουμε την πίτσα, που περίσσεψε χτες, για πρωινό στην αυλή, συνοδευόμενη με μερικά καλούδια που μας είχε αφήσει στο τραπέζι της κουζίνας ο φιλόξενος ιδιοκτήτης.

Σήμερα το πρόγραμμα λέει ότι θα φτάσουμε κάποια στιγμή αργά το απόγευμα στο Παλέρμο όπου και θα μείνουμε δύο μέρες. Πριν ξεκινήσουμε ψάχνουμε να βρούμε κατάλυμα που θα πρέπει οπωσδήποτε να έχει ασφαλές πάρκινγκ, καθώς για το Παλέρμο δεν έχουμε ακούσει και τα καλύτερα. Βρίσκουμε με λίγο πιο τσιμπημένη τιμή από ότι έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα, το κλείνουμε και αναχωρούμε…

Ο ανοιχτός δρόμος κρατάει το γκάζι ψηλά και έτσι καταπίνουμε γρήγορα τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν από τον αρχαιολογικό χώρο του Σελινούντα.

Ο Σελινούντας ιδρύθηκε κατά τον 7ο π.Χ. αιώνα από Μεγαρείς της επίσης σικελικής πόλης Μέγαρα Υβλαία. Το όνομά του το οφείλει στα πολλά σέλινα της περιοχής και φιλοξενεί 8 ναούς με πιο επιβλητικό τον αναστηλωμένο ναό της θεάς Ήρας.

Η πόλη κατακτήθηκε από τους Καρχηδόνιους το 409 π.Χ., οι οποίοι και την κατέστρεψαν ολοσχερώς κατά τη διάρκεια του πρώτου Καρχηδονιακού πολέμου, λόγω του ότι ήθελαν να περιορίσουν τα σημεία που έπρεπε να υπερασπιστούν. Η πόλη ξεχάστηκε και θάφτηκε σταδιακά κάτω από τόνους γης και άμμου, δίνοντας με αυτό τον τρόπο ένα ανεκτίμητο θησαυρό στους σημερινούς αρχαιολόγους.

Μια σημείωση για τους τυχών επισκέπτες: Ο χώρος είναι και εδώ τεράστιος και για να τον επισκεφτείς με τα πόδια θέλεις πολλές ώρες. Υπάρχει ένα τραινάκι που σε γυρίζει στα δυο σημαντικότερα αξιοθέατα, με έξτρα χρέωση φυσικά, αλλά μπορεί κανείς να εισέλθει στο χώρο, να πάρει το εισιτήριο του και να δει πρώτα τον ναό της Ήρας. Στη συνέχεια με το ίδιο εισιτήριο, παίρνει το όχημα του και ακολουθεί την διαδρομή που ξεκινάει μέσα από το πάρκινγκ για να βρεθεί κοντά στο δεύτερο σημαντικό ναό, αυτόν της Αθηνάς. Το σημειώνω αυτό γιατί πουθενά δεν υπάρχει καμία αναφορά και οι τύποι στα εισιτήρια σε στέλνουν στο τραινάκι…

Η πορεία μας συνεχίζεται ακολουθώντας την δυτική όχθη της Σικελίας, διασχίζοντας την πραγματικά κακάσχημη πόλη Marsala. Μια βιομηχανική πόλη με άθλια κτίρια, τα οποία φιλοξενούν φτηνά εργατικά χέρια, ακά άμοιρους μετανάστες από αφρικανικές χώρες.

Λίγο πιο βόρεια το τοπίο αλλάζει, καθώς συναντάμε τις πρώτες αλυκές οι οποίες εκτείνονται στον ορίζοντα όσο πιάνει το μάτι μας.

Σταματάμε σε μια λιμνοθάλασσα όπου υπάρχουν εγκαταστάσεις συλλογής και επεξεργασίας αλατιού. Ο χώρος ονομάζεται Saline della laguna το οποίο σημαίνει “Αλυκές στη λιμνοθάλασσα” και φιλοξενεί ένα παλιό ανεμόμυλο, ένα μουσείο, αλυκές φυσικά και μικρές βάρκες όπου πραγματοποιούν κρουαζιέρες στα νησάκια απέναντι.

Παρκάρουμε καταλάθος στο πάρκινγκ μιας ταβέρνας όπου και περπατάμε διασχίζοντας τα τραπεζοκαθίσματα για να ρίξουμε μια ματιά στο χώρο.

Κλικ για μεγέθυνση

Επιστρέφοντας είδαμε ένα κισσέ εισιτηρίων στην άλλη πλευρά της ταβέρνας, αλλά δεν καταλάβαμε αν αυτός αφορούσε τον χώρο ή τις κρουαζιέρες.

Πορεία και πάλι βόρεια προς το Trapani όπου το αποφεύγουμε από τον περιφερειακό για να σκαρφαλώσουμε στο λόφο Erice που βρίσκεται η ομώνυμη πόλη. Συνεχόμενες κλειστές φουρκέτες μας οδηγούν προς αυτόν…

Το απότομο βουνό υψώνεται στα 750μ προσφέροντας εκπληκτική θέα προς την γύρω περιοχή. Λέγεται πως κανείς μπορεί να δει μέχρι τα νότια παράλια του νησιού, αλλά η ελαφριά χαμηλή νέφωση που επικρατεί δεν επιτρέπει στο βλέμμα μας να ταξιδέψει μέχρι εκεί.

Κλικ για μεγέθυνση

Το ελληνικό της όνομα είναι Έρυξ (Έρυκας) ο οποίος σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ήταν γιος του Αργοναύτη Βούτη. Ο Βούτης αρπάχτηκε από τη θεά Αφροδίτη τη στιγμή που ήταν έτοιμος να υποκύψει στο κάλεσμα των Σειρήνων. Τον μετέφερε στη Σικελία, όπου έγινε βασιλιάς και έδωσε το όνομα του γιου του, Έρυκα, στο βουνό το οποίο ήταν γνωστό στην αρχαιότητα για το ιερό της Αφροδίτης που βρισκόταν στην κορυφή του.

Στο βράχο υπάρχουν δύο κάστρα, το Pepoli το οποίο κατασκευάστηκε από τους Σαρακινούς και της Αφροδίτης το οποίο φτιάχτηκε από τους Νορμανδούς πάνω στο αρχαίο ιερό. Στις παρακάτω φωτογραφίες βλέπετε το κάστρο της Αφροδίτης…

Το lonely planet έλεγε πως το μέρος αξίζει μόνο για τη θέα αλλά καθώς αναχωρούμε, διασχίζουμε για λίγο την παλιά πόλη, η οποία φαίνεται αρκετά ενδιαφέρουσα.

Κατηφορίζουμε από τις ίδιες φουρκέτες και βγαίνουμε στην autostrada που και πάλι δεν έχει διόδια. Βήμα γοργό λοιπόν και σε σύντομο χρόνο βρισκόμαστε έξω από τον αρχαιολογικό χώρο της Σεγέστας ή Έγεστας.

Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, πρώτοι εγκαταστάθηκαν στη Σικελία οι Σικανοί που ήσαν ιβηρικής καταγωγής και είχαν εκδιωχθεί από τους Λίγυες. Κατά την άλωση της Τροίας από τους Έλληνες, μερικοί Τρώες έφθασαν στη Σικελία και συγκατοίκησαν με τους Σικανούς σε δύο πόλεις, την Έρυκα και την Έγεστα.

Η Έγεστα είχε κακές σχέσεις με τον Σελινούντα από το 580 π.Χ., γεγονός που αποτέλεσε αφορμή για την σικελική εκστρατεία των Αθηναίων (415-413 π.Χ.). Το 409 π.Χ., οι Εγεσταίοι είχαν συμμαχήσει με τους Καρχηδόνιους, όταν οι τελευταίοι κατέλαβαν τον Σελινούντα. Κατά τον Πρώτο Ρωμαιοκαρχηδονιακό Πόλεμο, οι Εγεσταίοι πρόδωσαν τους Καρχηδόνιους και πολέμησαν στο πλευρό των Ρωμαίων, γι’ αυτό και ευνοήθηκαν κατά την ρωμαϊκή περίοδο. Ωστόσο, κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ, η πόλη της Έγεστας καταστράφηκε.

Κύριό της αξιοθέατο είναι ο ναός της ο οποίος σώζεται σε εκπληκτική κατάσταση. Ο μεγαλοπρεπής αυτός ναός οικοδομήθηκε, από σικελικό πέτρωμα, τραβερτίνη, στο τελευταίο τέταρτο του 5ου αιώνα π.Χ.

Είναι δωρικού ρυθμού, περίπτερος, με 6 κίονες στις στενές πλευρές και 14 στις μακριές, οι οποίοι στηρίζονταν σε κρηπίδωμα τριών βαθμίδων. Φαίνεται, όμως, πως παρέμεινε για άγνωστο λόγο ημιτελής, καθώς οι κίονες δεν είχαν ραβδώσεις όπως συνηθίζεται στον δωρικό ρυθμό. Επίσης αν παρατηρήσει κανείς τους στυλοβάτες, θα διακρίνει τα γλωσσίδια που χρησιμοποιούνταν για την μεταφορά τους, τα οποία και αφαιρούνταν μετά την ολοκλήρωση της θεμελίωσης. Αξιοπερίεργη είναι επίσης η παρουσία του ναού σε αυτήν την περιοχή, καθώς η πόλη δεν κατοικούνταν αποκλειστικά από Έλληνες.

Ένα λεωφορείο μας ανεβάζει στην κορυφή του λόφου όπου βρίσκεται το αρχαίο θέατρο το οποίο προσφέρει μοναδική θέα προς τον κόλπο Castellamare. Χτίστηκε προς τα τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα και αρχικά αριθμούσε 29 σειρές καθισμάτων (σώζονται οι 21), με χωρητικότητα 4.000 περίπου θεατές.

Είμαστε μόνοι μας στο θέατρο και βρίσκουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε την ακουστική του. Η Νατάσα παίρνει την θέση της στην σκηνή και εγώ αράζω -χωρίς ποπ-κορν δυστυχώς- στην πιο ψηλή σειρά καθισμάτων. Ψιθυρίζει κάτι και την ακούω σαν να κάθεται δίπλα μου…

Κλικ για μεγέθυνση

Κατηφορίζουμε πίσω στις μοτοσυκλέτες και αναχωρούμε για να διανύσουμε τα τελευταία 75 χιλιόμετρα που μας χωρίζουν από το Παλέρμο. Όσο πλησιάζουμε προς την πρωτεύουσα τόσο η κίνηση αυξάνεται.

Γύρω στις 19:30 φτάνουμε έξω από το ξενοδοχείο Albergo Athenaeum του οποίου η βρόμικη πρόσοψη δεν σου γεμίζει το μάτι. Παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες στο κλειστό υπόγειο γκαράζ και τραβάμε στα παλιά αλλά καλοδιατηρημένα δωμάτια. Μέχρι να μπανιαριστούμε έχει βραδιάσει για τα καλά, έτσι αποφασίζουμε να πάμε κάπου κοντά για φαγητό και να δούμε την πόλη αύριο που θα έχουμε ολόκληρη τη μέρα ελεύθερη.

Καθώς περπατάμε μακριά από το ξενοδοχείο, συνειδητοποιούμε ότι η βρώμα που συναντήσαμε έξω από αυτό, κυριαρχεί παντού. Σκουπίδια πεταμένα σε κάθε γωνία και πεζοδρόμια βομβαρδισμένα από ακαθαρσίες ζώων, σε τέτοιο βαθμό που πραγματικά κοίταζες συνεχώς για να αποφύγεις τις “νάρκες”.

Για το θέμα της καθαριότητας δεν έχω αναφερθεί μέχρι τώρα. Επί τη ευκαιρία λοιπόν, σε όλο το νησί και γενικά στην νότια Ιταλία γίνεται το έλα να δεις από σκουπίδια. Η Ελλάδα μπροστά τους είναι παρθεναγωγείο. Σε ορισμένους κεντρικούς δρόμους τα σκουπίδια ήταν στρωμένα δεξιά και αριστερά αυτών σαν προστατευτικές μπάρες. Για εμένα είναι το μελανότερό τους σημείο, σε βαθμό που αν κάποιος με ρωτήσει τι δεν σου άρεσε σε αυτό το ταξίδι, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτώ είναι τα σκουπίδια…

Επιστροφή στο οδοιπορικό μας και αφού επιβιώνουμε στο “ναρκαλιευτή” του Παλέρμο (όχι των windows) και μην βρίσκοντας κάτι που να μας γεμίσει το μάτι για φαγητό, καταλήγουμε στην παλιά πόλη και συγκεκριμένα μπροστά από τον καθεδρικό του ναό, ο οποίος μας αφήνει με τα στόματα ανοικτά.

Περπατάμε τον κεντρικό του πεζόδρομο, την Vittorio Emanuele, όπου σφύζει πραγματικά από ζωή. Επιλέγουμε ένα φτηνό εστιατόριο (Ventimiglia) πάνω στον κεντρικό δρόμο όπου το φαγητό εκτός από φτηνό είναι και αξιοπρεπέστατο.

Η πόλη φιλοξενεί ένα τοπικό φεστιβάλ ονόματι “Le vie dei tesori“ (Οι δρόμοι των θησαυρών) και σε κάθε γωνία πραγματοποιείται και κάποια παράσταση ή μουσικό δρώμενο. Ακριβώς έξω από το εστιατόριό μας, κάποιοι καλλιτέχνες “του δρόμου” μονομαχούν μέχρι τελικής πτώσεως…

Η ώρα κυλάει ευχάριστα, συνεπώς και γρήγορα και κάποια στιγμή παίρνουμε την απόφαση να πάμε για νανάκια. Με τα μάτια νυσταγμένα και βαριά, προσπαθούμε να αποφύγουμε τις νάρκες κατά την επιστροφή στο ξενοδοχείο μας.