Άτλαντας – Σαχάρα – Μαρόκο

12η Μέρα
Κυριακή 28 Απριλίου 2013
Αναχώρηση: 10:00 – Άφιξη: 19:00
Διαδρομή: Marrakech – Imlil
Χιλιόμετρα: 288
Συνολικά χλμ: 4242

Ξύπνημα για μια ακόμη μέρα νωρίς. Πακετάρισμα κλασικά και μετά από κάποιες συνεννοήσεις με τους παρκαδόρους -αφού όλοι ήθελαν το κάτι της τους- αναχωρούμε από το συννεφιασμένο Marrakech. Η κίνηση σε λογικά πλαίσια μιας και είναι Κυριακή.

Τα μαγαζιά είναι ακόμη κλειστά…

… η πλατεία έχει καθαριστεί από τους πάγκους αλλά όχι και από τα σκουπίδια και γενικά υπάρχει μια καλή ατμόσφαιρα. Ίσως στο Marrakech θα άξιζε να καθίσουμε μια μέρα παραπάνω.
Σημερινός προορισμός η διάσχιση ενός τμήματος του Μεγάλου Άτλαντα. Θα διασχίζαμε όλο τον R203 και θα επιστρέφαμε για διανυκτέρευση στο ορεινό χωριό Imlil κάτω από την κορυφή του Jempel Toubkal (4167m).
Πάμε… (σωτήρα μας…)
Ο ουρανός βαρύς και ασήκωτος. Κοιτώντας προς της κορυφές του Άτλαντα το μόνο που βλέπεις είναι σύννεφα, ομίχλη, καταχνιά. Α, καλά τσάμπα θα πάμε και δεν θα δούμε και τίποτα. Τελικά πήραμε την απόφαση να πάμε αφού πρώτα βάλαμε τα αδιάβροχα για παν ενδεχόμενο. Ένα λάθος στην αρχική κατεύθυνση μετά την έξοδο μας από το Marrakech μας βγάζει σε λάθος δρόμο. Από εκεί και μετά τα νέα δεδομένα το Gps μας κατευθύνει μέσα από ένα χωματόδρομο…

… κάτι χωράφια…

… και μέσα από ένα μαντρί…

…στο σωστό δρόμο. Παίρνουμε λοιπόν τον σωστό δρόμο και μετά από λίγα χλμ περνάμε διπλά από μια λίμνη η ονομασία της οποίας ακόμη αγνοείται.

Περνάμε το χωριό Asni το όποιο και σηματοδοτεί την αρχή της διάσχισης του Μεγάλου Άτλαντα.
Λίγα λόγια για αυτό το βουνό. Είναι ο μεγαλύτερος ορεινός όγκος του Άτλαντα με τις ψηλότερες κορυφές της Β. Αφρικής. Σε αυτούς τους ορεινούς όγκους άκμασε ο πολιτισμός των Βερβέρων κυρία χαρακτηριστικά των οποίων ήταν ο συλλογικός τρόπος ζωής και η αλληλεγγύη, βασικά συστατικά της επιβιώσεις τους, ειδικά κατά τους χειμερινούς μήνες που το κρύο και το χιόνι τους άφηνε αποκλεισμένους για πολύ καιρό. Ο Μεγάλος Άτλας εκτείνεται από τις πεδιάδες στα παράλια του Ατλαντικού μέχρι τα σύνορα Αλγερίας-Μαρόκου, σχηματίζοντας ένα αδιαπέραστο φράγμα μήκους 800χλμ και σε ορισμένα σημεία πλάτους 100χλμ. Οι κορυφές του κυμαίνονται στα 3000-4000μ και σχηματίζουν βαθιές κοιλάδες, απομονωμένες βραχώδεις πεδιάδες και απότομα στενά φαράγγια.

Ιστορικά ήταν το μέρος που κρύβονταν όσοι ήθελαν να γλυτώσουν από τις επιδρομές των βαρβάρων. Επίσης πολλές μάχες δόθηκαν με νομάδες που προέρχονταν από την Σαχάρα για την εξασφάλιση των βοσκοτόπων. Όλα αυτά οδήγησαν στην ανάπτυξη μιας ενδιαφέρουσας οχυρωματικής αρχιτεκτονικής που γίναμε μάρτυρες περνώντας από τα χωριά του Άτλαντα. Ακόμη και σήμερα οι Βέρβεροι της περιοχής ζουν στα σπίτια με τους χόντρους τοίχους που ονομάζονται «τιγκρέμτ», όπου δυστυχώς δεν καταφέραμε να επισκεφτούμε κανένα. Η ψηλότερη κορυφή του Μεγάλου Άτλαντα είναι το Τζεμπέλ Τούμπα στα 4167μ και είναι το ψηλότερο βουνό της Β. Αφρικής.
Ο καιρός άλλαξε πολύ γρήγορα και η μουντάδα έδωσε την θέση της σ’ έναν υπέροχο λαμπερό ήλιο που μας ανέβασε ακόμη περισσότερο την διάθεση. Η θερμοκρασία βέβαια δεν ξεπέρασε ποτέ τους 15 βαθμούς αλλά ήταν μια χαρά. Από την αρχή της διαδρομής πηγαίναμε παράλληλα με τον πόταμο Nfiss ο όποιος και πριν το Pass Tizi N’ Test ακολουθεί κατεύθυνση προς τον Ατλαντικό.

Στις όχθες του πόταμου υπάρχουν πολλά πλίθινα χωριά και αλλά σκαρφαλωμένα στις βουνοπλαγιές…

…ενώ διακρίνονται τα κομμάτια γης στα όποια και καλλιεργούν κριθάρι, καλαμπόκι, τριφύλλι (άντε μωρή Πανάθααααα) και πατάτες.

Πάντα χρησιμοποιούν τα νερά των πόταμων για άρδευση μικρών κομματιών γης όπου βόσκουν πρόβατα και κατσίκες από τις οποίες παράγουν γάλα, βούτυρο και μαλλί.
Η κατάσταση του δρόμου είναι μέτρια με πολλές κακοτεχνίες αλλά και αρκετά στενός με αποτέλεσμα να κινούμαστε με χαμηλή ταχύτητα πράγμα που μας βοήθα να χαζεύουμε τις ομορφιές της περιοχής. Κάποια χωριά είναι πραγματικά βγαλμένα από μύθους και παραμύθια.

Διακρίνουμε σπίτια που δεν θα πίστευε κανείς ότι στο εσωτερικό τους θα μπορούσαν να ζήσουν οικογένειες. Και όμως ζουν…

Κάνουμε ένα σύντομο πέρασμα από το Tin Mal, μια απομονωμένη τοποθεσία που βρίσκεται το τζαμί Tin Mal το τελευταίο σωζόμενο ίχνος της κατάκτησης των Αλιάδων το 12ο αιώνα.

Έχει ανακηρυχτεί και αυτό μνημείο παγκόσμιας κληρονομίας από την UNESCO και από το 1990 γίνονται έργα. Είναι από τα ελάχιστα θρησκευτικά ιδρύματα που μπορεί να επισκεφτεί κάποιος μη μουσουλμάνος εφόσον βρει τον φύλακα να του ανοίξει. Αναχωρούμε και γρήγορα φτάνουμε στο πέρασμα Tizzy n’ Test…

…και κάνουμε μια στάση για το καθιερωμένο πλέον τσαγάκι μέντας.

Κάθε φορά που το πίνω γίνεται και καλύτερο…
Εκεί θα γνωρίσουμε τον Μουσταφά ένα νέο άνθρωπο που μένει σ’ ένα κοντινό χωριό και που διατηρεί ένα μαγαζάκι με souvenir καθώς επίσης και ένα μικρό ξενώνα με μερικά δωμάτια που μπορεί όποιος θέλει να κοιμηθεί και να φάει κυρίως τους χειμερινούς μήνες.

Ένας ευχάριστος τύπος, Βέρβερος στην καταγωγή με καλή γνώση Αγγλικών. Μαζί του μιλήσαμε για πολλά και διάφορα και πραγματικά από αυτή την ωριαία συζήτηση βγήκαμε σοφότεροι σε σχέση με τον τρόπο ζωής καθώς και τις συνήθειες των Μαροκινών. Μας μίλησε για την ζωή των Παλιών Βέρβερων και το ποσό έχει αλλάξει στο πέρασμα των χρονών, πως είναι η καθημερινότητα τους και πως γενικά αντιμετωπίζουν την ζωή. Στο τέλος του ταξιδιωτικού θα γράψω κάποια πράγματα για τους Μαροκινούς.
Με την κουβέντα έχει μεσημεριάσει. Σιγά-σιγά πρέπει να φεύγουμε μιας και θα πρέπει νε εξερευνήσουμε και άλλο την περιοχή. Μέσα στα βουνά έχουμε διακρίνει πολλούς δρόμους που με την βοήθεια ενός enduro θα μπορούσε κάποιος να κάνει τρελά πράγματα. Δυστυχώς τα on και λίγο off που διαθέτουμε και με το βάρος που έχουμε δεν ενδείκνυται για τέτοια πράγματα (αφήστε που δεν είμαστε και χεράδες…). Αποφασίζουμε να μην συνεχίσουμε προς το τέλος του R203 αλλά να κατεβούμε σ’ ένα δρόμο που μας είχε γυαλίσει όταν ανεβαίναμε και που κατέληγε σ’ ένα από αυτά τα παραμυθένια χωριά.

Με τις ευχές του Μουσταφά περνούμε τον δρόμο προς το χωριό το όνομα του οποίου είναι Aghbare. 17χλμ που χαρακτήρισαν αυτό το ταξίδι. Όσοι βρεθείτε -και εύχομαι να είστε πολλοί- σ’ εκείνα τα μέρη να επισκεφτείτε αυτό το κομμάτι της περιοχής. Να διασχίσετε το χωματόδρομο που οδηγεί στο χωριό…

…να σταματήσετε πάνω στην τσιμεντένια γέφυρα…

… να φάτε το μεσημεριανό σας, να πιείτε τον καφέ σας, να φωτογραφηθείτε ανάμεσα στους κατοίκους, να τους χαιρετίσετε… και αν σας πέσει και το μηχανάκι δεν πειράζει χαλάλι (αυτό είναι για μας)…

Οι ντόπιοι γυρνούσαν από τις δουλείες τους. Έχω την εντύπωση πως ένοιωθαν άνετα που βρισκόμασταν ανάμεσα τους… νομίζω… Τα παιδιά κλασικά κοιτούσαν τις μηχανές από μακριά ώσπου μας βαρέθηκαν και πήγαν να παίξουν ποδόσφαιρο. Πραγματικά ένοιωσα ότι πέρασα μια πολύ όμορφη ώρα σ’ εκείνο το μέρος…

Επιστροφή για να κατηφορίσουμε προς τον τελικό προορισμό μας που είναι το Imlil. Σουρουπώνει με αποτέλεσμα τα βυσσινή εδάφη να δίνουν την θέση τους σε άλλες αποχρώσεις. Εκμεταλλευόμαστε το γεγονός ότι δεν βγάζουμε φωτογραφίες με αποτέλεσμα να χαρούμε τον φιδίσιο δρόμο που θα μας οδηγούσε στον τελικό σημερινό μας προορισμό. Από το χωριό Asni στρίβουμε δεξιά και διασχίζουμε 17χλμ μέσα σε μια πολύ πράσινη πεδιάδα. Ο ήλιος έχει πέσει και οδηγούμε προς το Imlil με φόντο το Τζεμπέλ Τουμπκάλ…

…γι’ αυτές μόνο τις στιγμές αξίζει να είσαι πάνω σε ένα μηχανάκι…
Το συγκεκριμένο χωριό ενδείκνυται ως βάση για πολλούς ορειβάτες και περιπατητές μιας και από εδώ ξεκινούν τα πιο γνωστά μονοπάτια για την εξερεύνηση των κορυφών του Άτλαντα. Αυτός είναι και ο λόγος που όλο το χρόνο το χωριό έχει τουρισμό από όλα τα μέρη της Ευρώπης. Άφιξη στο χωριό σχεδόν νύχτα και κατευθείαν πηγαίνουμε στο ξενοδοχείο Riad Dar Imlil. Μας το είχανε συστήσει οι Έλληνες που βρήκαμε στο Todra. Εκεί με το που φτάσαμε κατέβηκε ο ιδιοκτήτης και συστηθήκαμε. Του είπαμε από πού είμαστε, τι κάνουμε και ποιος μας στέλνει. Αμέσως ήρθε ο διευθυντής και μας οδήγησε στο ακριβό Riad. Εμείς του είπαμε να μας δώσει κάτι φτηνό αλλά αυτοί επιμέναμε και μας έδωσαν την σουίτα του Riad. Το δωμάτιο ήταν στην κατηγορία lux και πολύ προσεγμένο. Ο χώρος του εστιατόριου όταν φτάσαμε ήταν γεμάτος και αν κρίνουμε από τον κόσμο το Riad είναι πολύ δημοφιλές σε ζευγαράκια «όλων» των ειδών. Το βραδινό που μας ετοίμασαν ήταν πολύ πλούσιο και με την πείνα που είχαμε δεν αφήσαμε τίποτα. Για ένα ακόμη βράδυ πήγαμε νωρίς για ύπνο υπό τους ήχους του πόταμου που έρεε κάτω από το δωμάτιο. Μιλάμε θα ρίξουμε τρελό ύπνο λέμε…

Εντυπώσεις ημέρας:… …
Έξοδα: 24€ βενζίνη (21λτ) – 10€ ξενοδοχείο + φαγητό + parking + πρωινό – 2,5€ τσάι + νερό + σνακ – 4€ παρκαδόρος.
Διαδρομή ημέρας: R203