Άτλαντας – Σαχάρα – Μαρόκο

Εν’ κατακλείδι…
Ήταν ένα διαφορετικό ταξίδι από όλες τις απόψεις. Το Μαρόκο καταφέρνει να ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες ενός συνειδητοποιημένου μοτοταξιδευτή. Και για να εξηγούμε: αν κάποιος πάει στο Μαρόκο με σκοπό να περάσει κάποιες μέρες χαλαρά, να δει μέρη που συχνάζουν οι τουρίστες, να δει αυτά που διαβάζει στα περιοδικά για τις «εξωτικές» πόλεις της Καζαμπλάνκα, της Φες, του Μαράκες και τόσες άλλες, να φάει τα «τρομερά» μαροκινά φαγητά και να γλεντήσει με τα τοπικά τουριστικά πανηγύρια, ας πάρει το αεροπλανάκι και την γυναίκα του και ας πάει. Βεβαία δεν είμαι σίγουρος κατά ποσό θα του αρέσει αυτό που θα δει και θα ζήσει.
Αν όμως κάποιος είναι αποφασισμένος να βγει εκτός τουριστικών οδηγών και κυρίως εκτός μεγάλων πόλεων τότε θα γνωρίσει μια χώρα σπάνιας ομορφιάς και φιλοξενίας.
Μια χώρα που συνδυάζει πολλές αντιθέσεις και αφήνει τον επισκέπτη με ευχαρίστα συναισθήματα. Σε λίγες χώρες θα βρεις να συνυπάρχουν το μπλε της Μεσόγειου με το άγριο τοπίο των ψηλών βουνών, τα απόκρημνα φαράγγια με το απέραντο του Ατλαντικού, το καφέ των πλίθινων χωρίων με το χρυσαφί της ερήμου, τις ατέλειωτες άνυδρες πεδιάδες με το πράσινο των δέντρων…
Κατά την προσωπική μου άποψη το Μαρόκο βρίσκεται τουλάχιστο ένα σκαλί πάνω από την Τουρκία την όποια και είχα επισκεφτεί το καλοκαίρι του 2010 αλλά και από την Τυνήσια την όποια και επισκέφτηκα ως τουρίστας (εννοώ με γκρουπ) το 2006. Και μιλάω για αυτές τις χώρες γιατί έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά.
Το να ταξιδέψεις στο Μαρόκο δεν νομίζω ότι είναι κάτι δύσκολο ή επικίνδυνο. Εμπεριέχει τους κινδύνους ενός οποιοδήποτε ταξιδίου με μονή διάφορα ότι θα πρέπει να έχουμε μια παραπάνω προσοχή γιατί είσαι σε μια αφρικανική χώρα με ότι αυτό συνεπάγετε. Εφόσον υπάρχει καλή διάθεση -και στα ταξίδια πάντα υπάρχει- τότε ο τόπος έχει να σου προσφέρει πολλές όμορφες στιγμές. Είναι ένας τόπος που σε εκπλήσσει με το ποσό εύκολα αλλάζουν οι εικόνες που βλέπεις. Στην μια στροφή μπορεί να δεις μπροστά σου τεραστίους όγκους βράχων και στην άλλη μια ατελείωτη όαση με χιλιάδες φοίνικες και δεκάδες χωριουδάκια στις άκρες της. Μπορεί να γυρίσεις το κεφάλι σου αριστερά και να δεις μια υπέροχη Kasbah και από την άλλη ένα παλιό ερειπωμένο πλίθινο σπίτι. Αυτές οι αντιθέσεις ίσως δημιουργούν και την μοναδικότητα αυτής της χώρας. Πολλοί θα είναι αυτοί που θα έχουν τις ενστάσεις τους για το αν αξίζει ο χρόνος και τα έξοδα -που και τα δυο δεν υπάρχουν στις μέρες μας- να επισκεφτεί κάνεις μια χώρα τις Αφρικής. Θα τους έλεγα πως η μαγεία των Άλπεων, τα κουκλοχωριά της Αυστρίας της Γαλλίας, της Ελβετίας, οι μαγευτικές εικόνες της Νορβηγίας θα μείνουν για πάντα στη μνήμη ανθρώπων που τα επισκέφτηκαν αλλά από την άλλη μεριά: η έκφραση, το βλέμμα, η αγνότητα, η καλοσύνη, η αγωνιά, ο φόβος, το άγνωστο, η χαρά, η λύπη και το χαμόγελο στα βλέμματα των ανθρώπων και κυρίως των παιδιών που θα αντιμετωπίσεις σε τέτοιες χώρες είναι κάτι το μοναδικό και κάτι που ο καθένας πρέπει να το δει και το ζήσει. Αξίζει την όποια ταλαιπωρία -που εδώ που τα λέμε δεν είναι και χαμαλίκι- που μπορεί να περάσει κάποιος προκειμένου να κάτσει να πει δυο κουβέντες με αυτούς τους ανθρώπους. Άνθρωποι που σε πολλές περιπτώσεις έχουν τόσο λίγα αλλά πάντα έχουν να σου χαρίσουν ένα πραγματικό χαμόγελο.
Δεν λέω πως και εκεί δεν υπάρχει το συμφέρον σε πολλούς από αυτούς που σε προσεγγίζουν με απώτερο σκοπό να τους δώσεις λίγα χρήματα. Υπάρχουν και αυτοί και μάλιστα μερικές φορές σε φτάνουν σε σημείο που γίνεσαι αγενείς για να τους αποφύγεις αλλά τους ξέρεις, τους αντιλαμβάνεσαι δεν κρύβονται, όποτε ξέρεις και πώς να τους αντιμετωπίσεις. Ευτυχώς όμως η παρουσία και αγνών ανθρώπων είναι σημαντική όποτε μπορείς να πάρεις και εσύ πολλά πράγματα από αυτούς που -δυστυχώς- στον δυτικό πολιτισμό σπάνια μπορείς να βρεις.
Αυτό είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα του να ταξιδεύεις με μοτοσυκλέτα σε μέρη που είναι μακριά και περά από τουριστικούς οδηγούς, που ακόμη δεν έχουν φτάσει οι «γιαπωνέζοι» και τα «τσολιαδάκια». Εκμεταλλευτείτε το και δεν θα χάσετε…

Ας δούμε κάποια πράγματα ξεχωριστά.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Μια πολύ σημαντική παράμετρος στον τρόπο λειτουργιάς χωρών όπως και το Μαρόκο. Στα Αραβικά κράτη ο Βασιλιάς είναι το Α και το Ω του τρόπου ζωής των κάτοικων αλλά και γενικά του τρόπου που θέλει να λειτούργει το κράτος με τον «έξω» κόσμο. Το Μαρόκο δεν κατάφερε να ξεφύγει –περά από τις τελευταίες δεκαετίες- από τις αναταραχές που συμβαίνουν κατά καιρούς σε όλα τα κράτη της Αφρικάνικης ηπείρου. Βασιλιάδες άλλαξαν με αποτέλεσμα να μην υπάρχει μια ενιαία γραμμή για το πώς θα έπρεπε να κινηθεί το κράτος.
Μετά την ανεξαρτησία το 1958 ο Βασιλιάς Μοχάμεντ Ε’ κατάφερε να ενώσει τον λαό και να προχωρήσει σε πολλές μεταρρυθμίσεις που είχαν να κάνουν με την θέση της γυναικάς στην κοινωνία (υποστήριξε τα δικαιώματα των γυναικών), την εκπαίδευση και την αγροτική μεταρρύθμιση. Προχώρησε στην φιλελευθεροποίηση της οικονομίας, και υιοθέτησε τον πολίτικο πλουραλισμό. Αυτό βοήθησε πολύ την μετέπειτα πορεία της χώρας. Ο Μοχάμεντ πέθανε ξαφνικά το 1961 και ανέλαβε ο γιος του Χασών Β’. Η βασιλεία του κράτησε 38 χρόνια και χαρακτηρίστηκε από πολλές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές. Κατά καιρούς αντιμετώπισε πολλές ταραχές και αμφισβητήσεις. Το βλέμμα του ήταν προς την δύση και τα τελευταία χρόνια της ζωής του ανέφερε πολύ την ένωση του Μαρόκου με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μετά το 1970 μετά από διάφορα γεγονότα η φιλοσοφία του άλλαξε. Έγινε πιο σκληρός και απολυταρχικός με αποτέλεσμα να χάσει το έρισμα που είχε στις νέες γενιές ανθρώπων. Ο λαός όλο και περισσότερο οδηγούνταν στη φτώχια και στην εξαθλίωση. Ο θάνατος του το 1999 ανακούφισε πολλούς. Ο γιος του ο Μοχάμεντ ΣΤ’ -που είναι και ο σημερινός Βασιλιάς- με πολύ όρεξη λόγω του νεαρού της ηλικίας του ασχολήθηκε με θέματα που ο πατέρας του είχε παραμερίσει, όπως τα ανθρωπινά δικαιώματα, την επιστροφή των εξόριστων, το ενδιαφέρον για τις βόρειες περιοχές της χώρας που ήταν παραμελημένες και τα τελευταία χρόνια (όπως μας είπαν οι Βέρβεροι της ερήμου) την υποχρεωτική διδασκαλία της βερβέρικης γλώσσας στα σχολεία. Όποτε μας δόθηκε η ευκαιρία και μιλήσαμε με ντόπιους αυτό που μας έλεγαν είναι ότι ο Βασιλιάς ενδιαφέρεται για τον λαό. Έχει περάσει μέρες με τον απλό κόσμο για να μπορέσει να γνωρίσει από κοντά τα προβλήματα τους. Αυτές οι επισκέψεις τον βοήθησαν να καταλάβει ότι θα πρέπει να υπάρχουν σχολεία παντού -πράγμα που το διαπιστώσαμε-, να μπορέσει να κάνει όσα περισσότερα νοσοκομεία μπορεί -πράγμα που μας το επιβεβαίωσαν οι ντόπιοι- και να αναβαθμίσει το οδικό δίκτυο- πράγμα που και αυτό το διαπιστώσαμε μονοί μας. Βεβαία τα προβλήματα του αναλφαβητισμού, της φτωχιάς και των κοινωνικών ανισοτήτων ακόμη υπάρχουν (και που δεν υπάρχουν άλλωστε), αλλά γίνονται σοβαρές προσπάθειες για την βελτίωση τους.
Εμείς διαπιστώσαμε τις αλλαγές από τις διαφορές που βρήκαμε σε σχέση με όσα είχαμε διαβάσει στους ταξιδιωτικούς οδηγούς αλλά και σε αναφορές που έκαναν άλλοι ταξιδιώτες που είχαν επισκεφτεί τη χώρα πριν μερικά χρόνια.
Θα πρέπει να ξέρετε -όσοι έχετε σκοπό στο μέλλον να κάνετε ένα ανάλογο ταξίδι- ότι οι αναφορές που γίνονται στο Lonely Planet 7ης έκδοσης του 2005 (1η έκδοση 1989) και στον DK Explorer έκδοσης 2006 (1η έκδοση 2002) απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Οι αλλαγές είναι εμφανείς και τις αναφέραμε και στο κυρίως μέρος του ταξιδιωτικού (όσοι καταφέρατε να το αντέξετε). Αλλαγές προς το καλύτερο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΔΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ: Παρόλο που είχαμε διαβάσει πολλά γι’ αυτό το κομμάτι του ταξιδίου και το όποιο αποτελεί σημείο αναφοράς για ένα ταξίδι με μοτοσυκλέτα, νομίζω ότι ο τελικός βαθμός που θα έμπαινε θα ήταν «καλά». Μιλάμε για ένα οδικό δίκτυο που στην πλειονότητα των 4500χλμ που κάναμε εντός Μαρόκου δεν μας προβλημάτισε ιδιαίτερα. Η αλήθεια είναι ότι σε πολλά σημεία των δρόμων γίνονται έργα με αποτέλεσμα να υπάρχει αυτή η αναταραχή που χαρακτηρίζει τις περιοχές που γίνονται οδικά έργα και που έχουν σαν αποτέλεσμα τα μποτιλιαρίσματα, την σκόνη, τις καθυστερήσεις αλλά… ε, μην τρελαθούμε κιόλας. Μηχανή καβαλάμε και αυτά ποτέ δεν μας προβλημάτισαν. Γενικά υπάρχουν κομμάτια του δρόμου που είναι καινούρια (όπως στις ακτές της Μεσόγειου), αλλά και αλλά που θα τα χαρακτήριζες σαν έναν επαρχιακό δρόμο Ελληνικό πριν το 2000. Περίπου καταλαβαίνετε. Τα τελευταία χρόνια κατασκευάζετε και νέος κλειστός αυτοκινητόδρομος ευρωπαϊκών προδιαγραφών που θα ενώνει όλες τις μεγάλες πόλεις. Είχαμε την τύχη να κάνουμε κάποια χλμ και πραγματικά ήταν υψηλών προδιαγραφών. Όταν φτάσετε μπροστά στα ταμεία των διοδίων πέστε ότι δεν έχετε χαρτάκι κάνετε και πως δεν καταλαβαίνετε και μάλλον θα σας αφήσουν να περάσετε.
Έχω την εντύπωση ότι δεν θα σας προβληματίσουν ιδιαίτερα οι δρόμοι και δεν θα είναι το κομμάτι που θα σας αφήσει άσχημες εντυπώσεις.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΒΕΝΖΙΝΑΔΙΚΑ: Ένα κεφάλαιο που πάντα προβληματίζει σε μια τέτοια χώρα. Εδώ όμως δεν θα προβληματιστείτε σχεδόν καθόλου. Βενζινάδικα υπάρχουν μέχρι και 500 μετρά πριν την έρημο. Αν κάθε πρωί έχετε το ρεζερβουάρ σας γεμάτο σίγουρα δεν θα αντιμετωπίσετε κανένα πρόβλημα. Δεν χρειάζεται βεβαία να μπούμε σε κάποιο φαράγγι να το εξερευνήσουμε και να είμαστε με λαμπάκι γιατί μετά δεν θα φταίνε τα βενζινάδικα. Η ποιότητα των καύσιμων δεν μας δημιούργησε κανένα πρόβλημα. Τα βενζινάδικα δεν παίρνουν πιστωτική κάρτα -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- και η τιμή της βενζίνης έχει πολύ μικρή απόκλιση -της τάξης των 1-2 λεπτών του ευρώ- όποτε όπου βρείτε βάζετε. Μπορείτε να γεμίσετε μονοί σας τα ρεζερβουάρ αν το θέλετε χωρίς να υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Αυτό το αναφέρω γιατί διάβασα κάπου ότι δεν μπορείς να το κάνεις αυτό και ότι πρέπει να δίνεις και κάτι παραπάνω στον υπάλληλο. Αυτό δεν ισχύει.
Άρα ούτε το κεφάλαιο βενζινάδικα θα σας προβληματίσει.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΔΗΓΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ: Η πρέπουσα προσοχή. Ούτε περισσότερη ούτε λιγότερη. Όλα μπορούν να συμβούν και στις καλύτερες οικογένειες. Άλλωστε στην Ελλάδα μάθαμε να οδηγούμε που -στους μεγαλύτερους σε ηλικία οδηγούς κυρίως- τα όργανα για τα φλας και τα alarm είναι περιττά. Όποτε το… νους σας ρεμάλια και όλα θα πάνε καλά. Να ξέρετε πάντα ότι θα απολαμβάνετε τον σεβασμό των περισσότερων οδηγών…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ: Υπάρχουν σχεδόν παντού. Σε κάθε είσοδο και έξοδο πόλης ή μεγάλου χωριού γίνονται έλεγχοι. Εσάς δεν θα σας σταματήσουν ποτέ σε τέτοιο έλεγχο. Προσοχή όμως στα ραντάρ. Εκεί θα σας σταματήσουν στα σίγουρα αν υπερβαίνεται κατά πολύ το όριο ταχύτητας (μας το ανέφεραν οι Έλληνες που βρήκαμε και που πλήρωσαν το πρόστιμο). Το πρόστιμο ξεκινά από τα 30 ευρώ και πάνω. Πληρώνετε επί τόπου και παίρνετε απόδειξη.
Με λίγη προσοχή δεν θα χρειαστεί να πληρώσετε κανένα πρόστιμο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΦΑΓΗΤΟ: Να πω ότι δοκιμάσαμε και όλες τις σπεσιαλιτέ του Μαρόκου θα πω ψέματα. Το φαγητό μας ήταν πάντα στο πόδι εκτός από το βραδινό που τρώγαμε σχεδόν κανονικά. Τρία βράδια φάγαμε ψητό κοτόπουλο σούβλας που είναι και το πιο σίγουρο από όλες τις απόψεις. Πάντα συνοδευόμενο από σαλάτα. Μια άλλη μέρα φάγαμε στην υπαίθρια αγορά του Μαράκες (είπα όσοι δεν βαρεθήκατε να διαβάσετε το ταξιδιωτικό ξέρετε) τηγανητό ψαρί, ένα βράδυ στην Al Hoceima φάγαμε οικολογικά σάντουιτς (νόστιμα και υγιεινά για να διατηρούμε και τα κορμιά μας), το βράδυ στη Zagora στο όμορφο Camping φάγαμε τα τοπικά Ταζίν και κους-κους όπως και στην έρημο Σαχάρα που προσωπικά και στις δυο περιπτώσεις -αλλά και παλιότερα στην Τυνήσια- δεν μου άρεσαν καθόλου, δυο βράδια… στη Fes αλλά και στην ευρωπαϊκή Almeria μείναμε σχεδόν νηστικοί, στο Beziers της Γαλλίας φάγαμε κονσέρβες, στο Imlil που κοιμηθήκαμε στη σουίτα φάγαμε πολλά και καλά και τρεις μέρες μέχρι να φτάσουμε από την Ελλάδα στο Μαρόκο τρώγαμε από τα ταπεράκια της μαμάς (πεντανόστιμα γεμιστά, ντολμαδάκια και πίτες). Κατά την διάρκεια της ημέρας ψωνίζαμε κάθε πρωί από τα μαγαζάκια φρέσκο ψωμί (δεν παίζεται) με τυρί και κασέρι. Κάπως έτσι ήταν η διατροφή μας για 20 μέρες. Και ως εκ θαύματος δεν μας πείραξε τίποτα. Το «χονδρό» ήταν κανονικά «χονδρό» (το’ πιασες το υπονοούμενο μεγάλε-μεγάλε).
Τώρα βεβαία γι’ αυτούς που θέλουν να ακολουθήσουν κανονική διατροφή υπάρχουν όλα σε αφθονία. Κρέατα ψημένα, τοπικές λιχουδιές , σαλάτες φρέσκιες και πολλά φρούτα με αποκορύφωμα τον φρεσκοστημενο χυμό πορτοκαλιού. Χωρίς νερό, ζάχαρη, παγάκια και όλα τα συναφή. Ότι βγάζουν τα πορτοκάλια (μέχρι και τα κουκούτσια είναι μέσα). Η τιμή είναι ξεφτίλα -από 0,30-0,50 λεπτά- το ποτήρι και παίρνεις όλες τις βιταμίνες που χρειάζεσαι.
Το φαγητό καλά είναι να το προσέχετε αυτοί που είστε λίγο ευαισθητούληδες…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΥΠΝΟΣ: Να πω ότι μείναμε και στα καλύτερα πάλι θα πω ψέματα…
Τα περισσότερα από τα καταλύματα ήταν υποφερτά με ορισμένα να είναι κάτω από την βάση και μερικά πάνω. Κυρίως όμως κινηθήκαμε στη βάση. Νομίζω ότι για τα λεφτά που δίναμε (8-12 ευρώ το άτομο) καλά ήταν. Υπάρχουν δωμάτια εν αφθονία και για όλα τα βαλάντια. Με 40 ευρώ το δίκλινο νομίζω είσαι σε παρά πολύ καλό επίπεδο. Επειδή όμως το δικό μας επίπεδο είναι γνωστό ότι βρίσκεται στα τάρταρα προτιμήσαμε να παραμείνουμε σεμνοί και ταπεινοί…
Αν δεν έχετε κλείσει με 2 ευρώ θα σας βρουν τα «κολλητήρια» ότι τύπο δωματίου θέλετε. Εμπιστευτείτε τους και μάλλον δεν θα χάσετε…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙΡΟΣ: Όταν ακούει κάποιος τη λέξη Μαρόκο ένα από τα πράγματα που έρχεται στο μυαλό του είναι και η ζέστη. Μια σημαντική παράμετρος για την επιτυχία ενός τέτοιου ταξιδίου νομίζω πως είναι και ο καιρός. Το διάστημα που εμείς ήμασταν στο Μαρόκο οι καιρικές συνθήκες ήταν παρά πολύ καλές. Αν εξαιρέσουμε τις δυο μέρες που βρεθήκαμε κοντά στην έρημο και που η θερμοκρασία έφτασε και τους 32-35 βαθμούς τις υπόλοιπες μέρες ο καιρός ήταν δροσερός προς την ψυχρούλα. Προσωπικά το κάτω ισοθερμικό δεν το αποχωρίστηκα σχεδόν ποτέ και ανάλογα έμπαινε κα η πάνω επένδυση και τα αδιάβροχα πάνω κάτω αρκετές φορές. Βροχές δεν είχαμε (οι ψιχάλες και η υγρασία δεν πιάνονται). Ο ήλιος ήταν πάντα ευχάριστος. Νομίζω ότι η κατάλληλη εποχή για το Μαρόκο είναι οι αρχές της άνοιξης -βαριά μέχρι μέσα Μαΐου- και το φθινόπωρο. Δεν μπορώ να φανταστώ την ατμόσφαιρα το καλοκαίρι με τα 45αρια αν κρίνω από τις δυο μέρες που καταλάβαμε εμείς ζεστή.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΛΟΙΑ: Καλό είναι να ξέρεις από νωρίς τις ημερομηνίες που θα ταξιδέψεις γιατί ο τομέας των πλοίων είναι ίσως και το πιο σημαντικό κομμάτι του ταξιδιού από άποψης οργάνωσης. Για το Μαρόκο υπάρχουν τα εξής λιμάνια που μπορείς να αναχωρήσεις: Γένοβα, Λιβόρνο από Ιταλία, Σέτε και Μασσαλία από Γάλλια, Βαρκελώνη, Αλμερία, Μαλάγα, Ταρίφα και Γιβραλταρ (αν και αυτό είναι Βρετανικό) από Ισπανία. Οι πόλεις άφιξης στο Μαρόκο ανάλογα με το λιμάνι αναχώρησης είναι κυρίως η Ταγγέρη και δευτερεύοντος τα Ισπανικά λιμάνια της Ceuta, Melilla και το Μαροκινό Nador. Τώρα, αν δεν θέλετε να κάνετε κάποιες διαδρομές στη Γάλλια ή στην Ισπανία και αποκλειστικός σας σκοπός είναι να δείτε το Μαρόκο καλά είναι να κλείσετε την αναχώρηση και την επιστροφή από Γένοβα. Θα γλυτώσετε πολλά χλμ άσκοπα, θα είστε ξεκούραστοι και θα γλυτώσετε και χρήματα. Το μειονέκτημα είναι οι πολλές ώρες μέσα στο καράβι (σίγουρα πάνω από δυο μέρες) και η αβεβαιότητα των ωρών αφίξης (και εδώ σίγουρα δεν θα είναι οι ώρες που λένε επίσημα τα δρομολόγια). Άρα με βάση αυτό φροντίστε να κάνετε το υπόλοιπο πρόγραμμα σας. Οι ώρες αναχώρησης συνήθως ισχύουν αλλά και γι’ αυτό μην παίρνετε και όρκο. Κλείστε τα εισιτήρια όσο πιο νωρίς μπορείτε γιατί οι τιμές αλλάζουν ώρα με την ώρα και φυσικά ούτε λόγος χωρίς καμπίνα. Επίσης πάρτε προμήθειες πριν μπείτε στο καράβι γιατί και τα φαγητά δεν τα είδα και πολύ σόι. Οι μερίδες που βάζουν είναι για μικρά παιδιά και οι τιμές στα ουράνια. Οι λάτρεις του φραπέ ξέρετε… σέικερ, καφέ, ζάχαρη, νερό και… χτυπάμε…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΑ: Το καλό που έχει ένα ταξίδι στο Μαρόκο είναι ότι δεν χρειάζεται κανένα ιδιαίτερο τρέξιμο για έκδοση χαρτιών. Το μόνο που πρέπει σίγουρα να έχεις είναι το διαβατήριο με τουλάχιστο 6 μήνες ακόμη σε ισχύ, την πράσινη κάρτα της ασφαλιστικής η όποια σε καλύπτει σε περίπτωση ατυχήματος αλλά δεν σε καλύπτει -στις περισσότερες- αν χρειαστείς οδική βοήθεια. Όποιος θέλει μπορεί να κάνει οδική με το που φτάσει στο Μαρόκο και στοιχίζει περίπου 50 ευρώ. Διεθνές δίπλωμα δεν θα σου ζητήσει κάνεις όπως επίσης και βίζα (βγάζουν αυτοί που θα καθίσουν για πάνω από 3 μήνες). Εμβόλια είναι προαιρετικά για τον καθένα μιας και ο διεθνής οργανισμός εμβολίων δεν υποχρεώνει τους επισκέπτες στο Μαρόκο να κάνουν εμβόλια.
Στην διάρκεια του ταξιδίου μέσα στο πλοίο η αστυνομία θα σας δώσει ένα νούμερο το όποιο και θα σας ακολουθεί σε όλο το ταξίδι μιας και θα το δηλώνετε σε κάθε ξενοδοχείο και έλεγχο και ένα τρίπτυχο για το μηχανάκι που θα πρέπει να το φυλάτε σαν κόρη οφθαλμού μιας και αν το χάσετε ακόμη και αν έχετε το μηχανάκι σας θα αναγκαστείτε να πληρώσετε δασμούς στο τελωνείο. Και σε αυτά τους έκοψα να είναι αυστηροί.

Και φυσικά
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΞΟΔΑ: το ζουμί της όλης υπόθεσης. Χοντρικά να πούμε πως για ένα τέτοιο ταξίδι δεν μπορείς να χαλάσεις κάτω από 1350 ευρώ. Το θεωρώ σχεδόν αδύνατο. Επειδή σε κάθε ταξίδι που κάνω, το οικονομικό είναι ένα θέμα που το ψάχνω αρκετά και συνήθως πέφτω μέσα στους υπολογισμούς νομίζω ότι το 1350 ευρώ είναι τα λιγότερα που μπορεί να ξοδέψει κάποιος. Μιλάμε για ένα ταξίδι 20 ημερών, 8000χλμ, δυο καραβιών με επιστροφή, με αποφυγή σχεδόν όλων των διοδίων (δώσαμε μόνο 45 ευρώ ενώ πρέπει να ήταν κοντά στα 250), με φαγητό και ύπνο σε υποφερτά πλαίσια και χωρίς καμία πολυτέλεια γενικώς (είπαμε όποιος είχε το κουράγιο και διάβασε όλο το ταξιδιωτικό κατάλαβε την «μιζέρια» μας). Απλά, σεμνά, ταπεινά… κοινώς αλήτικα μηχανόβια…

Χοντρικά τα έξοδα μας (κατ’ άτομο):
Καύσιμα : 485 ευρώ (περίπου 330-340 λτρ)
Διόδια : 45 ευρώ
Πλοία : 480 ευρώ
Ύπνος : Εντός Μαρόκου 117 ευρώ – Εκτός Μαρόκου 100 ευρώ, Συνολο:217 ευρώ
Φαγητό : Εντός Μαρόκου 28 ευρώ – Εκτός Μαρόκου 17 ευρώ, Σύνολο: 45 ευρώ**
** το ποσό είναι τέτοιο γιατί τις πρώτες 4 ημέρες είχαμε τα ταπεράκια της μαμάς και ακόμη 4 ημέρες το φαγητό συμπεριλαμβάνονταν στην τιμή του δωματίου που διανυκτερεύαμε.
Καφές, χυμοί, τσάι, μπύρα, νερό (μόνο εμφιαλωμένο): Εντός Μαρόκου 17 ευρώ – Εκτός Μαρόκου 13 ευρώ, Σύνολο: 30 ευρώ

Επίλογος…
Τολμήστε το και δεν θα χάσετε…

Η ζωή είναι στιγμές… και στο Μαρόκο θα έχετε πολλές τέτοιες…
Θα είναι ένα ταξίδι σταθμός στην ψυχή σας…

ΤΕΛΟΣ

« Προηγούμενη Σελίδα