Άτλαντας – Σαχάρα – Μαρόκο

11η Μέρα
Σάββατο 27 Απριλίου 2013
Αναχώρηση: 09:00 – Άφιξη: 20:00
Διαδρομή: Zagora – Marrakech
Χιλιόμετρα: 450
Συνολικά χλμ: 3954

Το όμορφο περιβάλλον του camping μας έφτιαξε το πρωινό.

Ετοιμάσαμε τα πράγματα πήραμε το πρωινό και φεύγουμε με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Πάμε κατευθείαν να βγάλουμε φώτο μπροστά στη γνωστή πινακίδα:
«Τιμπουκτού, 52 μέρες με καμήλα».

Η πινακίδα παραπέμπει στη χρυσή εποχή των καραβανιών που διέσχιζαν την Σαχάρα. Από εκεί και κάτω από πολύ ζεστή, κατευθυνόμαστε προς την μικρή πόλη Tamegroute. Μια περιήγηση μέσα στα στενά αλλά και στην αγορά της πόλης δείχνει τον τρόπο ζωής των κάτοικων. Η ιδιοσυγκρασία ενός λάου δεν αλλάζει πουθενά…

Επισκεφτήκαμε με την βοήθεια ενός οδηγού τον ναό που βρίσκεται ο τάφος του Μοχάμεντ Μπου Νασρί στο προαύλιο του οποίου μαζεύονται οι ανάπηροι με την ελπίδα ότι θα γιατρευτούν.

Στην συνέχεια μπήκαμε μέσα στο Κσααρ του Τάμεργκουτ και επισπευτήκαμε την υπόγεια πόλη.

Μια έκταση η όποια στην ουσία δεν την βλέπει ποτέ το φως του ήλιου και που μέσα σε αυτή ζουν περίπου 1000 άτομα. Σε μερικά σημεία η κατάσταση είναι αποπνικτική. Το νερό της περιοχής κανονικά δεν είναι πόσιμο αλλά κανείς δεν μπορεί να αγοράσει εμφιαλωμένο νερό με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές αρρώστιες. Επίσης στο Τάμεργκουτ υπάρχει και μια βιβλιοθήκη. Αποτελεί μεγάλο κέντρο Ισλαμικών σπουδών. Ιδρύθηκε τον 17ο αιώνα και αποτέλεσε σημαντική επιρροή σε ολόκληρο το νότιο Μαρόκο. Επισκεφτήκαμε και ένα μαγαζί με κεραμικά από το όποιο τελικά αγοράσαμε και κάποια souvenir όπου μετά από παζάρι κατεβάσαμε την τιμή 300%! Εν τέλει πάλι αυτός μας κορόιδεψε…

Τα επόμενα 200 χλμ μέχρι την Ouarzazate θα είναι στην ιδία διαδρομή με την χθεσινή. Παρόλα αυτά έχει πολύ ενδιαφέρον, με λίγες στάσεις για φώτο όποτε έχει την απολαύσαμε οδηγικά.

Στην Ouarzazate κάναμε μια βόλτα μέσα στην πόλη. Πρόκειται για μια πόλη 70.000 κάτοικων, με ωραία περιποιημένα κτίρια, πολλά ξενοδοχεία και αρκετά πάρκα. Ο κεντρικός δρόμος είναι πολύ φαρδύς και καταλήγει στη Kasbah de Taourirt.

Λίγα χλμ έξω και στο δρόμο για Zagora υπάρχουν τα κινηματογραφικά στούντιο Άτλας στα όποια έχουν γυριστεί πολλές κινηματογραφικές επιτυχίες (Τσάι στη Σαχάρα, Κούντουν κ.α.). Οι Έλληνες που είχαμε βρει στο Todra μας ενημέρωσαν ότι δεν άξιζε τον κόπο να τα επισκεφτούμε, πράγμα που το επιβεβαίωναν και οι ταξιδιωτικοί οδηγοί. Στη συνέχεια και μετά από 20 χλμ κάναμε μια παράκαμψη 9 χλμ όπου μας οδήγησε στο παραδοσιακό χωριό Ait-Benhaddou. Πρόκειται για ένα Κσαρ στις όχθες του πόταμου Μέλα. Έχει χρησιμοποιηθεί σαν σκηνικό σε πολλές ταινίες και πρόσφατα ανακηρύχτηκε από την UNESCO μνημείο παγκόσμιας κληρονομίας. Το χωριό στο εσωτερικό έχει κάποιες ενδιαφέρουσες γωνίες απλά η ζέστη και η κούραση της ημέρας δεν μας βοήθησαν να το εκτιμήσουμε αρκετά. Είναι ένα καθαρά τουριστικό χωριό με πολλά λεωφορεία που ίσως το μόνο που αξίζει πραγματικά είναι η εικόνα που προσφέρει από τον κεντρικό δρόμο.

Η επιστροφή είναι πολύ δύσκολη μιας και οι άνεμοι που επικρατούν είναι παρά πολύ έντονοι και σε συνδυασμό με τον στενό δρόμο ήταν ψιλοεπικίνδυνα. Βρισκόμαστε πάλι στον Ν9 με κατεύθυνση το Marrakech. Έχουμε μπει στην περιοχή του Μεγάλου Άτλαντα.

Μέσα σε λίγα χλμ η διαδρομή αρχίζει να ομορφαίνει επικίνδυνα. Το ερημικό, βραχώδες τοπίο αρχίζει να δίνει τη θέση του σε όμορφα χωριά με αρκετό πράσινο.

Η θερμοκρασία από τους 32 πέφτει στους 9. Ο δρόμος αρχίζει να ανεβαίνει με αποτέλεσμα η βλάστηση ν’ αρχίσει και πάλι να χάνεται. Φτάνουμε στο Pass Tizi n’ Tichka στα 2260μ. είναι το υψηλότερο πέρασμα στο Μαρόκο.

Το κρύο τσουχτερό… Μερικοί μικροπωλητές πουλάνε διάφορα «τσολιαδάκια». Λίγα μετρά μετά το πέρασμα αποκαλύπτεται μπροστά μας ένα θέαμα που πραγματικά μας έκοψε την ανάσα. Προσωπικά έμεινα με το στόμα (για ακόμη μια φορά) ανοιχτό.

Δεν ξέρω αν ήταν η κούραση, ίσως και το ερημικό τοπίο των προηγουμένων ωρών αλλά μόλις αντίκρισα αυτό το θέαμα ξανάνιωσα. Εφάμιλλο με τη θεά που σου προσφέρει η κορυφή στο Trasfagarasan. Το όλο σκηνικό το χαλάνε για ακόμη μια φορά κάποιοι μικροπωλητές που επιμένουν να σου πουλήσουν χαραγμένα πετρώματα. Πως γίνεται να βρίσκονται παντού και τις πιο ακατάλληλες στιγμές… κάτι σαν τους γιαπωνέζους ένα πράγμα. Το κατέβασμα υπό το πρίσμα της δύσης του Ήλιου είναι καταπληκτικό. Αρχίζει να σουρουπώνει και με ζώνουν τα φίδια μιας και εδώ και λίγα χλμ είμαι με ρεζέρβα. Κατεβαίνω με νεκρά, με σβηστό με ότι μπορώ… Είμαι σίγουρα με αναθυμιάσεις ώσπου ο καλός Θεούλης (Αλλάχ;) με λυπάται και βρίσκεται ένα άσχετο βενζινάδικο στο πουθενά. Είναι η πρώτη και τελευταία φορά στο ταξίδι που κινδύνεψα από βενζίνη… Με βαθύ σκοτάδι φτάνουμε στο Marrakech.
Η λέξη πανικός δεν αντικατοπτρίζει την εικόνα που αντικρίσαμε. Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Κίνηση τρελή, παντού αυτοκίνητα και χιλιάδες (χωρίς υπερβολή) κόσμος. Άντε να βρεις τώρα δωμάτιο. Για ακόμη μια φορά όμως η λύση έρχεται από τα «κολλητήρια». Ένας νεαρός με καλή γνώση Αγγλικών μας βρίσκει ένα καλό δωμάτιο μέσα σ’ ένα Riad (παραδοσιακά σπίτια που διαθέτουν αίθριο) στην τιμή που θέλουμε και κοντά στην πλατεία. Το Riad βρίσκεται μέσα στη μεντίνα, ευτυχώς όμως ο τρόπος για να το βρούμε είναι σχετικά εύκολος. Βρισκόμαστε στην πλατεία Zemaa El-Fna. (οι φώτο που ακολουθούν είναι τραβηγμένες την επομένη το πρωί).

Πρόκειται για την πλατεία που για αιώνες είναι το σύμβολο της πόλης. Είναι ένα ακανόνιστος χώρος, χωρίς καμία αρμονία πάνω στην όποια βρίσκονται χιλιάδες κόσμου. Αποτελεί βέβαια την βιτρίνα του παραδοσιακού Μαρόκου και αυτό απαλύνει κάπως τις αρχικές αρνητικές εντυπώσεις. Η UNESCO την έχει ανακήρυξη και αυτή μνημείο παγκόσμιας κληρονομίας μιας και το παρελθόν της είναι «βαρύ». Σε αυτή την πλατεία μέχρι τον 10ο αιώνα αποκεφαλίζονταν οι καταδικασμένοι σε θάνατο. Υπήρχαν μέρες που μέχρι και 45 άνθρωποι έχαναν το κεφάλι τους τα όποια και αναρτιόνταν στην είσοδο της πόλης για παραδειγματισμό. Τώρα στα νεοτέρα χρόνια με το ηλιοβασίλεμα η πλατεία μετατρέπεται σε μια γιγαντιαία ψησταριά. Παντού υπάρχουν πάγκοι που πάνω τους ψήνονται ότιδήποτε μπορεί να ψηθεί. Οι μυρωδιές από τα κρέατα και τα μπαχάρια πλανώνται στην ατμόσφαιρα. Όλα γίνονται και σερβίρονται με τα χεριά. Για όσους είναι μυγιάγγιχτοι παρακαλούνται να μην κάνουν τον κόπο να πατήσουν σε αυτή την πλατεία. Εμείς καθίσαμε σ’ ένα πάγκο με ψαρικά. Το σκηνικό έχει ως εξής: παραγγέλλουμε mix και μας έφεραν ατομικές σαλάτες, μελιτζάνες τηγανιτές το λαδί από τις οποίες έτρεχε, πατάτες τηγανητές και ένα κομμάτι μπακαλιάρο. Όλα αυτά μπήκαν στο πιάτο με τα χεριά. Με τα ιδία χεριά πιάνονται και τα χρήματα που σου δίνουν ρέστα τα όποια πρέπει να καθαρίσεις πριν τα βάλεις στην τσέπη σου αν δεν θέλεις να την λαδώσεις. Η κατάσταση μας προκάλεσε το γέλιο μιας και επειδή ήμαστε και λίγο μαζόχες την γουστάραμε. Βέβαια όταν για όλα αυτά πληρώνεις κάτω από 3 ευρώ όλα τα ξεχνάς. Σε μια άλλη γωνία της πλατείας μπορείς να απολαύσεις φρεσκοστημένο χυμό πορτοκαλί με 0,30 λεπτά το ποτήρι…

… σε άλλη γωνία μπορείς να πάρεις ένα κουτί mix γλυκά με 2 ευρώ και μετά να πάρεις και ξηρούς καρπούς με 0,20 λεπτά.

Άσχετο: αν μπορεί η τρόικα να βάλει αυτές τις τιμές εγώ δεν θέλω πάνω από 300 ευρώ μισθό (το σχόλιο είναι μια κακή παρένθεση μιας και λέξεις τρόικα και κρίση δεν κολλάνε στα ταξιδιωτικά μας). Ξέχασα να αναφέρω ότι γνωρίσαμε και ένα νέο ζευγάρι Ελλήνων που δούλευαν στην Καζαμπλάνκα και ήταν για Σαβ/κο Μαρακές.
Η βόλτα στην αγορά δεν μας έκανε σοφότερους όποτε επιστρέψαμε στο δωμάτιο στις 24:00. Το ξενυχτήσαμε σήμερα…

Εντυπώσεις ημέρας:… Pass Tizi n’ Tichka n…
Έξοδα: 5€ βενζίνη (4λτ) – 9€ ξενοδοχείο – φαγητό + parking + πρωινό – 5€ τσάι + νερό + χυμό
Διαδρομή ημέρας: R704 – N10 – N9