Μαρόκο: Από τον Άτλαντα στη Σαχάρα

Επιστροφή στην «Κόκκινη Πόλη»
Ημέρα 10η, Πέμπτη 4 Μαΐου 2023
Διαδρομή: Essaouira – Μαρακές
Χλμ: 179

Γρήγορο πρωινό, φόρτωμα (άντε ρε Αντώνη) και πορεία προς το Μαρακές.

Η διαδρομή αδιάφορη και με αρκετή κίνηση όσο πλησιάζουμε προς την μεγαλούπολη. Για τα 180 χιλιόμετρα που μας χωρίζουν με την «Κόκκινη Πόλη» κάνουμε περίπου 3 ώρες!

Για φινάλε έχουμε κλείσει ένα πανέμορφο όπως αποδείχτηκε Riad, μέσα στην μεντίνα της πόλης. Έχουμε φροντίσει να είναι κοντά σε κάποια πύλη της μεντίνας, ώστε να έχουμε εύκολη πρόσβαση, καθώς γνωρίζαμε από προηγούμενους ταξιδευτές ότι είναι δαιδαλώδης και χαοτική, και είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις κάποιο από τα καταλύματα που βρίσκεται εντός της. Επίσης απαγορεύονται τα οχήματα και καλά, αλλά θα σας πω γι’ αυτό παρακάτω. Ας ρίξουμε μια ματιά στο φοβερό Riad Al Janoub που θα μείνουμε σήμερα:

Τακτοποιούμαστε και τα αγόρια της παρέας τραβάμε για να επιστρέψουμε τις μοτοσυκλέτες. Εγώ και ο Κώστας θα πρέπει να τις επιστρέψουμε από το ίδιο σημείο που τις πήραμε, ενώ για τον Αντώνη και τον Νίκο θα έρθουν να τις παραλάβουν την πύλη Bab Yacout που βρίσκεται δίπλα από το ξενοδοχείο.

Ευτυχώς το σημείο παράδοσης είναι σχετικά κοντά και σε τάχιστο χρόνο επιστρέφουμε πίσω και ετοιμαζόμαστε για εξόρμηση στην πόλη.

Αφήνουμε τους εαυτούς μας να χαθούμε μέσα στην μεντίνα, αρχικά σε μια περιοχή που δεν έχει και πολύ κόσμο.

Πρώτος μας σταθμός το θρησκευτικό συγκρότημα Sidi Muhammad Ben Sliman al-Jazuli, το οποίο περιλαμβάνει το μαυσωλείο του Muhammad al-Jazuli, ο οποίος θεωρείται ένας από τους επτά άγιους της πόλης.

Ο Al-Jazuli, ισχυρίστηκε ότι ήταν Σαρίφ, δηλαδή είχε την ίδια καταγωγή με τον Προφήτη του Ισλάμ, Μωάμεθ. Είναι περισσότερο γνωστός για τη συγγραφή του Dala’il al-Khayrat, ενός εξαιρετικά δημοφιλούς μουσουλμανικού βιβλίου προσευχής το οποίο χωρίζεται σε 7 ενότητες, μία για κάθε μέρα της εβδομάδας.

Ανέφερα πριν ότι στην μεντίνα απαγορεύονται τα οχήματα στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα κυκλοφορούν άπειρα μοτοποδήλατα, κυρίως κάτι κινέζικα παπάκια με μάρκες που δεν τις έχουμε ξαναδεί, τα οποία πηγαίνουν κομμάτια και κορνάρουν συνεχώς για να ανοίξει χώρος να περάσουν. Οι ικανότητες των οδηγών είναι πραγματικά τρομερές σε σημείο που κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει εδώ με μεγάλη επιτυχία, ένα Red Bull Mediniacs…

Επίσης τρελή εντύπωση μας κάνουν τα μικρά πρατήρια καυσίμων που υπάρχουν μέσα στα στενά της μεντίνας και τα οποία διαθέτουν αντλίες που τους έχουν προσαρμόσει ροδάκια ώστε να μπορούν να μετακινούνται και να μπαίνουν πίσω από τα ρολά όταν το μαγαζί δεν λειτουργεί!

Συνεχίζουμε τον περίπατο μας για να βρεθούμε σε μια περιοχή που επικρατούν τα μαγαζιά με δερμάτινα είδη τα οποία δερμάτινα είναι σήμα κατατεθέν του Μαρόκου. Τα παραδοσιακά βυρσοδεψία είναι χαρακτηριστικά αξιοθέατο της χώρας, με τα πιο διάσημα από αυτά να βρίσκονται στην πόλη της Φες.

Παραδίπλα από τα μαγαζιά με τα δερμάτινα βρίσκεται η πηγή Shrob ou Shouf η οποία μεταφράζεται ως «Πιες και κοίταξε», λόγω της περίτεχνης κατασκευής της.

Το σιντριβάνι ανεγέρθηκε κατά την περίοδο της δυναστείας των Saadian , όταν το Μαρακές ήταν η πρωτεύουσα του Μαρόκου. Δεν είναι ξεκάθαρο το πότε κατασκευάστηκε και από ποιόν και ορισμένοι αποδίδουν το σιντριβάνι στη βασιλεία του σουλτάνου Ahmad al-Mansur (1578-1603).

Κοντά στην πηγή βρίσκεται και το Ben Youssef Madrasa το οποίο ήταν το μεγαλύτερο Ισλαμικό κολλέγιο του Μαρακές. Δεν ξέρω τι μας έπιασε, μάλλον μας βάρεσε η ζέστη και αρκεστήκαμε σε μια ματιά απ’ έξω. Βλέποντας τις φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο δίκτυο, πρόκειται για ένα πραγματικό αρχιτεκτονικό στολίδι.

Φωτογραφία από Wikipedia

Η πορεία μας συνεχίζεται μέσα στα δαιδαλώδεις στενά χαζεύοντας διάφορα μικρά ή μεγαλύτερα μαγαζιά. Μπαχάρια και κεραμικά επικρατούν στους περισσότερους πάγκους.

Δεν είμαι και πολύ του παζαριού αλλά είναι μέρος της κουλτούρας τους και οι ντόπιοι το παίρνουν σαν παιχνίδι. Στα περισσότερα καταστήματα δεν αναγράφονται καν τιμές και ο λόγος είναι για να ξεκινήσει το παιχνίδι. Συνήθως ο έμπορας σου λέει μια εξωφρενική τιμή για να αρχίσει το παζάρι. Εσύ αντιπροτείνεις μέχρι να τα βρείτε κάπου στη μέση, ή και όχι μερικές φορές. Αυτό που παρατηρήσαμε εμείς, είναι ότι συνήθως καταφέρναμε να πάρουμε αυτό που θέλαμε στη μισή ή στα 3/5 της αρχικής τιμής.

Όσο πλησιάζουμε προς την κεντρική πλατεία Jemaa el-Fnaa ο κόσμος αυξάνεται και οι «κράχτες» γίνονται όλο και πιο πιεστικοί. Πάντως, από αυτά που είχα διαβάσει, περίμενα πολύ χειρότερα πράγματα από κολλιτσίδες και κράχτες, σε σχέση με αυτά που συναντήσαμε στην πραγματικότητα.

Έχουμε γράψει αρκετά ποδο-χιλιόμετρα και αράζουμε σε ένα μαγαζί με θέα την κεντρική πλατεία και τιμές Ευρώπης, για να δροσιστούμε χαζεύοντας τους ρυθμούς της μεγαλύτερης πλατείας της Ηπείρου.

Κλικ για μεγέθυνση

Μετά από ένα σύντομο διάλλειμα, κατευθυνόμαστε προς το παλάτι El Badi, το οποίο ήταν η έδρα του σουλτάνου Ahmad al-Mansur. Είναι ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης αλλά δυστυχώς δεν το προλαβαίνουμε ανοιχτό και αρκούμαστε σε μια ματιά στα τείχη του.

Επιστροφή και πάλι στα δαιδαλώδη στενά της μεντίνας ψάχνοντας κάτι παραδοσιακό για το τελευταίο γεύμα στην χώρα.

Δεν αργούμε να βρούμε ένα μικρό μαγαζάκι ονόματι Bahian, με τραπεζάκια πάνω στον πεζόδρομο ώστε να χαζεύουμε ταυτόχρονα τους ακατάπαυτους ρυθμούς της πόλης. Τα ταζίν παρελάσουν για τελευταία φορά από το τραπέζι μας και είναι πραγματικά πεντανόστιμα. Άμα γλιτώσουμε και το κόψιμο θα είναι ακόμα καλύτερα (που το γλιτώσαμε) 😉

Μετά το γεύμα επιστρέφουμε στην πλατεία όπου πραγματικά γίνεται πανικός. Μόνο που δεν πηγαίναμε χεράκι-χεράκι για να μην χαθούμε μεταξύ μας…

Είναι τόσο καταιγιστικές οι εικόνες που δεν ξέρω τι να πρωτοχαζέψω. Το γητευτή φιδιών ή την κοπέλα που χορεύει με την φωτιά… Τους παραδοσιακούς χορευτές ή που πήγαν καλέ οι ρέστοι της παρέας ?!? Πέρα από την πλάκα είναι πραγματικά συγκλονιστικός ο ρυθμός της πλατείας ειδικά τα βράδια…

Άφησα για το τέλος μια σημαντική παρατήρηση που έχει να κάνει με τα σκουπίδια της χώρας. Κάδους συναντήσαμε μόνο στις μεγαλουπόλεις και αυτοί είναι διακοσμητικοί. Σε όποια γωνιά της χώρας και να κοιτάξεις βλέπεις σκουπίδια. Είδαμε σκουπίδια στην μέση της ερήμου, στις κορυφές των περασμάτων, στα μικρά ποτάμια που συναντήσαμε και γενικά παντού. Οι ντόπιοι τα πετούσαν παντού… αντιθέτως εμείς δεν βρίσκαμε συνήθως που να τα πετάξουμε και καταλήγαμε να κουβαλάμε μαζί μας όλα τα σκουπίδια της ημέρας για να τα πετάξουμε στο ξενοδοχείο!

Η παραπάνω φωτογραφία είναι από μία πλατεία στο Μαρακές, στην οποία όλα τα γύρω μαγαζιά, αφήναν τα σκουπίδια τους στο κέντρο της!

Επιστροφή στο ριάντ όπου τραβάμε κατευθείαν στην όμορφα διαμορφωμένη ταράτσα. Είμαστε μεν κατάκοποι, αλλά δεν θέλουμε να τελειώσει αυτό το ταξίδι. Η κουβέντα κάτω από το γεμάτο φεγγάρι καλά κρατεί και τα γέλια μας αντηχούν μέσα στην μεντίνα. Όταν επικρατεί ησυχία ακούμε τις ομιλίες από όλα τα γειτονικά σπίτια…

Κάποια στιγμή, αποφασίζουμε να πάμε να ξεκουραστούμε για μερικές ώρες καθώς η αυριανή πτήση μας είναι αρκετά πρωινή.