Μαρόκο: Από τον Άτλαντα στη Σαχάρα

Από τον Άτλαντα στον Ατλαντικό
Ημέρα 9η, Τετάρτη 3 Μαΐου 2023
Διαδρομή: Taroudant – Essaouira
Χλμ: 373

Ο ιδιοκτήτης του Dar που διαμένουμε έχει μετατρέψει την ταράτσα του σε ένα όμορφο χώρο χαλάρωσης και πρωινού, με συνοδεία όμορφων μουσικών ακουσμάτων φυσικά. Εκμεταλλευόμαστε την καλή γνώση αγγλικών του και την διάθεση του για κουβέντα και τον βομβαρδίζουμε με ότι απορία είχαμε συγκεντρώσει μέχρι τώρα στο ταξίδι μας.

Μέσα σε όλα μαθαίνουμε ότι η σχολική τους εκπαίδευση είναι κάκιστη και ακολουθεί μια πεπαλαιωμένη μέθοδο η οποία αφήνει πολλά κενά στους μαθητές. Ο λόγος σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη του ξενώνα είναι τα ιδιωτικά σχολεία, τα οποία έχουν μεν καλύτερη εκπαίδευση, αλλά είναι απλησίαστα οικονομικά στον περισσότερο κόσμο που ζει στα όρια της φτώχειας.

Υπάρχει όρεξη για κουβέντα και από τις δύο πλευρές και με το ζόρι, κατά τις 10 παρά, πατάμε την μίζα και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε και πάλι τον μεγάλο Άτλαντα.

Αυτήν την φορά θα διασχίσουμε το πέρασμα Tizi N’Test που σκαρφαλώνει στα 2100 μέτρα. Εκπληκτικό από όλες τις απόψεις…

Στην κορυφή του περάσματος έχει ένα μικρό καφέ όπου κάνουμε μια σύντομη στάση για χαλάρωση αλλά και για ανταλλαγή επιφωνημάτων για την καταπληκτική διαδρομή που μόλις οδηγήσαμε.

Παρατηρούμε ότι οι μοτοσυκλετιστές που έρχονται με αντίθετη κατεύθυνση από εμάς, είναι όλοι τους σφιγμένοι, μουτρωμένοι και αμίλητοι. Οι περισσότεροι δε, δεν ανταποκρίνονται ούτε στο κλασικό μοτοσυκλετιστικό χαιρετισμό μας! Το λόγο θα το καταλάβουμε μόλις τραβήξουμε και εμείς την κάθοδο…

Έργα και πάλι έργα για πάρα πολλά χιλιόμετρα. Συνεχόμενα φανάρια και σκόνη, πολύ σκόνη. Η βορινή πλευρά του Tizi N’Test είναι πραγματικά ένα «τεστ» για εμάς, αλλά και για τις μοτοσυκλέτες μας…

Αρκετά χιλιόμετρα πιο κάτω κάνουμε μια στάση στο τζαμί Tinmel. Ξέρουμε ότι είναι κλειστό για ανακατασκευή, αλλά θέλαμε να ρίξουμε μια ματιά έστω κι απέξω.

Ο φύλακας του τζαμιού μας μεταφέρει ότι το τζαμί είναι ο χώρος ταφής του Ibn Tumart, ιδρυτή της αρχιτεκτονικής Almohad, η οποία θεωρείται ένα από τα πρώιμα στάδια της μαροκινής και μαυριτανικής αρχιτεκτονικής. Η χωρητικότητα του είναι 3000 άτομα αλλά λόγω της μείωσης του πληθυσμού του γειτονικού χωριού ο χώρος εγκαταλείφθηκε, με συνέπεια να καταστραφεί και να αποκατασταθεί εν μέρει στα μέσα του 20ου αιώνα.

Μερικές φωτογραφίες από το εσωτερικό του από την Wikipedia:

Από τον Ιανουάριο του 2023, γίνονταν εργασίες για μια νέα αποκατάσταση του τζαμιού υπό την επίβλεψη του Υπουργείου Ισλαμικών Υποθέσεων, η οποία προβλεπόταν να διαρκέσει 18 μήνες. Το σχέδιο προέβλεπε επίσης την κατασκευή ενός μουσείου δίπλα στο τζαμί.

Δυστυχώς όμως ο μεγάλος σεισμός της 8ης Σεπτεμβρίου του 2023, προξένησε σοβαρότατες ζημιές στο ανακαινιζόμενο τζαμί με τμήματα του πύργου του μιναρέ και ορισμένων τοίχων να έχουν καταρρεύσει. Οι ακόλουθες φωτογραφίες είναι και πάλι από την Wikipedia:

Μια πρώιμη εκτίμηση τον Οκτώβριο του 2023 υπολόγισε ότι το 75% του κτιρίου καταστράφηκε με το υπουργείο πολιτισμού να δηλώνει ότι θα γίνει πλήρης αποκατάσταση του.

Καβάλα και πάλι στις μοτοσυκλέτες και πορεία δυτικά ακολουθώντας μια έρημη διαδρομή η οποία περνάει από δεκάδες μικρά χωριουδάκια που δεν τα έχει αγγίξει ακόμα ο τουρισμός.

Τα τελευταία 100 χιλιόμετρα της ημέρας τα κάνουμε σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, ο οποίος όμως έχει αρκετή κίνηση και μόνο ταχείας δεν είναι.

Φτάνοντας πάνω από την Essaouira βλέπω ένα ωραίο σημείο με θέα στην πόλη και λέω να κάνω μια στάση. Στο πάρκινγκ μπροστά μου βλέπω να καραδοκούν «κολλιτσίδες» με καμήλες και για να τους αποφύγω λέω να σταματήσω καμιά 100ρια μέτρα παρακάτω.

Η σκηνή που ακολούθησε αυτήν την απόφαση είναι σουρεάλ και τρομαχτική ταυτόχρονα. Οι κολλιτσίδες σέρνουν τις καμήλες μες στον δρόμο ταχείας κυκλοφορίας και τρέχουν προς το μέρος μας με τα αυτοκίνητα να κάνουν μανούβρες για να τις αποφύγουν. Κόρνες, φρένα, χαμός… και αυτοί να μας λένε ατάραχοι αν θέλουμε φωτογραφία…

Βιαστική φωτογραφία της θέας πριν το παραλίγο πολύνεκρο… (Κλικ για μεγέθυνση)

Διασχίζουμε την πόλη και σύντομα παρκάρουμε στο συμπαθητικό ξενοδοχείο μας το οποίο βρίσκεται ακριβώς έξω από τα τείχη της παλιάς πόλης. Τακτοποιούμαστε και τραβάμε βιαστικά στην μεντίνα της πόλης για να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα στον Ατλαντικό.

Όμορφα σοκάκια με μικρά πολύχρωμα μαγαζιά και πολύς μα πάρα πολύς κόσμος…

Φτάνουμε στα τείχη της πόλης όπου γίνεται πανικός από κόσμο. Όλοι με τον ίδιο σκοπό, να δουν τον ήλιο να χάνεται μέσα στη θάλασσα. Αργεί ακόμα όμως, έτσι ας ρίξουμε μια ματιά τριγύρω…

Οι γλάροι κάνουν πάρτι από πάνω μας και ομορφαίνουν τα κάδρα μας.

Στο όμορφο σκηνικό προστίθεται και το σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι…

Και ήρθε η ώρα της «Σαντορίνης» και καλά. Η χαμηλή νέφωση που επικρατεί στον ορίζοντα σε συνδυασμό με τους γλάρους, βάζουν την δική τους πινελιά στο όμορφο τοπίο…

Κλικ για μεγέθυνση

Ο χώρος του κάστρου που βρισκόμαστε κλείνει μετά το ηλιοβασίλεμα και σε συνδυασμό με το κρύο -ναι καλά ακούσατε σήμερα βάλαμε μπουφανάκι χάρις στον Ατλαντικό- οδηγούμαστε στα στενά της πόλης ψάχνοντας κάπου να γεμίσουμε τα άδεια στομάχια μας.

Περνάμε από το όμορφο λιμάνι της πόλης, όπου ο κόσμος απολαμβάνει -μάλλον απολάμβανε- το ηλιοβασίλεμα καθισμένος στα βράχια.

Οι βάρκες μόλις έχουν βγει και τα ψάρια είναι απλωμένα πάνω στα τελάρα προς πώληση…

Η Εσαουίρα είναι πολύ τουριστική πόλη, με κατά το πλείστων μοντέρνα μαγαζιά με ευρωπαϊκή κουζίνα. Στριμωχνόμαστε σε ένα μικρό μαγαζάκι (The Loft) με ιδιαίτερη διακόσμηση και καλές κριτικές για να απολαύσουμε πολύ νόστιμα πιάτα με πρώτη ύλη το ψάρι φυσικά.

Μετά το δείπνο περπατάμε στα πραγματικά όμορφα στενά του κάστρου της πόλης:

Η επιστροφή προς το ξενοδοχείο είναι πολύ ενδιαφέρουσα καθώς περνάμε από την υπαίθρια αγορά τους, παρατηρώντας κυρίως τους ντόπιους ψαράδες που ξεφορτώνουν την πραμάτεια τους κυριολεκτικά στο έδαφος προς πώληση.

Οι αδέσποτες γάτες της πόλης είναι πραγματικά ένα αξιοθέατο από μόνες τους. Όλες καλοταϊσμένες, αραχτές δίπλα στην πραμάτεια των παραπάνω ψαράδων, όπου και δείχνουν να μονολογούν: «πάλι ψάρι έχει, το βαρέθηκα» 😉

Πίσω στο ξενοδοχείο και καρφί για ξεκούραση με την σκέψη ότι το μοτοσυκλετιστικό μας ταξίδι λαμβάνει τυπικά τέλος, καθώς αύριο θα τις επιστρέψουμε όσο πιο νωρίς γίνεται στο Μαρακές, όπου και θα του αφιερώσουμε σχεδόν μία ολόκληρη μέρα.