Μαρόκο: Από τον Άτλαντα στη Σαχάρα

Θάλαττα-Θάλαττα
Ημέρα 8η, Τρίτη 2 Μαΐου 2023
Διαδρομή: Tizourgane – Taroudant
Χλμ: 276

Πριν ακόμα σηκωθούμε οι περισσότεροι, ο Κώστας έχει κάνει ήδη την βόλτα του και μας στέλνει φωτογραφίες από το κάστρο μας 😉

Το πρωινό στην ταράτσα με την εκπληκτική θέα που προσφέρει η Κάσμπα μας είναι σκέτη απόλαυση.

Mια τελευταία βόλτα “στο κάστρο μας” πριν την αναχώρηση, επιβάλλεται…

Τα μπαγάζια μας κατεβαίνουν στο πάρκινγκ με τον ίδιο τρόπο που ανέβηκαν, δηλαδή με ηλεκτρικό παλάγκο. Μαντέψτε ποιανού τα πράγματα κατεβήκαν τελευταία και κερδίστε… ένα ταξίδι μαζί του 😉

Φορτώνουμε και αναχωρούμε με πορεία βορειοδυτικά, πάνω στην οροσειρά του Αντί-Άτλαντα αρχικά. Η χαμηλή νέφωση που επικρατεί δεν μας αφήνει να απολαύσουμε το τοπίο…

Όσο περισσότερο πλησιάζουμε τον Ατλαντικό και την μεγαλούπολη του Agadir, τόσο αυξάνεται η κίνηση. Δεν μας αρέσει φυσικά, καθώς έχουμε κακομάθει τρεις μέρες ολομόναχοι…

Στο Agadir προπαντός γίνεται πανικός. Αν και οι λεωφόροι είναι με δύο ή τρεις λωρίδες, είναι πιμπαρισμένες και αρκετές φορές κινούμαστε σημειωτόν. Το μόνο καλό είναι πως ο Ατλαντικός έχει βοηθήσει στην πτώση της θερμοκρασίας λίγο κάτω από τους 30.

Και φυσικά συναντάμε κάθε λογής οχήματα. Από παραφορτωμένα φορτηγά, μέχρι ιδιοκατασκευασμένα τρίκυκλα που κουβαλάνε ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Ακολουθεί φωτογραφική έκθεση με τίτλο: «τι κουβαλάω μάνα μου»…

Μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μετά της μεγαλούπολη του Agadir, αφήνουμε πίσω μας τον Ατλαντικό και ανηφορίζουμε μέσω ενός όμορφου μικρού φαραγγιού στην οροσειρά του μεγάλου Άτλαντα.

Κατά την σχεδίαση είχα διαβάσει κάπου για ένα φρεσκοστρωμένο ορεινό πέρασμα, το οποίο απουσίαζε μέχρι και από το google maps (υπήρχε όμως στο openstreetmaps το οποίο χρησιμοποίησα για την πλοήγηση στην χώρα). Κινείται σχεδόν παράλληλα με τον κλασικό δρόμο που οδηγεί στο Paradise Valley και κάποιοι το ονομάζουν ως Col de Paradise Valley. Θα δανειστώ την ονομασία, αν και δεν είμαι σίγουρος αν είναι σωστή…

Το στροφιλίκι είναι εκπληκτικό αλλά θέλει προσοχή καθώς ο δρόμος με τον να μην είναι γνωστός δεν χρησιμοποιείται και πολύ, με αποτέλεσμα να έχει αρκετές πέτρες και χώματα στο οδόστρωμα. Επίσης υποτίθεται ότι έχει εκπληκτική θέα προς τον Ατλαντικό, αλλά όπως είπαμε επικρατεί μια ελαφριά νέφωση και δεν φτάνει το βλέμμα μας μέχρι εκεί.

Το πέρασμα καταλήγει κοντά στο Paradise Valley το οποίο ήταν μια μικρή όαση με τρεχούμενα νερά και αρκετά εστιατόρια δίπλα στο ποτάμι. Τα τελευταία χρόνια το ποτάμακι έχει σχεδόν στερέψει και οι κριτικές στο google αναφέρουν ότι δεν αξίζει πια να το επισκεφτεί κανείς.

Έτσι και εμείς το κοιτάμε μόνο από ψηλά και κινούμαστε και πάλι ανατολικά ακολουθώντας μία όμορφη ορεινή διαδρομή αρχικά.

Κλικ για μεγέθυνση

Στη συνέχεια κατηφορίζουμε για μια καταπράσινη εύφορη κοιλάδα που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν βρισκόμαστε ακόμα στο άγονο κατά τα άλλα Μαρόκο. Όπως θα μάθουμε αργότερα η περιοχή του Taroudant η οποία κινούμαστε, παράγει το 80% το οπωροκηπευτικών της χώρας.

Φτάνουμε στο Taroudant νωρίς το απόγευμα και τραβάμε προς το ξενοδοχείο που έχουμε κλείσει λίγο έξω από τα τείχη της παλιάς πόλης. Το Dar Randigaba μας εκπλήσσει ευχάριστα καθώς πρόκειται για ένα πολύ όμορφα διαμορφωμένο Dar, από τον Saïd, ο οποίος μιλάει άπταιστα αγγλικά, «ισχυριζόμενος» ότι τα έχει μάθει λόγω της reggae μουσικής που λατρεύει.

Dar είναι τα παραδοσιακά σπίτια, μικρότερα των Riad, τα οποία εκτός του ότι είναι χτισμένα με παραδοσιακά υλικά σε δύο ή τρεις ορόφους, διαθέτουν άνοιγμα στο κέντρο τους όπου φιλοξενεί αυλή (Dar) ή κήπο (Riad). Η εσωτερική αυτή αυλή προστάτευε τους κατοίκους από τις ανεμοθύελλες, αλλά είχε και το δικό της μικροκλίμα, βοηθώντας στον δροσερό αερισμό των δωματίων.

Να σημειώσω ότι λόγω του ότι το κατάλυμα δεν διαθέτει χώρο στάθμευσης, οι μοτοσυκλέτες μας πέρασαν το βράδυ τους στο πάρκινγκ στην είσοδο της πόλης, περίπου 1 χλμ από το Dar μας (πρώτα ξεφορτώσαμε και μετά τις πήγαμε εκεί). Τακτοποιούμαστε και βγαίνουμε για να δούμε την «Γιαγιά του Μαρακές» ή «Το μικρό Μαρακές» όπως αποκαλούν την πόλη του Taroudant…

Τα τείχη της πόλης έχουν μήκος 6 χιλιόμετρα και διαθέτουν αρκετούς προμαχώνες αλλά και 9 πύλες που ακόμα χρησιμοποιούνται. Σε αντίθεση με το Μαρακές, σχεδόν ολόκληρη η πόλη βρίσκεται μέσα στα τείχη της. Η πόλη δεν είναι τουριστική και αυτό δίνει μια διαφορετική ευχάριστη νότα στην εξερεύνηση μας…

Καταλήγουμε στο κέντρο της πόλης και στο εστιατόριο Complexe El Kasbah το οποίο μπορεί να μην έχει άριστες κριτικές στο γούγλη, αλλά μας το πρότεινε ο ιδιοκτήτης του ξενώνα. Και πράξαμε ορθά που τον ακούσαμε…

Το περιβάλλον ιδιαίτερο, μοιάζει με τουριστική παγίδα, αλλά το φαγητό είναι καταπληκτικό σε τιμές που πιο κάτω δεν γίνεται. Βλέποντας τις τιμές, κάτι μας έπιασε και παραγγείλαμε τόσα πολλά που πήραμε τα μισά πακέτο…

Τελευταία βόλτα στην πόλη για χώνεψη και επιστροφή στον ξενώνα για χαλάρωση. Σήμερα πήραμε μια πρώτη δόση από Ατλαντικό, αύριο όμως θα τον δούμε καλύτερα…