Μαρόκο: Από τον Άτλαντα στη Σαχάρα

Η μαγεία του Αντί-Άτλας
Ημέρα 7η, Δευτέρα 1 Μαΐου 2023
Διαδρομή: Zagora – Tizourgane
Χλμ: 436

Σήμερα θα κινηθούμε στην οροσειρά του Αντί-Άτλας ή του μικρού Άτλαντα όπως αναφέρεται μερικές φορές. Τα χιλιόμετρα είναι αρκετά και έτσι έχουμε φορτώσει (όχι και όλοι, μην επαναλαμβάνομαι) νωρίς το πρωί. Τρώμε το πρωινό μας και αναχωρούμε αφήνοντας πίσω μας την Zagora.

Ο δρόμος που ακολουθούμε, ονομάζεται από αρκετούς ως «ο δρόμος της ερήμου» και δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε αυτό το όνομα. Είπαμε, όλοι θέλουν ένα μερίδιο από την Σαχαρό-πιτα. Πάντως ο δρόμος είναι τόσο έρημος, που συναντάμε περισσότερες καμήλες από ότι οχήματα…

Στο βενζινάδικο που σταματάμε για ανεφοδιασμό η τάπα της βενζίνας της μοτοσυκλέτας μου αρνείται και πάλι να ανοίξει. Δοκιμάζω και πάλι όλους τους δυνατούς συνδυασμούς με το κλειδί αλλά μάταια αυτή την φορά. Ευτυχώς έχουμε προνοήσει να έχουμε εργαλεία μαζί μας και ξεβιδώνουμε την τάπα για να φουλάρουμε.

Να σημειώσω ότι μετά που την ξανατοποθετείσαμε, άρχισε να λειτουργεί κανονικά και δεν μας το ξαναπαρουσίασε μέχρι και την επιστροφή μας στο Μαρακές.

Πορεία και πάλι δυτικά όπου πέφτουμε πάνω σε ένα κομβόι με κλασικά αυτοκίνητα. Δεν αργούμε να ανακαλύψουμε ότι πρόκειται για το Classic Mille Oasis, το οποίο διαρκεί μια εβδομάδα και η διαδρομή τους -αυτήν την χρονιά- είναι γύρω από τον μικρό και μεγάλο Άτλαντα.

Συνεχίζουμε δυτικά μέχρι να μας κατεβάσει από την σέλα η θέα του όμορφου χωριού Akka N’Ait Sidi. Χτισμένο πάνω σε ένα απότομο λόφο, με ένα ποταμάκι και ένα μικρό φοινικόδασος να «χαλαρώνουν» στην βάση του.

Κλικ για μεγέθυνση

Τα χιλιόμετρα καλύπτονται σχετικά εύκολα σήμερα, καθώς δεν συναντάμε πουθενά κίνηση. Το ρολόι δείχνει 12:00 το μεσημέρι όταν σταματάμε στην Tata για αναπλήρωση υγρών με τα οδόμετρα μας να δείχνουν ότι έχουμε κάνει πάνω από τα μισά χιλιόμετρα της ημέρας.

Πλήρες υγρών συνεχίζουμε για να χωθούμε μέσα στις καταπληκτικές από κάθε άποψη διαδρομές του Αντί-‘Ατλαντα. Το έντονο κόκκινο χρώμα αλλά και οι σχηματισμοί των πετρωμάτων μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν έχουμε διακτινιστεί στην Αριζόνα…

Κλικ για μεγέθυνση

Για φινάλε η διαδρομή μας επιφύλασσε ένα όμορφο αγνώστου ταυτότητας ορεινό πέρασμα.

Ο τελικός σημερινός προορισμός είναι ιδιαίτερος. Έχουμε επιλέξει να μείνουμε σε ένα ανακαινισμένο Kasbah το οποίο έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο. Η εικόνα του και μόνο καθώς το προσεγγίζουμε, μας αφήνει με τα στόματα ανοιχτά…

Το Tizourgane Kasbah χτίστηκε το 13ο αιώνα στην κορυφή ενός επίπεδου λόφου, ο οποίος έγινε επίπεδος λόγω της εξόρυξης πέτρας για κατασκευή μυλόπετρων. Περικλείεται από ψηλά τείχη και η μόνη του είσοδος ήταν από μια περίτεχνη σκάλα η οποία φανερώνει τον πλούτο και την ευμάρεια της εποχής.

Στην πορεία εγκαταλείφθηκε και πρόσφατα αγοράστηκε (ή ενοικιάστηκε, δεν είμαι σίγουρος) από μια οικογένεια όπου το μετατρέπει σιγά-σιγά σε ξενοδοχείο, διατηρώντας όλα τα παραδοσιακά στοιχεία της εποχής.

Έχει ολοκληρωθεί μόνο ένα κομμάτι της ανακαίνισης, το οποίο περιλαμβάνει μερικά δωμάτια, τη ρεσεψιόν, τα λιθόστρωτα σοκάκια και το εστιατόριο όπου διαθέτει μια εκπληκτική βεράντα με θέα 360^ο.

Μια βόλτα στα σοκάκια θαυμάζοντας τις περίτεχνες πόρτες και τα παράθυρα, μας ταξιδεύει πραγματικά σε άλλες εποχές.

Τακτοποιούμαστε και οδηγούμαστε στην βεράντα μαζί με τους άλλους ένοικους του «κάστρου». Ένας μαυρούλης Αμερικάνος που ξεναγεί στην χώρα δύο Ρωσίδες και ένα ζευγαράκι Γερμανών γκέι οι οποίοι ενοχλήθηκαν από την οχλαγωγία των υπολοίπων και αποσύρθηκαν σύντομα.

Η τσικουδιά που κουβαλάμε στα μπαγάζια μας σε συνδυασμό με το όμορφο ηλιοβασίλεμα, κάνουν την βραδιά ακόμα πιο μαγική.

Κλικ για μεγέθυνση

Το φαγητό το οποίο περιλαμβάνεται στην τιμή, το απολαμβάνουμε στον εσωτερικό χώρο του εστιατορίου, καθώς μόλις έπεσε ο ήλιος το κρύο άρχισε να γίνεται τσουχτερό.

Πριν τα μεσάνυχτα αυτή την φορά, κατηφορίζουμε προς τα όμορφα δωμάτια μας. Ήθελα να βγάλω φωτογραφία το Kasbah με φόντο τα αστέρια, αλλά ήταν τέτοια η κούραση μου, που δεν άντεχα να ανεβοκατέβω την σκάλα.