Μαρόκο: Από τον Άτλαντα στη Σαχάρα

Δυτικά προς Zagora (όχι του Πηλίου μπρε)
Ημέρα 6η, Κυριακή 30 Απριλίου 2023
Διαδρομή: Sahara – Merzouga – Zagora
Χλμ: 337

Γυρίζοντας γύρω από το καμπ προσπαθώντας να βρω ένα ωραίο σημείο για φωτογραφία πριν καν ξημερώσει, συνειδητοποιώ ότι έκανα βλακεία. Θα έπρεπε να έχω σηκωθεί πολύ νωρίτερα ώστε να χωθώ αρκετά μέσα στην έρημο για να το απολαύσω. Στο σημείο που βρισκόμαστε έχει αρκετά δέντρα και αρκετά παραπλήσια καμπ και η εύρεση του σωστού πλάνου (και καλά) είναι δύσκολη υπόθεση. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια… ας αρκεστούμε με αυτό που έχουμε:

Κλικ για μεγέθυνση

Η παραπάνω φωτογραφία κρύβει μια πονεμένη ιστορία. Οι καμήλες της φωτογραφίας είναι όλες τραυματισμένες και είναι «παρκαρισμένες» εδώ γιατί δεν μπορούν να κάνουν τον δρόμο της επιστροφής. Οι κτηνίατροι της παρέας, Ράνια και Αντώνης, μας ενημερώνουν ότι πολλές καμήλες πάσχουν από αρθριτικά και σε αυτό συνδράμει φυσικά η υπερεκμετάλλευση τους.

Μετά την ανατολή, μεταφερόμαστε στην τραπεζαρία για να απολαύσουμε το πλούσιο πραγματικά πρωινό και στη συνέχεια επιβιβαζόμαστε στο 4×4 που θα μας επιστρέψει πίσω στο χωριό. Ο οδηγός μας λέει ότι ήμασταν τυχεροί χτες το βράδυ που δεν είχε αέρα. Συνήθως έχει και δεν θα μας άφηνε να απολαύσουμε την βραδιά στην έρημο.

Επιστροφή στη βάση, γρήγορο φόρτωμα των μοτοσυκλετών -μέχρι και από τον Αντώνη καθώς ήταν όλα ήδη φορτωμένα- και αναχώρηση με πορεία δυτικά αυτήν την φορά.

Αρχικά έχει αρκετό αέρα και ένα αραιό πέπλο ομίχλης που βάζει την δικιά του πινελιά στο ήδη μαγικό τοπίο της ερήμου.

Στην πόλη Rissani κάνουμε μια σύντομη στάση για να θαυμάσουμε την επονομαζόμενη «πύλη της ερήμου».

«Πύλη της ερήμου» ονομάζουν και το Ouarzazate στο οποίο είχαμε μείνει πριν μερικές μέρες. Ο λόγος είναι μάλλον ότι όλοι θέλουν ένα μερίδιο από την πίτα που ονομάζεται Σαχάρα, καθώς σχεδόν όλο τον τουρισμό που έχει να κάνει με την έρημο, τον τραβάει η Merzouga.

Παρόμοιες πύλες συναντάμε συχνά-πυκνά στην πορεία μας οι οποίες παλιότερα ήταν και οι μοναδικές είσοδοι των πόλεων που περικλειόταν με τείχη.

Λίγο πιο δυτικά κάνουμε μια χωμάτινη παράκαμψη μερικών χιλιομέτρων για να επισκεφτούμε το Gara Medouar, γνωστό και ως στρογγυλό βουνό.

Πρόκειται για ένα βουνό σε σχήμα πετάλου αλόγου, το οποίο είχε μετατραπεί σε φρούριο κατά τον 11ο αιώνα, για να προστατέψει την σημαντική και εύπορη γειτονική πόλη, Sijilmasa.

Κλικ για μεγέθυνση

Η θέα από την κορυφή του κάστρου προς το σημείο που κάποτε υπήρχε η πόλη Sijilmasa (Κλικ για μεγέθυνση)

Το Gara Medouar έχει χρησιμοποιηθεί ως σκηνικό στη γνωστή ταινία “Η μούμια”:

Εκτός από ταινίες, το Gara Medouar τραβάει σαν μαγνήτης και τα μηχανοκίνητα. Εδώ γυρίστηκαν πλάνα από το promotion του KTM 790:

https://www.youtube.com/watch?v=nWBVcNFjaXI&t=94s

Αλλά και του Tenere 700:

Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει το Defender:

Μετά την μικρή διακοπή για διαφημίσεις συνεχίζουμε την πορεία μας δυτικά σε ένα άδειο απολαυστικό δρόμο. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα συναντάμε ελεύθερες καμήλες οι οποίες σπάνε την μονοτονία του άγονου τοπίου.

Έχοντας καλύψει περίπου τα μισά σημερινά χιλιόμετρα, κάνουμε μια στάση σε ένα καφέ-εστιατόριο-βενζινάδικο-βουλκανιζατέρ-rooms to let που συναντάμε στο δρόμο μας. Το αφεντικό του μαγαζιού έχει βάλει μια καρέκλα στο πλάι του δρόμου και πετάγεται μπροστά σε όλα τα διερχόμενα οχήματα κουνώντας τα χέρια με σκοπό να τα προσελκύσει στο μαγαζί του. Γελάμε, αλλά το κόλπο πιάνει συχνά-πυκνά 😉

Στο καφέ είναι παρκαρισμένο ένα μεγάλο φορτηγό από αυτά που βλέπαμε στην έρημο με γαλλικές πινακίδες και 2-3 μικρά εντούρο. Πιάνουμε συζήτηση με τον τύπο που το οδηγεί για να μάθουμε πως διοργανώνει ταξίδια από την Γαλλία στην Σαχάρα, λειτουργώντας ως όχημα υποστήριξης.

Η τζαμαρία του μαγαζιού είναι γεμάτη από αυτοκόλλητα από κάθε λογής μηχανοκίνητα με 2 ή 4 τροχούς που έχουν περάσει από εδώ:

Το κολατσιό που επιλέγουν να δοκιμάσουν τα ζευγάρια, είναι στα όρια του «με έπιασε κόψιμο τώρα». Το τρώνε και τους τρώει, όπως λένε και οι ίδιοι έχοντας το γνώθι σαυτόν.

Τέρμα το διάλλειμα, τε κεφάλια μέσα… στα κράνη και πορεία νοτιοδυτικά. Η διαδρομή πάνω κάτω στο ίδιο μοτίβο αρχικά μέχρι να «πιάσουμε» τον ποταμό Draa όπου και το τοπίο αλλάζει δραματικά.

Μερικά χιλιόμετρα αργότερα, η μοτοσυκλέτα του Αντώνη αρχίζει να κάνει διακοπές. Σύντομα ακολουθεί κι η δικιά μου. Μάλλον το καύσιμο που βάλαμε στην Merzouga ήταν σκατέ-ολέ, αλλά το περίεργο είναι πως δεν έχουν πρόβλημα ο Νίκος και ο Κώστας. Σταματάμε σε ένα βενζινάδικο για ανεφοδιασμό κι η τάπα της βενζίνης αρνείται να ανοίξει. Γμτ την τεχνολογία και τα keyless συστήματα. Κλειδώνω, ξεκλειδώνω και δοκιμάζω ότι συνδυασμούς μπορώ και κάποια στιγμή τα καταφέρνω να ανοίξει. Άντε τώρα να θυμάμαι με τι σειρά πάτησα τα κουμπιά για να ξεμπλοκάρει αν το ξαναπάθω…

Φουλάρω κι εγώ (σημειωτέων ότι δεν ξαναπαρουσίασαν το πρόβλημα με τις διακοπές μετά το φουλάρισμα) και συνεχίζουμε νότια με μια σύντομη στάση πάνω από την κοιλάδα του ποταμού Draa για να χαζέψουμε το τεράστιο φοινικόδασος.

Δεν προλαβαίνουμε να παρκάρουμε και μας την πέφτουν πάλι πιτσιρίκια ζητώντας λεφτά. Αυτή τη φορά όμως είμαστε οι μόνοι επισκέπτες του πάρκινγκ. Σηκώνω το βλέμμα μου από τα παιδιά που με περιτριγυρίζουν και βλέπω τον ενήλικα που τα κουμαντάρει. Διώχνω τα παιδιά και τον ακούω να τους φωνάζει. Η ματιά που του έριξα τον έκανε κυριολεκτικά να αλλάξει πεζοδρόμιο…

Κλικ για μεγέθυνση

Πορεία και πάλι νότια και λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω περνάμε την περίτεχνη πύλη της Zagora…

Διασχίζουμε την μεγαλούπολη για να κάνουμε μια σύντομη στάση σε μια πινακίδα σήμα κατατεθέν την πόλης…

52 μέρες μέχρι το Τιμπουκτού

Το Τιμπουκτού βρίσκεται στο Μάλι και σύμφωνα με το google maps απέχει 1486 χιλιόμετρα από την Zagora σε ευθεία γραμμή, διασχίζοντας φυσικά την έρημο Σαχάρα. Τα καραβάνια που έκαναν αυτή την διαδρομή χρειαζόταν 52 μέρες για να καλύψουν αυτή την απόσταση!

Η Zagora ήταν η πύλη της Ευρώπης με την Υποσαχάρια Αφρική και τα καραβάνια αυτά έπαιζαν σημαντικό ρόλο και στην ευημερία της πόλης, αλλά και ολόκληρου του Μαρόκου. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι δυναστείες που κυβέρνησαν κατά καιρούς τη χώρα, πάντα προστάτευαν τα καραβάνια αυτής της διαδρομής.

Το σημερινό μας ξενοδοχείο βρίσκεται κοντά στο σημείο της πινακίδας αλλά αρκετά μακριά από το κέντρο της πόλης. Τακτοποιούμαστε και παίρνουμε δύο ταξί προς το κέντρο για να γλιτώσουμε τον καύσωνα. Σε συζήτηση που είχαμε με την υπεύθυνη του ξενοδοχείου μάθαμε πως το καλοκαίρι η θερμοκρασία στην πόλη ξεπερνάει πολλές φορές τους 50 βαθμούς!

Βολτάρουμε πάνω-κάτω αρκετές φορές τον κεντρικό δρόμο ψάχνοντας κάπου για να φάμε. Τα μισά μαγαζιά που βρίσκαμε στο google δεν υπήρχαν καν και στο τέλος καθόμαστε σε ένα στην τύχη. Τα στομάχια των ζευγαριών διαμαρτυρόταν έντονα από το μεσημεριανό φαγητό και από ότι φαίνεται θα τους ακολουθήσουμε και εγώ με τον Κώστα σήμερα.

Φωτογραφία από την κλειστή αγορά της πόλης

Περιέργως το φαγητό είναι πεντανόστιμο και πάμφθηνο αφού κόστισε μόλις 6€/άτομο (και του δώσαμε και κατάλαβε).

Για χώνεψη περπατάμε πίσω προς το ξενοδοχείο μας όπου για ακόμα μια φορά πέσαμε «νεκροί» στα κρεβάτια μας.