Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 10 – Παρασκευή 3/8/2018
Απόσταση: 94 χλμ (σύνολο: 1.743 χλμ)
Διαδρομή: Μπακού – Yanar Dag – Mardakan – Μπακού (Αζερμπαϊτζάν)

Ευτυχώς ο Θανάσης ξύπνησε περδίκι σήμερα, σημάδι ότι το τσάι του βουνού που κρατούσα μαζί μου από τη μαμά Κρήτη έκανε σωστά τη δουλειά του. Με το ψυγείο γεμάτο, φτιάξαμε ένα πλήρες πρωινό και οργανώσαμε τη μέρα μας. Επιστρέφοντας σήμερα στο αγαπημένο μας golf-άκι που αφήσαμε μια μέρα να ξεκουραστεί, θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε τα εκτός πόλης αξιοθέατα.

Πήραμε το δρόμο για το Yanar Dag. Πρόκειται για ένα μνημείο άσβεστης φλόγας και οφείλεται σε διαρροή φυσικού αερίου που αναβλύζει αδιάλειπτα από την πλαγιά ενός λόφου. Βρίσκεται μόλις 25 χλμ. από το Μπακού και ακόμα κι αν δεν έχετε αυτοκίνητο, θα βρείτε εύκολα λεωφορεία που μπορούν να σας πάνε εκεί. Οι φλόγες εκτοξεύονται από ένα λεπτό, πορώδες στρώμα ψαμμίτη. Λέγεται ότι η φλόγα άναψε τη δεκαετία του 1950 κατά λάθος, από ένα βοσκό, και έκτοτε καίει συνεχόμενα για σχεδόν 60 χρόνια.

Ο Αλέξανδρος Δούμας, σε μία από τις επισκέψεις του στην περιοχή, περιέγραψε μια παρόμοια φλόγα σε έναν από τους Ζωροαστρικούς ναούς που χτίστηκαν γύρω του. Λόγω της μεγάλης συγκέντρωσης του φυσικού αερίου κάτω από τη χερσόνησο Absheron, φυσικές φλόγες σαν κι αυτή προϋπήρξαν κατά την αρχαιότητα και αναφέρθηκαν από ιστορικούς συγγραφείς όπως ο Marco Polo.

Εκτός από τον Yanar Dag, μια εξίσου γνωστή τοποθεσία με παρόμοια φλόγα είναι ο Ναός της Φωτιάς του Ateshgah, κοντά στο Μπακού. Η διαφορά είναι ότι η φυσική ροή στο Ateshgah έπαψε πριν από λίγο καιρό και πλέον η φλόγα εκεί τροφοδοτείται από ένα δίκτυο φυσικού αερίου με σκοπό την τουριστική χρήση, σε αντίθεση με εκείνο του Yanar Dag που είναι ακόμα εντελώς φυσική.

Όταν μπήκαμε στο χώρο αντιληφθήκαμε ότι το μέρος ήταν άδειο. Αφού περιεργαστήκαμε για ώρα τις φλόγες που ξεπηδούσαν από το βράχο, ανεβήκαμε στην κορυφή του παρακείμενου λόφου που μας προσέφερε θέα μέχρι κάτω χαμηλά. Ο αέρας φυσούσε μανιασμένα προσπαθώντας να μας κλέψει τη Marta, την πιο  μικροκαμωμένη της παρέας, χωρίς όμως να τα καταφέρει.

Από το Yanar Dag πήραμε κατεύθυνση προς Mardakan. Ο δρόμος καλός και ο καιρός το ίδιο. Φτάνοντας εκεί αναζητήσαμε το κάστρο της πόλης αλλά το gps μας έκανε παιχνίδια. Τελικά ανέλαβε η Marta να συνεννοηθεί για άλλη μία φορά με τους ντόπιους, κάνοντας χρήση της ρωσικής γλώσσας που μιλούσε. Τελικά ήμασταν σχεδόν δίπλα. Περπατήσαμε μέσα στα στενάκια της πόλης και φτάσαμε στο μέρος.

Το κάστρο στεκόταν όρθιο μπροστά μας, πανύψηλο. Αποτελούνταν μόνο από ένα πύργο και ένα χοντρό τείχος που τον προστάτευε. Βρήκαμε ένα ντόπιο παππούλη εκεί που είχε ένα μικρό πάγκο με σουβενίρ και ταυτόχρονα εκτελούσε χρέη ξεναγού. Κόσμο άλλο δεν είχε, παρά μόνο ένα ζευγάρι που έφευγε όταν εμείς μπαίναμε, οπότε ο παππούλης ανακηρύχθηκε ως ο προσωπικός μας ξεναγός.

Μας είπε την ιστορία του κάστρου, στα ρώσικα φυσικά (να ‘ναι καλά η Marta που μας μετάφραζε). To Quadrangular Castle του Mardakan, όπως είναι γνωστό, χτίστηκε στα μέσα του 12^ου αιώνα από τον Akhsitan, μετά από μία νίκη του, ενώ αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο και παρατηρητήριο των φεουδαρχών. Μας εξήγησε ότι οι τρύπες τριγύρω του κάστρου ήταν για αποθήκευση τροφίμων, αλλά χρησιμοποιούνταν και για προστασία των εγκλείστων όταν δεχόντουσαν επίθεση. Μας έδειξε το πηγάδι βάθους 25 μέτρων από όπου έπιναν νερό, καθώς και τα απομεινάρια που ο ίδιος έχει βρει και έχει ξεθάψει, πέτρες και πήλινα με εβραϊκές και αραβικές γραφές που φανέρωναν την ιστορία του μέρους. Μα καλά, τέτοιο πράγμα και η τοπική αρχαιολογική υπηρεσία δεν έχει ασχοληθεί να το αξιοποιήσει; Περίμεναν από τον παππούλη να κάνει τις ανασκαφές μόνος του;

Ο πύργος χτίστηκε σε τετραγωνική μορφή και είναι χωρισμένος σε 5 επίπεδα. Ανεβήκαμε στην κορυφή μέσα από 76 σκοτεινά και στενά σκαλοπάτια και ανακαλύψαμε ότι το μέρος φιλοξενούσε περιστέρια στην οροφή του. Η θέα πάντως απίστευτη. Έβλεπες παντού τριγύρω, μέχρι τη θάλασσα. Κατεβήκαμε, ευχαριστήσαμε τον παππούλη για την ξενάγηση και αγοράσαμε μερικά αναμνηστικά από τον πάγκο του για να τον βοηθήσουμε σε αυτό που κάνει.

Κι ενώ είχε φτάσει μεσημέρι και η ζέστη ήταν και πάλι ενοχλητική, βρήκαμε ένα ψιλικατζίδικο και πλακωθήκαμε στα νερά και τους χυμούς. Δίπλα υπήρχε ένα μικρό πάρκο όπου αράξαμε σε ένα παγκάκι με ίσκιο.

Επιστρέφοντας στο Μπακού είχαμε μια εκκρεμότητα, το εντυπωσιακό Heydar Aliyev Center που είχαμε αφήσει για το τέλος. Ήταν δίπλα στο διαμέρισμα μας αλλά λόγω του ότι έκλεινε στις 6 κάθε μέρα, δεν είχαμε προλάβει να το επισκεφτούμε.

Το Heydar Aliyev Center είναι ένα συγκρότημα έκτασης 57.500 τ.μ. σχεδιασμένο από τη διάσημη αρχιτέκτονα Zaha Hadid, στο οποίο έργο εφάρμοσε τη χαρακτηριστική της κυρτή σχεδίαση που αποφεύγει τις αιχμηρές γωνίες. Πήρε το όνομα του από τον Heydar Aliyev, τον πρώτο γραμματέα του Σοβιετικού Αζερμπαϊτζάν από το 1969 έως το 1982, και πρόεδρο της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν από τον Οκτώβριο του 1993 έως τον Οκτώβριο του 2003, όπως τόσες άλλες μεγάλες κατασκευές που συναντήσαμε στη χώρα τις προηγούμενες μέρες. Μιλάμε ότι στα αλήθεια οι Αζέροι τον αγαπάνε αυτό τον άνθρωπο, ή αυτός που τα ονόμαζε τέλος πάντων.

Η αρχιτεκτονική του κτιρίου ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Αγοράσαμε εισιτήριο και μπήκαμε στο εσωτερικό του που φιλοξενούσε 8 εκθέσεις εκείνη την περίοδο. Χρόνο είχαμε άπλετο οπότε αρχίσαμε να εξερευνούμε.

Packard 645 Dual Cowl Phaeton του 1929. Ένα θηρίο με κινητήρα 6.300 cc.

Το λογότυπο της Packard, στο μπροστινό τμήμα του αυτοκινήτου.

Επιστροφή σπίτι και το βράδυ πάλι βόλτα στην παραλιακή και την παλιά πόλη, ευκαιρία να απολαύσει το μέρος και ο Θανάσης αυτή τη φορά αφού το προηγούμενο βράδυ είχε προτιμήσει να ψήνεται στον πυρετό. Μία πραγματικά γεμάτη μέρα, η τελευταία μας στην πρωτεύουσα αφού από την επομένη θα παίρναμε πορεία προς δυτικά.

Έξοδα: