Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 11 – Σάββατο 4/8/2018
Απόσταση: 386 χλμ (σύνολο: 2.129 χλμ)
Διαδρομή: Μπακού – Lahij – Qabala – Shaki (Αζερμπαϊτζάν)

Παρόλο που θέλαμε να φύγουμε νωρίς σήμερα, μιας και είχαμε μπόλικα χιλιόμετρα για να καλύψουμε, αποδείχθηκε ότι ο ιδιοκτήτης δεν ήθελε. Κι αφού μετακίνησε το ραντεβού μας από τις 9:00 στις 10:00, όταν τελικά 10.30 δεν είχε παρουσιαστεί, αφήσαμε το κλειδί σε ένα συρτάρι και την κάναμε.

Έχοντας κατεύθυνση δυτικά, προς Ismayilli, ο τελικός μας προορισμός για σήμερα ήταν το Shaki. Βγήκαμε γρήγορα έξω από το Μπακού, με το δρόμο να έχει αρκετή κίνηση. Η διαδρομή μέχρι τα προάστια της πόλης δεν είχε κάτι το ενδιαφέρον αλλά ευτυχώς αυτό δεν κράτησε για πολύ. Αρχίζοντας να ανεβαίνουμε στα βουνά το τοπίο άλλαξε κερδίζοντας την προσοχή μας.

Σύντομα ανοίξαμε και την οροφή του Golf, μετατρέποντας το σε cabrio, κάτι που μας έκανε σε attraction του δρόμου. Ο ήλιος έκαιγε αλλά το αεράκι που μας χτυπούσε ήταν δροσερό. Η κίνηση έξω από την πόλη μειώθηκε αισθητά, αρκετά μικρότερη από εκείνη της διαδρομής μέσω Ganja με την οποία εισήλθαμε στη χώρα.

Κι ενώ όλα πήγαιναν καλά, με τη Marta στο τιμόνι, σε ένα roundabout τη βλέπω και πανικοβάλλεται. “Τι έγινε ρε Marta;” “Δεν έχω φρένα” μου λέει. Στο δεύτερο πάτημα έπιασαν ευτυχώς κι έτσι σταματήσαμε εκτάκτως στην άκρη του δρόμου να δούμε τι συμβαίνει. Πήρα το τιμόνι και γρήγορα κατάλαβα ότι το φρένο τα είχε φτύσει. Ανοίξαμε το καπό και είδαμε ότι είχε χάσει όλα του τα υγρά. Σε αναζήτηση βενζινάδικου λοιπόν, όπου θα βρίσκαμε υγρά φρένων για να αναπληρώσουμε αυτά που είχαν χαθεί. Το πρόβλημα είναι ότι η διαδρομή δεν ήταν στα πεδινά αλλά πάνω στα βουνά. Και καλά οι ανηφόρες χωρίς φρένο, στις κατηφόρες όμως; Αναλαμβάνοντας την οδήγηση εγώ, με μικρή ταχύτητα και τα alarm αναμμένα, προχωρούσα αργά – αργά μέχρι να συναντήσουμε το επόμενο βενζινάδικο.

Τα πρώτα χιλιόμετρα ήταν εύκολα αλλά η κατάσταση των φρένων άρχισε να επιδεινώνεται γρήγορα, αποκαλύπτοντας ότι κάπου υπήρχε διαρροή. Έπειτα από αρκετά χιλιόμετρα και μια αρκετά μεγάλη ανηφόρα, αρχίζουμε να κατεβαίνουμε το βουνό. Και θα πει κάποιος, “κατέβασε ταχύτητα και οδήγα με πρώτη ρε μάγκα μου, σιγά το δύσκολο.” Μακάρι να μπορούσα αλλά το golf-άκι μας ήταν αυτόματο και οι χαμηλές ταχύτητες για κάποιο λόγο μπλοκαρισμένες. Επομένως δεν μπορούσα να επιλέξω χειροκίνητα ούτε πρώτη, ούτε δευτέρα.

Με την καταραμένη βαρύτητα να με επιταχύνει και βλέποντας μπροστά μου μερικές συνεχόμενες κατηφορικές κλειστές στροφές, αρχίζω να ιδρώνω. Το κοντέρ έδειχνε γύρω στα 40 αλλά χωρίς ίχνος φρένου πλέον προσπαθώ να μην μεταφέρω τον πανικό μου στους υπολοίπους. Φεύγει η πρώτη, ζόρικα φεύγει και η δεύτερη στροφή αλλά η ταχύτητα έχει ανέβει. Με χειρόφρενο και φρένο προσπαθώ τουλάχιστον να αποτρέψω την περαιτέρω επιτάχυνση. Με τα χίλια ζόρια παίρνω την τρίτη στροφή αλλά δε γίνεται να οδηγήσω άλλο έτσι. Ευτυχώς έχω ευθεία μπροστά μου και ο δρόμος αρχίζει να ανηφορίζει. Σταματάω στην άκρη να συνέλθουμε από την τρομάρα μας και αφού η καρδιά μου επιστρέφει στη θέση της, αρχίζω ξανά την οδήγηση με την ελπίδα ότι στο τέλος της ανηφόρας θα φανεί κάποιο βενζινάδικο.

Μετά από μερικά χιλιόμετρα και την ανηφόρα να κοντεύει να τελειώσει, σταματάω στην άκρη του δρόμου και με τη Marta μαζί μου αρχίζουμε το περπάτημα. Ο Θανάσης μένει στο αυτοκίνητο για κάθε ενδεχόμενο. Στο βάθος φαίνεται ένα βενζινάδικο. “Ναι – ναι, βενζινάδικο!!!” Μου είχε τύχει αρκετές φορές να τελειώνει η βενζίνη και να χαρώ αντικρίζοντας κάποιο πρατήριο αλλά πιστέψτε με, η χαρά που πήρα αυτή τη φορά δε συγκρίνεται με καμία άλλη.

Συνεννοούμαστε σχετικά γρήγορα, παρόλο που ο υπάλληλος δε μιλάει αγγλικά. Παίρνουμε δύο μπουκάλια με υγρό φρένων και γυρνάμε στο αυτοκίνητο. Έχοντας ανοιχτό το καπό και συμπληρώνοντας το υγρό, σταματάει μπροστά μας ένα μικρό minibus με γεωργιανές πινακίδες, παρόλο που τα δύο παιδιά που επέβαιναν αποδείχθηκαν Αζέροι. Το golf-άκι σχεδόν καταβροχθίζει το πρώτο μπουκάλι. Επιστρέφω στο τιμόνι και ελέγχω εάν δουλεύει το φρένο. Παρόλο που δείχνει σημάδια βελτίωσης, δεν λειτουργεί.

Τα παιδιά μας λένε να τους ακολουθήσουμε σε ένα συνεργείο που είναι εκεί κοντά και θα μπορούσαμε να φτιάξουμε το πρόβλημα. Μπαίνουμε στο δρόμο και μετά από λίγο, απέναντι από το βενζινάδικο, βλέπουμε το συνεργείο που είναι όμως κλειστό. “Υπάρχει κι άλλο μπροστά”, μας λένε. Έχοντας φτάσει πλέον στην κορυφή του βουνού, βλέπω τις κατηφόρες μπροστά μου αλλά η απουσία στροφών με κάνει να δεχτώ την πρόταση των παιδιών, οδηγώντας για 3-4 χλμ ακόμα με χαμηλή ταχύτητα, σαν την κότα. Χωρίς μεγάλη δυσκολία φτάνουμε στο συνεργείο, ένα συγκρότημα από ερείπια με αρκετό όμως κόσμο. Τα παιδιά που σταμάτησαν νωρίτερα είναι ακόμα μαζί μας και συνεννοούνται εκείνοι με το μηχανικό για το πρόβλημα. Βάζουμε το αυτοκίνητο για έλεγχο και εκεί διαπιστώνω ότι ο πίσω δεξιά τροχός έσταζε. Ήταν τα υγρά φρένων, μόλις είχαμε εντοπίσει τη διαρροή μας.

“Ανταλλακτικό για την επισκευή μόνο στο Μπακού ή στην Τιφλίδα” μας λέει ο μηχανικός, “και αυτό μόνο από αύριο” συμπληρώνει. Την κάτσαμε τη βάρκα. Συνεχίζει να μιλάει με τα παιδιά στα αζερικά κι εμείς προσπαθούμε να καταλάβουμε. Θα έφραζε τη διαρροή κι έτσι μπορεί να χάναμε το φρένο στον ένα τροχό, θα είχαμε όμως φρένα στους υπόλοιπους τρεις. Έτσι θα μπορούσαμε να οδηγήσουμε και να φτάσουμε μέχρι την Τιφλίδα όπου θα το φτιάχναμε. Σίγουρα όχι η καλύτερη λύση, αφού ο κίνδυνος για νέα διαρροή ήταν υπαρκτός και η συμπεριφορά στο φρενάρισμα ήθελα λίγο προσοχή, αλλά σίγουρα τα νέα ήταν ευχάριστα. Τελικά, το ατύχημα που είχε το άμοιρο golf-άκι λίγο πριν φτάσουμε Γεωργία, το είχε πληγώσει περισσότερο από όσο νομίζαμε.

Ο μηχανικός που αποδείχτηκε αστέρι στη δουλειά του, μέσα σε ελάχιστο χρόνο από τότε που το σήκωσε, το είχε φτιάξει. Είναι εντυπωσιακό το τι μπορούν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι με υλικά που δε διαθέτουν. Με ανταλλακτικό διαφορετικού αυτοκινήτου που το έφερε στις διαστάσεις που ήθελε χτυπώντας το για λίγο με ένα σφυρί, κατάφερε να το εφαρμόσει στο αυτοκίνητο μας κλείνοντας τη διαρροή.

Ζήτησα να τον πληρώσω και μου ζήτησε 7 Manat. Αρχικά νόμιζα ότι κατάλαβα λάθος και ξαναρώτησα, αλλά μου επανέλαβε το ίδιο ποσό. Ήμασταν σχεδόν μια ώρα στο συνεργείο και με το αμάξι ασχολήθηκαν 2 ή 3 άτομα, παρόλα αυτά μας ζήτησαν μόλις 3,5 ευρώ. Του έδωσα 10 με το ζόρι, τους ευχαριστήσαμε έναν – έναν και ξαναμπήκαμε στο δρόμο. Τα δύο παιδιά που μας είχαν βοηθήσει είχαν μείνει όλη αυτή την ώρα μαζί μας και θα συνέχιζαν να μας ακολουθούν για λίγο ακόμα, στην περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά. Τελικά όλα δούλευαν. Μετά από 5-6 χιλιόμετρα, τα παιδιά μας κάνουν σήμα για στάση. Σταματάμε έξω από ένα μεγάλο εστιατόριο στην άκρη του δρόμου και εκεί μας καλούν για τσάι, να γιορτάσουμε το πρόβλημα που λύθηκε.

Γεωργιανά δε μιλούσαν αλλά με λίγα ρώσικα αυτοί, λίγα ρώσικα και η Marta, υπήρξε συνεννόηση. Τα ονόματα τους ήταν Asim και Anar. Μας είπαν ότι έμεναν σε ένα χωριό μετά τα σύνορα με Γεωργία όπου κατοικούσαν μόνο Αζέροι, καθώς ήταν πολύ πιο εύκολο να βρουν δουλειά εκεί. Η οικογένεια του ενός ήταν στο Μπακού και του άλλου στην Τιφλίδα. Όταν έμαθαν ότι ήμασταν Έλληνες, μας αποκάλυψαν ότι είναι φαν του Μαζωνάκη, ίσως και ο μοναδικός Έλληνας που γνώριζαν. Τελικά, αν κάτι μπορεί να περνάει με ευκολία τα σύνορα και να φτάνει παντού, αυτό είναι η μουσική σκέφτηκα. Δε μας άφησαν καν να πληρώσουμε το τσάι για να τους ευχαριστήσουμε αφού είχαν χάσει σχεδόν δύο ώρες μαζί μας. Τους ευχαριστήσαμε, χαιρετηθήκαμε και πήρε ο καθένας το δρόμο του. Να ‘ναι καλά τα παιδιά, αν δεν είχαν σταματήσει είμαι σίγουρος ότι θα ήμασταν ακόμα στη μέση του πουθενά να ψάχνουμε λύση.

Οδηγούσα εγώ πλέον μιας και φρένο μπορεί να είχαμε αλλά δεν εμπιστευόμασταν το αυτοκίνητο. Ο δρόμος είχε αρχίσει να αλλάζει, το άνυδρο τοπίο μας είχε αφήσει και σιγά σιγά αρχίσαμε να βλέπουμε καλλιέργειες δεξιά και αριστερά. Φαινόταν ότι η περιοχή ήταν εύφορη και στο δρόμο συναντούσαμε παιδιά που πουλούσαν την πραμάτεια τους, κάνοντας μας επίμονα σήμα να σταματήσουμε. Μας έκαναν σινιάλα με τα χέρια, χοροπηδούσαν, σφύριζαν… ό,τι μπορούσε το καθένα. Κρατούσαν μικρά σακουλάκια στα χέρια με καρπούς μέσα που πουλούσαν στους τουρίστες. Περίεργοι καθώς ήμασταν να δούμε τι πουλάνε, σταματήσαμε τελικά. Ήταν φρέσκα καρύδια, πήραμε ένα σακουλάκι και απολαύσαμε το σνακ μας καθ’ οδόν. Ο δρόμος είχε χαλάσει αισθητά και είχε στενέψει.

Ο προορισμός μας ήταν το Lahij, ένα μικρό και παραδοσιακό χωριό στην περιοχή του Ismayilli. Το θέμα είναι ότι στους offline χάρτες που είχαμε δεν το βρίσκαμε και έτσι, όταν τελικά φτάσαμε στο Ismayilli και αρχίσαμε να ρωτάμε ντόπιους, μάθαμε ότι έπρεπε να οδηγήσουμε 15 χλμ. πίσω, σε μια διασταύρωση, κι από εκεί να τραβήξουμε ένα ανηφορικό δρόμο πάνω στο βουνό. Ξενερώσαμε για τα τζάμπα χιλιόμετρα αλλά δε θέλαμε να το χάσουμε κι έτσι επιστρέψαμε πίσω, βρήκαμε το σημείο και ανηφορίσαμε. Το δάσος άρχισε να πυκνώνει και αριστερά – δεξιά βλέπαμε κόσμο που είχε σταματήσει για πικ-νικ.

Συναντήσαμε ομώνυμο ποτάμι, Lahij, και ενώ οδηγούσα η Marta εντόπισε την ανεμογέφυρα που βλέπαμε στις φωτογραφίες του χωριού. Στάση και εξερεύνηση. Πάλι αρκετοί μικροπωλητές τριγύρω, προσπαθούσαν να βγάλουν το μεροκάματο, ενώ στη γέφυρα ένας 50άρης καθόριζε πόσα άτομα θα είναι πάνω ανά πάσα στιγμή, σταματώντας αυτούς που ερχόντουσαν έως ότου επιστρέψουν οι υπόλοιποι. Η παρουσία του εντελώς άχρηστη αλλά έτσι δικαιολογούσε τα 2 Manat που μας ζήτησε στο τέλος. Όλοι πλήρωναν, οπότε πληρώσαμε κι εμείς και φύγαμε. Η γέφυρα ήταν όμορφη αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Από την απέναντι μεριά είχε μονάχα ένα τυπάκο που έφτιαχνε τσάι, ζητώντας περισσότερα χρήματα για να σου προσφέρει.

Επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας. Ο δρόμος ανηφορικός και κακός σε κάποια σημεία, με τα τελευταία 5 χλμ. Να μετατρέπονται σε χωματόδρομο, αλλά ευτυχώς βατό. Περάσαμε 1-2 χωριουδάκια πριν δούμε τελικά τον προορισμό μας. Τα τελευταία 200 μέτρα ήταν στρωμένα με ολόφρεσκη άσφαλτο που δεν είχε καν στεγνώσει ακόμα. Μία παράκαμψη δεξιά οδηγούσε στο χωριό, με αρκετά αυτοκίνητα τριγύρω. Δύο τυπάδες έλεγαν στον κόσμο που να παρκάρει αλλά δεν ήθελα να πάω εκεί που μου έλεγαν αυτοί. Έκανα όπισθεν λοιπόν 100 μέτρα και πάρκαρα το golf-άκι έξω από την αυλή ενός σπιτιού.

Το Lahij (ή Lahıc) είναι ένα χωριό στη νότια πλαγιά του Μεγάλου Καυκάσου, στην περιοχή του Ismayilli, ένας από τους αρχαιότερους οικισμούς της χώρας. Με πληθυσμό που δε φτάνει τους 1.000 κατοίκους, έγινε από τα πλέον γνωστά μέρη του Αζερμπαϊτζάν χάρις στις αυθεντικές παραδόσεις χειροτεχνίας που διατηρεί, ιδιαίτερα εκείνες που σχετίζονται με τον χαλκό και τα χειροποίητα χαλιά. Το χωριό διαθέτει ένα παλιό σύστημα αποχέτευσης ηλικίας 1.000 – 1.500 ετών, αρκετά εντυπωσιακό.

Οι κάτοικοι του Lahij χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες με βάση τη χειροτεχνία τους, τους Baavan, τους Azavarro και τους Araghird, με κάθε κατηγορία να έχει τη δική της πλατεία, τζαμί, χαμάμ και νεκροταφείο. Λόγω των συχνών σεισμών στην περιοχή, έχει αναπτυχθεί συγκεκριμένος τρόπος κατασκευής των κτιρίων, με ελάχιστες αλλαγές από τον τρόπο που κατασκευάζονταν μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν. Τα ισόγεια των σπιτιών που είναι χτισμένα στον κεντρικό εμπορικό δρόμο χρησιμοποιούνται ως εργαστήρια και εμπορικά καταστήματα, μετατρέποντας έτσι τον κύριο δρόμο του χωριού σε μία όμορφη και ζωντανή αγορά.

Κατεβήκαμε και περπατήσαμε στο χωριό, όμορφο χωριό, αρκετά πιο προσεγμένο από τα υπόλοιπα. Τα μαγαζάκια ήταν γεμάτα με σουβενίρ και ντόπια προϊόντα. Μπαχαρικά, πολλά μπαχαρικά. Την προσοχή των παιδιών τράβηξε ένας ντόπιος μεταλλουργός που έφτιαχνε χειροποίητα κοσμήματα και άλλα σουβενίρ από χαλκό. Σταματήσαμε και πήραμε μερικά αναμνηστικά. Στο βραχιόλι της Marta ο χειροτέχνης χάραξε και το όνομα της, κάνοντας το ακόμα πιο προσωπικό. Φτάσαμε μέχρι την άλλη άκρη όπου χτίζονταν δύο μεγάλοι ξενώνες, σημάδι που φανέρωνε την γρήγορη τουριστική ανάπτυξη του χωριού, και γυρίσαμε πίσω.

Επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο, οι τυπάδες που είχαν αναλάβει το parking μας είδαν και μας πήραν από πίσω. Όταν πήγαμε να επιβιβαστούμε, με πλησίασε ένας 30άρης με τα μπράτσα έξω, το στυλάκι του μάγκα της περιοχής. Φορούσε ψάθινο καπέλο παραλίας και ένα καρτελάκι συνεδρίου στο λαιμό του υποδήλωνε το ρόλο του, εκείνου που εισπράττει δηλαδή τα χρήματα από τους τουρίστες που πάρκαραν τριγύρω. Αφού μου έδειξε με περηφάνια το καρτελάκι και ένα ντοσιεδάκι στο χέρι που βάφτιζε εισιτήρια, μου ζήτησε να πληρώσω για το parking.

Τα αγγλικά του αρκετά καλά αλλά του απαντούσα στα ελληνικά μέχρι να βαρεθεί και να φύγει, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνω. Το θέμα είναι ότι ήταν επίμονος. Ασχολούμασταν με το αμάξι κανένα 5λεπτο, συμπληρώνοντας νερό και λάδι, αλλά αυτός εκεί. Έρχεται επίμονα άλλη μια φορά και με σκουντάει ζητώντας μου λεφτά. Εκεί είναι που τα παίρνω. Του λέω, “έχω παρκάρει στο δρόμο και όχι εκεί που μου έδειχνες, οπότε δε σου δίνω δεκάρα. Πινακίδα για parking δεν υπήρχε πουθενά, τράβα και γύρνα στο πόστο σου μη σε αρχίσω στα καντήλια.” Ο φίλος του που ήταν μαζί του με είδε νευριασμένο και του είπε να φύγουν αλλά ο δικός μου εκεί, να επιμένει.

Εκνευρισμένος μετά το γεγονός με την πεζογέφυρα, όπου οι χωριανοί του μου είχαν ζητήσει εισιτήριο για το τίποτα, του επαναλαμβάνω ότι έχω παρκάρει έξω από σπίτι, όχι στο parking του, και μπαίνω αποφασισμένος μέσα στην αυλή ψάχνοντας τον ιδιοκτήτη. Εκεί τον είδα να κάνει πίσω. Βρήκα μια γιαγιά να με κοιτάει αποσβολωμένη, κάνω πως της μιλάω και βγαίνω στον τυπά και του λέω “no money, people said its free”. Προφανώς η γιαγιά δεν είχε μιλήσει αλλά τι να κάνουμε τώρα… κατά βάθος πιστεύω ότι αν μιλούσε θα με υποστήριζε. Νευριασμένος έφυγε προς τα πίσω μουρμουρίζοντας βρισιές στη γλώσσα του αλλά δε με ένοιαζε, είχα κερδίσει τη μάχη.

Ξαναμπήκαμε στο δρόμο και επιστρέψαμε στα πεδινά. Η ώρα είχε περάσει και μέχρι το Shaki που βρισκόταν ο ξενώνας μας, είχαμε δρόμο ακόμα. Ξαναπεράσαμε το Ismayilli και οδηγώντας ένα επαρχιακό δρόμο, σε μία όμορφη καταπράσινη διαδρομή, φτάσαμε στην Qabala.

H Qabala (ή Gabala) απέχει 220 χιλιόμετρα από το Μπακού και αποτελεί την αρχαία πρωτεύουσα της Αλβανίας του Καυκάσου, που δεν έχει σχέση με τη γείτονα χώρα, θα τρέξω να πω. Οι ανασκαφές κοντά στο χωριό Chukhur δείχνουν ότι η Qabala αποτελούσε μία από τις κύριες πόλεις με ανεπτυγμένες εμπορικές και βιοτεχνικές δραστηριότητες, από τον 3^ο έως και τον 18^ο αιώνα, τοποθετημένη στην πορεία του δρόμου του μεταξιού.

Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η πόλη βρέθηκε σε διαδικασία αναδιάρθρωσης, με χιλιάδες κτίρια της σοβιετικής περιόδου να κατεδαφίζονται ενώ πολλά νέα πάρκα δημιουργήθηκαν. Η οικονομία της είναι γεωργική αλλά και τουριστική, με την περιοχή να είναι πλούσια σε καλλιέργειες από καστανιές και φουντουκιές. Στην Qabala βρίσκεται το Tufandag Ski Complex που θεωρείται ως το καλύτερο χιονοδρομικό κέντρο στη χώρα.

Κάναμε μια γρήγορη περιήγηση στην όμορφη πλατεία του χωριού, με τα σιντριβάνια της και το πάρκο που ήταν γεμάτο κόσμο. Δυστυχώς δε βρήκαμε κάτι άλλο να μας τραβήξει και σύντομα ξαναμπήκαμε στο δρόμο οδηγώντας για το Shaki, τον τελικό μας προορισμό.

Το οδόστρωμα ήταν αρκετά καλό και η κίνηση, αν και Σαββατοκύριακο, δεν ήταν ενοχλητική. Είχε αρχίσει να βραδιάζει και μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας ήταν ήδη νύχτα. Είχαμε κλείσει σε διαφορετικά σημεία δωμάτια, έπειτα από κακή συνεννόηση, και τελικά αποδείχθηκε ότι οι δύο ξενώνες βρισκόντουσαν στις δύο απέναντι άκρες της πόλης. Οδηγώντας για τον ξενώνα του Θανάση, στην κορυφή ενός λόφου, άρχισαν νέα προβλήματα με το golf-άκι. Ο κινητήρας ανέβασε θερμοκρασία επικίνδυνα κι εμείς δεν βρίσκαμε το δωμάτιο στο χάρτη.

Ένας ντόπιος παππούς, που δε μιλούσε ίχνος αγγλικών, προσφέρθηκε να έρθει μαζί μας και να μας δείξει τη διαδρομή. Ανεβαίνοντας σε μια τεράστια ανηφόρα άρχισε και πάλι να ανάβει το λαμπάκι της θερμοκρασίας, οπότε έκανα στην άκρη και άνοιξα το καπό. Είδα το δοχείο του νερού να βράζει μέσα ενώ δίπλα μου ο παππούλης περιεργαζόταν τον κινητήρα. Είχαμε σταματήσει μόλις 100 μέτρα πριν τον ξενώνα, αλλά δεν τον ξέραμε. Βρισκόμασταν παρκαρισμένοι έξω από ένα μεγάλο μνημείο και ο φρουρός του βγήκε να δει τι συμβαίνει, χωρίς να μας μιλήσει. Βλέπω τον παππού να δοκιμάζει να ανοίξει το καπάκι για να συμπληρώσουμε νερό και να δροσίσουμε τον κινητήρα. Το ήξερα ότι ήταν λάθος, το ένιωθα, άκουγα φωνές μέσα μου να λένε “Όχι – όχι – όχι… κακό Γιάννη, κακό!!!”. Παρόλα αυτά, σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να κάνω εγώ αυτή τη δουλειά. Πήγα στο καπάκι και δοκίμασα να το ανοίξω, ενώ άκουγα το νερό να κοχλάζει μέσα του. Ξαφνικά ακούγεται ένα μπουμ Το καπάκι σκάει με δύναμη πάνω στο καπό του αυτοκινήτου και το βραστό νερό κάνει ένα πίδακα που χτυπούσε με δύναμη το καπό από κάτω. Ακαριαία έσκυψα το κεφάλι μου, πέφτοντας προς το έδαφος, με ελαφρώς καμένα τα χέρια μου από το καυτό νερό, αλλά ευτυχώς όχι το πρόσωπο.

Όταν συνήλθαμε, συμπληρώσαμε νερό για να κρυώσουμε τον κινητήρα. Ο φρουρός μας έδειξε το καπάκι που είχε πεταχτεί μακριά και ένα ταξί που βρέθηκε να περνάει από εκεί μάζεψε τον Θανάση και τον παππού, πηγαίνοντας τους στον ξενώνα. Εγώ με τη Marta μείναμε πάνω από τον κινητήρα που κάπνιζε, περιμένοντας επιπλέον νερό που θα έφερνε ο Θανάσης μαζί του. Εν τω μεταξύ, ήρθε ο φρουρός με ένα μπουκάλι στο χέρι και ένα ποτήρι. Του λέω ότι είμαστε ok και μας φέρνουν τώρα νερό, αλλά είδα και μου έκανε νόημα ότι δεν είναι νερό. Μας είχε φέρει μια Fanta για να συνέλθουμε, είχε δει τι είχε γίνει και προσπαθούσε να βοηθήσει έστω κι έτσι. Αγγλικά δε μιλούσε λέξη αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις, η γλώσσα περισσεύει. Ήρθε ο Θάνος με τον ταξιτζή και ο ταξιτζής άδειασε ένα 5λιτρο δοχείο με νερό στο Golf ψύχοντας το. Με τον κινητήρα να έχει ηρεμήσει, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κατηφορίσαμε όλοι μαζί προς τον επόμενο ξενώνα. Στην κατηφόρα το αμάξι κυλούσε χωρίς πρόβλημα. Φτάσαμε στον ξενώνα, σε κάτι σκοτεινά και λασπωμένα στενά, βρήκαμε την ιδιοκτήτη που μας περίμενε ακόμα και αφήσαμε τα πράγματα.

Η κατάσταση του δωματίου και ειδικά της κοινόχρηστης τουαλέτας, δεν ήταν η αναμενόμενη, αλλά δεν είχαμε και ιδιαίτερες απαιτήσεις.

Παραδίπλα, βρήκαμε μια ωραία ταβερνούλα. Αράξαμε σε ένα τραπέζι και ήρθε ένας σερβιτόρος να μας ρωτήσει αν θέλουμε φαγητό ή ποτό. Φαγητό είπαμε και όλα τα άλλα έγιναν αυτόματα. Μας έφεραν νερό με ψωμί και έπειτα, χωρίς να έχουμε παραγγείλει, μας έφεραν μια κανάτα στον καθένα με κάτι που άχνιζε. Ήταν το “piti”, φημισμένο πιάτο της περιοχής που τόσο πολύ θέλαμε να δοκιμάσουμε.

Ήρθε ο ιδιοκτήτης και άρχισε την ιεροτελεστία. Μιλούσε ρώσικα και δεν τα καταλάβαινα όλα, ήμουν προσηλωμένος όμως ώστε να μην χάσω τα βήματα. Πήρε το πιάτο μου, πήρε και ψωμί και αφού το έκοψε κομματάκια, το πέταξε μέσα. Ακολούθως, έριξε μόνο το ζουμί από την κανάτα πάνω στο ψωμί και μου ζήτησε να δοκιμάσω. Ή ήταν πεντανόστιμο, ή πεινούσα υπερβολικά. Με ρωτάει “Good, good?”, “Good, very good” απαντάω με ένα μεγάλο χαμόγελο. Συνεχίζει σε ένα δεύτερο πιάτο, ρίχνει το υπόλοιπο της κανάτας όπου διακρίνω ρεβίθια, κρέας και ένα κομμάτι λίπος. Εκεί αρχίζει με το πιρούνι μου να το αλέθει μέχρι που το έκανε πουρέ. Μου δίνει να ξαναδοκιμάσω… Πωπω… Φοβερό.

Κάναμε το χαβαλέ μας, ηρεμήσαμε λίγο με όλα αυτά που συνέβησαν σήμερα στο αυτοκίνητο και στο τέλος πήγε ο καθένας στον ξενώνα του. Ένιωθα μια εξάντληση και είμαι σίγουρος ότι την ίδια εξάντληση νιώθαμε όλοι μας. Επιτέλους ώρα για ξεκούραση.

Έξοδα: