Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 12 – Κυριακή 5/8/2018
Απόσταση: 269 χλμ (σύνολο: 2.418 χλμ)
Διαδρομή: Shaki (Αζερμπαϊτζάν) – Signagi – Τιφλίδα (Γεωργία)

Ξυπνήσαμε μετά από βαρύ ύπνο, αφού όπως ήταν αναμενόμενο η χθεσινή μέρα μας είχε εξαντλήσει όλους. Απολαύσαμε το υπερπλήρης πρωινό μας με τη Marta, τσεκάραμε και πάλι το αυτοκίνητο για να δούμε σε τι κατάσταση είναι, και ανηφορίσαμε προς τον ξενώνα του Θανάση. Μας περίμενε στην αυλή του, απολαμβάνοντας πανοραμική θέα όλης της πόλης.

Δε θέλαμε να χάσουμε χρόνο κι έτσι ξεκινήσαμε από νωρίς την εξερεύνηση της περιοχής. Δίπλα στο παρκαρισμένο μας αυτοκίνητο έπαιζαν δύο μικροί μπόμπιρες και όταν άνοιξα το καπό για να ελέγξω την κατάσταση του κινητήρα, ήρθαν δίπλα μου και χάζευαν σχολιάζοντας μεταξύ τους. Δύο μελλοντικοί μηχανικοί σκέφτηκα. Φορτώσαμε τα πράγματα στο αμάξι και πήραμε κατεύθυνση προς την παλιά πόλη. Πριν φτάσουμε εκεί, κάναμε μια στάση ακριβώς στο σημείο όπου “ανατινάχθηκε” η τάπα του νερού το προηγούμενο βράδυ, ρίχνοντας μια ματιά στο μνημείο που ήταν απέναντι, μέσα σε ένα μικρό πάρκο.

Η τσάντα της Marta, από το τελευταίο της ταξίδι στην Κύπρο.

Το μνημείο Shehidler Khiyabani (ή Martyrs’ Lane) είναι αφιερωμένο σε εκείνους που σκοτώθηκαν από το Σοβιετικό στρατό κατά τη διάρκεια του Μαύρου Γενάρη το 1990. Αντίστοιχο μνημείο είχαμε συναντήσει στο Μπακού, δίπλα στους Flame Towers. Μετά από μια σύντομη περιήγηση, συνεχίσαμε προς το κέντρο της πόλης όπου γινόντουσαν έργα. Παρκάραμε στην αρχή του ιστορικού κέντρου και ξεκινήσαμε το περπάτημα. Όμορφα πετρόχτιστα σπίτια με κόκκινες στέγες και πλακόστρωτους δρόμους.

Το Shaki, με πληθυσμό 60.000 περίπου κατοίκων, απέχει μόλις 110 χιλιόμετρα από τα σύνορα με τη Γεωργία. Σύμφωνα με ιστορικούς, οφείλει το όνομα του στον Ιρανό ήρωα Sakas που έζησε εκεί τον 7^ο αιώνα π.Χ.. Για αιώνες αποτελούσε σημείο συνάντησης εμπόρων που ακολουθούσαν το δρόμο του μεταξιού ενώ μέχρι και σήμερα παραμένει ένα πολύβουο παζάρι που προσελκύει εμπόρους από τα γύρω χωριά. Για πολλούς αιώνες, το Shaki ήταν γνωστό ως κέντρο παραγωγής μεταξοσκώληκα, με την παραγωγή αυτή να κορυφώνεται στα μέσα του 19^ου αιώνα, οπότε και περισσότερες από 200 ευρωπαϊκές εταιρείες διατηρούσαν γραφεία στην πόλη.

Είναι πασίγνωστο για τα μεταξωτά εργόχειρα και τα χειροποίητα ολομέταξα χαλιά, ξακουστά σε ολόκληρο τον κόσμο, υφαίνονται κατόπιν παραγγελίας. Για την βαφή του νήματος χρησιμοποιούνται φυσικά χρώματα που αναμιγνύονται σύμφωνα με μια παραδοσιακή πανάρχαια συνταγή. Μερικές φορές απαιτούνται έως και οχτώ ολόκληροι μήνες για την κατασκευή ενός και μόνο χαλιού, ένα πραγματικό έργο τέχνης.

Το κάστρο του Shaki ανεγέρθηκε στα μέσα του 18^ου αιώνα, τα τείχη του έχουν μήκος 1,2 χιλιόμετρα και για την είσοδο σε αυτό υπάρχουν δύο κύριες πύλες, μία από το βορρά και μία από το νότο. Μέσα σε αυτό συναντήσαμε αρκετό κόσμο. Κυριακή σήμερα και είχαν βγει όλοι για βόλτα.

Το παλάτι των Khan, χτισμένο το 1762, είναι το γνωστότερο αξιοθέατο του Shaki και στην ουσία αποτελούσε την καλοκαιρινή κατοικία των Χάνων της περιοχής. Ο όρος Χαν αντιστοιχεί σε τίτλο πολιτικής και στρατιωτικής εξουσίας, βλέπε Τζένγκις Χαν. Τα εξαίσια βιτρό στα παράθυρα του παλατιού βασίζονται στην τέχνη του “Shebeke”, χάρις στους Ιταλούς εμπόρους που περνούσαν από την περιοχή και αντάλλασσαν το πανάκριβο επεξεργασμένο γυαλί Μουράνο με μετάξι. Η τέχνη αυτή των παραθύρων, που συναντάται επίσης στο Ιράν και τη Γεωργία, δίνει απίστευτη λάμψη και ζωή στα κτίρια. Στο παλάτι αυτό, που ανήκει στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, αριθμούνται πάνω από 14.000 ψηφιδωτά.

Στην αυλή του παλατιού βρίσκεται το “Xan Cinari”, ύψους 34 μέτρων,
φυτεμένο εκεί από το 1530.

Κι ενώ περιπλανιόμασταν στο παλάτι, όταν αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το εσωτερικό του κτιρίου, ανακαλύψαμε ότι το ταμείο που έδινε τα εισιτήρια ήταν κλειστό. Περιμέναμε κανένα τέταρτο μέχρι που πήγε και ρώτησε η Marta στην είσοδο, όπου και της ανακοίνωσαν ότι θα έπρεπε να περιμένουμε τουλάχιστον μία ώρα στην ουρά, γιατί τώρα είχαν προτεραιότητα κάποια γκρουπ. Τέτοια πολυτέλεια χρόνου δεν είχαμε όμως, αποφασίσαμε λοιπόν να δούμε το εσωτερικό του μέσω google, αφού γυρνούσαμε Ελλάδα.

Περπατώντας προς την πόλη συναντήσαμε το Shaki Caravanserai. Το συγκρότημα χτίστηκε τον 18^ο αιώνα και είναι ένα από τα πολλά που λειτουργούσαν στην πόλη εκείνη την περίοδο. Με δύο ορόφους, το ισόγειο χρησιμοποιήθηκε για την αποθήκευση των προϊόντων και ο πρώτος όροφος για τη διαμονή των εμπόρων. Ο χώρος ήταν τεράστιος, αρκετός για να στεγάσει αρκετές δεκάδες ταξιδευτών την εποχή που χτίστηκε. Περιηγηθήκαμε στο εσωτερικό του που σήμερα έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο, με τους ξενώνες να λειτουργούν κανονικά.

Φύγαμε για τα σύνορα, πριν τα περάσουμε όμως, κάναμε μια μικρή στάση μετατρέποντας όλο το τοπικό μας συνάλλαγμα σε βενζίνη.

Η ουρά στα σύνορα φαινόταν μεγάλη, για τα οχήματα τουλάχιστον. Κατεβήκαμε και πάλι από το αυτοκίνητο, αφήνοντας τη Marta μόνη, και δώσαμε ραντεβού στη γεωργιανή πλευρά. Καταφέραμε να ξεμπερδέψουμε μετά από 30-40 λεπτά και όλοι μαζί φύγαμε για τον επόμενο προορισμό μας. Βρισκόμασταν ήδη στην περιοχή του Kakheti, βορειοανατολικά της Γεωργίας και από εκεί κινηθήκαμε νότια, προς το όμορφο Signagi.

Οδηγώντας στο Kakheti, ήταν ξεκάθαρο ότι βρισκόμασταν σε μία περιοχή που ζούσε από την παραγωγή του κρασιού. Αμπελώνες μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι σου. Οι Γεωργιανοί να ξέρετε είναι περήφανοι για τα κρασιά τους, λογικό άλλωστε αφού ζουν σε μία χώρα με παράδοση παραγωγής οίνου 8.000 ετών. Το Kakheti αποτελεί την κυριότερη οινοπαραγωγό ζώνη και αντιπροσωπεύει το 80% της συνολικής γεωργιανής παραγωγής. Ο γαστρονομικός και o οινικός τουρισμός αποτελoύν ανερχόμενη δύναμη στη Γεωργία με την περιοχή του Kakheti να σέρνει το χορό.

Στην περιοχή θα βρείτε τα Kvevri (ή Qvevri), μεγάλα πιθάρια στα οποία οι ντόπιοι έφτιαχναν το περίφημο κρασί τους. Τα πιθάρια αυτά θάβονταν στο χώμα και σφραγίζονταν με φρέσκο πηλό, αφήνοντας τη ζύμωση να γίνει σωστά. Έμεναν εκεί θαμμένα μέχρι την Άνοιξη και όταν τελικά τα άνοιγαν, άρχιζε η γιορτή.

Το Signagi (ή Sighnaghi) είναι μια από τις μικρότερες πόλεις της χώρας, αποτελεί όμως δημοφιλή τουριστικό προορισμό λόγω της τοποθεσίας της. Το όνομα της λέγεται ότι προκύπτει από την τουρκική λέξη signak που σημαίνει καταφύγιο. Χτισμένη σε έναν απότομο λόφο, με πανοραμική θέα στην κοιλάδα Alazani και στο βάθος τον Καύκασο. Σε απόσταση 110 χιλιόμετρα από την Τιφλίδα, διαθέτει ήπιο μεσογειακό κλίμα που ευνόησε την αμπελουργία. Επίσης, πρέπει να αναφέρω πως το Signagi είναι γνωστό μεταξύ των άλλων ως η “Πόλη της Αγάπης”, με πολλά ζευγάρια να το επισκέπτονται μόνο για να παντρευτούν. Το κτίριο του Δημαρχείου είναι ανοικτό επί 24ώρου για γάμους και για το λόγο αυτό αποκαλείται ως “Palace of Marriage”.

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το βουνό και τελικά, το απογευματάκι βρισκόμασταν στο Signagi. Εξωτερικά της πόλης υπήρχε ένα όμορφο τείχος μήκους 4,5 χιλιομέτρων, που ανεγέρθηκε το 1762 από το βασιλιά Ηράκλειο Β΄. Ο Ηράκλειος χρηματοδότησε τόσο την κατασκευή της πόλης όσο και την ανέγερση του φρουρίου, που θα μπορούσε να υπερασπίσει την περιοχή από τις επιδρομές που έκαναν οι λαοί του Dagestan. Η πόλη γρήγορα μεγάλωσε και έγινε γεωργικό κέντρο, την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης. Η Marta μας άφησε στην κεντρική πύλη και από εκεί περπάτησα με το Θανάση πάνω στα τείχη, μέχρι το ιστορικό κέντρο. Η θέα από ψηλά ήταν μαγευτική. Οι κατοικίες σκεπασμένες με κόκκινα κεραμίδια, περιστοιχισμένες από πράσινο και μικρά πλακόστρωτα σοκάκια.

Στην πλατεία συναντήσαμε ένα μνημείο από το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και σε ένα τοίχο υπήρχαν γραμμένα τα ονόματα όλων εκείνων που πολέμησαν και σκοτώθηκαν από την περιοχή του Kakheti. Στήλες ολόκληρες με ονόματα που είχαν το ίδιο επίθετο. Αναρωτιόμουν πόσοι από αυτούς ήταν αδέρφια και ξαδέρφια, ολόκληρες οικογένειες που θρηνούσαν τους νεκρούς τους. Λίγο παραπέρα και ένα μνημείο για τους 20 νεκρούς που σκοτώθηκαν σε διαδήλωση στην Τιφλίδα κατά την απόσχιση από τη Σοβιετική Ένωση.

Δε θέλαμε να μας πάρει η νύχτα κι έτσι μετά από λίγο επιστρέψαμε στο δρόμο, με προορισμό την Τιφλίδα αυτή τη φορά. Είχαμε ξεχάσει να φάμε σήμερα και για το λόγο αυτό σταματήσαμε σε ένα μικρό κιόσκι που γνώριζε η Marta. Βγήκε για λίγο από το αυτοκίνητο και όταν γύρισε μας κρατούσε φρέσκο ψωμί και δύο ειδών τυριά, ένα από αγελαδινό και ένα από κατσικίσιο γάλα. Ήταν λίγο περισσότερο αλμυρά από αυτό που είχαμε συνηθίσει, αλλά με τα στομάχια μας άδεια δεν είχαμε δύναμη για ενστάσεις.

Φτάσαμε στην Τιφλίδα νύχτα και έχοντας κλείσει ένα διαμέρισμα, κατευθυνθήκαμε στο στίγμα gps που μας είχε δώσει το Booking. Αφού συνειδητοποιήσαμε ότι βρισκόταν σε εντελώς διαφορετικό σημείο από εκείνο που περιέγραφε, σε μία απομακρυσμένη και εντελώς παρακμιακή γειτονιά, αποφασίσαμε να το αφήσουμε και να καταφύγουμε στο πρώτο hostel που βρήκαμε διαθέσιμο. Η Marta μας πήγε μέχρι εκεί και μας άφησε πριν γυρίσει σπίτι της. Δυστυχώς, δούλευε την επόμενη μέρα και έτσι δε θα μπορούσε να μας ακολουθήσει άλλο.

Πριν πέσουμε για ύπνο με το Θανάση, ψάξαμε για διαθέσιμη και οικονομική μονοήμερη εκδρομή προς Vardzia. Ήταν ένα μέρος που θέλαμε να επισκεφτούμε πριν μπούμε στην Αρμενία και αυτή ήταν η τελευταία μας ευκαιρία. Περασμένα μεσάνυχτα ήδη κι έτσι δε μπορούσαμε να κλείσουμε εκδρομή για την επόμενη μέρα διαδικτυακά. Πέσαμε για ύπνο και βάζοντας το ξυπνητήρι στις 7:00, αποφασίσαμε να ψάξουμε από κοντά το επόμενο πρωί.

Έξοδα: