Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 13 – Δευτέρα 6/8/2018
Απόσταση: 537 χλμ (σύνολο: 2.955 χλμ)
Διαδρομή: Τιφλίδα – Akhaltsikhe – Vardzia – Borjomi – Τιφλίδα (Γεωργία)

Σηκωθήκαμε νωρίς – νωρίς, ρίχνοντας κατάρες στο ξυπνητήρι που τόλμησε να μας κόψει τον ύπνο. Έστω και ζόρικα, μέχρι τις 7:30 είχαμε ετοιμάσει τα πράγματα μας και ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση. Ξέραμε ότι τα τοπικά τουριστικά γραφεία οργάνωναν καθημερινά μονοήμερες εκδρομές προς Vardzia, με αναχώρηση γύρω στις 8:30 με 9:00 το πρωί, και θέλαμε να χωθούμε σε μία αυτές.

Η υπάλληλος από το hostel, προς έκπληξη μου, αρνήθηκε να μας κρατήσει τα πράγματα βρίσκοντας 100 ηλίθιες δικαιολογίες. Μας ζήτησε να κάνουμε κράτηση για ένα ακόμα βράδυ, διαφορετικά θα έβρισκε το μπελά της από τον ιδιοκτήτη, μας είπε. Ξενέρωσα η αλήθεια είναι και φρόντισα να το δείξω. Φύγαμε από εκεί με όλα τα σακίδια στους ώμους, τα δικά μου περνούσαν τα 20 κιλά, ενημερώνοντας την πως δεν υπήρχε καμία περίπτωση να επιστρέψουμε εκεί στο τέλος της ημέρας. Κι αν έχετε απορία που βρέθηκαν τα 20 κιλά, να σας θυμίσω ότι κουβαλούσα μαζί μου τον εξοπλισμό της μηχανής. Κράνος, τζάκετ, μπότες… μέχρι και κλειδαριές. Τρεις χώρες ταξίδεψε αυτός ο εξοπλισμός, μέχρι τελικά να φτάσω στο Ιράν και να τον ξετρυπώσω από το σακίδιο.

Περπατούσαμε στην οδό Shalva Dadiani όπου βρισκόντουσαν τα περισσότερα ταξιδιωτικά γραφεία, χωρίς να βρούμε κάποιο από αυτά ανοιχτό. Κάποια στιγμή συναντήσαμε ένα βανάκι στο δρόμο που δέχτηκε να μας πάει Vardzia, η τιμή όμως για δύο άτομα ήταν αρκετά ψηλότερη από αυτό που είχαμε δει ένα βράδυ πριν στο διαδίκτυο.

Φτάσαμε στην πλατεία Pushkin, με το τεράστιο άγαλμα του Αγίου Γεωργίου, όπου βρήκαμε τα κεντρικά του City Sightseeing Tbilisi. Ήταν το γραφείο που είχαμε σταμπάρει το προηγούμενο βράδυ online με την καλύτερη προσφορά. Για κακή μας τύχη, είχε μείνει μόνο μία θέση κενή για Vardzia και οι υπόλοιποι προορισμοί που μας προσέφεραν δε μας ενδιέφεραν. Ζήτησα από την κοπέλα στην υποδοχή να κάτσουμε απ’ έξω και να περιμένουμε μέχρι την ώρα της αναχώρησης, μήπως γινόταν καμιά ακύρωση. Έτσι κι έγινε. Ακριβώς στις 8:30, την ώρα που οι υπόλοιποι ταξιδιώτες ανέβαιναν στο βανάκι, ήρθε τρέχοντας η υπάλληλος να μας ειδοποιήσει ότι τελικά βρέθηκε και δεύτερη θέση. “Η τυχερή μας μέρα Θανααααάση.” Φορτώσαμε τα πράγματα μας και λόγω του ότι μπήκαμε τελευταίοι, μας ζήτησαν να κάτσουμε στις μπροστινές θέσεις του minibus, δίπλα στον οδηγό. “Όχι μόνο το τελευταίο εισιτήριο αλλά και την καλύτερη θέση Θανααααάση. Mας παίρνει για λαχείο σήμερα, θυμήσου να παίξουμε ένα όταν γυρίσουμε.”

Όπως διαπιστώσαμε αργότερα, όλοι οι υπόλοιποι πελάτες στο βανάκι ήταν Ρώσοι. Ο ξεναγός μας λεγόταν Zaza, πενηντάρης και αρκετά ομιλητικός. Δυστυχώς οι παραπομπές στα αγγλικά ήταν σύντομες λόγω της πλειοψηφίας των Ρώσων, δε μας πείραξε πολύ όμως. Ευκαιρία για εξάσκηση στα ρώσικα. Πρώτη μας στάση για πρωινό σε ένα μικρό εμπορικό κέντρο, 2 ώρες έξω από την Τιφλίδα. Ο Θανάσης διάλεξε ένα χάμπουργκερ που αποδείχθηκε μετριότατο, ενώ εγώ πήρα κατά λάθος μια Lobiani (γεωργιανή πίτα με φασόλια) που παραδόξως δε με απογοήτευσε καθόλου.

Φτάσαμε στον πρώτο μας προορισμό, την πόλη Akhaltsikhe και το κάστρο του Rabati. Akhaltsikhe σημαίνει “νέο κάστρο” και είναι μια μικρή πόλη στη νοτιοδυτική Γεωργία, στις δύο όχθες του ποταμού Potskhovi. Στην παλιά πόλη υπάρχει το μεγάλο κάστρο Rabati, που χτίστηκε από τους Οθωμανούς γύρω από ένα τζαμί. Κοντά στην πόλη βρίσκεται και η Μονή των Σαπάρων (10^ος – 14^ος  αιώνας). Αναφορές για αυτήν υπάρχουν από τον 12^ο αιώνα.

Το λεωφορείο ανέβηκε μέχρι την είσοδο του κάστρου και εκεί μας άφησε να περιπλανηθούμε. Αγοράσαμε τα εισιτήρια μας και προχωρήσαμε στο εσωτερικό. Αν και αρκετά παλιό, φαινόταν ότι είχε ανακαινιστεί πρόσφατα, και σίγουρα όχι με τον καλύτερο τρόπο αφού τα σημάδια της σύγχρονης δόμησης είναι ξεκάθαρα σε πολλά σημεία. Περπατήσαμε τριγύρω και τελικά ανεβήκαμε μέχρι την κορυφή του κάστρου απολαμβάνοντας την όμορφη θέα.

Το κάστρο Rabati χτίστηκε τον 9^ο αιώνα από τον Guaram Mampal, γιο του βασιλιά της Tao. Στο τέλος του 14^ου αιώνα η πόλη δέχθηκε την επίθεση Τούρκων και Μογγόλων, το φρούριο όμως άντεξε και συνέχισε να ευδοκιμεί. Μετά τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης το 1590 πέρασε υπό την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το 1752 οι Οθωμανοί κατασκεύασαν εκεί το πρώτο τζαμί. Ακολούθησε η συνθήκη της Αδριανούπολης, το 1829, όπου οι Οθωμανοί παρέδωσαν την περιοχή στους Σοβιετικούς.

Επιβιβαστήκαμε στο βανάκι και ξεκινήσαμε για τη Vardzia που απείχε 60 χλμ. από το Rabati. O καιρός είχε αρχίσει να συννεφιάζει επικίνδυνα. Κινούμασταν στην περιοχή Meskheti όταν σε ένα ψηλό βραχώδη λόφο, στη συμβολή των ποταμών Mtkvari και Paravani, αντικρίσαμε το διάσημο φρούριο Khertvisi.

Το φρούριο Khertvisi είναι ένα από τα παλαιότερα στη Γεωργία, χτισμένο τον 2^ο αιώνα π.Χ.. Λέγεται ωστόσο ότι είναι αρκετά παλαιότερο, και ότι ο πρώτος που πέρασε από εδώ και το κατέστρεψε ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος. Γνωρίζουμε πάντως ότι ο ναός που βρίσκεται στο εσωτερικό του χτίστηκε το 985 και η παρούσα οχύρωση το 1354. Κατά τον 12^ο αιώνα, στο σημείο που είναι το φρούριο, δημιουργήθηκε μια μικρή πόλη που κατέστρεψαν σε μία επιδρομή τους, ένα αιώνα μετά, οι Μογγόλοι.

Όταν φτάσαμε στη Vardzia, κάναμε μια γρήγορη στάση στο εστιατόριο που βρίσκεται λίγο πριν τον αρχαιολογικό χώρο, παραγγέλνοντας το φαγητό μας ώστε να είναι έτοιμο όταν γυρίσουμε. Με τις φωτογραφικές στο χέρι πήγαμε έως την είσοδο για να προμηθευτούμε εισιτήριο. Από εκεί, με ένα μικρό minibus, φτάσαμε στις σπηλιές.

Η Vardzia βρίσκεται στην πλαγιά του όρους Erusheti ενώ από μπροστά της ρέει ο ποταμός Mtkvari. Ο ίδιος ποταμός που αργότερα διασχίζει την Τιφλίδα πριν τελικά εισέλθει στο Αζερμπαϊτζάν και από εκεί εκβάλλει στην Κασπία Θάλασσα. Το συγκρότημα των σπηλαίων, που θυμίζει το Goreme της Καππαδοκίας, θεωρείται ότι κατασκευάστηκε τον 12^ο αιώνα. Σημαντικότερο κτίριο στην περιοχή είναι η Εκκλησία της Κοίμησης που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1180, τη χρυσή εποχή των Tamar και Rustaveli, πλούσια σε τοιχογραφίες.

Η Vardzia που περιλαμβάνει συνολικά περίπου 400 δωμάτια, χωρίζεται με βάση την εκκλησία της Κοίμησης σε ανατολικό τμήμα (με 8 επίπεδα) και δυτικό τμήμα (με 13 επίπεδα). Σε αυτά προστίθενται παρεκκλήσια, φούρνος, αίθουσα συνεδριάσεων, αίθουσα υποδοχής, φαρμακείο και είκοσι πέντε κελάρια κρασιών. Κατά τις ανασκαφές βρέθηκαν δοχεία κρασιού φανερώνοντας τη σημασία της αμπελοκαλλιέργειας στην μοναστική οικονομία. Η υποδομή περιλαμβάνει σήραγγες πρόσβασης, εγκαταστάσεις ύδρευσης και πρόβλεψη για άμυνα. Να σημειωθεί πάντως ότι ανασκαφές που έγιναν κατά τη σοβιετική περίοδο, έδειξαν ότι η συγκεκριμένη περιοχή πρωτοκατοικήθηκε κατά την Εποχή του Χαλκού.

Ο φίλος μας ο Zaza.

Με τον Zaza μπροστά, να μας περιγράφει τα πάντα για το μέρος, περιηγηθήκαμε στις σπηλιές. Μας έπιασε βροχή αλλά όσο ήμασταν στις σπηλιές, ήταν ακόμα σε επίπεδο ψιχάλας. Η βροχή σύντομα μετατράπηκε σε δυνατή μπόρα, είχαμε προλάβει εν τω μεταξύ όμως να μεταφερθούμε στο εστιατόριο όπου η αγαπημένη μας γεωργιανή κουζίνα μας περίμενε.

Στο γυρισμό πιάσαμε την κουβέντα με τον ξεναγό μιας και με την αλλαγή θέσεων βρεθήκαμε δίπλα – δίπλα. Κρατούσα ένα μικρό σημειωματάριο στο χέρι, με σημειώσεις του ταξιδιού, και κατά τη διάρκεια της διαδρομής πάσχιζα να μάθω το γεωργιανό αλφάβητο. Η Marta μου είχε φτιάξει ένα μικρό σκονάκι με τα γράμματα και τη προφορά τους, τα οποία έγραφα ξανά και ξανά σε εκείνο το μικρό μπλοκάκι, μέχρι να τα αποστηθίσω.

Όταν το είδε ο Zaza, του κίνησε το ενδιαφέρον. Συζητώντας, μου αποκάλυψε μια μικρή ιστορία. Ο Zaza λοιπόν, είχε περάσει 5 χρόνια στην Ευρώπη, στη Σκανδιναβία συγκεκριμένα. Εκεί είχε γνωρίσει μια κοπέλα, Ελληνίδα, που υπήρξε και μία από τις μεγαλύτερες του αγάπες. Ξαφνικά, άνοιξε το πορτοφόλι του και έβγαλε από εκεί ένα παλιό ελληνικό νόμισμα του 1870, το οποίο μου έδειξε. Το νόμισμα ήταν δώρο από εκείνη την κοπέλα και ο καλός μας φίλος το κουβαλούσε από τότε συνεχώς στο πορτοφόλι του, 20 και παραπάνω χρόνια, ανάμνηση εκείνου του έρωτα.

Η τρίτη μας στάση ήταν στην πόλη Borjomi των 10.000 κατοίκων. Διάσημη για τα νερά της, σήμερα είναι μια τουριστικά ανεπτυγμένη πόλη, αγαπημένο μέρος ντόπιων και ξένων. Είναι ιδιαιτέρως γνωστή για τη βιομηχανία του μεταλλικού νερού, αλλά και το καλοκαιρινό παλάτι Romanov στο Likani. Η εμφιάλωση του μεταλλικού νερού συγκεκριμένα, αποτελεί σημαντική πηγή εισοδήματος για την περιοχή. Επιπλέον, λόγω των υποτιθέμενων θεραπευτικών δυνάμεων των ιαματικών πηγών της περιοχής, είναι ένας συχνός προορισμός για άτομα με προβλήματα υγείας.

Η πόλη είναι γνωστή από τον Μεσαίωνα αλλά άρχισε να αναπτύσσεται μετά τη ρωσική προσάρτηση της Γεωργίας, περίοδο κατά την οποία τα λουτρά της πόλης απέκτησαν μεγάλη φήμη. Στα μέσα του 19^ου αιώνα, ο αντιβασιλέας Μιχαήλ Βορμότσωφ, γοητευμένος από το τοπίο, το ζεστό κλίμα και μεταλλικά νερά, έκανε το Borjomi καλοκαιρινή κατοικία του. Αυτό ήταν που μετέτρεψε την περιοχή σε αγαπημένο θέρετρο για την αριστοκρατία, προσδίδοντας του το όνομα “το Μαργαριτάρι του Καυκάσου”. Στη δεκαετία του 1890, ο Nikolai Nikolayvich έχτισε ένα πάρκο και ένα κάστρο στο Likani, στο δυτικό άκρο του Borjomi. Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης, ο Zaza, μας ενημέρωσε ότι την περίοδο αυτή γίνονται έργα ανακαίνισης στο παλάτι της πόλης ώστε να μπορέσει σε μερικά χρόνια να γίνει επισκέψιμο για το κοινό. Για όσους βρεθούν στο Borjomi τα επόμενα χρόνια, να το έχετε στα υπόψιν.

Περπατήσαμε έως το πάρκο, πληρώσαμε ένα μικρό εισιτήριο και μπήκαμε μέσα. Στην περιοχή υπάρχουν δύο πηγές, μία με δροσερό φυσικό ανθρακούχο νερό, που βρίσκεται λίγο έξω από το πάρκο, και μία με ζεστό και έντονης οσμής νερό, που βρίσκεται εντός αυτού.

Τριγύρω υπήρχαν αρκετά μικρά τουριστικά μαγαζάκια, κάποια από αυτά πουλούσαν άδεια πλαστικά μπουκάλια τα οποία οι επισκέπτες γέμιζαν με το διάσημο νερό. Γεμίσαμε κι εμείς τα δικά μας αλλά ο Θανάσης δεν ενθουσιάστηκε με την αυγουλίλα που μύριζε, και δεν είχε άδικο για να σας πω την αλήθεια.

Η πηγή της Ekaterina, μία από τις δύο διάσημες πηγές της πόλης, του 1841.

Περπατήσαμε στο όμορφο πάρκο της πόλης που είχε κατακλυστεί από κόσμο. Χαρούμενες φάτσες, οικογένειες με κουτσούβελα να τρέχουν ελεύθερα και πολλά παιχνίδια. Κρίμα που δεν είχαμε αρκετό χρόνο, να κάνουμε έστω λίγη τσουλήθρα με το Θανάση. Ας μην είμαστε αχάριστοι όμως. Η μέρα αυτή ήταν μία πραγματικά μεγάλη μέρα.

Φύγαμε κατά τις 8 το βράδυ από το Borjomi, έχοντας αρκετό δρόμο μπροστά μέχρι την Τιφλίδα, όπου τελικά φτάσαμε στις 23:00. Η Marta είχε φροντίσει να μας βρει ένα υπερλουξάτο διαμέρισμα σε καλή τιμή, σαφώς πιο άνετο από όλα τα προηγούμενα. Πλύναμε ρούχα, φάγαμε και φτιάξαμε τα πλάνα μας για την επόμενη μέρα. Ήταν ώρα πλέον να κινηθούμε νότια και η Αρμενία θα αποτελούσε το νέο μας προορισμό.

Έξοδα: