Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 02 – Πέμπτη 26/7/2018
Απόσταση: 25 χλμ (σύνολο: 25 χλμ)
Διαδρομή: Τιφλίδα – Mestia – Chalaadi Glacier – Mestia (Γεωργία)

Ήταν γύρω στις 5 τα ξημερώματα όταν προσγειωθήκαμε στην Τιφλίδα. Με λιγότερο από μία ώρα ύπνου, αποδείχθηκε ότι ο ενθουσιασμός του ταξιδιού είχε καταφέρει να κερδίσει τη μάχη με την κούραση της ημέρας. Στον έλεγχο των διαβατηρίων πλήθη από Ιρανούς, Ινδούς και Σαουδάραβες, πρόσωπα ασυνήθιστα για τα ευρωπαϊκά αεροδρόμια.

Η Γεωργία, ή Σακάρτβελο (Sakartvelo – საქართველო) στη γλώσσα των Γεωργιανών, περιτριγυρίζεται από Τουρκία, Ρωσία, Αζερμπαϊτζάν και Αρμενία. Μέλος της μεγάλης Σοβιετικής Ένωσης παλαιότερα που ανεξαρτητοποιήθηκε το 1991 και έκτοτε κάνοντας στροφή προς τη Δύση έχει κάνει αρκετά βήματα προς Ευρώπη. Με πληθυσμό κοντά στα 4 εκατομμύρια οι Γεωργιανοί δηλώνουν στο συντριπτικό τους ποσοστό Xριστιανοί Oρθόδοξοι, ενώ στη χώρα ζει και ένα μικρό ποσοστό Ελλήνων, οι περισσότεροι στην περιοχή της Τσάλκας. Εθνικό νόμισμα είναι το γεωργιανό Lari (1 GEL = 0,34 € τον Ιούλιο του 2018).

Σε αυτή την κατά τα άλλα μικρή χώρα στα νότια του Καυκάσου, ανήκει ένα μεγάλο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας. Εντός των εδαφών της έχουν βρεθεί δύο κρανία του Homo Erectus, ηλικίας 1,6-1,8 εκατομμυρίων χρόνων. Επίσης, στο Shulaveri της νοτιοανατολικής Γεωργίας βρέθηκε ένα δοχείο κρασιού που χρονολογείται από το 6.000 π.Χ., το αρχαιότερο δείγμα ύπαρξης κρασιού παγκοσμίως. Κατά τον 6^ο αιώνα π.Χ. οι Έλληνες δημιούργησαν αποικίες στις ακτές του Εύξεινου Πόντου με γνωστότερο το βασίλειο της Κολχίδας, το οποίο έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εθνοτική και πολιτισμική διαμόρφωση της Γεωργίας. Κατά την ελληνική μυθολογία, στην Κολχίδα βρισκόταν το χρυσόμαλλο δέρας που αναζήτησε ο Ιάσονας με τους Αργοναύτες. Ο μύθος αυτός πιθανώς αναφέρεται σε μία τεχνική χρήσης δερμάτων για τη συλλογή χρυσού από τα ποτάμια, μία τεχνική που οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν στην περιοχή του Svaneti μέχρι πολύ πρόσφατα.

Μετά τον Ρώσο-Γεωργιανό πόλεμο του 2008, οι δύο πρώην ανεξάρτητες περιοχές της Γεωργίας, Αμπχαζία και Νότια Οσσετία, εξακολουθούν να θεωρούνται από την πλειοψηφία της διεθνούς κοινότητας ως περιοχές της Γεωργίας, πρακτικά όμως αποτελούν δύο ανεξάρτητα κρατίδια που συνδέονται στενά με τη Ρωσία. Στο Gori, μια μικρή πόλη κοντά στην Τιφλίδα, γεννήθηκε το 1878 ο μετέπειτα ηγέτης της ΕΣΣΔ Ιωσήφ Στάλιν αλλά αυτό, όπως θα διαπιστώσετε αν ταξιδέψετε προς τα εκεί, είναι κάτι για το οποίο οι περισσότεροι Γεωργιανοί δεν είναι ιδιαίτερα περήφανοι.

Αμέσως μετά τον έλεγχο μας περίμενε η Marta. Αν και ξημερώματα, είχε έρθει στο αεροδρόμιο για να μας καλωσορίσει, λίγο πριν πάει στην δουλειά της. Η Marta είχε περάσει δύο χρόνια στην Ελλάδα με αποτέλεσμα μία από τις πολλές γλώσσες που μιλάει να είναι και τα ελληνικά. Δουλεύοντας ως ξεναγός παλαιότερα, σε τουριστικό γραφείο τώρα, ήταν σίγουρα το κατάλληλο άτομο για να μας βοηθήσει να φτιάξουμε ένα όμορφο και έξυπνο πρόγραμμα για εκείνες τις 6-7 μέρες που θα ταξιδεύαμε στη Γεωργία. Συν τις άλλοις, είχε καταφέρει να μας κλείσει εισιτήρια από μια μικρή τοπική αεροπορική εταιρία για τη Mestia, που αποτελούσε και τον πρώτο μας προορισμό, γεγονός που αμέσως μας γλίτωσε από μισή μέρα οδήγησης.

Από το αεροδρόμιο πήραμε όλοι μαζί ένα ταξί και φτάσαμε στο κέντρο της πόλης. Εκεί θα είχαμε λίγο χρόνο για πρωινό, μέχρι τις 7, οπότε ένα μικρό βανάκι θα μας μάζευε και θα μας οδηγούσε στη δεύτερη πτήση μας, σε διαφορετικό αεροδρόμιο από εκείνο που προσγειωθήκαμε. Στην πόλη είχε ζέστη και αφόρητη υγρασία. Με τα πράγματα στους ώμους, σε κάθε βήμα που κάναμε έφευγε και από ένα λίτρο ιδρώτα. Κοντά στη στάση που θα μας έπαιρναν βρήκαμε σε ένα μεγάλο 24ώρο supermarket που στο πίσω μέρος του είχε καφετέρια και αράξαμε εκεί για ένα μικρό πρωινό και λίγο καφέ.

Σύντομα μεταφερθήκαμε στη στάση, ασχέτως αν το λεωφορείο έφτασε με μισή ώρα καθυστέρηση. Κοίτα να δεις που με τους Γεωργιανούς έχουμε περισσότερα κοινά από όσο νόμιζα. Αποχαιρετήσαμε τη Marta επαναπροσδιορίζοντας το ραντεβού μας για μετά από δύο ημέρες και εγώ, με το Θανάση και την Άρια, μπήκαμε στο λεωφορείο.

Με άδειους τους δρόμους φτάσαμε σε 20 λεπτά στο μικρό αεροδρόμιο Natakhtari, κοντά στην Mskheta. Η πτήση μας ξεκινούσε στις 9. Περάσαμε τον έλεγχο, μπήκαμε στο μικρό αεροπλάνο που είχε όλες κι όλες 15-20 θέσεις, και απογειωθήκαμε με κατεύθυνση βορειοδυτικά, την επαρχία του Svaneti.

Η Vanilla Sky είναι μια μικρή τοπική αεροπορική εταιρία με αρκετά οικονομικά εισιτήρια που δίνει 4 πτήσεις τη βδομάδα αλλά το καλοκαίρι, λόγω αυξημένης ζήτησης, η απόκτηση εισιτηρίου είναι μια δύσκολη υπόθεση που επιτυγχάνεται αποκλειστικά στα γραφεία της εταιρίας στην Τιφλίδα. Να έχετε υπόψη πάντως ότι είναι πιθανή μια ακύρωση της πτήσης λόγω καιρικών συνθηκών και επομένως καλό είναι να έχετε πάντα μια εναλλακτική στο πλάνο σας για να μη βρεθείτε απροετοίμαστοι.

Κάποια στιγμή εμφανίστηκε μπροστά μας μεγαλοπρεπής η οροσειρά του Καυκάσου, με την κορυφή της Ushba να ξεχωρίζει. Όλοι οι επιβάτες κολλήσαμε στα παράθυρα απολαμβάνοντας το μαγευτικό θέαμα που απλωνόταν μπροστά μας. Σίγουρα το καλύτερο δυνατό ξεκίνημα για αυτό το ταξίδι.

Προσγειωθήκαμε στο μικρό αεροδρόμιο Queen Tamar της Mestia και αμέσως ξεκινήσαμε για τον ξενώνα. Μετά από δύο περίπου χιλιόμετρα περπάτημα ήμασταν στο Manoni’s Guesthouse. Οικονομικός ξενώνας με ευγενικούς και εξυπηρετικούς ιδιοκτήτες. Τα παιδιά είχαν κλείσει δωμάτιο ενώ εγώ θα έμενα σε ένα κοιτώνα 12 ατόμων, το ιδανικό περιβάλλον για νέες γνωριμίες.

Η Mestia βρίσκεται 130 χλμ. βορειοανατολικά του Zugdidi, στην επαρχία Svaneti. Συνολικά απαρτίζεται από 132 χωριά με πληθυσμό 15.000 κατοίκων, οι 2,5 χιλιάδες εκ των οποίων ζουν στην ομώνυμη πόλη όπου και είχαμε κλείσει τον ξενώνα μας. Οι Svans, όπως λέγονται οι κάτοικοι του Svaneti, μιλούν τη δικιά τους διάλεκτο και έχουν ξεχωριστά ήθη και έθιμα από τους υπόλοιπους Γεωργιανούς. Λένε ότι είναι εξαιρετικά εύθυμοι άνθρωποι με αρκετή τρέλα μέσα τους. Μερακλήδες και κουζουλοί, θα λέγαμε κάτω στην Κρήτη.

Στη Mestia θα συναντήσετε αρκετά μεσαιωνικά μνημεία, όπως εκκλησίες και οχυρά, που περιλαμβάνονται στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Ο παλαιότερος από τους οικισμούς, με τους περισσότερους γραφικούς πύργους, βρίσκεται πάνω από τον ποταμό, στη βόρεια πλευρά της πόλης. Η πρόσφατη και απότομη τουριστική ανάπτυξη της περιοχής, που χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση, έχει σαν αποτέλεσμα την ξαφνική εμφάνιση δεκάδων ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων και εστιατορίων, φέρνοντας αρκετά έσοδα στο ντόπιο πληθυσμό. Βέβαια, αυτή η απότομη ανάπτυξη δεν θα μπορούσε να επέλθει ταυτόχρονα παντού, μη σας φανεί παράξενο λοιπόν αν ένα δρόμο πίσω από την όμορφη κεντρική πλατεία συναντήσετε αγελάδες και γουρουνάκια να βολτάρουν ελεύθερα στη μέση του δρόμου.

Τριγύρω από το χωριό αρκετές ορεινές διαδρομές. Ξεχωρίζω τη διαδρομή προς το όρος Ushba με τους παγετώνες Mazeri και Chalaadi (ή Chalati), την όμορφη διαδρομή προς Ushguli αλλά και τη διαδρομή προς τις λίμνες Koruldi. Για τους λάτρεις του σκι, στην περιοχή υπάρχουν πλέον δύο μέρη για να το χαρείτε, το Tetnuldi και το Hatsvali.

Μπαίνοντας στο δωμάτιο για να αφήσω τα πράγματα μου, γνώρισα τον Γιούρι από τη Ρουμανία. Πιάσαμε την κουβέντα και μόλις του είπα ότι είμαι Έλληνας ενθουσιάστηκε και μου έδειξε μία τσάντα από τον περσινό μαραθώνιο της Αθήνας που είχε τρέξει. Του είπα για το ταξίδι που είχα κάνει Βουκουρέστι και Brasov, ένα χρόνο πριν. Το ένα θέμα έφερε το άλλο και κάποια στιγμή μου είπε ότι είχε μόλις γυρίσει από Αμπχαζία. Είχα πληροφορίες ότι το πέρασμα των συνόρων είναι λίγο περίεργο, λόγω της τεταμένης κατάστασης μεταξύ Γεωργιανών και Αμπχαζίων, αλλά όπως μου είπε ο ίδιος δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα εφόσον μπήκε και βγήκε από τον ίδιο συνοριακό σταθμό. Χαιρετηθήκαμε και έφυγε για Ushguli, το οποίο θα επισκεπτόμασταν κι εμείς την επόμενη μέρα. Η διαφορά ήταν ότι εμείς θα φτάναμε εκεί οδικώς ενώ εκείνος θα έφτανε εκεί περπατώντας, 3 μέρες μετά.

Λίγο αργότερα γνώρισα και τη Λουίζ, μια μικρή αλλά πανύψηλη Γερμανίδα από το Βερολίνο. Μαζί της η Ερριφέ, επίσης από Βερολίνο αλλά τουρκικής καταγωγής. Οι δύο κοπέλες είχαν γνωριστεί στο αεροπλάνο και έκτοτε ταξίδευαν μαζί στη Γεωργία. Όπως αποδείχθηκε είχαμε κοινό πρόγραμμα τις επόμενες δύο μέρες, τόσο για το Ushguli όσο και για την Τιφλίδα στην οποία θα επιστρέφαμε. Αφού τακτοποίησα τα πράγματα μου, ήρθε ο Θανάσης και η Άρια και φύγαμε για το κέντρο του χωριού. Θα ψάχναμε εκεί να βρούμε ταξί για έναν από τους κοντινούς προορισμούς.

Οι μυρωδιές από ένα φούρνο και τα άδεια μας στομάχια συνδυάστηκαν με επιτυχία κι έτσι βρήκαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε το περίφημο γεωργιανό ψωμί, ζεστό – ζεστό αφού μόλις είχε βγει από τη φωτιά.

Αυτό που μοιάζει με πιθάρι, δίπλα στον φούρναρη που ζυμώνει, είναι ο παραδοσιακός φούρνος των Γεωργιανών, μέσα στον οποίο φτιάχνεται το πεντανόστιμο ψωμί τους.

Για Ushguli δεν βρίσκαμε κάτι οικονομικό, αφού θα έπρεπε να νοικιάσουμε δικό μας βανάκι, συμβιβαστήκαμε λοιπόν με μία βόλτα στον παγετώνα Chalaadi που απείχε μόνο 20 λεπτά οδήγηση από το χωριό.

Πριν από μερικά χρόνια, το μονοπάτι για να φτάσεις εκεί που διέσχιζε την κοιλάδα του ποταμού Mestiachala μέσω ενός μικρού χωματόδρομου, ήταν αρκετά όμορφο. Από τότε όμως που ξεκίνησαν τα έργα για τη δημιουργία ενός υδροηλεκτρικού σταθμού αυτό άλλαξε. Στο τέλος εκείνου του χωματόδρομου υπήρχε ένα τεράστιο εργοτάξιο με φορτηγά να ανεβοκατεβαίνουν το δρόμο. Για το λόγο αυτό η επιλογή ενός ταξί για τη διαδρομή των 10-12 χιλιομέτρων είναι σαφώς καλύτερη επιλογή από το περπάτημα.

Περνώντας τη γέφυρα βρεθήκαμε στο μονοπάτι που οδηγεί στον παγετώνα. Από την απέναντι μεριά βρίσκονται τα ρωσικά σύνορα και επομένως το μέρος δεν είναι προσβάσιμο. Υπάρχει περίπτωση οι στρατιώτες που θα συναντήσετε εκεί να σας ζητήσουν διαβατήρια να ξέρετε, οπότε μην τρομάξετε. Στο μονοπάτι που θα ακολουθήσετε η φύση είναι εξαιρετική αφού διασχίζει ένα όμορφο δάσος.

Μετά από 20-30 λεπτά θα συναντήσετε το ποτάμι που κατεβάζει το νερό από τον παγετώνα και αργότερα θα εμφανιστούν μπροστά σας αρκετές μικρές ιτιές. Σύντομα θα δείτε και τον παγετώνα. Ολόκληρος ο περίπατος, από τη γέφυρα μέχρι τον παγετώνα, διαρκεί περίπου 45-60 λεπτά. Στο τέλος, κάτω από τον πάγο εμφανίζεται ένα υπόγειο ποτάμι που βγαίνει από το πουθενά στην επιφάνεια.

Ας γεμίσουμε τα μπουκαλάκια μας με δροσερό νεράκι.

Προσοχή, μην έρχεστε πολύ κοντά στον παγετώνα καθώς οι πέτρες που πέφτουν εκεί θα μπορούσαν να είναι αρκετά επικίνδυνες. Στο παρελθόν πολλοί έχουν τραυματιστεί ή ακόμα και σκοτωθεί από αυτές. Ο πάγος που λιώνει έχει σαν αποτέλεσμα να παρασύρει μαζί του από μικρές πέτρες μέχρι τεράστιους ογκόλιθους που καθώς κατέρχονται με μεγάλη ταχύτητα μπορούν να προκαλέσουν μεγααααάλη ζημιά. Ένα χρόνο πριν, στην πρώτη μου επίσκεψη στο μέρος, είχα γίνει ο ίδιος μάρτυρας και θύμα μιας τέτοιας κατολίσθησης, όταν μια πέτρα σε μέγεθος πορτοκαλιού με χτύπησε στον ώμο και μου άφησε μια όμορφη μελανιά για μέρες. Έτσι για να θυμάμαι τη βλακεία μου που πλησίασα τόσο πολύ στην έξοδο του ποταμιού.

Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από εκείνη τη φορά, με παρέα τη Marta. Όπως θα διαπιστώσετε, ο παγετώνας είχε μετακινηθεί λίγο πιο μέσα ενώ η έξοδος του υπόγειου ποταμιού ήταν εμφανώς πιο εντυπωσιακή.

Το σημείο που με χτύπησε η πέτρα, μερικές ώρες μετά θα αποκτούσε μία τεράστια μελανιά.

Αφού χορτάσαμε το μέρος, πήραμε το δρόμο της επιστροφής και γρήγορα βρεθήκαμε στο χωριό. Λίγη ξεκούραση και ένα γρήγορο ντουζάκι προτού φύγουμε ξανά για την πόλη.

Μία απροσδόκητη γεύση από πατρίδα.

Σίγουρα από τα εντυπωσιακότερα στοιχεία της πόλης είναι οι πύργοι της. Τα πέτρινα αυτά κατασκευάσματα που αποτελούσαν μια οχυρωμένη κατοικία απαρτίζονταν από ένα πύργο, ένα παρακείμενο σπίτι και ένα περιβάλλοντα αμυντικό τοίχο. Στην πάνω μεριά του χωριού υπάρχει ένας τέτοιος πύργος που είναι σε αρκετά καλή κατάσταση ώστε με ένα μικρό εισιτήριο να είναι επισκέψιμος για τον κόσμο.

Πηγαίνοντας προς τα εκεί μας πήρε από πίσω ένα μικρό σμήνος από Γεωργιανάκια, ένα εκ των οποίων με πολύ καλά αγγλικά προσπαθούσε να μας πείσει να πάμε στον πύργο του φίλου του και όχι σε αυτόν που θέλαμε. Μας πήγαν μάλιστα μέχρι εκεί, φυσικά μας ζήτησαν εισιτήριο, και είμαι σίγουρος ότι θα αγόραζαν αρκετά παγωτά με αυτό αν τελικά ενδίδαμε, αφού μας ζήτησαν περισσότερα χρήματα από εκείνα που τελικά πληρώσαμε στον κανονικό. Ο λόγος που αποφασίσαμε να μην τους κάνουμε το χατίρι είναι διότι ο δικός μας είχε έξοδο στην οροφή με απίστευτη θέα σε όλη την τριγύρω περιοχή. Όπως βέβαια θα δείτε στις φωτογραφίες, για να φτάσουμε εκεί έπρεπε να ανέβουμε μερικές κακοφτιαγμένες σκάλες που δεν προτείνονται για κλειστοφοβικούς και υψοφοβικούς.

Μείναμε στην ταράτσα για ώρα μέχρι που ένας άγαρμπος Ιάπωνας ανέβηκε επίσης και καταχτυπώντας με τα πόδια του πάνω στην ευαίσθητη ξύλινη οροφή του πύργου, τρόμαξε τον Θανάση τόσο ώστε να αποφασίσουμε να εγκαταλείψουμε το μέρος.

Κι αν σας αρέσει το περπάτημα, στην κάτω μεριά του χωριού υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Νικολάου με όμορφη θέα του χωριού.

Επιστρέφοντας στο κέντρο της πόλης και με τα στομάχια να γουργουρίζουν από την πείνα κάτσαμε στο εστιατόριο Laila. Εξαιρετικό φαγητό και σε εξαιρετικές τιμές. Μετά από λίγο άρχισε και η ζωντανή μουσική, ένα συγκρότημα ντόπιων Γεωργιανών που έδινε ρέστα. Οι γεωργιανή κουζίνα φυσικά, δε με έχει απογοητεύσει ποτέ. Νόστιμα κρέατα και πολλές γευστικές πίτες. Μην αμελήσετε να δοκιμάσετε το Khachapuri που είναι πίτα με τυρί, και το Kubdari που είναι πίτα με κρέας. Επίσης, το περιβόητο Khinkali, ένα πιάτο που θυμίζει τα κινέζικα dumplings, αλλά ζητήστε σε κάποιον να σας δείξει πως τρώγεται για να μη γεμίσετε τα ρούχα σας με τα ζουμιά του. Κι αν θέλετε λίγο αλκοόλ στο αίμα σας, η Γεωργία φημίζεται για τα κρασιά της. Αν πάλι προτιμάτε κάτι πιο δυνατό, η γεωργιανή chacha θα σας μείνει αξέχαστη. Προσωπικά, ακόμα ζαλίζομαι κάθε φορά που ακούω το όνομα της.

Η Mestia και γενικότερα η περιοχή του Svaneti, είναι στα αλήθεια ένα ξεχωριστό μέρος που όμοιο του δε θα βρεις αλλού. Οι εντυπωσιακοί πύργοι, τα καταπράσινα λιβάδια και οι χιονισμένες κορυφές του Καυκάσου φταίνε για αυτό, με τον ταξιδιωτικό τουρισμό στη Γεωργία να κάνει τώρα τα πρώτα του βήματα. Με λίγα λόγια, όσοι προλάβουν να βρεθούν αυτή την περίοδο στη Γεωργία, θα ζήσουν κάτι αυθεντικό και πρωτότυπο που σε 10-15 χρόνια φοβάμαι πολύ ότι δεν θα υπάρχει, όπως άλλωστε συνέβη σε όλα εκείνα τα μέρη που αλλοίωσε η έλευση των τουριστών.

Η Marta μου έχει πει μια ιστορία για τους κατοίκους της περιοχής, άγνωστη για τους περισσότερους, που μου θύμισε τα δικά μου μέρη πίσω στην Κρήτη. Λόγω της απομόνωσης που προσφέρει ο Καύκασος στην περιοχή του Svaneti, ο τόπος αυτός ήταν εξαιρετικά δύσκολο να κατακτηθεί από εξωτερικούς εχθρούς. Αποτελούσε μια ξεχασμένη γωνιά της χώρας, μικρής οικονομικής σημασίας για να σπαταλήσει κάποιος δυνάμεις και να ασχοληθεί μαζί της, πράγμα που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα των ντόπιων τόσο στο θέμα της ελευθερίας όσο και στο θέμα της φιλοξενίας.

Μου είπε επίσης ότι μέχρι πριν 15-20 χρόνια, στο Svaneti όπου η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων ζούσε από την κτηνοτροφία, οι άνθρωποι είχαν να αντιμετωπίσουν τη μάστιγα της “βεντέτας”. Να είναι υποχρεωμένοι δηλαδή οι άνδρες μιας οικογένειας, να σκοτώσουν τους άνδρες μιας άλλης από το διπλανό χωριό επειδή 50 χρόνια πριν, ο παππούς του ενός είχε κλέψει την αγελάδα του άλλου. Σήμερα, με την έστω και μικρή αλλαγή που έχει επιφέρει η τουριστική ανάπτυξη στην περιοχή, αυτό το κακό έθιμο ευτυχώς έχει εκλείψει.

Πόσο Κρήτη μου θύμισαν τα παραπάνω. Έτσι μου έρχεται όταν γυρίσω πίσω να πιάσω το δήμαρχο και να του ζητήσω να προχωρήσει σε αδελφοποίηση των δύο περιοχών. Να κερνάνε οι Κρητικοί ρακί τους Γεωργιανούς και εκείνοι με τη σειρά τους chacha τους πρώτους, μέχρι να γίνουν όλοι ντίρλα… πω ρε κάτι γλέντια που θα κάναμε.

Αφού γεμίσαμε τα στομάχια μας, κάτσαμε στο παρκάκι απέναντι από το εστιατόριο όπου σχεδιάσαμε λίγο τα της επόμενης ημέρας, αναλογιστήκαμε τα της σημερινής και τελικά βάλαμε πλώρη για τον ξενώνα μας αφού η παντελής έλλειψη ύπνου με το άπειρο περπάτημα που ρίξαμε εκείνη τη μέρα είχε αδειάσει εντελώς τις μπαταρίες.

Έξοδα: