Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 20 – Δευτέρα 13/8/2018
Απόσταση: 0 χλμ (σύνολο: 4.884 χλμ)
Διαδρομή: Ερεβάν (Αρμενία)

Επιτέλους ελεύθερη μέρα που σκοπεύαμε να αφιερώσουμε σε προορισμούς εντός της πόλης. Με τα περισσότερα μουσεία και αξιοθέατα κλειστά, οι επιλογές μας δυστυχώς περιορίζονται. Παίρνουμε το πρωινό μας και αφού αποχαιρετήσαμε το Μιχάλη, το Νίκο και τον Chavi, που επέστρεφαν στην Τιφλίδα, κατεβήκαμε κέντρο. Μετά από 5 μέρες και περίπου 1.200 χιλιόμετρα, είχε έρθει η ώρα να επιστρέψουμε το Micra στη βάση του.

Αφήνοντας το αυτοκίνητο, δίπλα στην Republic Square, αρχίσαμε τη βόλτα μας. Μιας και είχε αρκετή ζέστη, τιμήσαμε δεόντως τα πάρκα της πόλης.

Βρήκαμε ένα υπαίθριο παζάρι με ξυλόγλυπτα, αντίκες και χειροποίητα χαλιά για τα οποία είναι ξακουστή η περιοχή του Καυκάσου. Ο οψιδιανός, που παράγεται στην περιοχή, κατεργάζεται σε διάφορα κοσμήματα και διακοσμητικά είδη, άλλωστε η χρυσοχοΐα έχει μεγάλη παράδοση στην Αρμενία.

Η αδυναμία των Αρμενίων προς τη μαμά Ρωσία, δεν κρύβεται.

Και φυσικά δεν κρύβεται και η αγάπη τους για το σκάκι.

Στο τέλος του Circular Park αντικρίσαμε τον καθεδρικό Ναό του Αγίου Γρηγορίου του Φωτιστή. Ο ναός αυτός είναι σήμερα ο μεγαλύτερος καθεδρικός ναός της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας στον κόσμο, αλλά και ένας από τους μεγαλύτερους ναούς στον Νότιο Καύκασο, μαζί με τον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδας στην Τιφλίδα. Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε μόλις το 2001, από τον αρχιτέκτονα Stepan Kurkchyan, με αφορμή την 1700^η επέτειο της διακήρυξης του χριστιανισμού ως κρατικής θρησκείας της Αρμενίας. Εντός αυτού στεγάζονται τα λείψανα του Αγίου Γρηγορίου που μεταφέρθηκαν εδώ από τη Νάπολι της Ιταλίας. Λίγο μετά την ολοκλήρωση του, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β πραγματοποίησε επίσκεψη σε αυτόν.

Ο τεράστιος ναός διαθέτει 1700 καθίσματα, το ύψος του φτάνει τα 54 μέτρα και ο πύργος του καμπαναριού του έχει περισσότερες από 30 καμάρες. Η κύρια εκκλησία του συγκροτήματος χτίστηκε με τη δωρεά των Richard Alexander Manoogian και Louise Manoogian Simone, στη μνήμη του αποθανόντος πατέρα τους, επιχειρηματία και πρώην προέδρου της AGBU. Με αντίστοιχες δωρεές ανεγέρθηκαν τα δύο παρεκκλήσια πλησίον του ναού αλλά και το καμπαναριό του.

Μια από τις φτωχογειτονιές του Ερεβάν, ακριβώς απέναντι από τον καθεδρικό του Αγίου Γρηγορίου.

Κοντά στην είσοδο του ναού βρίσκεται ο σταθμός του μετρό General Andranik. Πήγαμε προς τα εκεί και τελικά καταφέραμε να βρούμε την καλά κρυμμένη είσοδο του, στο υπόγειο ενός μεγάλου πολυκαταστήματος.

Το “κέρμα” για το μετρό της πόλης.

Μπήκαμε στο μετρό και από εκεί αποβιβαστήκαμε ακριβώς κάτω από το Lover’s Park, μπροστά στη λεωφόρο Marshal Baghramyan και απέναντι από την Προεδρική Κατοικία. Το Lover’s Park είναι ένα από τα αγαπημένα μέρη των ντόπιων αλλά και των επισκεπτών της πόλης. Ένα από τα παλαιότερα του Ερεβάν που τον 18^ο αιώνα ονομαζόταν κήπος του Kozern, από το όνομα της περιοχής που ανήκει. Η μετονομασία του πάρκου έγινε το 1995 και επιλέχθηκε εξαιτίας του ότι το πάρκο αποτελεί το αγαπημένο μέρος των νέων ζευγαριών. Ο χώρος διαθέτει μια μικρή τεχνητή λίμνη με δύο νησάκια αλλά και ένα μικρό αμφιθέατρο που το καλοκαίρι μετατρέπεται σε υπαίθριο κινηματογράφο.

“Roman Warrior statue” του Fernando Botero

“Mujer Fumando un Cigarrillo” του Fernando Botero

Φτάσαμε για άλλη μία φορά στο Cascade, η πρώτη φορά όμως που θα το απολαμβάναμε με το φως της ημέρας. Στην πραγματικότητα, το Cascade είναι μια πλαγιά στο κέντρο του Ερεβάν, αποτελούμενη από μία σειρά με πεζούλες και πολλά – πολλά σκαλοπάτια. Τα σκαλοπάτια αυτά συνδέουν το κέντρο της πόλης (περιοχή Kentron) με τη συνοικία του Antarayin. Το σχέδιο του έργου ανήκει στους αρχιτέκτονες Jim Torosyan, Aslan Mkhitaryan και Sargis Gurzadyan. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1971, επί Σοβιετικής Ένωσης, ολοκληρώθηκε μερικώς το 1980 και τελικά εγκαινιάστηκε το 2009. Ο λόγος της καθυστέρησης αφορούσε την έλλειψη χρηματοδότησης, την οποία τελικά ανέλαβε ένα πλούσιος Αρμένιος της διασποράς, ο Gerard Cafesjian, ολοκληρώνοντας το Cascade και δωρίζοντας αρκετά έργα από την προσωπική του συλλογή. Επί του παρόντος, περιλαμβάνει 572 σκαλοπάτια με μέσο πλάτος 50 μέτρων ενώ το συνολικό του μήκος, μέχρι την κορυφή, είναι 450 μέτρα.

Στη βάση του Cascade υπάρχει ένα όμορφο πάρκο με αγάλματα και σύγχρονα γλυπτά. Τριγύρω αρκετές καφετέριες και εστιατόρια, με αρκετές συναυλίες να λαμβάνουν χώρα εδώ κατά τη διάρκεια της άνοιξης και του καλοκαιριού. Η πλαγιά, στο εξωτερικό της περιλαμβάνει πολλαπλά επίπεδα διακοσμημένα με σιντριβάνια και όσοι την επιλέξουν θα απολαύσουν μια πραγματικά εντυπωσιακή και ανεμπόδιστη θέα προς την πόλη, ίσως και το όρος Αραράτ, εάν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή. Για όσους πάλι προτιμούν μία πιο ξεκούραστη ανάβαση, υπάρχουν κυλιόμενες σκάλες σε ένα όμορφο εσωτερικά διαμορφωμένο χώρο, με αίθουσες εκθέσεων από γλυπτά και κατασκευές της συλλογής Cafesjian, έργα που απεικονίζουν την πλούσια ιστορία και πολιτιστική κληρονομιά της Αρμενίας.

Λόγω της ζέστης επιλέγουμε τις κυλιόμενες σκάλες και με την ευκαιρία χαζεύουμε τα εκθέματα που βρίσκονται εκεί. Βέβαια, ανά όροφο αφήναμε το εσωτερικό τμήμα και βγαίναμε έξω ώστε να μη χάσουμε κάτι. Το τελευταίο τμήμα δεν έχει κατασκευαστεί ακόμα, συνεχίζουμε λοιπόν εξωτερικά την ανάβαση μέχρι την κορυφή του Cascade.

Cafesjian Crystal Tower, φτιαγμένο από κρύσταλλα Swarovski και πέτρες από οψιδιανό (2012)

Πλησιάζοντας προς το ψηλότερο σημείο του πάρκου ξεχώριζε ο τεράστιος οβελίσκος, τοποθετημένος εκεί για την επέτειο των 50 χρόνων της Σοβιετικής Αρμενίας, προς ανάμνηση της Σοβιετικής περιόδου. Γύρω του μια μεγάλη ανοιχτή πλατεία με παγκάκια για να καθίσετε και να απολαύσετε την εκπληκτική θέα του Ερεβάν, αλλά και του Αραράτ που στέκεται αγέρωχο στο βάθος. Στο μέρος βρίσκεται μόνο ένας φύλακας και ελάχιστοι επισκέπτες, σε μεγάλη αντίθεση με το υπόλοιπο Cascade.

Απέναντι, φαίνεται το μνημείο με τη “Μητέρα της Αρμενίας” η οποία με ένα μεγάλο σπαθί στο χέρι προστατεύει την πόλη. Το άγαλμα της συμβολίζει την ειρήνη μέσω της δύναμης. Με αυτό το τεράστιο σπαθί στα χέρια της και την ασπίδα στα πόδια της, στέκεται για όλες εκείνες τις γυναίκες που δεν φοβήθηκαν να πάρουν τα όπλα και να σταθούν δίπλα στους συζύγους τους, κατά τη διάρκεια του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου. Όπως ήταν αναμενόμενο, πρόκειται το ψηλότερο άγαλμα στο Ερεβάν με ύψος 22 μέτρα, ενώ αν σε αυτό συνυπολογιστεί και η βάση του φτάνει τα 51 μέτρα.

Σκέφτομαι… αφού είναι μόδα αυτές οι μητέρες προστάτιδες (βλέπε και Μητέρα της Γεωργίας στην Τιφλίδα) να πω του δημάρχου στο Ηράκλειο να φτιάξουμε κι εμείς κάτι για τα τείχη. Δίπλα στο μνημείο του Καζαντζάκη ίσως. Και προτείνω η δικιά μας να κρατάει καραμπίνα στο ένα χέρι και ρακί στο άλλο. Όσο για την επιγραφή, θα λέει: “Αν είσαι φίλος σίμωσε (μετ: πλησίασε) αν είσαι οχτρός, αγλάκα (μετ: τρέχα)”. Χμμ… δεν είναι άσχημο.

H “Μητέρα της Αρμενίας”

Κάπου εκεί στο βάθος ίσα που διακρίνεται το όρος Αραράτ, πίσω από μερικά σύννεφα.

Κι ενώ χαζεύαμε τη θέα της πόλης από ψηλά, αντιληφθήκαμε μια μικρή φωτιά που είχε αρπάξει παρακάτω, σε κάποια καλώδια ηλεκτρικού ρεύματος. Η πυροσβεστική βρισκόταν παραδίπλα αλλά μέχρι να κόψουν την τροφοδοσία του ρεύματος, δε μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα. Εμείς μείναμε να κοιτάμε τις μικρές εκρήξεις, κάτι σαν πυροτεχνήματα.

Φάγαμε για μεσημέρι και γυρίσαμε στο hostel όπου και αράξαμε στο σαλόνι. Βρήκαμε μια σειρά στην tv και χαζεύαμε ενώ την ίδια στιγμή εγώ συμπλήρωνα τις σημειώσεις μου για το ταξίδι και έλυσα κάποια θέματα που εκκρεμούσαν με το Ιράν. Εκεί περάσαμε αραχτοί όλο το απόγευμα. Το βραδάκι, κατά τις 21:00, βγήκαμε και πάλι μια βόλτα. Περάσαμε από το Cascade και έπειτα κάτσαμε για φαγητό στο ίδιο μέρος που φάγαμε και χθες. Κοίτα να δεις που τελικά έγινε το στέκι μας.

Σήμερα ήταν όλα ήρεμα στο hostel, καμία σχέση με τα προηγούμενα βράδια. Συνέχισα με τις σημειώσεις μου και λίγο μετά τα μεσάνυχτα έπεσα κι εγώ για ύπνο, ακολουθώντας το παράδειγμα του Θανάση.

Έξοδα: