Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 21 – Τρίτη 14/8/2018
Απόσταση: 0 χλμ (σύνολο: 4.884 χλμ)
Διαδρομή: Ερεβάν (Αρμενία)

Σήμερα ήταν η τελευταία μας μέρα στην Αρμενία. Έχοντας καταφέρει να επισκεφθούμε τα περισσότερα από τα μέρη που είχαμε στη λίστα, το σχέδιο ήταν να χαλαρώσουμε και να περάσουμε το χρόνο μας με τα υπόλοιπα παιδιά του hostel. Πήραμε πρωινό και λίγο πριν το μεσημέρι φύγαμε για το Μνημείο Γενοκτονίας των Αρμενίων. Θέλαμε να το επισκεφθούμε την Κυριακή αλλά μιας και ήταν κλειστό, τώρα είχαμε την ευκαιρία μας. Μαζί μας ο Payam, o Ιρανός που γνώρισα στο hostel την πρώτη μέρα και έκτοτε κάναμε καλή παρέα. Πήραμε ένα ταξί και μόλις φτάσαμε, αντικρίσαμε τον τεράστιο οβελίσκο που ήταν άκρως εντυπωσιακός.

Το Μνημείο της Γενοκτονίας των Αρμενίων (Armenian Genocide Memorial), γνωστό και ως Tsitsernakaberd, ανεγέρθηκε το 1967 στον ομώνυμο λόφο, μπροστά από τον ποταμό Hrazdan. Το αντίστοιχο Μουσείο, που βρίσκεται στον ίδιο χώρο, ιδρύθηκε το 1995. Η μέρα Γενοκτονίας εορτάζεται κάθε χρόνο στις 24 Απριλίου, με  χιλιάδες Αρμένιους να συγκεντρώνονται εκεί για να τιμήσουν τα θύματα.

Η ιδέα ενός μνημείου  ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, από τον Hakob Zarobian, γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Αρμενίας. Σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Arthur Tarkhanyan, Sashur Kalashyan, Hovhannes Khachatryan και η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1967.

Δώδεκα πλάκες τοποθετούνται σε έναν κύκλο, που αντιπροσωπεύει τις δώδεκα απολεσθείσες επαρχίες στη σημερινή Τουρκία. Στο κέντρο του κύκλου, σε βάθος 1,5 μέτρου, υπάρχει μια άσβηστη φλόγα, αφιερωμένη στο 1,5 εκατομμύριο ανθρώπων που σκοτώθηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από την νεοσύστατη τότε κυβέρνηση των Νεότουρκων, κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας των Αρμενίων το 1915. Τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην αιώνια φλόγα είναι απότομα, απαιτώντας έτσι από τους επισκέπτες να γέρνουν με ευλάβεια τα κεφάλια τους καθώς κατεβαίνουν. Μια πένθιμη μελωδία ακουγόταν από ένα κρυφό ηχείο. Τριγύρω από την φλόγα υπήρχαν λουλούδια που κουβαλούσαν Αρμένιοι από κάθε γωνιά της χώρας αλλά και της διασποράς.

Πιο πέρα, ο οβελίσκος των 44 μέτρων συμβολίζει την επιβίωση και την πνευματική αναγέννηση του αρμενικού λαού. Μερικώς χωρισμένος κατακόρυφα από μια βαθιά ρωγμή, συμβολίζει την τραγική και βίαιη διασπορά του αρμενικού λαού και ταυτόχρονα εκφράζει την ενότητα του.

Το Μουσείο σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Sashur Kalashian, Lyudmila Mkrtchyan και τον γλύπτη F. Araqelyan. Αποτελώντας μέρος του κρατικού πρωτοκόλλου από τη Δημοκρατία της Αρμενίας, πολλές επίσημες ξένες αντιπροσωπείες έχουν ήδη επισκεφθεί το μουσείο. Σε αυτούς συγκαταλέγονται ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’, ο Πάπας Φραγκίσκος, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Ζακ Σιράκ, ο Φρανσουά Ολάντ καθώς και άλλα γνωστά δημόσια και πολιτικά πρόσωπα.

Το εντυπωσιακό διώροφο κτίριο είναι χτισμένο ακριβώς στην άκρη ενός λόφου, έτσι ώστε να μην υποβαθμίζεται η επιβλητική παρουσία του Μνημείου Γενοκτονίας που βρίσκεται κοντά. Η οροφή του είναι επίπεδη και καλύπτεται με τσιμεντόλιθους ενώ μπροστά του απολαμβάνει κανείς τη θέα της κοιλάδας του Αραράτ. Η έκθεση βρίσκεται στον δεύτερο όροφο και χωρίζεται σε τρεις κύριους εσωτερικούς χώρους. Η αποστολή του βασίζεται στο γεγονός ότι η κατανόηση της γενοκτονίας των Αρμενίων αποτελεί σημαντικό βήμα για την πρόληψη παρόμοιων μελλοντικών τραγωδιών, σύμφωνα με την αντίληψη ότι αυτοί που ξεχνούν το παρελθόν καταδικάζονται να το επαναλάβουν.

Περπατούσαμε στους διαδρόμους του και βλέπαμε κομμάτι – κομμάτι την ιστορία να ξετυλίσσεται μπροστά μας. Μια ομάδα κουστουμαρισμένων Ευρωπαίων με συνοδεία ξεναγού και φωτογράφου, εμφανίστηκε. Έμεινα κοντά τους για κανένα μισάωρο, ακούγοντας τις λεπτομέρειες των γεγονότων που τους αποκάλυπτε η εξαιρετική στην αφήγηση υπάλληλος του μουσείου. Όταν έφτασε στο κομμάτι των βασανιστηρίων, οι περιγραφές και οι φωτογραφίες ήταν πραγματικά ανατριχιαστικές. Σε τέτοιο βαθμό που σου κάνει εντύπωση για το πόσο αρρωστημένο ήταν το μυαλό που επινόησε αυτές τις μεθόδους.

Μικρά παιδιά που μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα μεταξύ του 1918-1921, για να γλιτώσουν τη σφαγή.

“Λεμονάδα Νεπτούν”

Κατά μήκος του μνημείου υπάρχει ένας τοίχος 100 μέτρων με τα ονόματα πόλεων και χωριών στα οποία έγιναν σφαγές και απελάσεις. Επίσης, το μουσείο διαθέτει το δικό του πάρκο όπου πολιτικοί, αξιωματούχοι, διπλωμάτες και διανοούμενοι επισκέπτες φυτεύουν δέντρα προς τη μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας. Γνώριζα ότι υπάρχει εκεί και ένα μικρό έλατο που φύτεψε το 2013 ο τότε Έλληνας υπουργός Αμύνης, Δημήτρης Αβραμόπουλος, αλλά δεν κατάφερα να το εντοπίσω.

Φωτογραφία από την ιστοσελίδα του Μουσείου.

Μία φράση του Χίτλερ, 20 χρόνια μετά τη Γενοκτονία, που δεν μπορούσε παρά να σου καρφωθεί στο κεφάλι. “…Who, afterall, speaks today of the Annihilation of the Armenians?”

Τελειώνοντας την περιήγηση, βρήκαμε ένα μονοπάτι και κατηφορίσαμε με τα πόδια μέχρι την Brandy Company, που ήταν σε κοντινή απόσταση. Από το 1887 όπου ο Nerses Tairyants δημιούργησε το πρώτο οινοποιείο και αποστακτήριο της χώρας, το αρμενικό κονιάκ έχει καταφέρει να αποκτήσει παγκόσμια φήμη. Ο χώρος διαθέτει ιστορικό μουσείο και οι επισκέπτες μπορούν να παρακολουθήσουν τη διαδικασία παραγωγής, να δουν τις αποθήκες και να συμμετέχουν στη γευσιγνωσία κονιάκ. Να σημειωθεί πως το brandy του “Ararat” ήταν το αγαπημένο του Winston Churchill, το οποίο και έκανε ειδική παραγγελία. Η δεύτερη μεγαλύτερη αδυναμία του μετά από τα πούρα.

Δυστυχώς, στην υποδοχή μας ενημέρωσαν ότι θα έπρεπε να έχουμε κάνει κράτηση μια μέρα πριν για να μπορέσουμε να μπούμε. Το εισιτήριο ήταν 4.500 Dram ανά άτομο και σου έδινε το δικαίωμα να δοκιμάσεις δύο από τα κονιάκ τους, αρκετά ακριβό σε σχέση με τις υπόλοιπες τιμές Αρμενίας. Επιλογή δεν είχαμε όμως οπότε αράξαμε απ’ έξω και πιάσαμε την κουβέντα με τον Payam. Για την Ελλάδα, το Ιράν, την Τουρκία. Μεγάλη και ενδιαφέρουσα συζήτηση όταν την κάνεις με κάποιον μη Έλληνα.

Γυρίσαμε στο hostel. Αράξαμε λίγο, ξεκουραστήκαμε, οργανωθήκαμε γενικά. Χρόνος που χρειάζεται πάντα σε τέτοια ταξίδια. Το βράδυ μαζευτήκαμε ένα ωραίο πολυεθνικό παρεάκι στην κουζίνα, αποτελούμενο από δύο Έλληνες, δύο Ιρανούς και δύο Κινέζες. Φτιάξαμε σούπα και ανοίξαμε μία βότκα. Η συζήτηση άναψε με θέμα αυτό που αγαπούσαμε όλοι μας εκεί, τα ταξίδια. Μιλήσαμε για τις εμπειρίες μας επί ώρες και γελάσαμε πολύ για να πω την αλήθεια.

Ο Θανάσης ήταν περίεργος να μάθει πως γράφεται το όνομα του στα Περσικά.

Υπήρχε ένας χάρτης στο hostel με τα SOS για τους ταξιδιώτες. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να φτάσουμε στο Matenadaran, ένα από τα πλουσιότερα αποθετήρια χειρογράφων και παλαιών βιβλίων στον κόσμο. Με χειρόγραφα που χρονολογούνται από τον 5^ο αιώνα, αλλά και μια  μοναδική συλλογή αρμενικών βιβλίων που τυπώθηκαν τον 16^ο – 18^ο αιώνα, είναι ένα από τα μέρη που καλό είναι εσείς να μη χάσετε.

Το επόμενο πρωί, ο Θανάσης θα γυρνούσε Τιφλίδα και από εκεί θα έπαιρνε την πτήση για Ηράκλειο. Εγώ, θα έμπαινα σε ένα λεωφορείο που θα με ταξίδευε νότια και μετά από 22 ώρες θα με άφηνε στην όμορφη Τεχεράνη. Το κεφάλαιο “Αρμενία” είχε μόλις τελειώσει, ήταν πλέον ώρα να ξεκινήσει το κεφάλαιο “Ιράν”.

Έξοδα: