Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 22 – Τετάρτη 15/8/2018
Απόσταση: 1.149 χλμ (σύνολο: 6.033 χλμ)
Διαδρομή: Ερεβάν (Αρμενία) – Τεχεράνη (Ιράν)

Ξύπνησα σήμερα με την αγωνία του ταξιδιού, την ίδια αγωνία δηλαδή που έχω κάθε φορά που φεύγω για κάπου μακριά. Το μυαλό γεμάτο με σκέψεις για πράγματα που πρέπει να προβλέψεις και να προετοιμάσεις. Ίσως φταίει ότι θα ήμουν μόνος μου πλέον. Όλοι που έχουμε ταξιδέψει αντιλαμβανόμαστε την ασφάλεια που σου προσφέρει ένας συνοδοιπόρος, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον Θανάση, που γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο απ’ έξω κι ανακατωτά. Ευχόμουν να μπορούσε να ακολουθήσει αλλά κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό για πολλούς λόγους, ήρθε λοιπόν η ώρα να συνεχίσω μόνος μου.

Σκεφτόμουν πως το ταξίδι, στην πραγματικότητα το ξεκινήσαμε τέσσερα άτομα. Την πρώτη εβδομάδα μείναμε τρεις, με την επιστροφή της Άριας στην Ελλάδα, τη δεύτερη δύο, όταν η Marta χρειάστηκε να επιστρέψει στη δουλειά της, και τώρα ένας, αφού και ο Θανάσης έπρεπε πλέον να γυρίσει στην Κρήτη. Όλα όπως τα είχαμε σχεδιάσει αλλά δε σου κακοφαίνεται τόσο όταν τα σχεδιάζεις, μετά είναι που σε πιάνει η θλίψη.

Για να είμαι ειλικρινής από την άλλη, αναλογιζόμενος τον τρόπο που θα ταξίδευα πλέον στο Ιράν, το μοναχικό ταξίδι που είχα επιλέξει ίσως ήταν μονόδρομος. Αν είχα μαζί μου το V-Strom, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Aλλά σε ένα ταξίδι τεσσάρων χιλιάδων χιλιομέτρων με ένα μηχανάκι από Ινδία, 220 κυβικά όλα κι όλα (αφού τόσο επέτρεπε η ιρανική νομοθεσία), χωρίς μπαγκαζιέρες – χωρίς τίποτα, πόσο εφικτό θα ήταν με δύο άτομα;

Πίσω στο hostel. Φτιάξαμε τα πράγματα μας, κάτσαμε για πρωινό και ήρθε η ώρα του Θανάση να φύγει. Καλή αντάμωση λοιπόν και αμοιβαία “πρόσεχε”. Η Marta θα τον περίμενε Τιφλίδα και από εκεί τα ξημερώματα της Πέμπτης θα έπαιρνε την πτήση για Ηράκλειο. Εγώ απέμεινα μόνος στο hostel, με τα δύο εξαιρετικά  παιδιά που γνώρισα από το Ιράν, τον Payam και τον Puyaan, να μου δίνουν εναλλάξ συμβουλές για τη χώρα τους.

Ο Payam είχε ήδη κανονίσει με ένα ζευγάρι φίλων του στην Τεχεράνη ώστε να με φιλοξενήσουν μόλις φτάσω. Είχα ακούσει τόσα πολλά για την φιλοξενία των Ιρανών αλλά τώρα που το ζούσα, με εντυπωσίαζε. Χωρίς να έχει καμία υποχρέωση και χωρίς να περιμένει καμία ανταπόδοση. Αγνή φιλοξενία, όπως συνήθιζαν κάποτε και στα μέρη μας ίσως, πριν τα αλλοιώσει όλα ο τουρισμός.

Το λεωφορείο έφευγε στις 12:00 αλλά θα περπατούσα με τα πόδια έως το σημείο από το οποίο θα ξεκινούσε, χωρίς να ξέρω που ακριβώς ήταν αυτό. Μην θέλοντας να ρισκάρω, λίγο μετά τις 10:00 ξεκίνησα για εκεί, έτσι ώστε να έχω όσο χρόνο χρειάζεται σε περίπτωση που κάτι θα πήγαινε στραβά. Το εισιτήριο το είχα πάρει μία μέρα πριν από την Republic Square, με κόστος 20.000 Dram (δηλαδή 36,5 ευρώ), από την Ashtrans – Royal Safar Iranian. Ο Puyaan προσφέρθηκε να με συνοδέψει και με την ευκαιρία να κάνει μια βόλτα στην πόλη. Βρήκαμε το μέρος και έκατσε εκεί μέχρι που μπήκα στο λεωφορείο. Κατά την επιβίβαση μάλιστα με ακολούθησε για λίγο, βγάζοντας φωτογραφίες τις οποίες μου έστειλε αργότερα.

Το λεωφορείο δεν ήταν σαν τα συνηθισμένα λεωφορεία. Αντί 52 είχε 23 θέσεις, αραιά – αραιά ώστε να υπάρχει άπλετος χώρος για τον καθένα. Η πιο βολική θέση σε μέσο μεταφοράς που έχω κάτσει ποτέ ίσως. Ξαφνικά περνάει ένας τυπάς και μας μοιράζει κι ένα πακετάκι με λιχουδιές, σοκολάτες και χυμό. Τέτοια περιποίηση ούτε σε αεροπλάνο. Θα έχουν και μεσημεριανό άραγε;

Το ατομικό πακέτο που δόθηκε σε κάθε ταξιδιώτη, απαραίτητο εφόδιο για ένα ταξίδι 20 και βάλε ωρών.

Ξεκινήσαμε ακολουθώντας την ίδια διαδρομή που είχα ακολουθήσει με το Θανάση τη δεύτερη μέρα στην Αρμενία. Φτάσαμε στο Goris, από εκεί στο Kapan και στο Meghri. Διαδρομή γνωστή αλλά αρκετά διαφορετική, από τη θέση του λεωφορείου. Εν τω μεταξύ, ο Θανάσης έφτασε στην Τιφλίδα υπό βροχή. H Marta είχε προσφερθεί να τον φιλοξενήσει και να τον πάει η ίδια στο αεροδρόμιο το πρωί. Έχοντας το φίλο μου σε καλά χέρια δεν αγχωνόμουν καθόλου.

Προετοιμάζοντας την άφιξη μου στην Τεχεράνη, είχα μια σύντομη επικοινωνία με τον Farhad, τον Ιρανό που θα μου έδινε τη μηχανή του (βλέπε πρόλογο). Μου επιβεβαίωσε ότι είναι έτοιμη και με περιμένει, στέλνοντας μου φωτογραφία από την αλλαγή των λαδιών που της έκανε νωρίτερα.

Μετά από 8,5 ώρες βρισκόμασταν στα σύνορα με το Ιράν. Μία τεράστια Σελήνη φώτιζε τα πάντα. Διασχίσαμε με τα πόδια τη γέφυρα πάνω από τον ποταμό Aras, αφού το λεωφορείο μας άφησε για τον έλεγχο και θα μας περίμενε από την άλλη μεριά των συνόρων. Ο έλεγχος κράτησε ώρα αλλά οι συνοριοφύλακες ήταν αρκετά ευγενικοί. Αφού τσέκαραν τη βίζα μου, το διαβατήριο και τα χαρτιά της ταξιδιωτικής μου ασφάλειας, μου έκαναν νόημα να περάσω.

Πριν προχωρήσω, ζήτησα να μιλήσω με τον υπεύθυνο του σταθμού, όπως και έγινε. Είχα αφήσει τη μηχανή μου πίσω στην Ελλάδα εξαιτίας μιας ταξιδιωτικής οδηγίας ότι από αρχές Αυγούστου θα υπήρχε καθολική απαγόρευση σε μηχανές πάνω από 250 κυβικά. Μία απαγόρευση που, όπως είχα εξηγήσει στον πρόλογο του ταξιδιωτικού αυτού, υπάρχει και εφαρμόζεται για όλους τους Ιρανούς, συνηθίζεται όμως να αφήνουν τους ξένους ταξιδιώτες υπό την προϋπόθεση να διαθέτουν carnet de passage για τη μηχανή τους. Η απάντηση που πήρα ήταν ότι προς το παρόν εξακολουθούν να αφήνουν μηχανές μεγαλύτερες των 250 κυβικών που ανήκουν σε ξένους υπηκόους, αλλά αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει από μέρα σε μέρα. Σημασία έχει ότι αν εγώ είχα φτάσει εκεί με τη μηχανή μου, θα μπορούσα να μπω. Ρώτησα για το δεύτερο πρόβλημα που είχα, εάν για το carnet de passage από Ελλάδα γίνεται αποδεκτό, αλλά σαφή απάντηση δεν πήρα. Θα έπρεπε να το δει μου είπε για να μου απαντήσει.

Στην αναμονή γνώρισα τον Eric, έναν αρμενικής καταγωγής Ιρανό. Εξαιρετικά ευγενικός, με ρώτησε να μάθει από πού είμαι και προσφέρθηκε μόνος του να μου δώσει στοιχεία επικοινωνίας αν χρειαστώ το παραμικρό όσο θα ήμουν στην Τεχεράνη. Σύμφωνα με το πλάνο μου, θα επέστρεφα Τεχεράνη αρχές Σεπτέμβρη, υποσχέθηκα λοιπόν να του στείλω και εάν τον έβρισκα εκεί, θα με έφερνε σε επαφή με τα υπόλοιπα μέλη της αρμενικής κοινότητας στην πόλη. Το ταξίδι συνεχίστηκε και κατά τη 1:00 κάναμε μια μεγάλη στάση 30 χιλιόμετρα έξω από την Tabriz (Ταυρίδα) του 1,5 εκατομμυρίου κατοίκων. Από μακριά μπορούσες να δεις τα φώτα της.

Διασχίζοντας υπό σκοτάδι τα σύνορα Αρμενίας – Ιράν, πάνω από τον ποταμό Aras.

Έξοδα: