Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 24 – Παρασκευή 17/8/2018
Απόσταση: 340 χλμ (σύνολο: 6.373 χλμ)
Διαδρομή: Τεχεράνη – Hamadan (Ιράν)

Ξυπνητήρι είχα βάλει για τις 6:30 αλλά βρέθηκα ξύπνιος πριν από αυτό, ο ενθουσιασμός του ταξιδιού που λέγαμε. Σηκώθηκα και άρχισα να ετοιμάζομαι. Σκεφτόμουν ότι επιτέλους θα καθόμουν σε μηχανή και αυτό από μόνο του μου προκαλούσε αρκετό ενθουσιασμό. Στρίμωξα τα πράγματα μου στο μεγάλο ορειβατικό σακίδιο που κουβαλούσα, αφήνοντας έξω μπότες, τζάκετ και κράνος. Μισή ώρα μετά άφησα το σπίτι, με τους οικοδεσπότες μου να κοιμούνται ακόμα, και βγήκα στο δρόμο.

Κάλεσα ταξί μέσω του φρεσκοεγκατεστημένου Snapp στο κινητό μου και γρήγορα έφτασα στον Farhad που με περίμενε. Μου έφτιαξε πρωινό και όσο ήμουν εκεί συνέχιζε να μου δίνει πληροφορίες για τη διαδρομή και για τις περίεργες καταστάσεις που μπορεί να συναντούσα. Επιπλέον, μου βρήκε μία βάση κινητού που κούμπωνε στο τιμόνι, ώστε να μπορώ να χρησιμοποιήσω τη μία από τις συσκευές που είχα ως gps. Μαζί με αυτό, μου έδωσε γράσο για την αλυσίδα και το μπλοκάκι της μηχανής με όλα τα απαραίτητα έγγραφα. Σε περίπτωση ατυχήματος η ασφάλιση ήταν τέτοια που συνδεόταν με το όχημα, άσχετα με τον αναβάτη, κάτι που με κάλυπτε πλήρως.

Αφού τελειώσαμε το τσάι μας, κατεβήκαμε κάτω και φορτώσαμε τα πράγματα στη μηχανή. Υποσχέθηκα στον Farhad να την προσέχω και έφυγα. Παρασκευή σήμερα, μη εργάσιμη μέρα για τους Ιρανούς όπως και προανέφερα, οπότε για καλή μου τύχη η κίνηση στους δρόμους ήταν η ελάχιστη δυνατή.

Ζοριζόμουν να οδηγήσω. Δε με βόλευαν τα πόδια μου και γενικά η μηχανή μου φαινόταν ασταθής. Ακολουθούσα τη συμβουλή του Farhad οδηγώντας τέρμα δεξιά και έτσι η οδήγηση των Ιρανών με επηρέαζε ελάχιστα. Θέμα υπήρχε μονάχα στις διασταυρώσεις τους και στα αμέτρητα σαμαράκια με τα οποία είχαν γεμίσει τους δρόμους, ένα αρκετά αποτελεσματικό μέσο που ανάγκαζε τους οδηγούς να μην τρέχουν εντός των πόλεων. Μου θύμισε να σαμαράκια που είχα συναντήσει στο Μεξικό, σε ένα roadtrip που είχα πραγματοποιήσει με συμφοιτητές μου τέσσερα χρόνια πριν. Εκεί τα σαμαράκια τα φώναζαν “τάπας”. Εάν μάλιστα σου ξέφευγε κάποιο και περνούσες με ταχύτητα από πάνω του, πραγματικά μετάνιωνες την ώρα και τη στιγμή. Σε μια πιο “light version”, κάπως έτσι ήταν και στο Ιράν.

Αφού διέσχισα όλη την Τεχεράνη, σχεδόν μια ώρα οδήγησης, βρέθηκα νοτιοδυτικά της πόλης στον επαρχιακό δρόμο 65, με κατεύθυνση προς Hamadan. Αντικρίζοντας την απόλυτη ερημιά μπροστά μου και με το gps να δείχνει το επόμενο βενζινάδικο στα 150 χλμ, σταμάτησα στην άκρη του δρόμου και ρώτησα για βενζίνη. Μου είπαν να γυρίσω πίσω, στην πόλη από την οποία είχα μόλις περάσει, γιατί μπροστά δε θα έβρισκα τίποτα σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων. Παρόλο που το ντεπόζιτο ήταν αρκετά πάνω από τη μέση, έκανα αναστροφή και γύρισα πίσω, γράφοντας καμιά 20αριά έξτρα χιλιόμετρα στη σημερινή διαδρομή. Τελικά αποδείχθηκε μια καλή επιλογή αφού όντως δε συνάντησα βενζινάδικο μπροστά μου για τις επόμενες ώρες.

Για όσους βρεθούν Ιράν, να γνωρίζετε ότι στα περισσότερα βενζινάδικα, το γέμισμα θα το κάνετε μόνοι σας. Υπάρχει μία κάρτα στις αντλίες που πρέπει να βάλεις και να βγάλεις μέχρι να μηδενίσει, και όταν τελειώσεις αναζητάς τον υπάλληλο του βενζινάδικου όπου και πληρώνεις το αντίτιμο. Σκεφτόμουν ότι με την τιμή της βενζίνης εδώ τόσο χαμηλή, δηλαδή 10.000 ριάλ (0.08 ευρώ) το λίτρο, ίσως το επάγγελμα του βενζινοπώλη να μην είναι και τόσο επικερδές τελικά. Εμένα με βόλευε βέβαια αφού με λιγότερο από ένα ευρώ έβγαζα άνετα 300 χιλιόμετρα. Μοναδικό μειονέκτημα η μετέπειτα απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα, όταν θα επισκεπτόμουν ξανά ελληνικό βενζινάδικο.

Στο σημείο που σταμάτησα να βάλω βενζίνη, είχα και το πρώτο μου ατύχημα στο Ιράν (και ευτυχώς μοναδικό όπως αποδείχθηκε αργότερα). Έχοντας κατέβει από τη μηχανή, με τον υπάλληλο να γεμίζει το ντεπόζιτο, ένα αυτοκίνητο με δύο νεαρούς μέσα χτύπησε τη μηχανή από πίσω. Ίσα που προλάβαμε με τον υπάλληλο να πιάσουμε το μηχανάκι πριν σωριαστεί στην άσφαλτο, με τη βενζίνη να μας λούζει και τους δύο. Κοιτάω μέσα στο αυτοκίνητο και βλέπω τον οδηγό, ήταν δεν ήταν 18 χρονών, χεσμένο από το φόβο του, με όλους τους γύρω να του βάζουν τις φωνές. Κατέβηκε και μου ζήτησε συγγνώμη, φαντάζομαι, αφού όλοι μιλούσαν στα φαρσί και εγώ δεν καταλάβαινα κουβέντα. Όπως αποδείχθηκε μου είχε σπάσει το πλαστικό κάλυμμα της πινακίδας αλλά τι άκρη να βγάλω εκείνη τη στιγμή μαζί του. Τον καθησύχασα ότι όλα ήταν καλά και έφυγα για τον προορισμό μου.

Από τον επαρχιακό δρόμο που κινούμουν μεταπήδησα στην εθνική οδό. Σύμφωνα με τη νομοθεσία, οι μοτοσυκλέτες απαγορεύεται να κινούνται στις εθνικές οδούς, αλλά συνήθως η αστυνομία κάνει τα στραβά μάτια για όσους το επιχειρήσουν. Στη χειρότερη να τη βγάλεις με ένα πρόστιμο των 10 ευρώ. Προσωπικά, όχι μόνο δε με σταμάτησαν αλλά και στα διόδια μου έκαναν νόημα να διέρχομαι ελεύθερα αφού δεν υπήρχε τιμολόγηση για μηχανή. Το νόμιμο πάντως είναι η κίνηση των δικύκλων να γίνεται μέσω επαρχιακών οδών που εκτείνονται παράλληλα των εθνικών και συνήθως είναι σε καλή κατάσταση.

Η εθνική οδός ήταν καλοφτιαγμένη και άνετη, με αρκετές λωρίδες κυκλοφορίας. Το τοπίο ήταν επίσης πανέμορφο, η γοητεία της ερήμου. Αυτό που πραγματικά δεν παλευόταν ήταν η ζέστη. Σταμάτησα 1-2 φορές να αγοράσω νερό, αλλά όσο κι αν έπινα δεν έφτανε. Η θερμοκρασία στο Hamadan είχε φτάσει τους 42^ο C εκείνη τη μέρα. Υποθέτω ότι στη διαδρομή μου για εκεί συνάντησα αρκετά μεγαλύτερες θερμοκρασίες, χωρίς να μπορώ να γνωρίζω πόσο. Με το γκάζι σταθερό στα 80-90 χλμ την ώρα, είχα βρει το σημείο όπου το μικρό Avenger των 220 κυβικών έκανε ένα σχετικά άνετο ταξίδι.

Έφτασα τελικά στο Hamadan. Είχα βρει ένα παιδί να με φιλοξενήσει, τον Qasem, και στέλνοντας του ότι φτάνω προς τα εκεί είχε βγει στο δρόμο και με περίμενε. Ο Qasem είχε τέσσερα ακόμα αδέρφια και δούλευε σαν ηλεκτρολόγος σε ένα εργοστάσιο 45 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη. Ο μεγαλύτερος αδερφός είχε παντρευτεί και είχε φύγει από το σπίτι, ενώ εκείνος, τα υπόλοιπα τρία αδέρφια και οι γονείς του έμεναν όλοι μαζί, σε ένα μικρό διαμέρισμα 70-80 τετραγωνικών.

Κανείς άλλος στο σπίτι δε μιλούσε αγγλικά αλλά οι άνθρωποι ήταν όλοι ευγενικοί, κάτι που καταλάβαινες μόνο και μόνο από το χαμόγελο τους. Αφού πιάσαμε για λίγο την κουβέντα με τον οικοδεσπότη μου, είπαμε να κατέβουμε στο κέντρο της πόλης και να περπατήσουμε. Λίγο πριν φύγουμε, ανέβηκε ο μικρός αδερφός και κάτι είπε στον Qasem για την μηχανή. Όπως προέκυψε, η κουβέντα αφορούσε το εάν η μηχανή θα ήταν ασφαλής στο δρόμο ή όχι. Κατεβήκαμε όλοι μαζί κάτω, ψάχνοντας μια καλή λύση για τη φύλαξη της και τελικά καταλήξαμε στην μεταφορά της στο κλιμακοστάσιο του σπιτιού. Όχι ότι χωρούσε βέβαια εκεί αλλά όπως θα δείτε από τις φωτογραφίες, με λίγη εφευρετικότητα, βρήκαμε τελικά μια αξιοπρεπή λύση ώστε η μικρή Bajaj να μείνει απόψε ασφαλής.

Όταν πλέον είχε πέσει ο ήλιος, ξεκινήσαμε τη βόλτα μας. Πήραμε ένα ταξί και κατεβήκαμε στο κέντρο που απείχε 5 λεπτά από το σπίτι. Το Hamadan είναι μία πόλη 470.000 κατοίκων, κοντά στο όρος Alvand. Λόγω της τοποθεσίας της αλλά και του μεγάλου της υψομέτρου (1.850 μέτρα), στην πραγματικότητα είναι μία από τις πιο κρύες πόλεις του Ιράν κατά τη διάρκεια του χειμώνα, με χιονόπτωση που μπορεί μπορεί να κρατήσει έως και δύο μήνες και τη θερμοκρασία να φτάσει τους -30^ο C. Δεν ξέρω αν θα προτιμούσα να τη γνωρίσω στους -30^ο C ή στους +40^ο C όπου τελικά τη γνώρισα, θα βόλευε πάντως κάτι ενδιάμεσο.

Το Hamadan θεωρείται μία από τις παλαιότερες ιρανικές πόλεις. Πιθανολογείται ότι καταλήφθηκε από τους Ασσύριους τον 11^ο αιώνα π.Χ. ενώ ο Ηρόδοτος δηλώνει ότι ήταν η πρωτεύουσα των Μήδων, γύρω τον 7^ο αιώνα π.Χ.. Στο βιβλίο του Ezra αναφέρεται ότι στην περιοχή βρέθηκε ένας κύλινδρος, δίνοντας στους Εβραίους την άδεια του βασιλιά Δαρείου να ανοικοδομήσει το ναό στην Ιερουσαλήμ. Το παλαιό όνομα της πόλης Ecbatana χρησιμοποιείται στο κείμενο Ezra. Τον 6^ο αιώνα η πόλη πέρασε στους Άραβες και τον 11^ο στους Σελτζούκους, όπου μετέφεραν την πρωτεύουσα τους. Λόγω της θέσης της, πάνω στο δρόμο το μεταξιού, το εμπόριο έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της.

Το Hamadan είχε κάτι κοινό με τα μέρη μου, πίσω στο Ηράκλειο. Όπου κι αν σκάψεις θα βρεις αρχαία. Κάπως έτσι κατέληξε η ανάπλαση του κέντρου σε αρχαιολογική ανασκαφή με ένα τεράστιο κρατήρα στη μέση – μέση της πλατείας.

Μιλώντας για την πόλη του, ο καινούριος μου φίλος μου αποκάλυψε μερικά κρυμμένα μυστικά. Έμαθα ότι κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην πόλη έλαβε μέρος μια μεγάλη μάχη μεταξύ Ρωσικών και Τουρκο-Γερμανικών δυνάμεων αλλά και ότι το 1928, η πόλη επανασχεδιάστηκε από Γερμανούς αρχιτέκτονες και πολεοδόμους έτσι ώστε να αποκτήσει το σχήμα ενός εξαγώνου.

Περπατούσαμε στην πλατεία Ιμάμ Χομεϊνί και εκεί επισκεφτήκαμε το Jame Mosque, χτισμένο το 1838. Το τζαμί θεωρείται το παλαιότερο της πόλης και κάποιες ιστορικές πηγές αποδίδουν την αρχική κατασκευή του στους πρώιμους Ισλαμικούς αιώνες. Γνωστό και με τα ονόματα Atiq ή Azam, διαθέτει δύο χώρους για προσευχή και έξι συνολικά μιναρέδες.

Ο Qasem μου είπε ότι κάτω από το σιντριβάνι που υπάρχει ανάμεσα στους δύο λατρευτικούς χώρους, είχαν βρει πριν ένα χρόνο αρχαία. Το παράδοξο ήταν ότι η ανασκαφή έφερε στο φως ένα αρχαίο οινοποιείο, όχι ότι καλύτερο σε μια χώρα που το αλκοόλ απαγορεύεται. Για το λόγο αυτό, δεν το σκέφτηκαν και πολύ, κράτησαν κάποιες πέτρες μονάχα από αυτό και το υπόλοιπο το ξανακάλυψαν με μπετό, ανακαινίζοντας το σιντριβάνι. Μα βρήκαν κι αυτοί οι αρχαίοι σημείο να πάνε να χτίσουν το οινοποιείο τους, στη μέση – μέση του τεμένους.

Οι φωτογραφίες μαρτύρων από τον πόλεμο με το Ιράκ, πάντα σε εμφανή σημεία, πάνω σε δημόσια κτίρια.

Περπατήσαμε στον κεντρικό δρόμο που είχε μετατραπεί σε μια τεράστια υπαίθρια αγορά. Μπορούσες να βρεις τα πάντα εκεί. Τρόφιμα, ρούχα, εργαλεία ή πράγματα για το σπίτι. Ο κόσμος ήταν έξω και περπατούσε, κάποιοι αγόραζαν κιόλας. Να έχετε κατά νου ότι η περιοχή είναι γνωστή για τα εργόχειρα της, δερμάτινα, κεραμικά και χαλιά.

Ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της πόλης είναι το μαυσωλείο του Avicenna, που κατασκευάστηκε προς τιμήν του επιστήμονα και συγγραφέα Αβικέννα (ή Abu Ali Sina) το 1952. Ο Αβικέννας έζησε τον 11^ο αιώνα και σε ηλικία 16 ετών είχε ήδη μελετήσει τo Κοράνι, ισλαμικό δίκαιο, γεωμετρία, λογική, ιατρική, φυσική και μαθηματικά, ενώ εξασκούσε ήδη το επάγγελμα του ιατρού. Στα 21 του χρόνια συνέγραψε επιστημονική εγκυκλοπαίδεια με γνωστότερο από τα 100 περίπου βιβλία που έγραψε το “ο Κανών της Ιατρικής”, βιβλίο που αποτέλεσε σημείο αναφοράς της ιατρικής επιστήμης επί σειρά αιώνων.

Το μαυσωλείο του Αβικέννα.

To άγαλμα του Αβικέννα.

Μετά από αρκετό περπάτημα ήρθε η δίψα. Πήραμε μια γρανίτα με γεύση γιαούρτι και μπανάνα και αράξαμε σε ένα πάρκο. Σύντομα ήρθε κι ένας φίλος του Qasem από τη δουλειά, μπήκαμε στο αυτοκίνητο του και ψάξαμε να βρούμε κανένα μέρος για να αράξουμε. Για κακή μας τύχη, δεν πρόλαβαν να περάσουν 5 λεπτά και τα παιδιά έλαβαν κλήση από το εργοστάσιο για ζημιά στα ηλεκτρολογικά. Ο οικοδεσπότης μου δε χρειαζόταν να πάει αλλά ο φίλος του έπρεπε να μας αφήσει αμέσως και να τρέξει στο εργοστάσιο, 45 χλμ έξω από την πόλη. Τον είδα ότι στεναχωρήθηκε, αφού όπως μου είπε ήθελε πολύ να γνωρίσει έναν Έλληνα, αλλά δε γινόταν αλλιώς. Χαιρετηθήκαμε και έφυγε.

Όλη μέρα νηστικός, είχε έρθει η ώρα να ανταμείψω το στομάχι μου. Ο Qasem μου πρότεινε ένα μαγαζάκι με φαλάφελ που μου φάνηκε καλή ιδέα. Το μέρος ήταν γεμάτο κόσμο. Μπήκαμε στην ουρά και σιγά – σιγά προχωρήσαμε μπροστά στον πάγκο. Πληρώσαμε μπροστά 3.500 τόμαν το άτομο (δηλαδή 0,3 ευρώ) και το παιδί στο ταμείο μας έδωσε ένα μεγάλο ψωμάκι. Το ψωμάκι αυτό μπορούσες να το γεμίσεις όσο ήθελες από τα υλικά που υπήρχαν στα δοχεία του πάγκου. Δύο υπάλληλοι έψηναν εκείνη τη στιγμή τα φαλάφελ και ζεστά όπως ήταν, μας τα περνούσαν μπροστά.

Η μαγκιά μου λέει ο Qasem είναι να αφαιρέσεις όλη την ψίχα από το ψωμάκι σου, ώστε να κάνεις χώρο, και έπειτα να στοιβάξεις τα φαλάφελ σου με τάξη ώστε να μπορείς αργότερα να χωρέσεις τα σαλατικά. Ακολούθησα τις συμβουλές του και όταν τελικά κάτσαμε στο τραπέζι, απόλαυσα το νοστιμότερο φαλάφελ που έχω φάει ποτέ μου.

Πριν γυρίσουμε σπίτι, περάσαμε από ένα ζαχαροπλαστείο και πήρα κάποια τοπικά γλυκά για τους γονείς του οικοδεσπότη μου. Ο Qasem είχε ξύπνημα στις 6:00, αφού λίγο αργότερα θα περνούσε να τον παραλάβει το λεωφορείο της δουλειάς, μου είπε όμως ότι μπορούσα να μείνω εκεί όσο ήθελα. Το σκέφτηκα λίγο αλλά προτίμησα να σηκωθώ κι εγώ μαζί του, άλλωστε πάντα νωρίς ξυπνούσα. Ευκαιρία να κερδίσω χρόνο για την επόμενη μέρα.

Όταν ήρθε η ώρα του ύπνου κατάλαβα ότι κρεβάτια στο σπίτι δεν υπήρχαν. Τόσο ο Qasem, όσο και τα αδέρφια του, κοιμόντουσαν όλοι μαζί στο χαλί του σαλονιού. Άλλη μία από τις συνήθειες των Ιρανών που έπρεπε να συνηθίσω. Ακούγεται περίεργο αλλά ήταν στα αλήθεια άνετα, άλλωστε υπήρχαν περισσότερα από ένα χαλιά στο πάτωμα, στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Ύπνο και ξεκούραση λοιπόν γιατί το ξυπνητήρι θα χτυπούσε σύντομα.

Έξοδα: