Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 25 – Σάββατο 18/8/2018
Απόσταση: 326 χλμ (σύνολο: 6.699 χλμ)
Διαδρομή: Hamadan – Ali Sadr Cave – Sanandaj (Ιράν)

Τελικά το 6:00 ήταν νωρίς, με το ζόρι κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου. Σηκώθηκε και ο Qasem. Αθόρυβα, ώστε να μην ξυπνήσουμε τους υπολοίπους, ετοιμάσαμε τα πράγματα μας. Βγάλαμε έξω την μηχανή από το κλιμακοστάσιο και χαιρετηθήκαμε. Ήταν ένα πραγματικά καλό παιδί και άψογος οικοδεσπότης. Μακάρι μελλοντικά να βρεθεί η ευκαιρία να του ανταποδώσω τη φιλοξενία που μου προσέφερε.

Πριν φύγω για τον επόμενο προορισμό μου, φρόντισα να γεμίσω το ντεπόζιτο της μηχανής, μην την πατήσω όπως χθες. Με την ευκαιρία έψαξα να βρω ένα μικρό παξιμάδι για τη βάση του gps, που είχα χάσει την προηγούμενη μέρα. Δυσκολεύτηκα αρκετά να βρω κάτι ανοιχτό, λόγω της ώρας, με λίγη υπομονή όμως μετά από λίγο όλα τα θέματα είχαν λυθεί.

Το πρωινό ξύπνημα πάντως με γλίτωσε από αρκετή ζέστη. Προορισμός μου ήταν η πόλη Sanandaj, στην περιοχή του ιρανικού Κουρδιστάν. Πριν από αυτό, ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφτώ το σπήλαιο Ali-Sadr, 75 χιλιόμετρα βόρεια του Hamadan, που σύμφωνα με τη Wikipedia αποτελεί το μεγαλύτερο σπήλαιο με νερό στον κόσμο. Η διαδρομή ήταν πραγματικά πανέμορφη με αρκετό ανέβασμα στα βουνά. Χρειάστηκε να οδηγήσω καμιά ώρα μέχρι τελικά να φτάσω στο μέρος.

Βρήκα το μέρος και μπαίνοντας στο parking, ένας παππούλης ήρθε να μου κόψει εισιτήριο. Του έδειξα τη μηχανή με το σακίδιο πάνω και μου ζήτησε να την παρκάρω σε σημείο όπου θα μπορούσε να την ελέγχει. Καλό αυτό, τουλάχιστον δε χρειαζόταν να ξεφορτώσω τα πράγματα μου. Περπάτησα προς το γκισέ των εισιτήριων διασχίζοντας μια μικρή αγορά με τοπικά προϊόντα. Το εισιτήριο για τις σπηλιές ήταν 75.000 τόμαν για τους ξένους και 35.000 για τους ντόπιους. Αυτός ο διαχωρισμός μου κακοφάνηκε, αλλά μετά από λίγο που συνειδητοποίησα ότι είχα πληρώσει μόλις 6 ευρώ, μου πέρασε η γκρίνια.

Τα πρόσωπα των τεσσάρων που ανακάλυψαν το σπήλαιο, σκαλισμένα σε πέτρα κοντά στην είσοδο.

Το σπήλαιο Ali-Sadr, παλαιότερα γνωστό ως Ali Saadr ή Ali Saard (δηλαδή το κρύο), λέγεται ότι είναι το μεγαλύτερο υδάτινο σπήλαιο στον κόσμο. Βρίσκεται σε μια πλαγιά του Sari Ghiyeh και σε κοντινή απόσταση βρίσκονται άλλα δύο σπήλαια, το Sarab και το Soubashi. Το καλοκαίρι του 2001, μια αγγλογερμανική αποστολή που εξερεύνησε το σπήλαιο βρήκε ότι το συνολικό του μήκος είναι τουλάχιστον 11 χιλιόμετρα. Το κύριο μέρος της σπηλιάς έχει ύψος 50 περίπου μέτρα, ενώ σε πολλά σημεία υπάρχουν μεγάλες και βαθιές λίμνες.

Οι ανασκαφές και οι αρχαιολογικές μελέτες του σπηλαίου, του οποίου η ηλικία υπολογίζεται στα 70 εκατομμύρια έτη, έχουν οδηγήσει στην ανακάλυψη ανθρώπινων αντικειμένων που κατασκευάστηκαν 12.000 χρόνια πριν. Υπάρχουν τοιχογραφίες με ζώα και σκηνές μάχης στο πέρασμα του τμήματος της εξόδου, που δείχνουν ότι το σπήλαιο έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν ως κατοικία. Επίσης, υπάρχουν αναφορές ότι το μέρος ήταν γνωστό κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Δαρείου Α’ (521-485 π.Χ.), το οποίο μπορεί να επιβεβαιωθεί και με μια παλιά επιγραφή στην είσοδο της σήραγγας. Ωστόσο, για αρκετούς αιώνες παρέμεινε χαμένο μέχρι που ανακαλύφθηκε ξανά από Ιρανούς ορειβάτες, το 1963.

Αφού πήρα το εισιτήριο μου, προχώρησα μέχρι την είσοδο της σπηλιάς. Υπήρχε ένα γραφείο εκεί που μοίραζαν σωσίβια. Άφησα τα πράγματα μου σε ένα ντουλάπι και πέρασα στο εσωτερικό. Το πρώτο τμήμα του σπηλαίου το περπατούσες μέσα από ένα καλοφτιαγμένο μονοπάτι, μέχρι που φτάνεις σε μία αποβάθρα με μικρές βαρκούλες. Πανέμορφο μέρος και εξαιρετικά προσεγμένο. Μετά από κανένα 10λεπτο αναμονή, και αφού είχα προλάβει ήδη να γνωριστώ με 2-3 Ιρανούς που ενθουσιάζονταν μόλις μάθαιναν ότι είμαι Έλληνας, μπήκαμε στις βάρκες. Η πρώτη από αυτές δούλευε με πετάλι, σέρνοντας άλλες 3-4 βάρκες πίσω της, δεμένες με την πρώτη. Ο οδηγός μου ζήτησε να κάτσω μπροστά και να κάνουμε πετάλι παρέα, κάτι μου δέχτηκα με χαρά. Γυμναστικούλα και καλύτερο οπτικό πεδίο για τη φωτογραφική μου.

Κάποια στιγμή φτάσαμε σε μία δεύτερη αποβάθρα όπου και αποβιβαστήκαμε. Ένας υπάλληλος που είχαν εκεί για τα εισιτήρια κατάλαβε ότι δεν ήμουν ντόπιος και μου ζήτησε να μείνω μαζί του. Ήρθε ένα δεύτερος, που είχε αναλάβει την ξενάγηση στο επόμενο τμήμα της σπηλιάς και με πήρε δίπλα του, ώστε να μου εξηγεί στα αγγλικά τι έβλεπα. Σταλακτίτες, σταλαγμίτες, κουρτίνες και ένα σωρό άλλα εντυπωσιακά γεωλογικά φαινόμενα.

Στη διαδρομή γνώρισα τον Ali, πολιτικό μηχανικό από τη Mashhad, την δεύτερη μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη του Ιράν. Αν και μιλούσε αρκετά καλά αγγλικά, μου ζήτησε να μιλήσω με την κόρη του, ώστε να κάνει λίγο εξάσκηση. Μια πανέμορφη κοπελίτσα, 20-22 χρονών, πολύ ντροπαλή όμως για να πιάσει κουβέντα μαζί μου και με το δίκιο της. Κάθε φορά που μου μιλούσε παρατηρούσα ότι ολόκληρη η οικογένεια της μας παρακολουθούσε. Στην πορεία γνωρίστηκα και με τα υπόλοιπα μέλη της παρέας αυτής. Με τον Amir, τον ξάδερφο της Maryam (έτσι έλεγαν την κοπέλα), μοιραστήκαμε τη βάρκα του γυρισμού, από όπου μου έστειλε μια φωτογραφία όταν τελικά επέστρεψα Ελλάδα.

Με τον Ali από τη Mashhad.

Με τον Amir, ανιψιό του Ali.

Στην έξοδο υπήρχε ένας φωτογράφος. Ο Ali μου ζήτησε να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί με την οικογένεια του για αναμνηστικό. Τους είδα να παζαρεύουν αλλά μάλλον ο φωτογράφος ζήτησε πολλά. Πήγα λοιπόν στον Ali και του πρότεινα να τραβήξω εγώ τη φωτογραφία και έπειτα να του την στείλω. Έτσι και έγινε. Ακολούθησε η ώρα του αποχαιρετισμού. Ανταλλάξαμε e-mail και τηλέφωνα, τους ευχαρίστησα για την παρέα και εκείνοι μου ζήτησαν εάν ο δρόμος με βγάλει προς τη Mashhad, να τους ειδοποιήσω.

Έφτασα στο parking. Με περίμενε ο παππούς εκεί που μου είχε κόψει το εισιτήριο, κάνοντας μου νόημα ότι δεν άφησε κανένα να ακουμπήσει τη μηχανή μου. Χαμογέλασα και αφού τον ευχαρίστησα, φόρεσα τον εξοπλισμό μου και έβαλα στο gps την πόλη Sanandaj. Για να φτάσω εκεί, πήρα και πάλι το δρόμο προς Hamadan και έπειτα από μια μικρή χωμάτινη παράκαμψη 4-5 χιλιομέτρων, πήρα κατεύθυνση δυτικά προς τον τελικό μου προορισμό.

Ο δρόμος ήταν αρκετά καλός αλλά η ζέστη και πάλι ανυπόφορη. Σε συνδυασμό με την έλλειψη ύπνου και τη συσσωρευμένη κούραση του ταξιδιού, έκανε τα μάτια μου σε κάποια σημεία να κλείνουν από τη νύστα. Άλλο πάλι κι αυτό, να με πάρει ο ύπνος στη μηχανή πάνω. Όποτε ένιωθα ότι δεν την παλεύω άλλο, σταματούσα και έριχνα νερό στο πρόσωπο, κάτι που χρειάστηκε να επαναληφθεί πολλές φορές.

Καμιά 20αριά χιλιόμετρα πριν τη Sanandaj, είδα μπροστά μου κάτι σαν διόδια. Καθώς προχώρησα κατάλαβα ότι δεν ήταν διόδια αλλά στρατιωτικό μπλόκο, σαν εσωτερικός συνοριακός σταθμός ένα πράμα. Ήμουν πλέον στην περιοχή του Κουρδιστάν αλλά δεν κατάλαβα σε τι αποσκοπούσε το μπλόκο. Άντρες οπλισμένοι με αυτόματα, έστεκαν στο κατά μήκους του, χωρίς όμως να σταματάνε τον κόσμο για έλεγχο.

Απογευματάκι έφτασα στον προορισμό μου. Η Sanandaj, με τους 415.000 κατοίκους, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη με κουρδικό πληθυσμό στο Ιράν. Πρόκειται για μία σχετικά νέα πόλη, αφού ιδρύθηκε μόλις πριν από 2 αιώνες με το όνομα Saneh, επειδή όμως βρισκόταν κοντά σε ένα σημαντικό κάστρο αργότερα ονομάστηκε Sanehdaj (δηλαδή κάστρο στους πρόποδες ενός βουνού). Πέρα από τον κουρδικό πληθυσμό, στην πόλη παλαιότερα υπήρχε αρμενική και εβραϊκή κοινότητα, που σταδιακά όμως μετανάστευσαν. Το μέρος φημίζεται για την παραγωγή χαλιών, την κατεργασία δερμάτων και τα έργα ξυλογλυπτικής.

Στην περιοχή του Κουρδιστάν η ομιλούμενη γλώσσα είναι η κουρδική, αλλά η γλώσσα που χρησιμοποιείται στα σχολεία και το δημόσιο είναι η περσική, ως επίσημη γλώσσα του κράτους. Από εκεί και πέρα, στις διάφορες περιοχές του Κουρδιστάν χρησιμοποιούνται διαφορετικές διάλεκτοι. Στη Sanandaj μιλάνε τη διάλεκτο Ardalani, ενώ σε άλλα μέρη, τις διαλέκτους Mokriani και Mahabad, με αρκετά κοινά στοιχεία μεταξύ τους.

Μπαίνοντας από την ανατολική είσοδο της πόλης συναντάω τον ποταμό Qeshlaq και την ομώνυμη γέφυρα. Χτισμένη to 1735 από τούβλο, με συνολικό μήκος 90 μέτρων, ενώνει τις δύο απέναντι όχθες. Βρήκα ένα ίσκιο όπου και άραξα, ψάχνοντας να βρω ένα μέρος να μείνω. Γκουγκλάροντας, βρήκα ένα οικονομικό ξενοδοχείο με το όνομα Hedayat και βάζοντας τις συντεταγμένες στο gps κατευθύνθηκα προς τα εκεί. Το βρήκα σχετικά εύκολα και αφού μου ζήτησαν μόλις 60.000 τόμαν για ολόκληρο δωμάτιο με πρωινό, δεν χρειάστηκε να ψάξω παραπάνω.

Η γέφυρα του Qeshlaq.

Καθώς συμπλήρωνα τα στοιχεία μου στη ρεσεψιόν, ήρθε από τα δωμάτια μια πανύψηλη Ολλανδέζα και άρχισε να μαλώνει με τον ιδιοκτήτη, για το αν θα έπρεπε να αφήσει το διαβατήριο της εκεί ή όχι. Έμεινα αμέτοχος μιας και η τύπισσα μου φάνηκε λίγο υπερβολική, ειδικά όταν γύρισε και μου πέταξε κάτι για θεωρίες συνωμοσίας. Αφού τελικά έβγαλαν άκρη, μου ανέφερε ότι θα ανέβαινε στην κορυφή ενός λόφου που προσέφερε όμορφη θέα της πόλης, προτείνοντας μου εάν ήθελα να πήγαινα μαζί της. Η αλήθεια είναι ότι είχα φάει τόσο ήλιο όλη μέρα που δεν την πάλευα για περπάτημα εκείνη τη στιγμή. Αρνήθηκα ευγενικά και ανέβηκα στο δωμάτιο μου. Ντουζάκι, πλύσιμο ρούχων (γιατί τα καθαρά εξαντλούνταν) και άραγμα στην κρεβατάρα μου παρέα με τον υπολογιστή.

Όταν τελικά στις 20:00 με ξύπνησε το άδειο μου στομάχι που γουργούριζε από την πείνα, ντύθηκα και κατέβηκα κάτω. Προς έκπληξη μου ο δρόμος έξω από το σπίτι είχε μετατραπεί σε μια τεράστια υπαίθρια αγορά που έσφυζε από κόσμο. Μιλάμε για χιλιάδες κόσμου και μικροπωλητές που έχοντας κατακλύσει τα πεζοδρόμια, εμπορεύονταν κυριολεκτικά τα πάντα.

Ανέβηκα την οδό Ferdowsi και από εκεί περπάτησα μέχρι την πλατεία Azadi, την κεντρική πλατεία της πόλης. Άφησα τη φωτογραφική μηχανή στην άκρη και χάθηκα μέσα στο πλήθος. Από την πρώτη μέρα άλλωστε μου είχαν πει ότι έχω φάτσα Ιρανού, που μαζί με την ηλιοκαμένη μου μούρη με έκανε να περνάω εύκολα απαρατήρητος, αρκεί να μην χρειαζόταν να μιλήσω. Από τα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση στην πόλη ήταν η έντονη αστυνόμευση. Στρατιώτες και αστυνομικοί, με τα αυτόματα στο χέρι, έκαναν περιπολίες στους δρόμους. Αργότερα έμαθα για μια επίθεση που είχε γίνει από Κούρδους αντάρτες σε διπλανή πόλη, γεγονός που μάλλον εξηγούσε αυτή τη δραστηριότητα.

Μετά από κανένα δίωρο εξερεύνησης, βρήκα ένα μικρό μαγαζάκι με ωραίες μυρωδιές και άραξα για ένα κεμπάπ. Όταν προσπάθησα να παραγγείλω άρχισαν τα προβλήματα, αφού κανείς δεν καταλάβαινε αγγλικά. Τελικά κάλεσαν ένα μικρό παιδί από την κουζίνα, 15-16 χρονών, που με τα σπαστά αγγλικά του έσωσε την κατάσταση. Του ζήτησα να μου φέρει δύο κεμπάμπ, συμπληρώνοντας ότι αν υπάρχει και κάτι άλλο που προτείνει αυτός, ευχαρίστως να το δοκίμαζα. Πήρε την πρωτοβουλία να μου φέρει μερικά μανιτάρια και ντομάτες ψημένα στα κάρβουνα, που έκαναν καλή συντροφιά στο κρεατικό. Μετά την παραγγελία άρχισαν οι ερωτήσεις. Το υπόλοιπο προσωπικό του μαγαζιού, χρησιμοποιώντας τον μικρό ως διερμηνέα, ξεκίνησε την ανάκριση. Από που είμαι, πως ταξιδεύω, τι στο καλό κάνω εκεί και γιατί δεν είμαι σε μια παραλία της Ελλάδας να κάνω ηλιοθεραπεία. Απάντησα σε όλες, αυτές που κατάλαβα δηλαδή, σε μια εύθυμη κουβέντα με μπόλικο γέλιο.

Αφού απόλαυσα το υπέροχο δείπνο μου, χαιρέτησα όλο το προσωπικό του μαγαζιού που μου είχε φτιάξει τη διάθεση με τα γέλια και το χαβαλέ τους, και έφυγα για το ξενοδοχείο. Μικρή παράκαμψη για παγωτό και… δεύτερη παράκαμψη για παγωτό ξανά. Όπως όλοι γνωρίζουν πολύ καλά άλλωστε, ένα παγωτό δεν είναι ποτέ αρκετό. Για τα επόμενα τρία βράδια είχα ήδη βρει ντόπιους να με φιλοξενήσουν, σήμερα λοιπόν θα είχα την ευκαιρία να απολαύσω την κρεβατάρα του ξενοδοχείου και να κοιμηθώ σαν βόδι, όπως και έκανα.

Έξοδα: