Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 27 – Δευτέρα 20/8/2018
Απόσταση: 269 χλμ (σύνολο: 7.113 χλμ)
Διαδρομή: Marivan – Uraman – Kermanshah (Ιράν)

Το επόμενο πρωί ο Sherko δούλευε πάλι από τις 9. Πρωινό ξύπνημα και για τους δύο μας λοιπόν, που είχα σκοπό να εκμεταλλευτώ μένοντας για λίγο ακόμα στην όμορφη Marivan, επισκεπτόμενος το λόφο δίπλα στην πόλη. Είχα κάτι μπισκότα με σοκολάτα μαζί μου για πρωινό και όπως όλοι γνωρίζουν άλλωστε, τα μπισκότα με σοκολάτα πρέπει να τρώγονται σε σημεία με θέα.

Μετά από κανένα τέταρτο οδήγησης ανέβηκα το λόφο νότια της πόλης και εκεί επιβεβαίωσα ότι αυτή η μικρή παράκαμψη πράγματι άξιζε τον κόπο. Υπήρχαν δύο παρκαρισμένα αυτοκίνητα εκεί, δύο πατεράδες με τα παιδιά τους είχαν στρώσει στο δρόμο ένα μεγάλο χαλί και απολάμβαναν το πρωινό τους. Δεν το θυμάμαι αν σας το έχω αναφέρει αλλά οι Ιρανοί λατρεύουν το πικ-νικ. Όπου κι αν πάνε έχουν μαζί τους ένα χαλί και ένα μεγάλο θερμό με τσάι. Πάρκαρα παραδίπλα για να βγάλω μερικές φωτογραφίες από την πόλη που απλωνόταν στα πόδια μου και χαιρετώντας την παρέα, με κάλεσαν να να κάτσω μαζί τους.

Μεγάλωσα σε ένα χωριό όπου η φιλοξενία συνηθίζεται στους ντόπιους, φροντίζοντας πάντα εάν συναντήσουν ένα ταξιδιώτη να τον πάρουν μαζί τους και να τον κεράσουν μια ρακί, ακόμα και με το ζόρι αν χρειαστεί. Πλέον, βρισκόμουν εγώ στη θέση του ταξιδιώτη, απολαμβάνοντας την ιρανική φιλοξενία, όπως κάποτε θυμάμαι τον παππού μου στο Ζαρό να κάνει για τους τουρίστες που συναντούσε.

Με τα λίγα αγγλικά τους και αρκετό google translate, πιάσαμε μια μικρή κουβέντα. Τους είπα για το ταξίδι μου απαντώντας στον καταιγισμό των ερωτήσεων τους, κι αυτοί αντίστοιχα μου μίλησαν για τη ζωή στη Marivan και τις δυσκολίες που τους έχει φέρει η νέα οικονομική κρίση. Χαμογελαστοί και ευγενικοί άνθρωποι, όπως οι περισσότεροι Κούρδοι άλλωστε που γνώρισα σε αυτό ταξίδι. Μετά από κανένα μισάωρο οι άνθρωποι τα μάζεψαν και έφυγαν για δουλειά, έφυγα κι εγώ για ένα σημείο λίγο πιο ψηλά που θα μου έδινε ακόμα καλύτερη θέα στην πόλη και στη λίμνη Zeribar.

Ήθελα να τραβήξω μια φωτογραφία νωρίτερα αλλά με έπιασαν οι ντροπές. Πήρα τουλάχιστον μία στο πόδι, έστω για να θυμάμαι όλους εκείνους τους ευγενικούς ανθρώπους που συνάντησα στο ταξίδι μου, κάνοντας την περιπέτεια μου ακόμα πιο όμορφη.

Αφού χόρτασα θέα και έφαγα τα μπισκοτάκια μου, μπήκα ξανά στο δρόμο. Σήμερα θα οδηγούσα νότια, με τελικό προορισμό το όμορφο Kermanshah. Στη διαδρομή αυτή είχα παρεμβάλει μια μικρή παράκαμψη 50-60 χιλιομέτρων που θα με περνούσε από τα χωριά Uraman και Zhiwar (η χθεσινή φωτογραφία που μου δώρισε ο Sherko ήταν από εκεί). Είχα ακούσει τόσα πολλά για αυτά τα μέρη άλλωστε που δε θα μπορούσα να τα αποφύγω.

Η διαδρομή μετά τη Marivan πανέμορφη. Ξεκίνησα κινούμενος στο δρόμο 46 και από εκεί έστριψα προς Dezli, παίρνοντας το δρόμο 15. Πενήντα χιλιόμετρα μετά τη Marivan έφτασα στην παράκαμψη μου, στρίβοντας αριστερά προς την περιοχή του Uraman. Στη διασταύρωση εκείνη υπήρχε άλλο ένα στρατιωτικό μπλόκο και αυτή τη φορά μου έκαναν σήμα να σταματήσω. Ήξερα ότι όσο κινούμουν κοντά στα σύνορα με Ιράκ υπήρχε αυτή η πιθανότητα, είχα έτοιμη λοιπόν την ιστορία που θα έλεγα στο φρουρό που με σταμάτησε, έστω κι αν δεν πρόλαβα να την αφηγηθώ. Μόλις αντιλήφθηκε ότι μιλούσα αγγλικά και όχι φαρσί, μου έκανε βιαστικά νόημα να προχωρήσω, λέγοντας μου κάτι στη γλώσσα του, που φυσικά δεν κατάλαβα.

Βρέθηκα σε ένα όμορφο πάσο και από εκεί, κινούμενος κατά μήκος ενός πανέμορφου φαραγγιού, κατέληξα στο Uraman. Χτισμένο σε μια απότομη πλαγιά αυτό το χωριό με τους 2.500 κατοίκους, κατοικείται από τους Hevarami (όπως ονομάζονται οι κάτοικοι της περιοχής) που μιλούν μια διάλεκτο της κουρδικής γλώσσας γνωστή ως Urami. Υπάρχουν αρκετοί αρχαίοι ναοί και υπολείμματα του Ζωροαστρισμού τριγύρω, δείγματα της θρησκείας που καλλιεργήθηκε εδώ πριν τον ερχομό του Ισλάμ.

Η περιοχή, λόγω του ορεινού εδάφους της, είναι πλούσια σε αξιοθέατα, κυρίως στην περιοχή Darband Dezli. Γεμάτο υψίπεδα και καταπράσινες πλαγιές, αλλά και ο καταρράκτης Abshar Maloor του οποίου το νερό προέρχεται από τα χιόνια που λιώνουν στα γύρω βουνά. Δεδομένου ότι το χωριό ήταν το κέντρο των τοπικών ηγεμόνων, ονομάζεται Uraman Takht (takht σημαίνει θρόνος στην περσική γλώσσα). Ο τάφος του Peer Shahriar Urami, διάσημος Ιρανός συγγραφέας, βρίσκεται στην περιοχή. Δύο φορές το χρόνο, Φεβρουάριο και Μάιο, οργανώνεται εορτασμός προς τιμή του Peer Shahriar, προσελκύοντας μπόλικο κόσμο από όλες τις γύρω περιοχές.

Έκανα ένα γύρο του χωριού με τη μηχανή μου και έπειτα ανέβηκα στις πάνω γειτονιές όπου βρισκόταν το παλαιότερο τμήμα του. Πάρκαρα τη μηχανή δίπλα σε ένα μικρό ψιλικατζίδικο και μπήκα μέσα να αγοράσω κάτι για να δροσιστώ. Ρώτησα τον μαγαζάτορα αν μπορούσα να αφήσω για λιγάκι έξω τη μηχανή μου και πήρα το ok. Ήδη είχαν μαζευτεί κάποιοι τριγύρω, κοιτώντας περίεργα εμένα και τη μηχανή. Τους χαιρέτησα και αφού είδα ότι αγγλικά δε μιλούσε κανέις, άρχισα την περιήγηση στις όμορφες γειτονιές του χωριού.

Όταν γύρισα στη μηχανή με περίμενε ένας 45άρης άνδρας. Τον χαιρέτησα και μου απάντησε σε αρκετά καλά αγγλικά. Με ρώτησε από που είμαι και όταν άκουσε ότι είμαι από Ελλάδα κατενθουσιάστηκε, λέγοντας μου για τότε που είχε περάσει από τη Θεσσαλονίκη, πολλά χρόνια πριν. Με κάλεσε σπίτι του για τσάι και φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία. Το όνομα του ήταν Farid και ζούσε εκεί μαζί με τους γονείς του και τους δύο του γιους.

Συνάντησα τη μητέρα και τον πατέρα του. Άνθρωποι ευγενικοί, με πρόσωπα ρυτιδιασμένα, ένα δείγμα από τα δύσκολα χρόνια που είχαν ζήσει. Ο πατέρας του μου έδωσε μια ζεστή χειραψία αλλά η μητέρα του με χαιρέτησε από μακριά, όπως συνηθίζεται άλλωστε στο Ιράν με τις γυναίκες. Κάτσαμε στη μέση του δωματίου και πιάσαμε την κουβέντα. Όσο μιλούσαμε, η μητέρα του μας ετοίμασε ζεστό τσάι και πριν προλάβω να το καταλάβω, μαζί με αυτό είχε ετοιμάσει ολόκληρο πρωινό. Φρέσκια μυζήθρα από τις κατσίκες τους, μια μικρή ομελέτα με αυγά από τις κότες τους και αγγουράκι από τον κήπο. Πεινούσα είναι η αλήθεια και με τις συνεχείς προτροπές τους άρχισα να τα δοκιμάζω.

Κάποια στιγμή ήρθαν και τα παιδιά του. Μιλήσαμε για το ταξίδι μου και για τη ζωή εκεί. Δεν μου ανέφερε τίποτα για τη γυναίκα του και εγώ με τη σειρά μου δε ρώτησα, μην τυχόν και τον φέρω σε δύσκολη θέση. Είχα μετανιώσει για αρκετές φωτογραφίες που δεν τράβηξα, με τους ανθρώπους που γνώρισα στο ταξίδι αυτό, και επομένως δεν ήθελα να την ξαναπατήσω. Τους ρώτησα αν μπορούσα να τους τραβήξω και για καλή μου τύχη έγνεψαν καταφατικά. Βέβαια, όταν ζήτησα το ίδιο και από τον παππού, πήρα ένα μεγαλοπρεπές όχι, αλλά ας μην είμαστε και αχάριστοι, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή.

Προτού φύγω, ο Farid ήθελε να μου δείξει το μαγαζί του. Περάσαμε μία βόλτα από εκεί, στο τέλος του χωριού. Είδα τα ξυλόγλυπτα που έχει φτιάξει και αγόρασα ένα μικρό κομπολόι για την ανάμνηση, τέτοιο σε μέγεθος ώστε να μπορώ να το κουβαλήσω μαζί μου. Ευχαρίστησα το νέο μου φίλο και έφυγα. Είχα αρκετό δρόμο μπροστά μου άλλωστε μέχρι το Kermanshah.

Για να φτάσω στον προορισμό μου, είχα την επιλογή είτε να επιστρέψω πίσω μέχρι τη διασταύρωση με το στρατιωτικό μπλόκο, είτε να συνεχίσω μπροστά και κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο να ξαναβγώ στον δρόμο 15, αφού πρώτα περνούσα από το φράγμα του Daryan. Χρόνο είχα οπότε επέλεξα να συνεχίσω μπροστά, έχοντας την πληροφορία ότι ο δρόμος είναι στρωμένος με άσφαλτο. Τελικά, η πληροφορία ήταν λανθασμένη αφού αμέσως μετά το χωριό ξεκίνησε ο χωματόδρομος. Καλοστρωμένος για να πω την αλήθεια αλλά το συγκεκριμένο μηχανάκι δεν έχει φτιαχτεί για χώμα, οπότε εκείνα τα 20 χιλιόμετρα μας ζόρισαν λίγο και τους δύο.

Διασχίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι της διαδρομής οδηγώντας πλάι στον ποταμό Sirwan με τα εντυπωσιακά καταπράσινα νερά του, έφτασα στο φράγμα του Daryan. Το φράγμα κατασκευάστηκε από μια γαλλική κοινοπραξία έχοντας διπλή λειτουργία. Αφενός να προμηθεύει με νερό το Νosoud, μέσω μιας σήραγγας 48 χιλιομέτρων, φροντίζοντας για την άρδευση των περιοχών του νοτιοδυτικού Ιράν και αφετέρου, μέσω του σταθμού υδροηλεκτρικής ενέργειας ισχύος 210 MW που διαθέτει, να τροφοδοτεί με ηλεκτρική ενέργεια τις γύρω περιοχές. Η κατασκευή του φράγματος ξεκίνησε το 2009 και αναμενόταν να παραδοθεί τη χρονιά που πέρασα, δηλαδή το 2018.

Μετά από μια μικρή στάση στο Naw για ένα παγωμένο αναψυκτικό, συνέχισα με κατεύθυνση προς το Paveh. Λίγο πριν φτάσω εκεί έπεσα σε άλλο ένα μπλόκο του στρατού. Αυτή τη φορά ο φρουρός μιλούσε αγγλικά, κάποια βασικά τουλάχιστον. Μου έκανε εντύπωση παρόλα αυτά γιατί δε με ρώτησε τίποτα για τη μηχανή, ούτε καν ζήτησε τα χαρτιά μου. Αντιθέτως, μόλις έμαθε ότι είμαι Έλληνας άρχισε να με ρωτάει για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Παραδίπλα, ένας δεύτερος φρουρός είχε στήσει αυτί χωρίς να συμμετέχει. Δυσκολευόμασταν με τη συζήτηση και κάποια στιγμή μου λέει ότι αφού αποφάσισα να ταξιδέψω στο Ιράν έπρεπε να έχω μάθει λίγο τη γλώσσα πριν για να συνεννοούμαστε πιο εύκολα. Γέλασα όταν μου το είπε αλλά βλέποντας τον σοβαρό, κατάλαβα ότι μάλλον το εννοούσε.

Αφήνοντας το μπλόκο συνέχισα το δρόμο μου, οδηγώντας πάνω στα πανέμορφα βουνά του Κουρδιστάν, μέχρι που έφτασα στο Paveh. To Paveh, με πληθυσμό 25.000 κατοίκων, είναι μια όμορφη ορεινή πόλη με δύσκολο χειμώνα και αρκετό εγχώριο τουρισμό. Βρίσκεται δίπλα από το όρος Shaho, το ψηλότερο βουνό της περιοχής του Kermanshah, με υψόμετρο 3390 μέτρων. Επίσης, έχει θέα προς το Atashgah, ένα μικρότερο βουνό που στο παρελθόν όμως αποτελούσε σημαντικό μέρος για τους προσκυνητές του Ζωροαστρισμού. Στα αξιοθέατα της περιοχής είναι το σπήλαιο Quri Qaleh, με μεγάλου μήκους υδάτινες διαδρομές στο εσωτερικό του.

Αργά το απόγευμα έφτασα στο Kermansah. Η πόλη απέχει 525 χιλιόμετρα από την Τεχεράνη και έχει πληθυσμό 850.000 κατοίκων, κυρίως Κούρδους. Το Kermanshah άλλωστε είναι η μεγαλύτερη κουρδόφωνη πόλη στο Ιράν. Το υψόμετρο της πόλης και η εκτεθειμένη θέση της, ως προς τους δυτικούς ανέμους, ευθύνονται για τις σχετικά μεγάλες βροχοπτώσεις στην περιοχή, κυρίως την άνοιξη.

Κατά την αρχαιότητα στην περιοχή αναπτύχθηκαν πολλοί προϊστορικοί πολιτισμοί, όπως φανερώνουν τα πολλά παλαιολιθικά σπήλαια που βρίσκονται εκεί, στο Warwasi, στο Qobeh, στο Malaverd και στο Do-Ashkaft. Τριγύρω έχουν βρεθεί αρκετοί ανθρώπινοι οικισμοί ηλικίας 8.000-10.000 ετών. Από την περιοχή αυτή προέρχεται το “Tappeh Sarab”, ένα πήλινο ανθρώπινο αγαλματίδιο που απεικονίζει τη θεά της γονιμότητας και φυλάσσεται στο Εθνικό Μουσείο του Ιράν. Έπειτα από μακρά ιστορία κατακτήσεων από Άραβες, Οθωμανούς και Ρώσους, στην πρόσφατη ιστορία ήταν ο πόλεμος Ιράν – Ιράκ που προκάλεσε σημαντικές ζημιές στην πόλη, ζημιές που δεν έχουν ακόμα αποκατασταθεί.

Το παιδί που θα με φιλοξενούσε απόψε ήταν ο Hadi. Μου είχε στείλει συντεταγμένες του μαγαζιού στο οποίο δούλευε, οπότε πήγα και τον βρήκα. Είχε ένα κατάστημα με κινητά και αφού ήταν ο ιδιοκτήτης, έπρεπε να κάτσει μέχρι το τέλος της βάρδιας. Για να μην περιμένω, έβαλε το αδερφάκι του να με πάει σπίτι και να μου δώσει ένα δωμάτιο να ξεκουραστώ. Πήρα τον Mohammad Reza μαζί μου, όπως ήταν το όνομα του, και παρέα φτάσαμε στα βόρεια της πόλης όπου έμεναν. Τα παιδιά ήταν και τα δύο απίστευτα ευγενικά και φιλόξενα, δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο τυχερός ήμουν που μπόρεσα να τους γνωρίσω. Μου έδωσαν τα κλειδιά ενός διαμερίσματος για να ξεκουραστώ και μου είπαν ότι στις 9 που σχολούσαν θα μπορούσαμε να πάμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο που διατηρούσε μια οικογένεια Τούρκων, με φοβερές γεύσεις.

Έτσι και έγινε. Όταν βράδιασε, ήρθε ο μικρός αδερφός και με πήρε με ένα ταξί. Κατεβήκαμε στο μαγαζί τους και εκεί γνώρισα και το δεύτερο φιλοξενούμενο του Hadi, ένα Ρώσο από τη Μόσχα. Όταν τελικά έκλεισε το κατάστημα του, μαζευτήκαμε 7 άτομα και πήγαμε για φαγητό. Τα δύο αδέρφια, τρεις φίλοι τους από την περιοχή, εγώ και ο Ρώσος. Αφήσαμε τον Hadi να παραγγείλει και μετά από λίγο έφτασαν μερικά πεντανόστιμα κεμπάπ, ίσως τα καλύτερα που έφαγα στο Ιράν. Στο τέλος, ο Hadi δε με άφησε να πληρώσω. Βασικά, δεν είχα πληρώσει τίποτα σήμερα. Ούτε ταξί, ούτε φαγητό, ούτε τίποτα από αυτά που θα ακολουθούσαν. Κάθε φορά που προσπαθούσα, με κοίταζε με το σοβαρό του ύφος και μου έλεγε ότι εάν άφηνε τον φιλοξενούμενο του να πληρώσει, θα ήταν προσβολή για αυτόν. Πόσο Κρήτη μου θύμιζε αυτό.

Αφού φύγαμε από το εστιατόριο, πήραμε ένα ταξί που μας άφησε στο πάρκο του Taq Bostan. Υπήρχε αρκετός κόσμος στην περιοχή ακόμα, αν και το μνημείο ήταν κλειστό τέτοια ώρα. Αράξαμε στην εξωτερική καγκελόπορτα και από εκεί χάζευα το όμορφα φωτισμένο μνημείο που κατασκευάστηκε πριν 17 αιώνες. Όσο συνέβαινε αυτό, ο Hadi προσπαθούσε μέσω του κινητού του να βρει στο τηλέφωνο ένα γνωστό του. Όπως έμαθα αργότερα, ήταν ο διευθυντής του πάρκου που τύχαινε να είναι και καλός φίλος του οικοδεσπότη μου. Τα τηλέφωνα κράτησαν ώρα αλλά στο τέλος απέδωσαν καρπούς αφού είδα τον φύλακα να έρχεται και να μας ανοίγει κρυφά την είσοδο, βάζοντας μας μέσα στον αρχαιολογικό χώρο. Ναι, ήταν αλήθεια. Χάρις στο Hadi, είχαμε αυτό το υπέροχο μνημείο στη διάθεση μας μέσα στη νύχτα για πριβέ ξενάγηση.

“Ο Αγών μου” του Χίτλερ αποτελεί ένα από τα αγαπημένα βιβλία των Ιρανών. Ένα από τα πράγματα που μου είχαν κάνει αρνητική εντύπωση στους κατά τα άλλα ευγενικούς και φιλόξενους Ιρανούς αλλά… τι να πεις.

Το Taq Bostan (ή Taq-e Bostan) χρονολογείται από τον 4^ο αιώνα, την εποχή της αυτοκρατορίας των Σασσανίδων. Τα σκαλισμένα σχέδια στο βράχο, ηλικίας 1700 χρόνων, θεωρούνται μερικά από τα καλύτερα δείγματα της περσικής γλυπτικής εκείνης της περιόδου που δηλώνουν την ισχύ, τις θρησκευτικές τάσεις, τη δόξα και την τιμή εκείνης της δυναστείας. Taq-e Bostan στην περσική γλώσσα σημαίνει “αψίδα του κήπου” ή “αψίδα από πέτρα” με το μνημείο να βρίσκεται σε μια εξαιρετική τοποθεσία, στη βάση ενός λόφου και δίπλα σε μια μικρή λιμνούλα, στα χνάρια του παλαιού δρόμου του μεταξιού.

Χαμηλά φαίνεται ο βασιλιάς Sassanid Khosrau II (591-628 μ.Χ) καβάλα στο άλλογο του με πλήρη πανοπλία μάχης. Στο μπροστά μέρος της καμάρας υπάρχουν λαξευτά σχέδια που δείχνουν το δέντρο της ζωής.

Το παλαιότερο ανάγλυφο από όλα αφορά την τελετή στέψης του Ardashir II (379-383 μ.Χ.) από τον προκάτοχό του Shapur II.

Φεύγοντας από το Taq Bostan μεσάνυχτα, ο Hadi πρότεινε να ανέβουμε το λόφο πάνω από την πόλη από όπου θα είχαμε πανοραμική θέα της περιοχής. Έτσι κι έγινε. Μου έκανε εντύπωση πόσο κόσμο είχε εκεί πάνω, αλλά είχα πλέον καταλάβει ότι κατά τους θερινούς μήνες οι Ιρανοί κοιμούνται το μεσημέρι ώστε να μπορούν το βράδυ να μένουν μέχρι αργά έξω, απολαμβάνοντας τη δροσιά της νύχτας.

Ανεβήκαμε προς την κορυφή, φτάσαμε σε ένα στεγνό τεχνητό καταρράκτη. Ενώ χαζεύαμε τη θέα στην πόλη, ακούσαμε λίγα μέτρα πιο πέρα ένα νεαρό να τραγουδάει. Ήταν ένα παλαιό τραγούδι της περιοχής και παρατήρησα το Hadi να σιγοτραγουδάει τους στίχους. Τελειώνοντας το τραγούδι χειροκροτήσαμε τα παιδιά και αυτά με τη σειρά τους μας πρότειναν να ανέβουμε και να τους κάνουμε παρέα. Άλλο που δε θέλαμε κι εμείς.

Φτάνοντας εκεί, τα παιδιά με ρώτησαν από που έρχομαι. Τους είπα για την Ελλάδα και μου μίλησαν για το Μέγα Αλέξανδρο. Καπνίσαμε αργιλέ και στη συνέχεια, το παιδί που έπαιζε με εκείνο το παράξενο ταμπούρλο, ο Amir, μου αφιέρωσε ένα κομμάτι. Όταν τέλειωσε μου είπε την ιστορία του. Μου είπε ότι το κομμάτι αυτό το είχαν παίξει οι πρόγονοι του πριν από 2,5 χιλιάδες χρόνια στον ίδιο το Μέγα Αλέξανδρο, όταν αυτός πέρασε από αυτά εδώ τα βουνά στην εκστρατεία του κατά των Περσών. Ο Μέγας Αλέξανδρος λοιπόν, ακούγοντας το τραγούδι αυτό, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από αυτό τον ορεινό λαό που ζήτησε από τους στρατιώτες του να μην τους πειράξουν. Τουναντίον, συνέχισε το δρόμο του προς τα ανατολικά, μέχρι την Περσέπολη, την οποία κατέλαβε και έπειτα λεηλάτησε.

Είχα εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από την πορεία που είχε πάρει αυτό το βράδυ, που δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει. Επειδή τίποτα όμως δεν κρατάει για πάντα, κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να φύγουμε. Χαιρετήσαμε τα παιδιά που ήρθαν ένας – ένας να μου δώσουν από μία ζεστή χειραψία και φύγαμε.

Επιστρέφοντας με τα πόδια, παρατήρησα ότι τα πάρκα συνέχιζαν να είναι γεμάτα από κόσμο. Νέοι κατά κύριο λόγο, κάπνιζαν αργιλέ και έπιναν τσάι. Τύφλα να έχουν τα μπαράκια και οι καφετέριες σκέφτηκα. Συναντήσαμε μια μικρή καντίνα και ο Hadi με ρώτησε αν ήθελα κάτι γλυκό. Απάντησα θετικά, ζητώντας του να πληρώσω κι εγώ επιτέλους κάτι. Προσποιήθηκε ότι θα με άφηνε αλλά προφανώς και δεν το έκανε. Ο κυριούλης της καντίνας μας έφτιαξε ένα ντόπιο γλύκισμα από, αν κατάλαβα καλά, παγωμένο άμυλο και μπόλικο σιρόπι. Η γεύση του θύμιζε λίγο παγωτό αλλά δεν ήταν. Αυτό που θυμάμαι πάντως είναι τον εγκέφαλο μου να παγώνει μετά από λίγο και να μουδιάζει. Σίγουρα θα ήταν τρελά αποτελεσματικό σε μία ζεστή μέρα.

Συνεχίσαμε το περπάτημα φτάνοντας και πάλι στο Taq Bostan και από εκεί πήραμε ένα ακόμα ταξί που μας γύρισε σπίτι. Πιάσαμε για λίγο την κουβέντα και προς έκπληξη μου, σαν να μην έφταναν όλα αυτά που ο Hadi είχε πληρώσει όλη μέρα, μας έφερε μερικά ακόμα δώρα. Μα τι άνθρωπος ήταν αυτός. Στο τέλος, αφού στρώσαμε τις κουβέρτες μας πάνω στα χαλιά, πέσαμε για ύπνο όλοι μαζί στο σαλόνι του σπιτιού. Μια πραγματικά γεμάτη μέρα.

Έξοδα: