Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 28 – Τρίτη 21/8/2018
Απόσταση: 262 χλμ (σύνολο: 7.375 χλμ)
Διαδρομή: Kermanshah – Bisotun – Khorramabad (Ιράν)

Το ξυπνητήρι χτύπησε σχετικά νωρίς, αφού οι οικοδεσπότες μας δούλευαν. Παρά τις προτροπές τους, να συνεχίσουμε τον ύπνο μας, τόσο εγώ όσο και ο Ρώσος φιλοξενούμενος τους, σηκωθήκαμε και όλοι μαζί κάτσαμε στο πρωινό που έφτιαξε ο Hadi. Ταξιδεύω αρκετές μέρες τώρα στα δυτικά του Ιράν, αλλά ακόμα δε μπορώ να συνήθισω την έλλειψη επίπλων. Σπίτια χωρίς κρεβάτια, χωρίς τραπέζια, χωρίς καρέκλες. Μόνο χαλιά και κάποιες φορές μερικές μαξιλάρες. Δεν είμαι ακόμα σίγουρος αν αυτό αφορά μονάχα την περιοχή του Κουρδιστάν ή και αλλού, αλλά αυτό είναι κάτι που θα έχω την ευκαιρία να τσεκάρω στην πορεία.

Μετά το πρωινό κατέβηκα στο γκαράζ για να φορτώσω τα πράγματα μου. Σύντομα ακολούθησαν και οι υπόλοιποι, χαιρετηθήκαμε και ο καθένας πήρε το δρόμο του. Στην πραγματικότητα, θα ξαναπερνούσα από το μαγαζί των παιδιών πριν φύγω από την πόλη. Ήθελα να τους πάρω κάτι ώστε να τους ευχαριστήσω, αλλά δεν τους το είχα αποκαλύψει. Βρήκα πρώτα ένα μικρό συνεργείο, δύο δρόμους παρακάτω, και έκανα το πρώτο μικρό service της μηχανής. Στο συνεργείο υπήρχε ένας νεαρός Ιρανός, που αγγλικά δε μιλούσε, είχε όμως όλη την καλή θέληση να βοηθήσει. Γενικό έλεγχο, τέντωμα αλυσίδας και σφίξιμο σε μερικές βίδες που είχαν χαλαρώσει. Τελειώνοντας, ζήτησα να πληρώσω αλλά αντ’ αυτού, δέχθηκα μια ζεστή χειραψία και την απάντηση ότι η βοήθεια που έλαβα ήταν το δώρο ενός Ιρανού στον Έλληνα αδερφό του. Τον αγαπάω αυτό τον λαό. Επέμεινα να πληρώσω αλλά άδικα. Χαιρέτησα τον ευγενικό φίλο μου και κατευθύνθηκα προς το μαγαζί του Hadi.

Πέρασα από ένα ζαχαροπλαστείο και γέμισα μια μεγάλη κούτα με ζουμερά σιροπιαστά, πληρώνοντας το αστρονομικό ποσό των 1,2 ευρώ. Τα παιδιά καταχάρηκαν όταν με είδαν να μπαίνω στο κατάστημα. Χαιρετηθήκαμε πιο σωστά αυτή τη φορά, με αγκαλιές και την ευχή κάπου να ξανανταμώσουμε, προτού ανέβω στη μηχανή και ξεκινήσω άλλη μία μέρα στο δρόμο.

Κατευθυνόμουν προς το Bisotun, ένα από τα αρχαιολογικά μνημεία της περιοχής που δε γίνεται να χάσεις. Ακόμα κι εκεί, ο φίλος μου ο Hadi είχε βάλει το χεράκι του. Λέγοντας μου ότι το εισιτήριο για τους τουρίστες είναι τσιμπημένο, με είχε προτρέψει να το αποφύγω χρησιμοποιώντας για άλλη μια φορά τις γνωριμίες του. Εντός του αρχαιολογικού χώρου υπήρχε το Shah Abassi Caravanserai, ένα παλιό caravanserai που είχε ανακαινιστεί και λειτουργούσε πλέον ως υπερλούξ ξενοδοχείο.

Για καλή μου τύχη, ο διευθυντής του συγκροτήματος ήταν φίλος του Hadi. Αντί να εισέλθω λοιπόν από την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, εισήλθα από τη μεριά του ξενοδοχείου και παρκάροντας εκεί, βρισκόμουν ήδη εντός του Bisotun. Άσε που εκτός από το εισιτήριο που είχα γλιτώσει, είχα εξασφαλίσει τη φύλαξη των αποσκευών μου πάνω στη μηχανή, η οποία βρισκόταν ασφαλής υπό την επίβλεψη του προσωπικού.

Το Bisotun είναι ένας από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους του Ιράν, στις βραχώδεις πλαγιές του όρους Behistun. Από εκεί περνούσε ο δρόμος για τη Βαβυλώνα και το μέρος έγινε γνωστό όταν ο βασιλιάς Δαρείος Α΄ έβαλε να σκαλίσουν το 520 π.Χ. το διάσημο “ανάγλυφο του Δαρείου”, γνωστό και ως “ανάγλυφο του Behistun”. Στο ίδιο σημείο υπάρχει σκαλισμένο, από την εποχή των Σελευκιδών, ένα άγαλμα του δικού μας μυθικού ήρωα Ηρακλή. Ο αρχαιολογικός χώρος, που το όνομα του στη αρχαία περσική σημαίνει “τόπος του Θεού”, αποτελεί ένα από τα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Η επιγραφή στο ανάγλυφο του Δαρείου περιλαμβάνει τρεις εκδοχές του ίδιου κειμένου, γραμμένες σε τρεις διαφορετικές γλώσσες σφηνοειδούς γραφής. Tην αρχαία Περσική, την Ελαμίτικη και την Βαβυλωνιανή, κάτι σαν τη στήλη της Ροζέττας του Ιράν. Σκαλισμένη 100 μέτρα πάνω από το έδαφος, σε ένα βράχο από ασβεστόλιθο, έχει ύψος 15 μέτρα και πλάτος 25. Το σημείο είναι εξαιρετικά απροσπέλαστο καθώς αφαιρέθηκαν οι βράχοι που οδηγούσαν εκεί, ώστε η επιγραφή να είναι εύκολα ορατή χαμηλά μετά την ολοκλήρωση της. Στο ανάγλυφο απεικονίζεται ο βασιλιάς Δαρείος να κρατάει ένα τόξο ενώ γύρω του παραβρίσκονται υπηρέτες και σκλάβοι, με τα χέρια δεμένα και σχοινιά γύρω από τους λαιμούς τους, που αντιπροσωπεύουν τους κατακτημένους λαούς. Πάνω από αυτόν υπάρχει ένα “Faravahar”, ένα από τα γνωστότερα σύμβολα του Ζωροαστρισμού, δίνοντας την ευλογία του στον βασιλιά.

Είχε αρκετή ζέστη όταν έφτασα αλλά ήθελα πραγματικά να περιηγηθώ σε αυτό το μέρος. Περπάτησα προς τον αρχαιολογικό χώρο και στο πάρκο που βρισκόταν μπροστά του συνάντησα μια ιδιότυπη μάζωξη. Καμιά 50αριά άντρες, 50-60 ετών, να διαγωνίζονται σε παιχνίδια. Περνώντας δίπλα τους άρχισαν να μου μιλάνε στα περσικά, άλλο ένα σημάδι ότι είχα φάτσα ντόπιου. Τους αποκαλύπτω ότι είμαι Έλληνας και αρκετοί από αυτούς μαζεύονται γύρω μου, ρωτώντας με πως βρέθηκα εδώ. Η επικοινωνία ήταν δύσκολή λόγω γλώσσας, καταφέραμε όμως να ανταλλάξουμε 5-6 κουβέντες και έπειτα από αμοιβαίους χαιρετισμούς, προχώρησα προς τον αρχαιολογικό χώρο.

“H Σπηλιά του Κυνηγού” (ή Shekarchian Cave) ηλικίας 40.000-100.000 ετών. Στο εσωτερικό της βρέθηκαν οστά του ανθρώπου του Νεάτερνταλ καθώς και ανθρώπινα εργαλεία φτιαγμένα από πέτρα.

Το ανάγλυφο του Ηρακλή, σκαλισμένο το 148 π.Χ.

Το ανάγλυφο του βασιλιά Βολογέση της Περσίας από τη δυναστεία των Σασσανιδών.

Το ανάγλυφο του Δαρείου, σκαλισμένο ψηλά, πάνω στον βράχο.

Η ώρα ήταν 12:00 και εγώ είχα αρκετά χιλιόμετρα μπροστά μου, οπότε έπρεπε σιγά – σιγά να φεύγω. Το ανησυχητικό ήταν ότι από το πρωί ένιωθα περίεργα τη μηχανή μου. Η οδήγηση είχε γίνει δυσκολότερη, με αρκετή αστάθεια σε μικρές ταχύτητες. Σκέφτηκα το ρουλεμάν του τιμονιού αλλά δε μπορούσα να κάνω κάτι μόνος μου, χρειαζόμουν μηχανικό. Έψαξα να βρω κάποιον στη διαδρομή αλλά μάταια. Προορισμός μου σήμερα ήταν το Khorramabad. Είχα στείλει από τις προηγούμενες μέρες σε ένα φοιτητή να με φιλοξενήσει και για καλή μου τύχη είχε δεχτεί. Ο Amir, όπως ήταν το όνομα του, είχε και αυτός μηχανή και έχοντας στο μυαλό μου ότι θα γνωρίζει τους μηχανικούς της πόλης, αποφάσισα να συνεχίσω το δρόμο μου φτάνοντας στον Amir και επισκευάζοντας τη μηχανή εκεί.

Στο χάρτη που κουβαλούσα είχα σημειώσει κάποια ενδιαφέροντα μέρη στο δρόμο μου, αλλά με τη μηχανή λαβωμένη και τον Amir να περιμένει, αποφάσισα να μην κάνω άλλες στάσεις σήμερα. Η ζέστη αρκετή, για άλλη μια μέρα, αλλά δεν είχα δικαίωμα στη γκρίνια. Ήξερα ότι ο Αύγουστος ήταν κακός μήνας για το Ιράν πολύ πριν έρθω εδώ.

Στη διαδρομή για το Khorramaband, με τη μηχανή να ταρακουνιέται σαν βαρκούλα σε θαλασσοταραχή, είχα ένα αρκετά περίεργο περιστατικό. Ένα αμάξι ήρθε δίπλα μου και άρχισε να μου κορνάρει επίμονα στη μέση της ερημιάς. Βλέπω το συνοδηγό που σχεδόν είχε βγει από το παράθυρο, κάνοντας μου νόημα να κόψω ταχύτητα, και σταματάω στην άκρη του δρόμου. Σταματάει κι αυτός λίγο πιο μπροστά και έρχεται τρέχοντας προς τη μεριά μου. Πριν ακόμα προλάβω να βγάλω το κράνος άρχισε να φωνάζει “Sorry mister, sorry… where are you from?”. “Yunan” του απαντάω και τον βλέπω να τρελαίνεται από τη χαρά του. Με ρωτάει αν έχω δολάρια μαζί μου και αφού του εξηγώ ότι στην Ευρώπη έχουμε ευρώ, μου ζητάει αν μπορώ να του δείξω μερικά χαρτονομίσματα. Πωπω… σε τρελό έπεσα σκέφτομαι.

Αφού χάζεψε μερικά που του έδωσα, μου ζήτησε να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί για να τη δείξει στη γυναίκα του. Εν τω μεταξύ, έχει έρθει και ο οδηγός του αυτοκινήτου που μας παρατηρούσε χαμογελώντας. Ο νέος μου φίλος του δίνει το κινητό του για να μας τραβήξει, το εκμεταλλεύομαι και του ζητάω αν μπορεί να τραβήξει και με τη δικιά μου κάμερα αφού θα ποζάρουμε που θα ποζάρουμε. Μάλλον δεν ήξερε πολλά από DSLR και πατώντας ό,τι βρήκε μπροστά του, άλλαξε τις ρυθμίσεις μου σε ασπρόμαυρο. Το χειρότερο είναι ότι δεν το πήρα χαμπάρι παρά μόνο μετά που έφτασα στον προορισμό μου. Δεν πειράζει, τουλάχιστον έμεινε αυτή φωτογραφία να μου θυμίζει την εποχή που ήμουν διάσημος στο Ιράν και όλοι με χαιρετούσαν. Αυτόγραφο δεν ήθελε ο τυπάκος, τον κάλυψε η φωτογραφία μου είπε.

Το Khorramabad είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας Lorestan, με πληθυσμό 330.000 κατοίκους, αποτελούμενο κατά κύριο λόγο από πληθυσμούς Λουρ και Λακ. Οι Λουρ είναι μια ξεχωριστή πληθυσμιακή ομάδα του Ιράν, 5 περίπου εκατομμυρίων ανθρώπων. Μιλάνε τη δικιά τους γλώσσα, τη Λούρι, και συνδέονται στενά με τους Κούρδους, όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε αφού συνυπάρχουν στις ίδιες περιοχές για σχεδόν 1.000 χρόνια. Αν και το Khorramabad δεν είναι γνωστός τουριστικός προορισμός, είναι αρκετά γραφικό και διαθέτει αρκετά αξιοθέατα για τους επισκέπτες, με διασημότερο το κάστρο Falak-ol-Aflak στο κέντρο της πόλης, απομεινάρι της εποχής των Σασσανίδων.

Έφτασα στην πόλη απογευματάκι, βρήκα το σπίτι του Amir και μετέφερα τα πράγματα μου εκεί. Ο Amir ήταν ένα παιδί 25 χρονών, με καταγωγή από την Tabriz που σπούδαζε νομική στο πανεπιστήμιο της πόλης. Οι δυο μας είχαμε αρκετά κοινά ενδιαφέροντα. Μηχανές, αναρρίχηση, χειμερινό βουνό και άλλα. Το σπίτι που νοίκιαζε ήταν ένα μικρό διώροφο δυάρι, αρκετά παλιό και κακοφτιαγμένο, εξασφάλιζε όμως στο φίλο μου την ελευθερία που ήθελε και μια βάση για τις εξορμήσεις του. Ανεβαίνοντας πάνω μου γνώρισε τον Κόκο, το παπαγαλάκι της κοπέλας του. Η ίδια έλειπε σε ταξίδι εκείνες τις μέρες και έτσι ο Amir είχε αναλάβει το babysitting του μικρού πτηνού. Πραγματικά ευγενικό και πρόσχαρο παιδί, όπως και οι υπόλοιποι Ιρανοί που είχα γνωρίσει μέχρι τώρα.

Το βράδυ τον είχε καλέσει ένας φίλος του για δείπνο, στην πιτσαρία του πατέρα του. Ως φιλοξενούμενος του Amir ήμουν κι εγώ καλεσμένος, οπότε τον ακολούθησα. Τα υπόλοιπα παιδιά που γνώρισα εκεί δυστυχώς δε μιλούσαν αγγλικά, οπότε η συζήτηση ήταν περιορισμένη. Η πίτσα τουλάχιστον ήταν πεντανόστιμη.

Μετά το φαγητό συναντήσαμε ένα δεύτερο φίλο του οικοδεσπότη μου, τον Mohamed. Μας περίμενε με ένα τεράστιο παλιό Land Rover, γεμάτο με αυτοκόλλητα του National Geographic. Γνωρίζονταν με τον Amir από το paragliding, λίγο μεγαλύτερος σε ηλικία, φαινόταν πολύ καλό παιδί κι ας μην μιλούσε ούτε αυτός πολλά αγγλικά. Τη μηχανή την αφήσαμε σε ένα γκαράζ, δίνοντας στον Amir να την οδηγήσει μέσα στην πόλη, κάτι που από όσο είδα καταχάρηκε. Έπειτα, βρεθήκαμε και πάλι με το Mohamed, συναντώντας μαζί με αυτόν και έναν δεύτερο φίλο, πάλι Mohamed. Βολική η συνωνυμία για εμένα, λιγότερα ονόματα να θυμάμαι.

Με το τζιπ φτάσαμε στη λίμνη Keeyow, στα βορειοδυτικά της πόλης. Πρόκειται για μία φυσική λίμνη με μικρό βάθος, που διαθέτει αρκετές εγκαταστάσεις  αναψυχής τριγύρω και ένα μικρό πάρκο ψυχαγωγίας, μετατρέποντας την έτσι σε αγαπημένο μέρος των ντόπιων και ειδικά των νέων.

Όλα τα πάρκα τριγύρω ήταν γεμάτα με κόσμο που έκανε πικ νικ. Κάπου πήρε η μύτη μου μυρωδιά μαριχουάνας. Ρωτάω τον Amir για να το επιβεβαιώσω και γελώντας μου αποκαλύπτει ότι αν θέλει κάποιος στο Ιράν, στη μαύρη αγορά μπορεί να βρει τα πάντα. Πιο πέρα συναντήσαμε ένα πάγκο με φρεσκοψημένο καλαμπόκι. Τα παιδιά πήραν από ένα, εγώ χορτασμένος από την πίτσα προτίμησα ένα μεγάλο μπουκάλι νερό.

Μετά τη λίμνη είπαμε να ανέβουμε μια βόλτα στο λόφο δίπλα στην πόλη, από όπου θα είχαμε όμορφη πανοραμική θέα της περιοχής. Το θέμα ήταν ότι ο Mohamed αποδείχθηκε εντελώς τρελός οδηγός. Κινούνταν στα στενά δρομάκια με το τεράστιο τζιπ έχοντας κολλημένο το πόδι στο γκάζι, κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα στα υπόλοιπα αυτοκίνητα και κορνάροντας. “Αυτό δεν είναι αμάξι, είναι τανκ” φώναζε καθώς εγώ έκανα το σταυρό μου, προσπαθώντας να κρατηθώ από κάπου.

Φτάνοντας στο λόφο αρνήθηκε να πάει από τον κανονικό δρόμο. Μπήκε σε κάτι χωράφια και οδήγησε προς την κορυφή διασχίζοντας μία απότομη πλαγιά. Το αυτοκίνητο καταχτυπιόταν αλλά δε μασούσε. Τελικά καταλήξαμε στην κορυφή και κατεβήκαμε να απολαύσουμε τη θέα με τον Amir να μας κερνάει παγωτά. Ξεχώρισα το κάστρο Falak-ol-Aflak στο κέντρο της πόλης, θα ήταν δύσκολο όμως να προλάβω να το δω από κοντά την επόμενη μέρα λόγω του σφιχτού προγράμματος. Με την ώρα να έχει περάσει, μπήκαμε ξανά στο δρόμο σύντομα επιστρέφοντας στα πεδινά.

Ο φίλος μου ο Amir ανάμεσα στους δύο Mohamed.

Προτού γυρίσουμε σπίτια μας, περάσαμε από το μαγαζί του δεύτερου Mohamed. Ήταν ένα παλιό caravanserai που τώρα το μισό λειτουργούσε ως εστιατόριο και το άλλο μισό ως αποθήκη ρυζιού. Η αποθήκη αυτή αποτελούσε και την επιχείρηση των γονιών του Mohamed, τους οποίους γνώρισα από κοντά. Χαμογελαστοί και φιλόξενοι άνθρωποι, μας υποδέχτηκαν σταματώντας για λίγο τη δουλειά τους, κερνώντας μας ένα ζεστό τσάι. Μου έκανε εντύπωση που δούλευαν τέτοια ώρα, περασμένα μεσάνυχτα, αλλά όπως μου είπαν ήταν προτιμότερο τώρα παρά κάτω από τη ζέστη της ημέρας.

Αφού εξερευνήσαμε το μέρος, με την ώρα να έχει πάει σχεδόν 1:30, είπαμε να γυρίσουμε στα σπίτια μας. Κι ενώ πηγαίναμε προς το αυτοκίνητο, είδα τα παιδιά που μιλούσαν μεταξύ τους στα κουρδικά να γελάνε. Ήθελαν λέει κάτι δροσιστικό και πριν το διαλύσουμε, περάσαμε από ένα μέρος εκεί κοντά για φρέσκο χυμό. Ξέρω ότι στην Ελλάδα θα ακουγόταν περίεργα η φράση “πάμε για χυμό”, εδώ είμαστε στο Ιράν όμως.

Βρήκαμε μέσα σε κάτι στενάκια ένα μικρό μαγαζάκι, παραγεμισμένο από κόσμο. Έφτιαχνε χυμό καρότου μέσα στον οποίο πρόσθετε μια μπάλα παγωτό. Αφού το έπαιρνες, έλιωνες το παγωτό μετατρέποντας το χυμό σε μια γευστικότατη γρανίτα. Πραγματικά εξαιρετικό, απορώ γιατί δεν το έχουμε στη χώρα μας. Ξαναμπήκαμε μέσα στο αμάξι και σύντομα φτάσαμε σπίτι του Amir. Χαιρετηθήκαμε με τα παιδιά και μας άφησαν.

Στο δρόμο που έμενε ο Amir, παρόλο που η ώρα ήταν περασμένες 2, όλη η γειτονιά ήταν έξω απολαμβάνοντας την όμορφη βραδιά. Είχαν μαζευτεί όλοι δίπλα στο ποτάμι, που περνούσε ανάμεσα στα σπίτια, σε μια αυτοσχέδια μικρή πισίνα. Εκεί κάπνιζαν τον αργιλέ τους και έλεγαν ιστορίες.

Ρώτησαν τον Amir για εμένα και για χιλιοστή φορά, μαθαίνοντας ότι είμαι Έλληνας, έπεσαν πάνω μου. Αγγλικά δε μιλούσαν όλοι αλλά οι μικρότεροι σε ηλικία ήταν σε καλό επίπεδο. Γνώρισα και τον εκπρόσωπο της γειτονιάς στο δήμο που μου ζήτησε να φωτογραφηθούμε παρέα. Σκεφτόμουν πόσες φορές μου έχουν ζητήσει να φωτογραφηθούμε μαζί στο Ιράν και νομίζω ότι τόσες φωτογραφίες δεν έχω βγάλει σε όλη μου τη ζωή. Ήμουν πλέον μία ντίβα. Με έβαλαν με το ζόρι να καπνίσω λίγο αργιλέ ο οποίος είχε γεύση τσιχλόφουσκας αυτή τη φορά. Με τα μάτια μου ολοκόκκινα από την κούραση και την αναζήτηση μηχανικού που εκκρεμούσε για το πρωί, είπαμε με τον Amir να πάμε για ύπνο. Τους χαιρέτησα ένα – ένα με χειραψία και φύγαμε.

Σπίτι μας περίμενε ο Κόκο. Μόλις είδε το φίλο μου άρχισε να φωνάζει, μέχρι που τον έβγαλε έξω από το κλουβί και έπαιξαν λίγο παρέα. Ύπνο τώρα, να προλάβουμε να φορτίσουμε μπαταρίες γιατί μία γεμάτη μέρα θα ακολουθούσε.

Έξοδα: