Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 29 – Τετάρτη 22/8/2018
Απόσταση: 470 χλμ (σύνολο: 7.845 χλμ)
Διαδρομή: Khorramabad – Isfahan (Ιράν)

Παρόλο που ξενυχτήσαμε λιγάκι χθες, στις 9 ήμουν ξύπνιος, σε αντίθεση με το φίλο μου τον Amir που αποδείχτηκε λιγάκι υπναράς. Δεν ήθελα να του χαλάσω τον ύπνο οπότε δεν του μίλησα, περιμένοντας να ξυπνήσει μόνος του και έπειτα να πάμε παρέα στο μηχανικό, όπως είχαμε σχεδιάσει την προηγούμενη. Έβγαλα τον υπολογιστή μου και ξεκίνησα να γράφω. Πήγε 9… πήγε 10… στις 11 δεν άντεξα άλλο και τον σκούντηξα. Το θετικό είναι ότι τις ώρες που περίμενα, κατάφερα να τελειώσω εντελώς το ημερολόγιο των προηγούμενων ημερών. Χαλάλι του ο ύπνος λοιπόν.

Κανένα μισάωρο μετά, βρισκόμασταν ήδη στο μηχανικό του. Τελικά ήταν αυτό που υποψιαζόμουν, το ρουλεμάν του τιμονιού. Τα κακά νέα ήταν ότι ανταλλακτικό για το συγκεκριμένο μοντέλο δεν υπήρχε στο Khorramabad. Έπρεπε να περιμένω 2 μέρες μέχρι να μου το στείλουν από την Τεχεράνη αλλά δε με βόλευε καθόλου αυτή η επιλογή, παρόλο που ο Amir προσφέρθηκε αμέσως να παρατείνει την φιλοξενία του. Αφού ο μηχανικός με διαβεβαίωσε ότι το κούνημα δε θα χειροτέρευε, αποφάσισα να μπω στο δρόμο και να βρω ένα συνεργείο στο Isfahan, όπου σχεδίαζα να φτάσω σήμερα. Το Isfahan ήταν άλλωστε μία μεγάλη πόλη και η διαμονή εκεί σχεδίαζα να είναι μεγαλύτερη, θα είχα λοιπόν το χρόνο που χρειαζόμουν.

Κέρασα πρωινό τον φίλο μου για να τον ευχαριστήσω για την εξαιρετική φιλοξενία του και μπήκα ξανά στο δρόμο με το λαβωμένο Avenger μου. Είχα μεγάλη απόσταση να διανύσω σήμερα, για τα όρια αυτής της μηχανής, και ήμουν ήδη πίσω στο πρόγραμμα. Χαιρετηθήκαμε με τον φιλόξενο Amir με την ελπίδα κάπου να ξανασμίξουν οι δρόμοι μας και έφυγα.

Αυτή τη φορά είχα και ένα μικρό στρωματάκι για τον ύπνο μου, που έκανε αρκετά μεγάλη διαφορά.

Ο καρδιοκατακτητής Κόκο.

Είχα ξαναδεί σακούλες με καρότα στο δρόμο αλλά αυτή τη φορά ήξερα ακριβώς που χρησιμοποιούνται.

Ποιος είπε ότι εάν φοράς μαντίλα δεν μπορείς να ακολουθείς τη μόδα;

Για πρωινό, ζεστά κεϊκάκια σοκολάτας και μπύρα χωρίς αλκοόλ.

Σταμάτησα για βενζίνη λίγο έξω από την πόλη και εκεί αντιλήφθηκα ότι σαν να μην έφτανε το πρόβλημα με το ρουλεμάν, είχε θέμα και η μίζα της μηχανής. Μετά από αρκετές προσπάθειες κατάφερα να την βάλω μπροστά αλλά σίγουρα αυτό ήταν άλλο ένα θέμα που έπρεπε να τακτοποιήσω άμεσα.

Σαν να μην έφταναν όλα τα στραβά, είχα αμελήσει να φορτίσω το δεύτερο κινητό μου, εκείνο που χρησιμοποιούσα στο ταξίδι μου ως gps. Αφού βγήκα από την πόλη, ο δρόμος για το Isfahan μου φάνηκε εύκολος κι έτσι αποφάσισα να μην το αντικαταστήσω με το κινητό που χρησιμοποιούσα για επικοινωνία. Έλα όμως που δεν ήταν. Χάνοντας την πορεία μου σε μια διασταύρωση, οδήγησα 30 χλμ. σε λάθος κατεύθυνση, που σημαίνει ότι προστέθηκαν αυτόματα άλλα 60 στα 390 χλμ. που είχα ούτως ή άλλως μπροστά μου. Μπράβο Γιάννη, τζιμάνι είσαι!

Η διαδρομή ήταν αρκετά όμορφη. Έρημοι με μικρές οάσεις πρασίνου στη μέση του πουθενά. Τα γυμνά βουνά τριγύρω και αρκετά μικρά χωριουδάκια διάσπαρτα στο δρόμο μου. Κίνηση δεν είχε ιδιαίτερη, ίσως έφταιγε η ώρα. Κατά κύριο λόγο παραφορτωμένα φορτηγάκια που μετέφεραν τα εμπορεύματα τους.

Από Khorramabad έφυγα γύρω στη 13:00 και μέχρι να διανύσω τα 470 χιλιόμετρα που τελικά έγραψε ο χιλιομετρητής μου, στο Isfahan έφτασα νύχτα. Ο φωτισμός το βράδυ ήταν κάκιστος, από τις ελάχιστες φορές που οδηγούσα εκτός πόλης και ένιωθα ανασφάλεια. Κι ενώ έφτασα στα προάστια του Isfahan, σταματώντας να βάλω τις συντεταγμένες του hostel που είχα σημειώσει, το gps μου έδειξε επιπλέον 45 χλμ. Σε συνδυασμό με την απίστευτη κίνηση και το πρόβλημα στο τιμόνι, έφτασα στον ξενώνα στις 22:30 τη νύχτα.

Για καλή μου τύχη, έστω και χωρίς να έχω κάνει κράτηση, διαθέσιμο κρεβάτι υπήρχε. Μετέφερα γρήγορα – γρήγορα τα πράγματα μου στο δωμάτιο, πήρα κι ένα φαλάφελ από ένα διπλανό μαγαζάκι που πέτυχα ανοιχτό, και έπεσα στο κρεβάτι λιώμα από τη σημερινή ημέρα. Είχε δίκιο ο Farhad που μου έλεγε να μην οδηγάω πάνω από 300 χιλιόμετρα τη μέρα με αυτή τη μηχανή. Πόσο μάλλον τώρα που είχα και το ρουλεμάν να με τυραννάει.

Έξοδα: