Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 03 – Παρασκευή 27/7/2018
Απόσταση: 94 χλμ (σύνολο: 119 χλμ)
Διαδρομή: Mestia – Ushguli – Mestia (Γεωργία)

Κοιμήθηκα σαν βόδι αυτή τη φορά, αφού η χθεσινή έλλειψη ύπνου δε μου άφησε περιθώρια για κάτι λιγότερο. Κι ενώ όταν την έπεσα δεν υπήρχε ψυχή μέσα στον κοιτώνα, το πρωί σχεδόν όλα τα κρεβάτια γύρω μου ήταν γεμάτα, χωρίς να πάρω χαμπάρι πότε ήρθαν όλοι αυτοί.

Μετά από κανένα μισάωρο ξύπνησαν και ο Θανάσης με την Άρια οπότε δώσαμε ραντεβού για φαγητό στην τραπεζαρία. Με 3 ευρώ το άτομο είχαμε μπροστά μας ένα υπερπλήρη μπουφέ από τοπικές κατά κύριο λόγο λιχουδιές. Στα highlights η στραπατσάδα, χτυπημένο αυγό μαγειρεμένο με τριμμένη ντομάτα. Ο καφές αξιοπρεπέστατος, έμοιαζε αρκετά με το δικό μας ελληνικό. Κάτι φρεντοτσίνο, φραπουτσίνο, καπουτσίνο μην τα ζητήσετε ούτε για πλάκα… θα σας περάσουν για φλώρους.

Λίγο αργότερα μας βρήκε ο οδηγός που θα μας μετέφερε σήμερα στο Ushguli. Είχε φροντίσει η ιδιοκτήτρια του hostel να ψάξει και η τιμή με την οποία θα μας ανέβαζε ήταν αρκετά καλή, καλύτερη τέλος πάντων από αυτή που θα βρίσκαμε εάν ψάχναμε μόνοι μας. Kατά τις 9 ξεκινήσαμε, παρέα με τις δύο Γερμανίδες που είχα γνωρίσει την προηγούμενη μέρα, τη Λουίζ και την Ερριφέ.

Επιβιβαστήκαμε στο βανάκι που θα μας μετέφερε, γνωστό ως marshrutka στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, αλλά είχαμε δύο κενές θέσεις και ο οδηγός δεν ήθελε να φύγει έτσι. Κάναμε λοιπόν μια βόλτα στην πόλη με εμένα που καθόμουν μπροστά να ρωτάω τους περαστικούς εάν θέλουν να έρθουν μαζί μας, κατόπιν παράκλησης του οδηγού φυσικά που δεν το είχε ιδιαίτερα με την αγγλική. Μετά από μερικές γύρες στην πλατεία βρήκαμε ένα ζευγάρι Γάλλων και με όλες τις θέσεις γεμάτες πλέον, ξεκινήσαμε.

Στις φωτογραφίες θα παρατηρήσετε το τιμόνι του οδηγού δεξιά. Μη σας παραξενεύει, η οδήγηση γίνεται κανονικά από τη δεξιά μεριά του δρόμου όπως και στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά, σχεδόν τα μισά αυτοκίνητα στη Γεωργία είναι δεξιοτίμονα λόγω της νομοθεσίας στη χώρα που μέχρι και πριν κάποια χρόνια επέτρεπε την εισαγωγή αυτοκινήτων από Ιαπωνία, σε πολύ χαμηλότερες τιμές από όλα τα υπόλοιπα. Κι ενώ αυτό έχει αλλάξει πια, είναι τέτοιος ο αριθμός αυτών των αυτοκινήτων στους δρόμους που θα χρειαστούν χρόνια για διορθωθεί η κατάσταση.

Η διαδρομή μέχρι το Ushguli ήταν σχεδόν 2 ώρες, παρόλο που η απόσταση ήταν μόλις 46 χιλιόμετρα. Από τη θέση του συνοδηγού είχα την ευκαιρία να τραβάω φωτογραφίες ενώ ταυτόχρονα ανταλλάζαμε φράσεις με τον οδηγό μέσω google translate. Ευτυχώς μας έκανε καλή μέρα παρόλο που υπήρχαν προβλέψεις για βροχή. Μέχρι το Kala η κατασκευή του νέου δρόμου είχε προχωρήσει αρκετά, από εκεί και μετά όμως, ποιος είδε γεωργιανό δρόμο και δε φοβήθηκε.

Πριν τη μέση της διαδρομής κάναμε μια στάση στον Πύργο της Αγάπης (Tower of Love), δίπλα στο ποτάμι. Ο συγκεκριμένος πύργος έχει διαφορετική οροφή από τους υπόλοιπους και έχει συνδεθεί με μία ιστορία αγάπης που θυμίζει λίγο σε Ρωμαίο και Ιουλιέτα.

Από πολύ παλιά, στο Svaneti υπάρχει μια ξεχωριστή ημέρα, γνωστή ως Kvirikoba, ημέρα κατά την οποία οι νέοι της περιοχής συναντιούνται και ερωτεύονται. Σύμφωνα με την ιστορία του Πύργου της Αγάπης, την ημέρα εκείνη γνωρίστηκαν οι δύο πρωταγωνιστές της. Η κοπέλα που προερχόταν από το χωριό Ipari, όπου έμενε με τον πατέρα της, και ο άνδρας που ζούσε στο χωριό Kali, όπου έμενε με την οικογένεια που είχε ήδη, δηλαδή γυναίκα και παιδιά. Επειδή ο έρωτας των δύο νέων όμως ήταν κεραυνοβόλος, δημιουργήθηκε μία σχέση μεταξύ τους. Από τότε, άρχισαν να συναντιούνται κοντά στο βράχο, πάνω στον οποίο τώρα βρίσκεται ο πύργος, απολαμβάνοντας τον έρωτα τους. Η φύση βέβαια δεν μπορούσε να δεχτεί κάτι τέτοιο, και κάποια στιγμή πήρε εκδίκηση για αυτή την παράνομη σχέση, με τον άνδρα να σκοτώνεται στο δάσος κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού. Μόλις το έμαθε αυτό η ερωμένη του, φόρεσε μαύρα ρούχα και δεν ξανάφυγε από αυτό το βράχο. Έμεινε για πάντα εκεί, δίπλα στο ποτάμι, θρηνώντας για την απώλεια της. Ο πατέρας της, θέλοντας να την προστατεύσει, ήταν εκείνος που έχτισε αυτό τον πύργο, και εκείνη έζησε εκεί μέσα κλεισμένη μέχρι τα γεράματα της.

Στο δρόμο μας τα χωριά Ipari και Kala, με μικρές εκκλησίες στις οποίες βρίσκει κανείς τοιχογραφίες μιας άλλης εποχής. Στη διαδρομή συναντήσαμε δεκάδες αγελάδες να αράζουν ανενόχλητες στη μέση – μέση του δρόμου. Ο οδηγός μας, αρκετά συνηθισμένος υποθέτω, σχεδόν τις ακουμπούσε με τον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου, κορνάροντας επίμονα μέχρι να μας αδειάσουν τη γωνιά. Κάποια στιγμή, σε μια γέφυρα πάνω με τα τεράστια θηλαστικά καταμεσής του δρόμου ως συνήθως, οι οδηγοί που ερχόντουσαν από το απέναντι ρεύμα κατέβηκαν από τα οχήματα τους και τρέχοντας άρχισαν να κυνηγάνε τα γελάδια μουγκρίζοντας και χοροπηδώντας σαν ιθαγενείς.

Κάποια στιγμή φάνηκαν οι πρώτοι πύργοι του Ushguli σε υψόμετρο 2.100 μέτρα, πάνω στα καταπράσινα βουνά που έκαναν τόσο όμορφη αντίθεση με το μπλε του ουρανού. Στο βάθος η Shkhara των 5.193 μέτρων, μία από τις ψηλότερες και εντυπωσιακότερες κορυφές του Καυκάσου κρυμμένη πίσω από μερικά σύννεφα.

Το Ushguli είναι μια κοινότητα τεσσάρων χωριών, στην κορυφή του φαραγγιού Enguri. Ανήκει στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και ταυτόχρονα βρίσκεται στη λίστα οικισμών  με το μεγαλύτερο υψόμετρο, σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Σε σχέση με τη Mestia που έχει αλλοιωθεί αρκετά τουριστικά, το Ushguli κρατάει ακόμα την αυθεντική του μορφή λόγω της απρόσιτης θέσης του. Η περιοχή, με πληθυσμό 300 περίπου κατοίκων και ιστορία 2.000 χρόνων, καλύπτεται από χιόνι το μισό χρόνο και σαν συνέπεια αυτού, ο δρόμος προς τη Mestia είναι συχνά αδιάβατος. Με τα λιγοστά παιδιά του χωριού διατηρείται ένα μικρό σχολείο προσφέροντας λύση στην πολύμηνη πολιορκία από το χιόνι. Οι χαρακτηριστικοί πύργοι, όμοιοι με εκείνους της Mestia, βρίσκονται σε όλο το χωριό, ενώ το κάστρο που βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου, χρονολογείται από τον 12^ο αιώνα.

Το βανάκι σταμάτησε στην είσοδο του οικισμού και ο οδηγός μας άφησε ελεύθερο χρόνο για ξενάγηση. Οι επίμονες Γερμανίδες τον έπεισαν να μας αφήσει αρκετά, έτσι ορίσαμε σαν χρόνο αναχώρησης τις 15:00. Με την Άρια και το Θανάση ξεκινήσαμε την εξερεύνηση από την κάτω μεριά του χωριού. Εκεί, δίπλα στο ποτάμι, υπήρχε ένα μικρό camping με κόσμο να κάνει μπάνιο στα παγωμένα νερά του.

Από εκεί επιστρέψαμε στο κέντρο του χωριού. Ανεβήκαμε στην κορυφή ενός λόφου με ένα μικρό παρεκκλήσι και ένα καμπαναριό, ενώ στην πίσω μεριά αυτού υπήρχαν κάποια μνήματα που έδειχναν αρκετά παλιά. Από τον πύργο που βρισκόταν στην κορυφή του λόφου είχαμε μια απίστευτη θέα της χιονισμένης οροσειράς του Καυκάσου αλλά και το πάνω μισό του χωριού. Συναντήσαμε κι ένα ζευγάρι ταξιδιωτών εκεί που απολάμβανε τα επίμονα χάδια ενός γεωργιανού τράγου. Σίγουρα άλλο ένα δείγμα της γεωργιανής φιλοξενίας.

Συνεχίζοντας το περπάτημα είδαμε την καφετέρια που άραζε ο οδηγός και σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για λίγη παγωμένη γεωργιανή λεμονάδα. Χωρίς να τεμπελιάσουμε πολύ εκεί, τραβήξαμε προς τα πάνω και ήταν εμφανές ότι το χωριό τα τελευταία χρόνια έχει κάνει άλματα στον τουρισμό. Πέρα από τους δεκάδες οδηγούς που βρίσκουν δουλειά μεταφέροντας τουρίστες, στο χωριό πλέον χτίζονται συνεχώς νέοι ξενώνες.

Οι κάτοικοι του Svaneti είναι γηγενείς Γεωργιανοί, υπερήφανοι και λακωνικοί, που μιλούν τη δική τους γλώσσα η οποία δεν έχει αλφάβητο αλλά χρησιμοποιείται κυρίως στο σπίτι και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Οι κυνηγοί και οι αλπινιστές είναι τα πιο σεβαστά μέλη σε μία σκληραγωγημένη κοινότητα που τα μέλη της προσφέρουν απλόχερα την παραδοσιακή γεωργιανή φιλοξενία. Λόγω της απρόσιτης θέσης που κατέχει το μέρος, που του προσφέρει απομόνωση από την υπόλοιπη Γεωργία, πολλές θρησκευτικές και πολιτιστικές παραδόσεις της περιοχής έχουν παραμείνει ουσιαστικά άθικτες.

Συνολικά υπάρχουν πάνω από 20 μεσαιωνικοί προστατευτικοί πύργοι, απλωμένοι σε όλο το χωριό. Κατσίκες, χοίροι, αγελάδες και άλογα αναμειγνύονται όμορφα με τον τοπικό πληθυσμό στις στενές λιθόστρωτες διαδρομές. Υπάρχει ένα Εθνογραφικό Μουσείο σε έναν πύργο που βρίσκεται στο κέντρο του οικισμού και περιέχει αρκετά κειμήλια της περιοχής όπως έπιπλα και εργαλεία.

Σε μικρή απόσταση από το χωριό, στην κορυφή ενός μικρού λόφου, βρίσκεται το παρεκκλήσι Lamaria (εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου) που χρονολογείται από τον 12^ο αιώνα, γεμάτο με υπέροχες παλιές τοιχογραφίες. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι κάτω από αυτή την εκκλησία θάφτηκε η βασίλισσα Tamara, κεντρική φιγούρα στην ιστορία της περιοχής και γνωστή χριστιανή ευεργέτιδα. Από εκεί, μια καταπράσινη κοιλάδα οδηγεί στους πρόποδες της Shkhara. Αράξαμε πάνω στο λόφο με την απίστευτη θέα για ώρα, από τα μέρη που δε θες με τίποτα να ξεκουνήσεις.

Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, του 12ου αιώνα.

Επιστροφή στη Mestia με το βανάκι κι εγώ με τα χίλια ζόρια να κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά. Η απουσία καφεΐνης στο αίμα μου ήταν πέρα για πέρα αισθητή. Πριν μας γυρίσω όμως στον ξενώνα μας, νιώθω την ανάγκη να βάλω μια μικρή παρένθεση και να μιλήσω για ένα μέρος, που παρόλο που δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε, δεν γίνεται να σας κρύψω. Στα μέσα της διαδρομής για το Ushguli, σε μια διασταύρωση του χωριού Kala, υπάρχει ένας άγνωστος ακόμα και από το Google map κατσικόδρομος που οδηγεί σε ένα μικρό και καλά κρυμμένο χωριουδάκι, το Adishi. Αν σας άρεσε το Ushguli, είμαι σίγουρος ότι το Adishi θα σας ενθουσιάσει. Να ξέρετε βέβαια ότι η διαδρομή χρειάζεται ένα καλό οδηγό και ένα καλό αυτοκίνητο, για να καταφέρετε να φτάσετε στον προορισμό σας, σε υψόμετρο 2.040 μέτρων.

Ένα χρόνο πριν, όταν είχα πρωτοέρθει Mestia με τη Marta, είχαμε γνωρίσει ένα ντόπιο ονόματι Beka. Τη μέρα που θα ανεβαίναμε Ushguli προσφέρθηκε να μας πάρει μαζί του αφού, όπως μας είπε, είχε να παραδώσει ένα δέμα σε μία φίλη του από το Adishi. Εκείνο το πρωί αντιληφθήκαμε ότι το δέμα ήταν ένα μικρό και τρομαγμένο γατάκι που κουβαλούσε σε όλη τη διαδρομή στα πόδια της η Marta. Ο Beka και το “Green Monster” όπως φώναζε το τετράτροχο φίλο του, μας ανέβασαν εύκολα στο κρυμμένο χωριό. Εκεί, η φίλη του Beka μας περίμενε, δείχνοντας μας την πραγματική εικόνα της γεωργιανής φιλοξενίας. Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από εκείνη τη μέρα, ακριβώς ένα χρόνο πριν.

O Beka μπορεί να μη φέρνει και πολύ σε Γεωργιανό εξωτερικά, κουβαλάει όμως όλη την τρέλα που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους του Svaneti. Αν θέλετε να πάρετε μια γεύση από την περιοχή, δεν υπάρχει καλύτερος.

Όταν με το καλό επιστρέψαμε στον ξενώνα, κάναμε ένα μπανάκι, ξεκουραστήκαμε λίγο και πιο βράδυ φύγαμε για το κέντρο της Mestia, για βόλτα και φαγητό. Αν και δυσκολευτήκαμε να βρούμε τραπέζι σε εστιατόριο, μετά από 1-2 γύρες κάτσαμε σε ένα roof garden, κοντά στο ποτάμι. Εμπιστευτήκαμε το Θανάση στην παραγγελία και περιμέναμε αρκετά, η αλήθεια είναι, μέχρι να ετοιμαστούν τα πιάτα. Το κενό αυτό βέβαια ήταν αυτό που χρειαζόμασταν ώστε μετά από μια ενδελεχή αναζήτηση σε Booking και Airbnb, να βρούμε το διαμέρισμα που θα μας φιλοξενούσε την επόμενη μέρα στην Τιφλίδα. Υπάρχει ένα παραδοσιακό φρουτοποτό της περιοχής που μας άρεσε, αν βρεθείτε προς Mestia μεριά, αναζητήστε το.

Φεύγοντας από εκεί παρατηρήσαμε το φεγγάρι μισοκρυμμένο και θυμήθηκα την έκλειψη σελήνης που συνέβαινε εκείνο το βράδυ. Μια εντυπωσιακή εικόνα στο τέλος μιας γεμάτης και όμορφης ημέρας.

Έξοδα: