Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 31 – Παρασκευή 24/8/2018
Απόσταση: 122 χλμ (σύνολο: 8.087 χλμ)
Διαδρομή: Varzaneh – Isfahan (Ιράν)

Τελικά αυτοί οι Ιρανοί είναι νυχτόβιοι τύποι. Τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα που αλώνιζαν τους αμμόλοφους δεν σταμάτησαν όλη νύχτα. Μερικές φορές ακούγονταν τόσο κοντά σε εμάς, που πεταγόμασταν από τον υπνόσακο φοβισμένοι μην έρθουν και πέσουν πάνω μας. Το αλκοόλ μπορεί να απαγορεύεται στη χώρα αλλά σε μια έρημο όπου δε συναντάς θρησκευτική αστυνομία, οι άνθρωποι απολαμβάνουν μια σχετική ελευθερία. Κάποια από τις φορές που ξύπνησα, κοίταξα το νυχτερινό ουρανό. Το θέαμα δεν περιγράφεται. Έμεινα εκεί να τον κοιτάω για λίγο αλλά δεν κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου να σηκωθεί και να φέρει τη φωτογραφική μηχανή, με κέρδισε η κούραση κι ας ένιωθα τύψεις για αυτό την επόμενη μέρα.

Όταν άρχισε να φωτίζει, κατά τις 6, ξετρύπωσα από τα σκεπάσματα. Έχοντας φτάσει με σκοτάδι την προηγούμενη νύχτα, ήταν η πρώτη φορά που αυτό, το καινούριο για εμένα τοπίο, ξεδιπλωνόταν μπροστά μου. Ανέβηκα το διπλανό λόφο. Μαζί μου ήρθε ο Miliova, ένα από τα δύο αδέρφια, και ο Julian. Απολαύσαμε για λίγο τη θέα μέχρι που αποφασίσαμε να μεταφερθούμε στην κορυφή του απέναντι λόφου, ο οποίος ήταν αρκετά ψηλότερος και υποθέσαμε ότι θα βελτίωνε το οπτικό μας πεδίο. Το περπάτημα στην άμμο δεν είναι εύκολο αλλά περπατώντας κατά μήκος της κορυφογραμμής τα πόδια βουλιάζουν λιγότερο. Φτάνοντας στη δεύτερη κορυφή επιβεβαιώσαμε ότι η θέα άξιζε την ανηφόρα. Καθίσαμε στην άκρη της πλαγιάς και μείναμε εκεί μέχρι που οι ακτίνες του ήλιου έπεσαν πάνω μας.

Οι μοναδικοί κάτοικοι (που εντόπισα) αυτού εδώ του μέρους.

Η έρημος της Varzaneh, νοτιοανατολικά του Isfahan, βρίσκεται σε υψόμετρο 1480 μέτρων καταλαμβάνοντας έκταση 23.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Το γεγονός ότι βρίσκεται σε σχετικά κοντινή απόσταση από το Isfahan, αλλά και οι επιλογές που έχει κάποιος για να την επισκεφτεί, την κατατάσσουν ως μία από τις πιο προσιτές και ασφαλείς ερήμους του Ιράν. Οι αμμόλοφοι της έχουν ύψος από 5 έως 62 μέτρα, μέσο ύψος δηλαδή υψηλότερο από τις υπόλοιπες ερήμους της χώρας. Το αποτέλεσμα είναι ένα εκπληκτικό τοπίο αλλά και ένα εξαιρετικό μέρος για sandboarding (σερφάρισμα στην άμμο).

Κοντά στην έρημο υπάρχει η ομώνυμη πόλη με ιστορία 5.000 ετών. Οι ντόπιοι μιλούν μια αρχαία διάλεκτο που ονομάζεται Pahlavi Sasani και έχει αρκετά κοινά στοιχεία με μια διάλεκτο που χρησιμοποιείται στη Yazd, νότια της Τεχεράνης. Σύμφωνα με κάποιους γλωσσολόγους, η λέξη Varzaneh προέρχεται από το ρήμα Varzidan, που σημαίνει γεωργία στην παλαιά περσική γλώσσα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι φορεσιές των γυναικών της περιοχής. Σε αντίθεση με το υπόλοιπο Ιράν, οι γυναίκες φορούν συνήθως λευκά chadors, αντί για μαύρα. Πιστεύεται ότι αυτό το έθιμο προέρχεται από τη θρησκεία του Ζωροαστρισμού, όπου το λευκό θεωρείται το ιερό χρώμα. Στην περιοχή θα βρείτε ένα από τα 999 caravanserai που είχε δημιουργήσει ο βασιλιάς Abbas στην περσική αυτοκρατορία ώστε να διευκολύνει και να προωθήσει το εμπόριο, ηλικίας περίπου 400 ετών.

Για να φτάσετε εκεί από το Isfahan, μπορείτε είτε να πάρετε λεωφορείο από τον τερματικό σταθμό Jey με 5.000 τόμαν (λιγότερο από 0,5 ευρώ), είτε με ταξί πληρώνοντας 5-10 ευρώ. Οι αμμόλοφοι συνήθως δεν κινούνται σημαντικά, συνεπώς μπορείτε να κατασκηνώσετε για αρκετές νύχτες εκεί, έχοντας εύκολη πρόσβαση στην πόλη. Το καλοκαίρι, αποφύγετε την επίσκεψη από τις 11:00 έως τις 16:00 λόγω ζέστης και το βράδυ, που η θερμοκρασία πέφτει αισθητά, καλό θα είναι να κουβαλάτε μαζί σας ένα υπνόσακο. Για τους λάτρεις του νυχτερινού ουρανού, μετά που θα διασχίσετε τους πρώτους 4-5 αμμόλοφους από το πάρκινγκ, η μικρή φωτορύπανση σε συνδυασμό με το μεγάλο υψόμετρο προσφέρουν ένα μοναδικό θέαμα. Προσπαθήστε μονάχα να μην την πατήσετε σαν κι εμένα, να έχετε την φωτογραφική σας έτοιμη.

Ο Miliova από την Κροατία και πιο πίσω ο Julian από τη Σλοβενία, απολαμβάνουν τη θέα από την κορυφή ενός αμμόλοφου.

Ντόπιοι της περιοχής που προσέφεραν βόλτα στους αμμόλοφους πάνω σε “γουρούνες”.

Προσπαθώντας να ξεκολλήσουν ένα αμάξι από την άμμο.

Βλέποντας να ξυπνάνε και οι υπόλοιποι, κατεβήκαμε την πλαγιά και επιστρέψαμε στο σημείο που είχαμε κατασκηνώσει. Υπήρχε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα στην παρέα που διαπίστωνες στις χαμογελαστές μας φάτσες. Φορτώσαμε τα σακίδια στους ώμους και περπατήσαμε μέχρι το σημείο που μας είχε αφήσει ο ταξιτζής. Τον βρήκαμε να κοιμάται μέσα στο ταξί και αφού τον ξυπνήσαμε όσο πιο γλυκά μπορούσαμε, τον πήραμε μαζί μας για πρωινό.

Φτάνοντας στο μεγάλο parking, βρήκαμε ένα σημείο και απλώσαμε τα πράγματα μας για πρωινό. Την ίδια στιγμή, παρατηρούσαμε τα πλήθη του κόσμου που ξεφύτρωναν από κάθε κατεύθυνση και επιβιβάζονταν στα λεωφορεία που θα τους επέστρεφαν στο Isfahan. Με τον ήλιο να αναρριχάται σιγά – σιγά ψηλά στον ουρανό, ο κόσμος άρχισε να εγκαταλείπει το μέρος. Εμείς δε μασούσαμε όμως. Μετά το πρωινό, από τα πράγματα που κουβαλούσαμε μαζί μας, αποφασίσαμε να ανεβούμε σε μια διπλανή κορυφή. Έπρεπε να απολαύσουν τη θέα των αμμόλοφων και εκείνοι που κοιμήθηκαν λίγο παραπάνω, ο Slavisha και o Behfar δηλαδή. Κι ενώ οι υπόλοιποι της πρωινής παρέας προτίμησαν να περιμένουν στον ίσκιο, εγώ δεν έχασα την ευκαιρία για λίγο ακόμα σκαρφάλωμα. Δυστυχώς είχε σηκώσει αεράκι πλέον και η ψιλή άμμος μας χτυπούσε μανιασμένα, κάνοντας το περπάτημα αυτή τη φορά αρκετά πιο δύσκολο.

Πρόσεχεεεεε Slavisha… θα πέσεις!!!

Επιστρέφοντας στα πεδινά, βρήκαμε τα υπόλοιπα παιδιά να έχουν αράξει κάτω από τον ίσκιο ενός μεγάλου κτιρίου. Ώρα να φεύγουμε. Φορτώσαμε τα πράγματα στο ταξί μας και πήραμε κατεύθυνση για Isfahan. Με τις απαραίτητες στάσεις ώστε να αλλάζουν οι στριμωγμένοι σαν σαρδέλες μπροστινοί, φτάσαμε στο hostel.

Για να είμαι ειλικρινής, αγνοούσα την ύπαρξη της Varzaneh, ένα από τα αξιοθέατα που δεν είχα εντοπίσει τους μήνες που προετοίμαζα αυτό το ταξίδι. Να είναι καλά ο Behfar και οι δύο Κροάτες, δε χρειάστηκε να περιμένω μέχρι το Kashan για να σκαρφαλώσω σε αμμόλοφους. Σε όσους δοθεί η ευκαιρία να κάνουν κάτι αντίστοιχο, φροντίστε να μην τη χάσετε. Θα ανακαλύψετε ότι η αίσθηση είναι πραγματικά μοναδική.

Δοκίμασα με ένα ντουζάκι να διώξω την άμμο από πάνω μου αλλά ήταν πραγματικά αδύνατο. Ας την κρατήσω για ενθύμιο λοιπόν. Παραγγείλαμε από ένα γειτονικό συνοικιακό εστιατόριο για μεσημεριανό και αράξαμε στο σαλονάκι του ξενώνα για να ξεκουραστούμε. Πιο βράδυ κανόνισα με τους δύο Κροάτες να κατέβουμε για βόλτα στο κέντρο, απολαμβάνοντας απόψε το νυχτερινό Isfahan.

Πήραμε ένα ταξί και του ζητήσαμε να μας αφήσει στην περιοχή του New Julfa, κοντά στο ποτάμι. Πρόκειται για την αρμενική συνοικία της πόλης, μία από τις ομορφότερες περιοχές του Isfahan. Ιδρύθηκε στις αρχές του 17^ου αιώνα από πρόσφυγες της περιοχής του Nakhchivan, προερχόμενους από την πόλη Julfa. Για όσους δε θυμούνται, το Nakhchivan είναι μια στενή λωρίδα γης μεταξύ Τουρκίας και Αρμενίας, θεωρητικά αυτόνομη αλλά πρακτικά ανήκει στο Αζερμπαϊτζάν. Πηγές αναφέρουν ότι μετακινήθηκαν εδώ περίπου 15.000 Αρμένιοι, προτού ακόμα αρχίσουν οι διωγμοί της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. H μετακίνηση αυτή αντιμετωπίστηκε θετικά από τον Shah Abbas, με την ελπίδα ότι η επανεγκατάσταση τους στο Isfahan θα ήταν επωφελής για την Περσία λόγω της γνώσης τους για το εμπόριο μεταξιού.

Σήμερα, η περιοχή εξακολουθεί να κατοικείται από Αρμένιους, διαθέτοντας μια αρμενική σχολή και δεκαέξι συνολικά εκκλησίες, με κυριότερο τον καθεδρικό ναό του Αγίου Σωτήρα. Οι Αρμένιοι εδώ τηρούν τον ιρανικό νόμο περί ενδυμασίας, διατηρούν όμως μια ξεχωριστή αρμενική γλώσσα, ταυτότητα, κουζίνα και πολιτισμό που προστατεύονται από την ιρανική κυβέρνηση. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, στο New Julfa διαμένουν 10.000 με 12.000 Αρμένιοι, κάτι που την καθιστά ως μία από τις μεγαλύτερες αρμενικές συνοικίες στον κόσμο.

Από το New Julfa φτάσαμε ξανά στη γέφυρα Si-o-se-pol, απολαμβάνοντας την αυτή τη φορά με νυχτερινό φωτισμό.

Συνεχίζοντας προς την Naqsh-e Jahan, μας βρήκε ο φίλος μας ο Behfar με τον οποίο είχαμε ραντεβού. Αφού χορτάσαμε περπάτημα στην πλατεία, μας γύρισε με το αυτοκίνητο του στο hostel. Ώρα για ξεκούραση, χωρίς νυχτερινό ουρανό αυτή τη φορά.

Έξοδα: